อาการขณะนั่งสมาธิ

เวลานั่งสมาธิมีอาการ ซาบซ่านทั้งตัว ส่วนมากบริเวณหลัง และในช่วงนั้นมีความสุขมาก ภาวนาพุทโธไม่ขาด แต่ก็เป็นช่วงสั้น แล้วมันก็หายไป เป็นสมาธิระดับไหนครับ จะทำอย่างไรให้มันอยู่ได้นาน

 

เอาแค่นี้เหรอครับ
ไปต่อได้อีกนะ จะพอใจเท่านี้เหรอ
ไม่สนใจ รู้ไปดูไป ยังได้อะไรอีกนะ

 

ต้องไปต่อสิครับ ช่วยแนะนำที จะต่อยังไง

 

เรียกว่าปิติ นะ สมาธิ ของท่านอยู่ในระดับ อุปจารสมาธิ อาการนี้ เป็นทางผ่าน เมื่ออารมณ์ จิตมีกำลัง ก็จะเข้าสู่ เขต อัปนาสมาธิ (ฌาณ ๑ ถึงฌาณ ๔) ความอยาก เป็นนิวรณ์ นะ จะทำให้เราไม่สามารถ เข้าสู่เขต ฌาณ

ปิติ ๕​

เป็นอาการที่เกิดขึ้นในการปฏิบัติสมาธิที่อยู่ในขั้น อุปจาร<O</O
สมาธิ ซึ่งไม่เหมือนกันทุกคน
และไม่ใช่ว่าจะต้องเกิดขึ้นทั้ง ๕ อย่างเสมอไป<O</O
๑. ขุททกาปีติ มีลักษณะ คือ ขนพองสยองเกล้า <O</O
๒. ขณิกาปีติ มีลักษณะ คือ น้ำตาไหล <O</O
๓. โอกกันติกาปีติ มีลักษณะ คือ ตัวโยกตัวโคลง <O</O
๔. อุพเพงคาปีติ มีลักษณะ ตัวลอย <O</O
๕. ผรณาปีติ มีลักษณะ กายซาบซ่าน - คล้ายกายโปร่ง <O</O
ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับทางกายไม่ต้องสนใจ จิตใจเป็นสมาธิตั้งมั่น<O</O
เท่านั้น

การทำสมาธิ ให้เกิดผล ​

ลองสำรวจตัวเอง ว่าเรามี อิทธิบาท ๔ ครบหรือเปล่า มีศิลบริสุทธิ์หรือเปล่า มีพรหมวิหาร ๔ บ้างหรือเปล่า ถ้าจิตมีนิวรณ์ สมาธิไม่เกิด ถ้าจิตมีสมาธิ นิวรณ์ ก็ไม่เกิด (เหมือนเด็กเล่นกระดานหก)

ในขั้นแรก ถ้าจะนั่งสมาธิ อย่าสวดมนต์นาน
นั่งในท่าที่สบายที่สุดผ่อนกล้ามเนื้อให้หย่อน อย่าเกร็ง หลับตา ช้าๆ นะ หายใจเข้า-ออก ให้สุด ลึกๆ สัก ๔-๕ ครั้ง (ระบาย ลมหยาบ) เอาใจรู้ลม เข้า ออก ช้า ๆ (อย่าใช้ประสาทตาเพ่ง จะปวดหัว) ลมหายต้องปล่อย ตามธรรมชาติ นะ อย่าฝืนลม เมื่อลมหายใจ เรียบแล้ว ค่อยใส่คำภาวนา (เครื่องโยงจิต) ที่ชอบที่สุด สมมุติว่าชอบ พุทโธ นะ พอลมเข้า นึกว่าพุท ลมออก นึกว่าโธ ใช้ใจนึกนะ กำหนด รู้ตามอย่างเดียว ตัดความมอยากรู้ อยากเห็น ทั้งหมดอย่าเกร็งร่างกาย
<O
การฝึกสมาธิ ให้เกิดผล ไม่ว่าเราจะนั่ง ยืน เดิน นอน ได้หมด ลืมตา หลับตาไม่จำเป็น ให้มีสติ รู้ ลมหายใจ เข้าออก ไว้เป็นปกติ ตามโอกาสอำนวย จะนึกคำภาวนา หรือไม่ก็ได้ ให้มีสติรู้อย่างเดียว มันจะลืมบ้าง ก็ช่างมัน นึกมาได้ก็เริ่มใหม่ (เราฝึกที่จิต ไม่ได้ฝึกร่างกาย )
<O
และ หมั่น พิจารณา กฏของไตรลักษ์ เพื่อหาทุกข์ ไว้เนืองๆ เป็นประจำ ค่อยๆ คิด ค่อยๆ พิจารณา อย่างเช่น

