อานุภาพผ้ายันต์มหาพิชัยสงคราม

ในเหตุการณ์ระหว่างปี ๒๕๑๘-๒๕๒๐ เล่าโดย พล.ต.ท.นพ.สมศักดิ์ สืบสงวน
(คัดบางตอนจากหนังสือ ลูกศิษย์บันทึก ๓ หน้า ๑๐๔-๑๐๗)

...สมัยนั้น ผกค.มีอิทธิพลสูง ได้ยึกเทือกเขาภูพานได้เป็นฐานใหญ่ของเขา และยังท้าทายฝ่ายทหารว่า หากจะตีเขาได้ต้องใช้กำลังหลายกองพล และใช้เวลาหลายเดือนจึงจะสำเร็จ พล.ต.ยุทธศิลป์ เกสรสุข ยศในขณะนั้น (ปัจจุบันมียศ พล.ท.) ซึ่งเป็นรองแม่ทัพ จึงนำเรื่องนี้มากราบเรียนหลวงพ่อๆ เป็นพระจะไปรบกับเขาก็ไม่สมควร แต่ท่านมีวิธีช่วยเป็นกำลังใจให้กับทหารดังนี้

๑. ท่านเดินทางไป พร้อมกับคณะเพื่อทำพิธีบวงสรวงก่อน ที่ฐานทัพของทหาร

๒. แจกผ้ายันต์ ธงมหาพิชัยสงคราม ให้กับทหารในหน่วยนั้น ทุกคน (ผ้ายันต์สีแดง)
๓. ให้ฤกษ์แก่ฝ่ายทหาร ทั้งนี้หมายถึงให้ฤกษ์ดีว่าเป็นมงคล ไม่ได้ระบุให้เข้าไปตีกันรบกัน เพราะไม่ใช่กิจของสงฆ์ ส่วนเขาจะไปทำอะไรกันนั้น พระท่านต้องอุเบกขา
ผมจำได้ว่า หลวงพ่อทำพิธีตั้งแต่เช้ามาก เพราะจากรูปถ่ายที่ นาวาตรี ประชาสิกขวานิช ร.น. ถ่ายไว้ ปรากฏพุทธนิมิตเป็นฉัตร ๕ ชั้น ทอดมาตามแสงแดดครอบคลุมองค์หลวงพ่อเท่านั้น ยังทำมุมน้อยมาก (มีรูปถ่ายที่บ้านสายลม และที่วัดท่าซุง) หลังพิธีแล้ว ฝ่ายทหารก็นำหลวงพ่อ หลวงปู่ธรรมชัย และคณะเข้าห้องยุทธการ เพื่อฟังการบรรยายสรุปของฝ่ายทหาร เมื่อบรรยายจบ ปรากฏว่ามีนายทหารที่ฉลาดถามได้ถามหลวงพ่อกับหลวงปู่ว่า ขณะนี้ ผกค.อยู่ที่ไหนบ้าง โดยให้ท่านเอาไม้เท้าชี้ไปที่แผนที่ทหาร ปรากฏว่าท่านชี้จุดให้ทันทีทันใด โดยไม่ต้องคิด หรือต้องเสียเวลา ฝ่ายทหารต่างร้อง อือ พร้อมๆ กันหลายคนและบอกว่าตรงจุดเป๋งเลยครับหลวงพ่อ บางคนไม่ฉลาดถามก็ถามวิธีเข้าโจมตี หลวงพ่อก็ปฏิเสธเพราะไม่ใช่กิจของสงฆ์ ส่วนวิธีการถามที่ฉลาดผมขอสงวนไว้ก่อนครับ...

หลังจากจากหลวงพ่อและคณะ ได้เยี่ยมให้กำลังใจกับทหาร ตามหน่วยต่างๆ แล้ว ก็กลับไป กทม. และจากนั้นอีกไม่กี่วัน พล.ต.ยุทธศิลป์ ก็สั่งทหารแค่ ๑ กองร้อยเข้าโจมตีที่มั่น ผกค.เป็นการหยั่งเชิง โดยมีตัวท่านเป็นผู้สั่งการอยู่บนเครื่องบิน ผลปรากฏว่าดีมากเกินคาดหมาย แต่มีรายงานทางวิทยุว่ามีทหารตาย ๑ นาย ท่านเกิดสงสัยว่ามันตายได้อย่างไร เพราะท่านมั่นใจว่าทหารของท่านต้องไม่มีใครตาย ท่านให้แค่บาดเจ็บเท่านั้น จึงสั่งลงมาจากเครื่องบิน ให้ค้นตัวทหารที่ตายว่า พบอะไรติดตัวบ้าง โดยเฉพาะผ้ายันต์แดงธงมหาพิชัยสงคราม ทหารก็รายงานว่า ไม่พบผ้ายันต์แดงเลยในตัว ท่านรู้สึกผิดหวังมากที่เขาไม่พกผ้ายันต์แดงไปด้วย ทั้งๆ ที่สั่งแล้ว เมื่อถอนตัวกลับฐานทัพ ก็สอบหาข้อเท็จจริงเรื่องพลทหารที่ตายว่าชื่ออะไร อยู่หน่วยไหน ทำไมจึงไม่มีผ้ายันต์แดงก็พบว่าเป็นทหารที่เพิ่งย้ายกลับเข้ามาเมื่อวานนี้เอง จากหน่วยทหารราชบุรี (อ.ปากท่อ) ท่านจึงร้องอ้อ

