อาการอย่างนี้มันคืออะไรครับ

ก่อนอื่นผมขอออกตัวก่อนเลยนะครับว่า ผมไม่เคยรู้จักกับท่านอาจารย์( หลวงพ่อฤาษีลิงดำ) มาก่อนเลย ผมสนใจเรื่องสมาธิมาตั้งแต่เด็กแล้ว เคยนั่งกรรมฐานบ้าง เป็นบางครั้งแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นกลับเครียดหนัก(เพราะตอนนั้นผมอยากเกินไป) จนกระทั่งผมคิดว่า ผมคงไม่มีความสามารถ ก็เลย เลิก แต่ในใจลึกๆกลับคิดถึงตลอด ผมพยายามลืมเรื่องนี้ไปเลย ผมใช้ชีวิตที่แย่สุด ทำตัวเลวมาได้ซักพัก ก็เกิดอาการเบื่อทุกสิ่งอย่างไม่ว่าจะเป็น สังคมเพื่อนฝูง กินเหล้าเฮฮา เจ้าชู้ หรือแม้กระทั่ง ชีวิตของตัวเอง คิดว่าใช้ชีวิตไปวันๆ รอเมื่อไหร่ที่จะตาย ความรู้สึกนั้นก็เป็นมาเรื่อยๆ จนกระทั่งเพื่อนผม นำหนังสือประวัติหลวงพ่อปานมาอ่าน ที่ทำงาน พอผมเห็นก็ตื้อขอยืมเค้ามาอ่าน ตอนแรกยังไม่รู้จักด้วยซ้ำว่า หลวงพ่อปานเป็นใคร? ใครคือ หลวงพ่อฤาษีลิงดำ? อ่านไปอ่านมา มันทำให้ผม พบว่า ใช่แล้วนี่คือ สิ่งที่ผมปรารถนามาตลอด ผมได้พบแล้ว ผุ้ที่จะนำทางให้ผม เพราะว่าผมไม่เคยพบใครที่บรรยายการฝึก ฌาณ -สมาธิ กสิณ ให้เข้าใจง่าย เหมือนท่านอาจารย์มาก่อน (เพราะตอนที่เรียนอยู่ พระอาจารย์วิริยังค์ ก็เคยมาสอนหลักการทำสมาธิที่มหาลัย แต่ไม่เข้าใจ คงเป็นเพราะผมคงโง่มาก) ผมก็เลยค้นหาข้อมูลของท่านอาจารย์ ก็พบว่า ท่านได้ไปนิพพานแล้ว ผมรู้สึกว่า "แล้วผมจะไปหาใครที่ไหนที่จะมาสอนเราได้เหมือนท่านอาจารย์" หลังจากที่ผมเริ่มทำกรรมฐานตามในหนังสือ ประวัติหลวงพ่อปาน ที่อาจารย์เขียนไว้ ปรากฎว่า ผมทำสมาธิอย่างไรก็ไม่เป็นผล
ก็เลยพยายาม หาข้อมูลวิธีการทำสมาธิต่อไป จนได้ไปอ่าน ในหนังสือที่หลวงพ่อท่าน เขียนไว้(ขออภัยครับ ที่จำชื่อหนังสือไม่ได้) ท่าน ว่า "ถ้าเก่งจริง สารถมีอาจารย์ที่ไม่ใช่คน" อะไรประมาณนี้ ซึ่งมันทำให้ผม คิดว่า "ถึงแม้ว่าท่าน อาจารย์จะละขันธ์5 ไปแล้วแต่ถ้าเราปฏิบัติตามวิธีที่ท่านสอนสักวันเราคงตามไปเรียนกับพระอาจารย์ได้แน่ ผมเชื่อท่าน จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนผมทำสมาธิ ก็ได้ยินเสียงๆหนึ่ง ดังในใจว่า "กำหนดลมหายใจ เข้า-ออก เป็น ฌาณนะลูกนะ ทรงไว้ให้ดี" ขนผมลุกทั้งตัว เกิดอาการซู่ซ่า ใจเกิดปิติอย่างไรบอกไม่ถูกทุกอย่างมันสว่างหมดเลย แต่ก็ไม่เห็นอะไรเหมือนเดิม หลังจากนั้นมา ผมก็ปฏิบัติกรรมฐาน 2เวลา คือ ก่อนนอน และตอนตื่น นอน ถ้าผมว่างผมจะกำหนดลมหายใจเข้าออก แล้วท่องตามหลวงพ่อแนะนำคือ นะมะพะธะ แต่ปัญหาที่ผมอยากจะถาม ท่านที่รู้ว่าทำไมผมถึงไม่เห็นอะไร คือผมจะมีวิธีปฏิบัติดังนี้

