หลวงพ่อฤาษีมาคุมอารมณ์ให้แม่ผมก่อนสิ้นลม!!!

แม่ผมฟื้นขึ้นมาพูดว่า "...หลวงพ่อมาช่วย" ก่อนที่จะหลับตาลงไปตลอดกาล!!!

ย้อนหลังไปเมื่อ ๑๕ก.ค.๕๓...แม่ผู้เป็นดั่งดวงใจของผม นอนหลับไปนานกว่ปรกติ ผมจึงเข้าไปดูก็พบว่าแม่มีไข้สูงและไม่รู้สึกตัว
ผมกับพี่ชายจึงได้ช่วยกันนำแม่ส่งร.พ. ยังห้องไอซียูด่วน ซึ่งพบว่า ระดับความดันเลือด และระดับอ๊อกซิเจนในเลือดต่ำมาก จึงหมดสติ

ขณะที่ผมนั่งรออยู่นอกห้อง ผมได้รวบรวมสมาธิเท่าที่ทำได้ กำหนดจิตแบบมโนมยิทธิออกไปดูแม่ ก็เห็นพระและครูบาอาจารย์ของแม่มาห้อมล้อม
แม่เต็มไปหมด และเท่าที่ผมจำได้ก็มี หลวงพ่อฤาษีลิงดำ, คุณแม่บุญเรือน โตงบุญเติม, ท่านเจ้าคุณนรฯ และท่านอื่นๆที่ผมไม่รู้จักอีกมากมาย

ผมเห็นหลวงพ่อฤาษีฯท่านได้พูดแนะนำให้แม่วางอารมณ์ใจสุดท้ายว่า "ลูกเอ๋ย...ลูกจงวางภาระทุกอย่างเถิดนะลูก บัดนี้ไฟกำลังลุกไหม้เรือน(กาย)ของลูกแล้วจะนำเอาอะไรออกมาสักอย่างก็ไม่ได้...จงทำใจยอมรับเถิดนะลูก วางภาระเสียให้หมดสิ้นทุกอย่าง"

 

แสงทิพย์มานำแม่ไป

ผมเห็นกำลังใจของแม่ดีมาก แม่วางกำลังใจตามคำของหลวงพ่อได้ทุกอย่าง จากนั้นผมก็เห็นลำแสงสว่างจ้าเหมือนแสงแก้วปนทองระยิบระยับพุ่งลงมาจากเบื้องบนมายังร่างของแม่

ทันใดนั้นกายทิพย์ของแม่ก็คล้ายถูกดูดลอยขึ้นไป ส่วนองค์หลวงพ่อฤาษีและครูบาอาจารย์ทุกๆท่านต่างก็ห้อมล้อมนำแม่ขึ้นไปด้วย

ส่วนผมก็ใช้กำลังจิตตามขึ้นไปติดๆ (แต่แม่คงไม่เห็นผม เพราะแม่แหงนหน้ามองขึ้นไปยังต้นทางของแสง ส่วนผมขณะลอยขึ้นไปก็สนใจแต่แสงนี้เพราะระยิบระยับสวยงามอย่างบอกไม่ถูก)

 

พบพระบรมศาสดา

กายทิพย์ของแม่ไปหยุดลงตรงสถานที่หนึ่งมีสภาวะแจ่มใสมาก สงบเงียบ ครูบาอาจารย์ทั้งหลายและหลวงพ่อฤาษีก็ได้หายไป เหลือแต่แม่ที่นั่งสงบนิ่งอยู่บนแท่นเตี้ยๆ

ส่วนผมก็เห็นกระแสจิตแม่มีความสุขสงบมาก(ไม่มีอาการลิงโลด) สักครู่หนึ่งปรากฏเห็นองค์สมเด็จพระบรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้าเสด็จมาพระองค์เดียว
(ซึ่งผมมองไม่เห็นพระพุทธองค์ แต่รับรู้ผ่านกระแสจิตของแม่อีกที คือผมรับรู้ทางอ้อม)

 

พระพุทธองค์หายไปพร้อมกับแม่

ทันทีที่แม่ได้เห็นพระวรกายของพระพุทธองค์ซึ่งมีความงามอย่างมากนั้น จิตของแม่ก็เกิดศรัทธาอย่างแรงกล้าประนมมือก้มกราบพระองค์ และพระองค์ก็ตรัสสอนแม่สั้นๆ

คือ ให้วางภาระทั้งหมดเสีย และจงอย่าติดใจในภพใดๆอีกเลย เพราะล้วนมีสภาพไม่เที่ยงเหมือนกันหมด!! พอจบคำสอนแม่ก็ก้มกราบลงพร้อมๆกับดับหายไปทั้งแม่และพระพุทธองค์

