หลวงพ่อพระราชพรหมยานสอนโพชฌงค์กับนิวรณ์5

ทีนี้เรามีโพชฌงค์ ๗ ประจำใจ ความจริงโพชฌงค์ ๗ นี่เราไม่ต้องไปหาที่ไหน ขึ้นอยู่กับใจ ในเมื่อขึ้นอยู่กับใจแล้ว เราก็ต้องมีสติคุมอยู่ ว่าจิตใจของเราน่ะมันยุ่งหรือไม่ยุ่ง จิตใจของเราทรงอยู่ในอารมณ์ฌานในอารมณ์สมาธิหรือเปล่า จิตใจของเรายอมรับนับถือ กฎของธรรมดาหรือเปล่า ที่เรียกว่าวิปัสสนาญาณ นี่ก็ใช้ปัญญาตัวนี้เข้าพิจารณา นี่เป็นตัวปัญญานะ

นั่งนึกดูซิ เวลานี้เรานึกรักใครเขามั่งหรือเปล่า อยากรวยไหม อยากรักสิ่งที่สวยๆ คนสวย สัตว์สวย วัตถุสวยมีรึเปล่า เราพอใจในรูป เสียง กลิ่น รส หรือเปล่า เรามีอารมณ์ความโกรธมุ่งร้ายกับคนอื่น นี่เรามีหรือเปล่า แล้วก็มีอารมณ์ฟุ้งซ่านไหม สงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้าหรือเปล่า เรื่องการง่วงทิ้งไว้ก่อน ไอ้ตัวง่วงมันแก้ง่าย อยากง่วงก็วิ่งสัก ๕ กิโลก็หายง่วง

ตานี้เราก็มาดูใจของเราว่าใช้ธัมมวิจยะกับสติ สตินึกไว้ว่าเราจะทำความดี ธัมมวิจยะนี่เราจะควบคุมอารมณ์ของเราให้อยู่ในด้านของสมาธิและวิปัสสนาญาณ

อันดับแรกมามองดูหน้า นิวรณ์ ๕ เสียก่อน ว่าเจ้านิวรณ์ ๕ นี่มันเข้ามายุ่งกับใจหรือเปล่า นี่เราก็เห็นนี่ที่เราทรงฌานไม่ได้ตลอดเวลา และเราต้องการให้จิตเป็นฌานเวลาไหน มันเข้าไปไม่ได้ก็เพราะมีนิวรณ์ตัวใดตัวหนึ่งเข้ามาอยู่ อันดับแรกเราก็ต้องจับจุด ทำลายนิวรณ์เสียก่อนนี่แทนที่ผมจะขึ้นไปสอนตัวต้น ย่องมาล่อธัมมานุปัสสนาเสียก่อนแล้ว นี่ขั้นแรกเราก็ต้องดูนิวรณ์ก่อน ธัมมวิจยะเอา สติ เข้าคุมไว้ ดูกำลังใจของเราเวลานี้มันไปมั่วสุมกับนิวรณ์ ๕ ประการไหม แล้วก็เมื่อใช้สติเข้าคุม

สติตัวเดียวมันแค่นึกก็ยังไม่เข้าถึงกฎของความเป็นจริง ต้องใช้ ธัมมวิจยะ คือปัญญา เข้าพิจารณาอารมณ์ อารมณ์ความรัก รูปสวย กลิ่น รส และสัมผัส อารมณ์อยากรวย อารมณ์อยากโกรธ อยากฆ่าเขา มีอารมณ์ฟุ้งซ่าน สงสัยในคำสอนของพระพุทธเจ้า นี่มี ๕ เขาว่า ๔ เพราะว่าตัวโง่ไม่สำคัญ ถ้ามันมีขึ้นมา หาทางแก้ แก้ทางไหน ย่องไปหาในตอนต้น กายานุปัสสนามหาสติปัฏฐาน นี่วิธีปฏิบัติจริงๆ เขาทำกันแบบนี้นะ ไม่ใช่ไปนั่งไล่เบี้ย เฉพาะจุดใดจุดหนึ่ง ตั้งแต่ต้นไปหาปลาย แรกสุดต้องขึ้นปัญญาก่อน ต้องมีโพชฌงค์ ๗ ประจำใจ จำได้แล้วใช่ไหม จำได้ก็ได้ ไม่ได้ก็แล้วไป สอนมาแล้วนะ ไม่ต้องสอนมาก

