ออกจากสมาธิไม่ได้

ปกติดิฉันจะพยายามนั่งสมาธิทุกวัน แต่พักหลังนี้ไม่ค่อยได้ทำต่อเนื่อง และเรื่องมีอยู่ว่าเมื่อคืนก่อนได้นั่งสมาธิไปจนถึงช่วงละคำภาวนา นั่งไปเรื่อยๆ สักพักเหมือนกายกับจิตแยกกัน แล้วพออยากจะเลิกก็พยายามค่อย ๆ ถอนจิตออกมาเหมือนทุกครั้ง แต่ครั้งนี้แปลกกว่าทุกครั้งคือ พยายามถอนแล้วแต่มันถอนไม่ได้ มันเหมือนจิตยังติดอยู่ตรงนั้น อารมณ์เหมือนเขาอยากให้นั่งต่อ ยังไม่อยากให้ถอนออกมา อยากจะลืมตาแต่ก็ลืมไม่ได้ แต่ด้วยความกลัวเพราะยังไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ก็เลยพยายามลืมตาขึ้นมา แต่ความรู้สึกก็ยังเหมือนอยู่ในนั้นเลย

ไม่ทราบว่าเป็นอะไร รบกวนท่านผู้รู้ให้คำแนะนำด้วยค่ะ

ขอบคุณค่ะ

 

สงสัยว่าอารมณ์ของสมาธิจะติดออกมาด้วย ชั่งมันจิ แหะๆ

(ผมอ่อนด๋อยเรื่องสมาธิรอคนเก่งๆมาตอบดีกว่า)

 

ลองวิธีของผมดูนะครับ

ผมเพิ่งสมัครสมาชิกวันนี้วันแรกนะครับ เมื่อวานว่าจะตอบคำถามแล้วล่ะแต่ยังไม่ได้สมัคร เลยกลับไปลองพิจารณาดู ว่า แต่ก่อนก็เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน เป็นสหธรรมิก เดินตามเส้นทางแห่งธรรมเหมือนกัน น่าจะพอได้แลกเปลี่ยนความรู้กันได้ ลองวิธีการแก้ปัญหาตามแบบของผมดูนะครับ อาจจะพอทุเลาหรือเป็นกำลังใจในการบำเพ็ญเพียรต่อไปได้
1.สวดมนต์ไหว้พระตามสมควร(ถ้า Advanced หน่อยก็อาจทำวัตร) แล้วแผ่เมตตา จากนั้นตั้งสัจจาธิษฐานขอพรบิดา มารดา ครูบาอาจารย์ พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เทวดาที่ปกปักษ์รักษาเราทั้งหลายให้ช่วยพิทักษ์รักษาในระหว่างบำเพ็ญเพียรภาวนา ขอบูชาชีวิตนี้ ร่างกาย ลมหายใจนี้แด่ท่านทั้งหลายที่กล่าวมาแล้ว แม้ตายก็ไม่เสียดายชีวิต
2. เริ่มนั่งสมาธิใหม่จนจิตสงบเหมือนเดิม โดยใช้วิธีที่คุณทำอยู่เป็นประจำ เช่น บริกรรมต่างๆ พุทโธ หรือ นิพพาน หรือ ยุบหนอ พองหนอ ฯลฯ
3. ให้กำหนดจิตรู้ตามความเป็นจริงนะครับ เช่น จิตฟุ้งซ่าน ก็ดึงกลับมาที่คำบริกรรม หรือเกิดเวทนา ก็รับรู้ว่าเป็นสักว่า ๆ วางใจเป็นกลาง ถ้าเกิดความกลัวให้น้อมจิตระลึกถึงสัจจาธิษฐานข้อ 1 ...ถ้ามีเสียงดัง หรือตกใจให้น้อมจิตเข้ามาที่คำบริกรรมต่อ ห้าม ลุก ห้าม ออกจากสมาธิทันทีเด็ดขาด(ถ้ากำลังสติที่ได้รับการฝึกนานๆ จะไม่ตกใจ สติจะกำหนดรู้เอง)....ถ้าเกิดปิติสุขในสมาธิ ก็ให้กำหนดรู้ที่จิต...ให้ดูจิต...จิตไม่ใช่ของเรา....ความสุขที่เกิดขึ้น...เป็นเพียงสักว่า...เพราะมันเกิดที่จิต จิตไม่ใช่เรา...ความสุขเกิดขึ้น เดี๋ยวก็มีความทุกข์ตามมา....ให้วาง....................ละ...................ให้ระลึกถึงนิพพานอย่างเดียว คือจุดหมายปลายทางของเรา
4. ภาวนาไปเรื่อยๆ จนกว่าจิตสงบ แล้ว......ก่อนออกจากสมาธิทุกครั้งให้แผ่เมตตา...และกำหนดคำบริกรรมที่เราใช้ประมาณ 10 ครั้ง เช่น พุทโธ ฯลฯ และกำหนดรู้ร่างกายตั้งแต่ปลายผม ลงมาเรื่อยๆ จนถึงฝ่าเท้า(กายคติสติ) พิจารณาขึ้น-ลง ประมาณ 3 รอบ แล้วค่อยๆ กำหนด "ลืมตาหนอๆ" ....."เห็นหนอๆ"......แล้วค่อยๆ ขยับขา....ถ้าเกิดตะคริวรับประทานก็ให้......เหยียดขาให้ตรงในท่านั่งสักพัก จะหาย.......ครับ
5. อย่าหยุดความเพียร อย่าคิดว่าบำเพ็ญเพียรภาวนาต้อง "นั่งสมาธิ" อย่างเดียว ให้ฝึกทั้งวัน ยืน เดิน นั่ง นอน ทำงาน ฯลฯ สามารถทำได้หมดด้วยการบริการที่เราถนัดนั่นแหละ ตราบใดที่เรายังมีลมหายใจ....
6. ขออนุโมทนากับบารมีที่ทุกท่าน และพระอริยเจ้าทั้งหลายในสากลโลกนี้ที่ได้บำเพ็ญเพียร สั่งสมมา ขอให้ข้าพเจ้าได้มีส่วนในบุญบารมีเหล่านั้นด้วยเทอญ สาธุ