(ตรงคำสอนนี้ ผมไม่สามารถถอดคำออกมาได้ เพราะจิตผมหยาบไป แต่ทราบความโดยรวมผ่านกระแสจิตของแม่อีกทีหนึ่ง)

 

ยังอยากปรนนิบัติแม่

ส่วนผมก็รู้สึกว่าหมดกำลังที่จะตามรู้อีกต่อไปว่าแม่ดับหายไปไหน ผมจึงตั้งจิตว่า

"แม่จ๋า...ลูกทราบแล้วว่าแม่ของลูกคงจะต้องไปแล้ว และลูกก็เข้าใจว่าแม่คงไปสุคติภพ แต่หากเป็นไปได้ลูกอยากขอได้พบกับแม่อีกครั้ง หรือมีโอกาสได้ดูแลปรนนิบัติแม่อีกสักระยะหนึ่งจะได้มั้ยครับ เพราะลูกเพิ่งจะกลับมาบ้านไม่กี่วันนี้เอง หลังจากที่ห่างแม่ไปหลายปี ขอโอกาสให้ลูกอีกสักหน่อยเถอะครับ ลูกรักแม่ที่สุดนะครับ"

 

แม่ฟื้นขึ้นมาพูดเป็นครั้งสุดท้าย

จากนั้นผมก็ถอนอารมณ์สมาธิออกมาแล้วเก็บสิ่งที่ผมรู้นี้ไว้โดยไม่ได้บอกพ่อและพี่ชายที่นั่งรออยู่จนกระทั่งตี๔ พี่ชายผมแอบย่องเข้าไปดูแม่ด้วยความเป็นห่วง

ก็เป็นเวลาที่แม่ฟื้นขึ้นมาพอดี แม่บอกให้พี่ชายมาตามผมเข้าไปหา เมื่อแม่เจอผม แม่แสดงอาการดีใจ ดึงหน้ากากที่ให้อ๊อกซิเจนออกแล้วพูดกับผมว่า

"แม่ว้ง ว้ง ว้ง ออกไปแล้ว....หลวงพ่อมาช่วย"แม่พูดด้วยความยากลำบากเพราะสายอ๊อกซิเจนที่สอดผ่านช่องคอ แต่แม่ก็พูดทบทวนประโยคนี้๒-๓ครั้ง จนผมพูดตามได้ถูกต้อง แล้วแม่ก็พยักหน้าพร้อมกับหลับตาลงไป

อันเป็นเวลาเดียวกับนางพยาบาลมาเชิญเราทั้งสองออกจากห้องพอดี เพราะเราผิดกฏที่เข้าไปโดยพลการ จึงเป็นอันว่าคุยกับแม่ได้แค่นี้จริงๆ (และไม่คิดว่านั่นจะเป็นครั้งสุดท้าย)

 

แม่ต้องไปแล้วจริงๆ

ขณะนั้นผมดีใจคิดว่า แม่คงจะกลับมาตามที่ผมตั้งจิตขอไว้ แต่เหตุการณ์กลับไม่เป็นอย่างนั้นคือ เวลา๖โมงเช้า หัวใจแม่หยุดเต้น พร้อมกับระดับสัญญาณทุกตัวตกต่ำหมด ซึ่งหมอรายงานว่าแม่ได้จากไปแล้วด้วยอาการสงบ

อาการใจฟูที่จะได้พบแม่อีกครั้งของผมมันช่างสั้นจริงๆ ผมเหมือนถูกพรากหัวใจออกมาจากร่างกาย(ทั้งๆที่รู้ว่าต้องเป็นอย่างนั้น) มันงงแบบคิดอะไรไม่ออก

"นี่เราไม่มีแม่แล้วหรือ?" มันดังขึ้นในหัวใจผม ผมกราบเท้าแม่และขออโหสิกรรมทุกๆประการ และพูดกับแม่ว่า "แม่จ๋า...ร่างกายของลูกนี้เป็นของแม่ ลูกจะขอใช้ร่างกายนี้แต่ในทางดีในทางที่จะเป็นบุญกุศล และจะกระทำให้แจ้งซึ่งพระนิพพาน เพื่อที่บุญกุศลทั้งหลายจะได้เกิดกับแม่ของลูก"

ผมเดินออกจากห้องด้วยใจโหว่งๆ มองไปรอบๆเห็นญาติคนป่วยท่านอื่นมาเฝ้าไข้ญาติเขา ผมก็ได้แต่แผ่ความรู้สึกออกไปว่า "ขอญาติของทุกๆท่านนั้นจงปลอดภัย อย่าได้ประสบเหตุเช่นข้าพเจ้าเลย" นี่เป็นความสัตย์จริงที่ความรู้สึกสงสารคนอื่นเข้าจับหัวใจผมมาก

 

อัศจรรย์สรีระของแม่...