ก่อนทำสมาธิ ผมจะ จุดธุปเทียน บูชาพระพุทธเจ้า สวดมนต์ พอเสร็จ ก็นั่ง ขัดสมาธิ แล้วก็อาราธนาบารมีขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าและเหล่าพระอริยสงฆ์ รวมไปถึงพระอาจารย์ ต่อจากนั้นก็กำหนดลมหายใจ เข้า(นะมะ)-ออก(พะธะ) ซัก 5นาที ผมก็ปลง ขันธ์5 ว่าร่างกายนี้มันไม่มีอะไร มันมีแต่ทุกข์ ทุกข์เกิดได้เพราะจิต ทุกสิ่งอย่างมันมีอยู่แล้วในโลกไม่ว่าจะเป็น กิเลส ตัณหา และอีกมากมาย แต่เราโง่ดันไปอยากรับมาเอง จนกระทั่งคิดถึง ว่าถ้าเราละความอยากได้ เราก็ไม่ทุกข์ พอคิดได้ถึงตรงนี้ อนิจจัง ทุกข์ขัง อนัตตา โผล่มาเลย ตอนนี้จิตเงียบสงบ ดี แต่ยังได้ยินเสียง ภาวนากับลมหายใจเข้าออกอยู่ และยังมีความรู้สึกทางกายอยู่นิดหน่อย พอพิจารณาจบ ความตายโผล่ ภาพที่พบเจอ สุนัขตายข้างถนนบ้าง รูปคนที่ตายในหน้า หนังสือพิมพ์ บ้าง โผล่มาเลย ตอนนี้ ร่างกายเริ่มไม่รับรู้แล้ว(แต่รู้สึกว่า มีขนลุกนิดหน่อย) ลมหายใจเบามาก ผมก็เลยคิดว่า ถ้าจะตายก็ช่างมันเถอะตายช้าตายเร็วก็ตายเหมือนกัน ตอนนี้ตายไปได้พบอาจารย์แน่ กลัวทำไม หลังจากนั้น ทุกอย่างก็เงียบ มันไม่คิด นิ่งหมดเลย ร่างกายไม่รับรู้ลมหายใจกับ เสียงภาวนาหายไปตอนไหนก็ไม่รู้ ก็ตกใจเลยนึกภาวนาต่อ แต่ปรากฏว่ามันเริ่มรับรู้ลมหายใจ รู้กาย สุดท้ายก็เลย ออกสมาธิ ปรากฏว่าเดินไม่ได้เลย มันชาหมด ทั้งขา
ผมอยากรู้ว่าทำไมผมถึงไม่เห็นอะไรเลยคับ

ตอนนี้ผมเลยหันมาจับกสิณ(เตโช) ปรากฏว่า ไปได้ดีมากหลังสวดมนต์ กำหนดลมหายใจเปลี่ยน จาก เข้า(นะมะ)เป็นเตโช ออก (พะธะ)เป็นกสินัง
เวลา1ชม.ผม ลืมตามาดูเปลวเทียนแค่สามครั้ง เอง นอกนั้นทรงได้จนตอนนี้เปลวเทียนกลายเป็นสีขาวแล้วครับ มันคืออะไร ทำไมผมถึงยังไม่เห็นอะไรครับ
รบกวนผู้รู้ช่วยตอบหน่อยเพราะตอนนี้คุยกับสิ่งศักดิ์ไม่ได้มีคำถามเยอะมากครับ

 