วันที่ ๒ ท่านเพิ่มหน่วยจู่โจมเป็น ๒ กองร้อย ผลปรากฏว่ามีตาย ๒ คน และก็มีสาเหตุจากไม่มีผ้ายันต์แดงติดตัวเช่นกัน เพราะเพิ่งย้ายเข้ามาจากหน่วยอื่น "ความลับไม่มีในโลก" ทั่วทั้งกองทัพรู้ข่าว รู้อิทธิปาฏิหารย์ของผ้ายันต์ ธงมหาพิชัยสงคราม กันหมด ผลคือทหารทุกคนที่ไม่มีผ้ายันต์สีแดงจะไม่ยอมออกโจมตีในวันต่อไป จึงเดือดร้อนถึงท่านรองแม่ทัพ ดังนั้น เพื่อขัวญและกำลังใจของลูกน้อง ท่านรองจึงต้องบินมาหาหลวงพ่อในคืนนั้น เพื่อขอผ้ายันต์แดงไปแจกลูกน้องให้ครบทุกคน

วันที่ ๓ ทุกคนมีขัวญ และกำลังใจเต็ม ๑๐๐% ใช้กำลังเป็น ๓ กองร้อย ปรากฏผลว่าสามารถยึดฐานโหญ่ และฐานย่อยของภูพานได้ทั้งหมด ชนิดที่ ผกค.ขัวญกระเจิงไม่ยอมสู้ด้วย เพราะวันที่ ๓ นี้ทหารทุกคนถือปืนวิ่งเข้ายึดฐานโดยไม่มีใครยอมหมอบ หรือวิ่งเข้าหาที่กำบังเหมือน ๒ วันแรก ทุกคนดาหน้าเข้ายึดเอาดื้อๆ โดยไม่กลัว ไม่ยอมหลบลูกปืนสักคน จึงยึดได้ด้วยเวลาอันสั้นและไม่มีใครเสียชีวิตเลย

ผมนึกภาพเอาเองนะครับว่า หากผมเป็น ผกค.ผมก็คงต้องวิ่งหนีเอาตัวรอด เพราะยิงเท่าใหร่ก็ไม่โดนตัว หรือโดนก็ไม่เข้า คงดาหน้าเข้ามาเต็มไปหมด เหมือนกับยิงทหารที่ทำจากหุ่น (เหมือนในสมัยขุนแผนท่านแม่ทัพเสกหุ่นให้เป็นทหารรบที่ไหนก็ชนะหมด)
หลวงพ่อท่านทราบข่าวจากรองแม่ทัพ ท่านพร้อมคณะก็ไปเยี่ยมทหารหน่วยนั้น ในวันต่อมา หลังจากได้คุยกับทหารหน่วยรบพิเศษนี้แล้ว ผมพอสรุปย่อๆ ดังนี้

๑. ขณะที่ฝ่าย ผกค.ยิงปืนเข้าใส่พวกเรานั้น ส่วนใหญบอกว่าไม่โดนแต่เฉี่ยว หรือเฉียดตัวไป รู้สึกว่าลูกปืนมันวิ่งเต็มไปหมด แต่ไม่ยักโดนตัว

๒. บางคนบอกว่า บางครั้งก็โดน แต่ไม่เข้า ไม่รู้สึกเจ็บ มีความรู้สึกคล้ายๆ มีแมลงหรือผึ้งบินมาชนตัวเท่านั้น

๓. มีอยู่ ๑ ราย ที่เล่าว่า ขณะที่เดินไปบ้าง วิ่งไปบ้าง ยิงปืนใส่ข้าศึกบ้าง รู้สึกหิวจึงเอามือล้วงมาม่า (เส้นหมี่) กินไปด้วย แต่แปลกใจว่า ทำไมมาม่ามันถึงแข็ง และเหนียวนักเลยคลายออกมาจากปากดู ปรากฏว่ามันไม่ใช่มาม่า แต่เป็นลูกปืนที่ข้าศึกยิงมาโดนตัว แต่ไม่เข้าลูกกระสุนแบนเหมือนถูกบี้ แล้วจึงหล่นลงไปในกระเป๋าเสื้อที่มีมาม่าอยู่