จากนั้นเราลงมติกันว่าจะไม่ขอฉีดยา(ฟอร์มาลีน) เพราะลึกๆผมยังคิดว่าแม่อาจกลับมา เรานำสรีระของแม่ไปทำพิธีทางศาสนา ๓คืน และจะฌาปนกิจในช่วงเย็นของวันที่๔

และเราทุกคนก็ได้พบสิ่งประหลาดมหัศจรรย์เกิดขึ้นดังนี้คือ
๑)ใบหน้าของแม่ยิ้มกว้างเมื่อตอนทำพิธีขอขมาก่อนบรรจุลงโลง
๒)เมื่อยกโลงของแม่ในวันฌาปนกิจก็ปรากฏว่าโลงเบามากจริงๆ(เหมือนมีใครช่วยยก)
๓)เมื่อเปิดโลงออกดูก็ปรากฎว่า ร่างกายแม่คล้ายคนนอนหลับธรรมดา แขนและขา นิ้วมือนิ้วเท้ายังนิ่ม ส่วนศีรษะเอนตกหมอนขณะแห่รอบเมรุ (แสดงถึงเส้นเอ็นต่างยังไม่ยึดแข็ง)

สรุปว่าไม่มีอาการผิดปรกติแต่อย่างใด ไม่มีของเหลวไหลออกจากกายแถมมีกลิ่นหอมอ่อนๆด้วย ซึ่งเรื่องนี้เป็นเรื่องที่น่าอัศจรรย์มาก ทั้งพระที่มาติกา๔รูป และสัปะเหร่อต่างก็สนใจมาก พยายามถามข้อวัตรปฎิบัติหรือปฎิปทาของแม่เป็นการใหญ่ ซึ่งขณะนั้นผมไม่ได้คุยอะไรมาก ได้แต่แจกของชำร่วยซึ่งเป็นหนังสือคำสอนของหลวงพ่อฤาษีแห่งวัดท่าซุง

 

ขอกราบเท้าหลวงพ่อและคุณแม่ที่เคารพรัก

ความดีทั้งหลายทั้งปวงที่ได้บังเกิดขึ้นนี้ ผมขอกราบเท้าขอบพระคุณพระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมยาน หรือหลวงพ่อฤาษีลิงดำ ที่ผมและแม่จะเรียกท่านว่า "หลวงพ่อ"

เพราะท่านคือปฐมาจารย์องค์แรกที่ผมได้ไปขอขึ้นกรรมฐานกับท่านที่วัดท่าซุง เมื่อปีพ.ศ.๒๕๒๘ จากนั้นผมก็ได้พาแม่ไปกราบเป็นลูกศิษย์ท่านที่ซอยสายลมในเวลาต่อมา และแม่ก็สามารถทำมโนมยิทธิเต็มกำลังได้แต่แม่ไม่เคยคุยให้ใครฟังเลย

จนถึงปั้นปลายของแม่นี้เองผมเพิ่งจะทราบ การทำตนเรียบง่ายเป็นบุคคลิกที่น่ารักของแม่ จากคำพูดสั้นๆง่ายๆของแม่(ที่เรียนมาน้อย) แม่พูดว่า

"เวลาทำดีไม่ต้องไปคุยเพราะเราก็รู้ตัวอยู่ว่าเราทำอะไร ถ้าเราไปคุยซะแล้วความอิ่มใจของเราจะลดลงนะลูก"

ผมขอกราบเท้าหลวงพ่ออีกครั้ง และขอกราบเท้าแม่ที่ได้ปฎิบัติตนเป็นตัวอย่างที่ดีแก่ลูกๆและผู้อื่นตลอดมาครับ

 

หมายเหตุ:

-เรื่องราวทั้งหมดที่ท่านอ่านนี้ สามารถสืบค้นได้จากวัดโพธิ์สัมพันธ์ ต.นาเกลือ อ.บางละมุง จ.ชลบุรี วันฌาปนกิจคือ ๑๙ ก.ค.๕๓ พระที่วัดรวมทั้งสัปะเหร่อจะทราบดีครับ

-อํฐิของแม่แบ่งไว้สองส่วน ส่วนแรกเก็บไว้ที่หัวนอนของผมเอง อีกส่วนหนึ่งนำไปบรรจุไว้ที่กำแพงโบสถ์วัดบ้านแพน อ.เสนา จ.พระนครศรีอยุธยา