ความเจ็บไข้ ไม่สบาย เป็นทุกข์ จริงมั้ย ?
<O
ร่างกายเรา เดินเข้าหาความ เสื่อมสลาย จริงมั้ย ?<O

ทุกวันนี้ เราเดินเข้าหา ความตาย อยู่ทุกวัน จริงมั้ย ?
<O
ความตาย ย่อมมีกับเรา แน่นอน จริงมั้ย ?
<O
เราต้องพลัดพราก จากของรัก ของชอบใจ มันเป็นทุกข์ จริงมั้ย ?
<O
เมื่อเราตาย สมบัติที่เรามีอยู่ ย่อมเป็นสมบัติโลก จริงมั้ย ?

อุจาระ ปัสสาวะ น้ำเลือด น้ำหนอง สเลด น้ำลาย ฯลฯ มันสกปก จริงมั้ย ?

ของเหล่านี้ มีมาในร่างกายเรา และ ร่างกายคนอื่น จริงมั้ย ?

อันนี้เป็นตัวอย่างของการหาทุกข์ นะ คือมองอะไร ให้เห็นตามความเป็นจริง โยงเข้าหากฏของไตรลักษ์ ถ้าทำได้ แก่นของศาสนา เป็นของไม่ยาก
เวลาทำ อย่าอยาก ทำในท่าสบายๆ แต่ถ้าอยากเห็นความเป็นทิพย์ ค่อยมาว่ากันใหม่ เอาตรงนี้ก่อน<O
การหาทุกข์ เพื่อน้อมนำสู่ นิพพิทาญาน และ สังขารุเปกญาน เพื่อก้าวสู่ โคตภูญาน นำไปซึ่ง อริยมรรค อริยผล<!-- google_ad_section_end --> <O</O

 

ถ้าเป็นผมนะครับ
ขั้นแรก

อันนี้ตัดทิ้งไปได้เลย

ขั้นที่สอง

เป็นอย่างไรรู้ลงไปเท่านั้นอย่าไปข้องแวะติดขัด
อยากไม่อยากได้ เป็นเพียงอาการที่ผ่านเข้ามา ไม่ใช่เรา ไม่ว่าสิ่งใดจะสุขทุกข์มากน้อยกว่านี้ก็แค่รู้แค่ดูไป

ถ้าทำอย่างนี้ไม่ได้อะไรนะครับ ได้แต่รู้ตามจริงโดยไม่ปรุงแต่งเท่านั้น เพราะผมก็เอาเท่านี้ เอารู้จริงๆ ตามจริง
เห็นสิ่งใด เป็นทุกข์ เป็นเหตุแห่งทุกข์ เป็นทางดับทุกข์ เป็นการดับทุกข์ได้ พอ
ถ้าเอามากกว่านี้ต้องรอท่านอื่นแล้วนะครับ
อนุโมทนากับผู้สนใจปฏิบัติจริงด้วยนะครับ

ยึดตรงไหน ถือตรงไหน อยากตรงไหน พอใจตรงไหน ติดตรงนั้น อยากไปต่ออย่าติด

 

ขอบคุณทุกท่านที่แนะนำครับ จะนำไปแก้ไขปฏิบัติครับ อนุโมทนาครับ

 

เพราะอะไรหรือครับ พอดีเดี๋ยวนี้ผมจะสวดยอดพระกัณฑ์ 3 จบ
ตามด้วย จงกรม แล้วก็ นั่งสมาธิ บางทีก็นอนสมาธิเอา
สวดมากเกินไปรึเปล่าครับแบบนี้

 

ผมคิดว่าสวดมนต์นานถ้าทำได้ผมว่าดีครับ ถ้ามีเวลาเยอะๆ เพราะสวดมนต์เป้น
การทำจิตให้เปนสมาธิแบบเฉียดๆ ก่อนจะเข้าสู่การทำสมาธิจริง
หลักการทำสมาธิคือปล่อยวางอารมณที่กังวลทั้งหลาย และปล่อยวางความอยาก(ตัณหา)ออกไปให้ได้ก่อน ด้วยอาศัยการยึดอยู่กับลมหายใจและพิจารณาดูลมหายใจให้ทันและได้ธรรมชาติที่สุด โดยไม่เคร่งเครียดจนเกินไป(หรือเรียกวิตก วิจาร) หัดทำจากเวลาน้อยๆก่อนเปนสิ่งแรก และอย่าจริงจัง
กับการทำมากไปถือเปนบทฝึกหัดในการเรียนรู้ธรรมชาติจิตและการปล่อยวาง
ความอยาก(อยากได้ฌานหรือวิปัสสนา) เพื่อไปสู่ความสงบของจิตที่แท้จิรง