จับเตโชกสินัง เพิ่งไปตรงกลางเปลวไฟเรื่อยๆนะครับ จนมันจะขาวนูนๆ เป็นภาพสามมิติ แล้วก็เพ่งต่อไปเรื่อยๆ จนมันเป็นแก้วใสๆ หมุนกลับหน้ากลับหลัง ขยายเข้าออกได้ ต้องเห็นจริงๆนะ ไม่ใช่อุปทาน มาได้ครึ่งทางแล้วครับ

 

ตอนแรก ผมลองทำมโนฯ ก่อนแต่มันก็ไม่เห็นอะไร รู้แต่จิตสงบ ผมก็เลยไม่อยากฝืน จึงมา ลองเพ่งกสิณดู ทำไมผมถึงทำมโนฯไม่ได้ล่ะครับ ผมก็ทำตามที่อาจารย์สอน

 

เอาอย่างนี้ครับ คุณอาจจะคิดว่าเป็นการเห็นด้วยตา แต่จริงๆแล้วไม่ใช่
แต่เป็นการเห็นด้วยใจครับ พอคุณภาวนานะมะพะธะ ไปสักพักหนึ่งแค่รู้สึกว่าใจสงบ
ให้หยุดภาวนาเลย แล้วให้ใช้ นึกเอา ว่าเห็นร่างกายนี้มันดำ เน่าเละ มีหนอนขึ้นเต็มไปหมด
นึกให้เห็น แล้วคิดว่าเราไม่ต้องการอีกแล้ว เราต้องการพระนิพพานจุดเดียว
แล้วให้นึกถึงภาพพระ เมื่อนึกเห็นแล้ว ให้นึกต่อว่า ตอนนี้เราอยู่ต่อหน้าพระองคที่นึกที่พระนิพพานแล้ว แล้วให้ลองมองดูร่างกายที่เป็นทิพย์ของเราที่อยู่ต่อหน้าพระว่ามีเครื่องแต่งกายเป็นอย่างไร
ลองทำดูนะครับ มันจะได้ไม่ไปติดอยู่ที่ว่า ตาเห็นครับ

 

ที่อ่านๆมารู้สึกว่า คุณปฏิบัติได้ถูกแล้ว มีอาการปิติ และฌาน แต่ขอโทษจริงๆที่ไม่รู้ว่า ได้

ฌาน ระดับใด เพราะตัวข้าพเจ้าเอง ยังปฏิบัติไม่ได้แบบคุณเลย แบบว่าอู้น่ะค่ะ ทำบ้าง

ไม่ทำบ้าง แฮะๆ

แต่ว่า...คุณ เน้นปฏิบัติเพราะอยากเห็น อยากได้ อืม..เคยรู้มาว่า เวลานั่ง อย่าอยากได้

เพราะเราจะไม่ได้ ถึงแม้จะได้ ก็จะเป็นอุปทาน ไม่เป็นเรื่องจริง

แต่ถ้าคุณอยากฝึกแบบถูกต้อง ลองมาฝึกที่บ้านสายลมดูสิ เพราะจะมีอาจารย์นำฝึก น่าจะ

เป็นแนวทางให้แก่คุณได้

แต่อยากให้คุณเข้าใจว่า บางทีเราอาจจะไม่เห็นอะไร แต่การนั่งสมาธิ คุณจะได้เสมอคือ

ปัญญา และความสงบ และลองๆหากระทู้ในห้องฝึกอภิญญาดูก็ได้นะค่ะ

 

สาธุ
ขออนุโมทนาในส่วนบุญด้วยนะครับ ขอให้เพ่งไปเรื่อยๆ นะครับอย่าไปใส่ใจเรื่องเห็นไม่เห็นนะครับ แล้วทุกอย่างจะเป็นไปเอง ก่อนทำก็ขอให้นึกถึงหลวงพ่อดีๆ นะครับ
สาธุ

 

ตอนนี้เริ่มได้ยินเสียงแล้วครับ เห็นรางราง แล้วครับขอบคุณทุกท่านนะครับ ที่แนะนำ ผมว่าผมอยากที่จะเห็นเกินไป พอผมกำหนดว่าไม่อยาก ปล่อยวางทุกสิ่งอย่าง ก็เริ่มได้ยินเสียงผี และเห็น นิดหน่อย เนี้ย เพิ่งเจอเมื่อคืนครับ(19/08/53)