-ผ่านมาเกือบ๒ปี อัฐิแม่บางส่วนเริ่มมีอาการเปลี่ยนแปลงบ้างเล็กน้อย

-เจตนารมณ์ที่โพสเรื่องนี้ ผมใคร่ครวญอยู่นาน เพราะเกรงว่าจะเป็นการโอ้อวดแม่ของตนเอง แท้จริงแล้วผมต้องการที่จะเทิดทูลบุญคุณขององค์หลวงพ่อฤาษีฯและวิชชาของท่านที่ได้สั่งสอนศิษย์ไว้แล้ว และยืนยันว่า "หลวงพ่อไม่ทิ้งลูก(ศิษย์)จริงๆ"ครับ.....สาธุ

 

โมทนา สาธุครับผม ยินดีด้วยครับผม

ไม่รู้ว่าถ้าถึงคราวแม่ผม จะเป็นอย่างไรบ้าง

เคยพาแม่ไป นั่งเต็มกำลังที่วัดท่าซุงครับแต่ไปไม่ได้กันหมด

แต่ก็เอาเทปหลวงพ่อ ให้แม่ฟังเรื่อยๆ หวังว่าหลวงพ่อจะมาช่วยบ้าง

เวลาที่แม่จะละสังขาร

 

โมทนาสาธุเป็นอย่างสูงครับพี่ ได้อยู่แวดล้อมท่ามกลาง บุคคลมีศีลธรรม ช่างเป็นบุญจริงๆครับ

 

อ่านแล้วรู้สึกปิติไปด้วยตลอด ขอกราบเท้าหลวงพ่อด้วยเศียรเกล้าครับ

 

อนุโมทนาบุญในปฏิปทาของคุณแม่ และอนุโมทนาบุญในรรมทานของท่านเจ้าของกระทู้ด้วยครับ

 

ผมมั่นใจในองค์หลวงพ่อว่า ท่านไม่ทิ้งลูกหลานแน่นอนครับ ขอให้มีศรัทธาอย่างแน่วแน่ ปฎิบัติตามท่านสอนอย่างเคร่งครัด โดยเฉพาะพื้นฐานที่ท่านเน้นว่าอย่างน้อยต้องทำใหได้คือ

๑.ระลึกถึงความตายให้เป็นปรกติ
๒.รักษาศีลห้าและกรรมบทสิบให้บริสุทธิ์
๓.เคารพในพระรัตนตรัยคือไม่สงสัย
๔.ตั้งจิตไว้เสมอว่า หากตายเมื่อไหร่จะไปพระนิพพาน

รวมความว่าเป็น อนุสติ ๖ ข้อนี้เอง ท่านว่า ถ้าลูกหลานคนใดทำได้อย่างนี้ ท่านก็จะช่วยได้ครับ ซึ่งกรณีแม่ผมนี้ ถือว่าเป็นบุญของผมที่ได้มีโอกาสรับทราบ และก็ได้นำมาเผยแพร่ต่อ นี่หากแม่ผมไม่ฟื้นขึ้นมาบอกประโยคนี้ ผมก็ยังคงสงสัยตัวเองว่าสิ่งที่ผมไปเห็นก็คงจะเป็นอุปาทานอย่างแน่นอนครับ

ขอให้คุณ อำไพพันธุ์ และคุณแม่ของคุณ เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

ผมขอขอบคุณและโมทนากับ คุณ kindai (ผู้เชี่ยวชาญด้านมโนมยิทธิ ที่ได้ทำประโยชน์แก่สาธารณะชน)

ขอบคุณและโมทนา คุณ อฐิษฐาน, คุณ อำไพพันธุ์, คุณ Safetyman, คุณ vampiresza, คุณ โมกขทรัพย์, คุณ king_hikaru, คุณ จิรญาโญ (ทุกๆท่านเป็นลูกหลานของหลวงพ่อฯที่ได้ทำประโยชน์แก่สาธารณะ)

ขอขอบคุณทุกๆท่านที่ได้ช่วยกันเผยแพร่คุณความดีขององค์หลวงพ่อฯและสืบพระพุทธศาสนาต่อๆไปให้ครบห้าพันปีนะครับ....สาธุ

 

ศิษย์2รุ่นได้รู้จักกันเป็นที่น่ายินดีครับ

 

ขออนุโมทนาเป็นอย่างสูงค่ะ ซึ้งจับจิตจับใจ

 

อนุโมทนานะค่ะ ปิติจับจิต น้ำตาไหลเลยค่ะ ^ ^ อ่านจบ รู้สึกเป็นสุขมาก ๆ

 

โมทนา สาธุ ด้วยครับ พระพุทธศาสนา เป็นของจริงแท้ พ่อแม่ ครูบา อาจารย์ที่นำคำสั่งสอนมาเผยแผ่ ปฏิบัติให้ลูกๆหลานๆ ปฎิบัติตามได้พ้นทุกข์ โมทนา สาธุ สาธุ สาธุ