ถ้าเรามีอารมณ์ฟุ้งซ่าน ไอ้ตัวฟุ้งซ่านนี่มีแน่ ตัวฟุ้งซ่านมันเกิดขึ้น นึกเสียว่ามหาสติปัฏฐานสูตร เราต้องใช้ทั้งหมดไม่ใช่ว่าอย่างใดอย่างหนึ่ง ต้องใช้ทั้งหมด ในเมื่ออารมณ์ใดมันเกิดขึ้น ถ้ามีอารมณ์ฟุ้งซ่านเกิดขึ้น ตัวสติมันก็น้อยลง เมื่ออาการฟุ้งซ่านเกิดขึ้น เราก็หันมาจับ อานาปานุสสติกรรมฐาน ไม่ต้องไปภาวนา นั่งนับลมหายใจเข้าออก กำหนดรู้ลมหายใจเข้าออกให้จิตสบาย ถ้าจิตไม่ทรงตัวเพียงใดเราไม่ยอกเลิก ตายให้มันตายไป มันอยากเกิดมาไม่ดีนี่ มันจะตายไปเป็นเปรตให้มันตายไป ใช่ไหม ถ้าเราตายในขณะทำความดี นี่เป็นตัววิริยะ

ถ้านั่งเมื่อยก็นอนเสีย อย่าไปทนมันนะ ถ้านอนเมื่อยก็ยืน ยืนเมื่อยก็เดิน เดินไป นอนอยู่ นั่งอยู่ หรือเดินอยู่ อะไรก็ตาม เราควบคุมอารมณ์อานาปานุสสติอยู่ตลอดเวลา ให้จิตมันทรงตัว คือ ระงับนิวรณ์ทั้ง ๕ ประการให้ได้ ถ้านิวรณ์มันไม่ไปเพียงใด เราก็ไม่ยอมเลิก เราจะรู้ว่านิวรณ์ไปเมื่อไหร่น่ะ หมายความว่ารักษาอารมณ์ไว้ตามเดิม รู้ลมหายใจเข้าออกตามปกติ ไม่มีอารมณ์อื่นเข้ามาแฝง นี่รู้ว่านิวรณ์ไปแล้ว เรื่องนิวรณ์ไปนี่มันมาได้นะ ถ้าฌานโลกีย์นะ ฌานโลกีย์ตามปกติเราก็จะใช้ฌานนี่ระงับนิวรณ์ได้ทันที มีกำลังกล้า พอเลิกออกจากฌานแล้วจิตใจก็เหมือนคนธรรมดา มีความรัก ความโลภ ความโกรธ ความหลง เป็นเรื่องปกติ อย่างนี้เรียกว่าเป็น ฌานโลกีย์

ต้องใช้ให้ชิน มันเป็นบทบาทที่เราจะเข้าถึงวิปัสสนาญาณ บางคนบอกว่าคนเขายังเจ้าชู้อยู่จะทำอะไรต่ออะไรทำไมเขาถึงจะเข้าฌานได้ รู้อะไรได้ เพราะว่าเขามีกำลังใจสามารถบังคับใจให้ระงับนิวรณ์ ตัดนิวรณ์ออกไปเมื่อไหร่ก็ได้ แต่ว่ามันชั่วคราว เมื่อนิวรณ์ระงับแล้วก็ชื่อว่าอารมณ์จิตของเราทรงฌานมีอานาปานุสสติ ตัวนี้ทิ้งไม่ได้นะ ถ้าทิ้งตัวนี้เมื่อไหร่คุณพังเมื่อนั้น ไม่มีผล ไม่ใช่ว่าอานาปานุสสติผ่านไปมาถึงอิริยาบถก็ทิ้งอานาปานุสสติ ถึงสัมปชัญญะก็ทิ้งอานาปานุสสติ ถึงปฏิกูลก็ทิ้งอานาปานุสสติ อย่างนี้ไม่มีทางได้อะไรเลย
ที่มา http://www.geocities.com/4465/samadhi/maha44.htm#tamma0