๔. บางคนเล่าว่า ขณะวิ่งไปยิงไปนั้น บางครั้ง ก็มองเห็นข้าศึก ที่ซุ่มอยู่ข้างทาง แต่มันไม่ยักยิง เห็นตามันค้างคล้ายกัยหุ่น หรือคนตกใจ ข้อนี้ขออนุญาตวิจารณว่า คงเป็นเพราะอานุภาพของผ้ายันต์แดงทำให้เกิดอาการ "นะ จัง งัง" ขึ้น หรือเพราะมันตกใจจริงๆ ที่ไม่เคยเห็คนที่ไม่ยอมหลบลูกปืน จึงมีสภาพคล้ายเห็นผี

๕. เรายึดได้ฐานใหญ่มาก จนไม่น่าเชื่อ เพราะฐานนี้ มีทั้งโรงพยาบาล และเวชภัณฑ์มากมาย มีโรงพลศึกษา สนามบาส โรงครัวขนาดใหญ่ พร้อมเสบียงกินได้เป็นปี อาวุธมากมาย เครื่องปั่นไฟ และน้ำมันโดยเฉพาะราวตากผ้า ท่านรองแม่ทัพบอกว่า ต้องใช้รถ ๑๐ ล้อทั้งคันอาจจะขนไม่หมด แสดงว่ามีกำลังพลไม่ใช่น้อยเกินกว่าที่เราคาดคะเนไว้อีก และมีการทดน้ำไว้ด้วย แสดงว่าเขาอยู่นานหลายปี

๖. เนื่องจากเราใช้กำลังพลน้อยแค่ ๓ กองร้อย หากยึดพื้นที่ไว้ ก็เสี่ยงเกินไป เพราะตอนกลางคืนมันอาจหวนกลับมาใหม่ก็ได้ จึงสั่งทำลายและเผาให้หมด สำหรับผมคิดเอาเองว่าหากผมเป็น ผกค. ก็ไม่ขอยอมหันหลังกลับมาตียึดคืนแน่ๆ เพราะเข็ดไปจนตาย จะไม่ขอพบทหารผี (ทหารหุ่น) เหล่านี้อีก

๗. เป็นจริงตามคาดหมาย เพราะตั้งแต่ครั้งนั้นมา ผกค.ก็หายซ่าไปเลย
เรื่องของหลวงพ่อท่าน ยังมีอีกมากยากที่ผมจะเล่าให้ฟังหมดได้ และโดยธรรมแล้ว อะไรก็ตามที่มันมากเกินไปผลแทนที่มันจะมากตามส่วน กลับไม่ได้ผล หรือกลับเป็นผลเสีย...ผมจึงขอจบเรื่องไว้อีกตอนหนึ่งเพียงแค่นี้

แต่ก่อนจะจบขอสรุป เรื่องผ้ายันต์แดงธงมหาพิชัยสงคราม ไว้เพื่อเตือนความจำไว้ดังนี้

๑. ความศักดิ์สิทธิ์ ของธงมหาพิชัยสงครามมีมากมาย เขียนอีก ๒-๓ ตอนก็ไม่จบ ที่เล่าให้ฟังนี้เป็นเพียงตัวอย่างบางเรื่องเท่านั้น

๒. ผู้นำไปใช้ หากนำไปใช้ในทางที่ไม่ถูกต้อง เช่น เป็นโจร-ปล้น-ฆ่าเขา-โขโมยเขา ธงนี้ไม่คุ้มครอง ซ้ำยังให้ผลร้ายกับผู้นั้นด้วย หากถูกยิง ลูกปืนจะเข้าแสกหน้าทะลุท้ายทอยทุกราย

๓. ธงมหาพิชัยสงคราม ไม่ใช่ไสยศาสตร์ แต่เป็นพุทธศาสตร์ จึงไม่เสื่อม (หากใช้ในทางที่ดี)
๔. เวลาทำ พิธีพุทธาภิเษกนั้น ธงแดงมหาพิชัยสงคราม กับ ผ้ายันต์เกราะเพชรซึ่งมีรูปหลวงพ่อปาน และ รูปยันต์เกราะเพชรนั้น ทำเหมือนกัน มีคุณภาพเหมือนกัน ทุกประการ ใช้แทนกันได้

๕. เรื่องป้องกัน หรือบรรเทาอุบัติเหตุ ไฟไหม้บ้าน พายุใหญ่ หรือวาตภัย มีผู้เล่าให้ฟังเสมอว่ามีผลดีอย่างอัศจรรย์ ส่วนเรื่องอื่นๆ ต้องอธิษฐานขอ และผลขึ้นอยู่กับความมั่นคงของจิตของแต่ละคนด้วย...สาธุ

 

กราบอนุโมทนา สาธุ อำนาจแห่งพุทธคุณย่อมคุ้มครองคนดีมีศีลธรรมเสมอ

 