....จริงๆ แล้วผมก็ยังถือว่าเป็นนักปฏิบัตรธรรมดาๆ คนหนึ่ง สิ่งที่ได้นำมาแลกเปลี่ยนนี้นั้น ก็ได้มาจากประสบการณ์ของผม และจากหนังสือธรรมะอื่นๆ เนื่องวิธีปฏิบัตินั้นผมไม่มีเวลาไปที่วัดก็เลยศึกษาเองจากครูบาอาจารย์ แล้วอธิษฐานบารมีพระอริยสงฆ์ต่างๆ ช่วยชี้แนะการปฏิบัติในกรณีเกิดปัญหาต่างๆ ขึ้น แล้วก็ปฏิบัติเองที่บ้าน เลือกหาคำบริกรรมที่ถูกกับนิสัยของเราทำให้เกิดสมาธิได้เร็วที่สุด .....ก็เลยอยากนำมาให้แลกเปลี่ยนกันนะครับ

ขอบคุณครับ
โก้

 

กำลังของจิตในขณะนั้นไม่พอที่จะถอน...ก่อนหน้าเคยนั่งกี่นาที แล้วเมื่อคืนนี้นั่งประมาณกี่นาที
หากจะตั้งคำถามว่า จะเป็นอะไรไหมแบบเนี่ย ไม่เป็นไรหรอกครับ สบายใจได้
แล้วที่ว่า ออกมาแล้วความรู้สึกเหมือนยังอยู่ในนั้น ก็แน่ล่ะครับ เพราะอารมณ์นั้นยังค้างอยู่ แก้ด้วยการเดินจงกรมสักสามสิบนาทีก็คลาย

 

อนุโมทนาสาธุ ข้อความนี้ ผมเห็นด้วยครับ น่าจะเป็นประโยชน์แก่ผู้เริ่มปฎิบัติใหม่ดีครับ

 

เรียน คุณมาจากดิน

ดิฉันเริ่มปฏิบัติมาไม่กี่เดือนมานี้ตามหลักหลวงพ่อจรัญ และปกติจะนั่งทุกวัน วันละ 1 ช.ม. แต่เนื่องจากเหนื่อยจากการทำงานและเลี้ยงลูกก็เลยมีเวลาทำน้อยลง พักหลังนั่งได้ประมาณ 15 นาที ถึง 30 นาทีค่ะ อาการแบบนี้เพิ่งเคยเป็นค่ะ อารมณ์มันเหมือนอยากนั่งต่อไปเรื่อย ๆ แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกว่าดึกแล้วอยากเข้านอนเพราะต้องตื่นไปทำงานแต่เช้าค่ะ

รบกวนชี้แนะด้วยนะคะ

ขอขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาให้คำแนะนำด้วยค่ะ

อนุโมทนา

 

ถ้ารู้ว่านั่งแล้วจะติดลมอยากนั่งต่อแล้วทำให้นอนดึก ก้พยายามนั่งสมาธิให้เร็วขึ้นสิคับ
อย่าไปนั่งเวลาใกล้นอน ทำให้เกิดความลังเลได้ เผื่อไว้สักชม.นึงไปเลยถ้าอยากนั่งต่อ
อีกนิดก้นั่งได้ แต่ยังไงก้นั่งสักอย่าเกินครึ่งชม.กำลังดี และทำให้มีสมาธินิ่งได้ในระดับหนึ่ง
และไม่ทำให้อารมณ์ติดในสมาธิเกินไปด้วย นั่งเสร้จปั๊บก้สามารถหลับได้ทันที

 

เรียน คุณ <!-- google_ad_section_start(weight=ignore) -->suwit_j<!-- google_ad_section_end --><SCRIPT type=text/javascript> vbmenu_register("postmenu_4004982", true); </SCRIPT>

ที่คุณว่า เราต้องไปขับรถยนต์ เราจะอยู่ในญานไม่ได้ มันจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากเกินไป เห็นจะจริงคะ เพราะดิฉันมักเป็นอยู่เรื่อย คือตอนกลางคืนนั่งสมาธิเสร็จแล้วนอน พอตื่นเช้ามาขับรถไปทำงาน มันรู้สึกว่ามีสมาธิจดจ่อกับสิ่งใดสิ่งหนึ่ง วิทยุก็ไม่อยากเปิดฟัง อยากอยู่เงียบ ๆ ไปเรื่อย ๆ ค่ะ บางครั้งเป็นถึงตอนเย็นก็มีขนาดขับรถกลับบ้านก็ไม่อยากคุยกับใคร อยากอยู่เงียบ ๆ พิจารณาไปเรื่อย ๆ ค่ะ

ช่วยชี้แนะด้วยค่ะ
ขอบคุณค่ะ

 

ถ้ามันยังไม่อิ่ม มันก็อยากจะอยู่อย่างนั้น แต่จะออกจากสมาธิย่อมทำได้ การทำสมาธิมีผลโดยตรงให้เกิดความสงบ เมื่อออกจากสมาธิแล้ว ความสงบนั้นย่อมยังคงอยู่ไปสักระยะเวลาหนึ่ง ^-^