สงสัยเรื่องวัตถุมงคลของหลวงพ่อครับ ลูกศิษย์ลูกหาหลวงพ่อมีมากมาย แต่ทำไมที่วัดกับที่ซอยสายลมยังไม่หมดซักทีครับ อย่างกรณีผ้ายันต์พิชัยสงครามก็เหมือนกัน

 

ก็เพราะลูกศิษย์ที่มีวัตถุมงคลจำนวนมากโดยเพราะหางหมากและคำข้าว

เอามาถวายวัดให้ทางวัดจำหน่ายหาเงินเข้าวัด(ในสมัยนั้นถวายสังฆทานชุดละ

๑๐๐ บาท องค์หลวงพ่อให้พระหางหมากหรือคำข้าว ๑ องค์)

ส่วนผ้ายันต์ตอนนี้เหลือน้อยเต็มที่แล้วหมดแล้วก็คือหมดเลย

 

ขอเล่าประสบการณ์ส่วนตัวสักเล็กน้อยนะคะ ... อาจจะยาวสักหน่อย

เมื่อวันที่ 31 ธันวาคม 2555 ปีที่แล้ว
ต้องไปเป็นเพื่อนแม่กลับไปเยี่ยมตาที่จังหวัดมุกดาหาร
โดยมีลุงอายุ 60 กว่าๆเป็นคนขับรถเก๋งพาไป
จริงๆเราก็ไม่อยากไป แต่ก็เป็นห่วงคนแก่สองคนเลยต้องไปด้วย
ลุงแกขับรถตั้งแต่บ่าย 2 ยันตีสามตีสี่
ขับไม่ได้เร็วเท่าไหร่ ประมาณ 80-100 km.
ด้วยความที่อายุมากแล้ว สายตาตอนกลางคืนก็คงจะใช้ได้ไม่ดี
ลุงคงจะเหนื่อยเลยเผลอหลับในบ้างเป็นระยะๆ
รถก็หวิดจะจิ้มตูดสิบล้อ, รถขนอ้อย หลายที
จนมาถึงอำเภอกุฉินารายณ์ จังหวัดกาฬสินธุ์ เวลาประมาณตีสี่ครึ่ง
ช่วงโค้งก่อนขึ้นสะพานข้ามลำห้วย
ลุงแกก็หลับใน เราเห็นรถเริ่มขับชิดซ้ายเกินไปจนจะชนราวสะพานอยู่แล้ว
ยังไม่ทันได้อ้าปากเรียกลุง รถก็ครูดเข้ากับราวสะพานเต็มที่
จากนั้นก็พุ่งตกลงคูข้างทาง ลักษณะการลงน่าจะคล้ายตัว W
คือพุ่งลงคูอันแรก แล้วปีนขึ้นมาพุ่งลงคูที่สอง
กระแทกลงอย่างแรงจน airbag ทำงานปุ้งออกมาเต็มหน้าเราจนมองอะไรไม่เห็น
พอรถกระแทกเสร็จก็ถอยลงไปในคูเหมือนเดิม
ดีว่าคาดเข็มขัดนิรภัย ไม่งั้นหัวคงได้ชนกระจกทะลุออกมาแน่ๆ

ช่วงที่รถพุ่งและกระแทกลงคูนั้น อารมณ์เหมือนนั่งรถไฟเหาะตีลังกา
ในใจก็คิดว่า "ไปไม่ถึงจนได้" คิดได้แค่นี้จริงๆ
ยังไม่ทันจะได้นึกถึงความกลัวตายเลย เพราะทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก

พอรถจอดหยุดสนิท เราก็บอกให้ลุงรีบดับเครื่อง
เพราะกลัวรถจะระเบิด (รถติดแก๊สด้านหลัง)
แล้วรีบพากันออกมาจากรถอย่างทุลักทุเล ดีว่าไม่มีใครเป็นอะไร
แม่ก็ตกใจ ลงมายืนตัวสั่นทำอะไรไม่ถูกอยู่ข้างนอก
เราก็รีบไปหยิบกระเป๋า รองเท้าออกมาจากรถ
คน 3 คนยืนอยู่ในคูข้างทางที่สูงท่วมหัว มืดสนิท ดีว่าเป็นคูน้ำที่แห้งแล้วมีแต่หญ้า
พอสักพักก็เห็นมีผู้หญิงเดินส่องไฟฉายมาดู เพราะเค้าได้ยินเสียงโครมดังสนั่น
ก็เลยพากันปีนขึ้นมาจากคูข้างทาง และนั่งรอประกันมาที่บ้านผู้ใหญ่บ้าน



- โชคดีที่ 1 คือไม่มีใครเป็นอะไรทั้งแม่และลุง
ส่วนเราได้แผลแตกนิดหน่อยที่จมูก เนื่องจากโดนแอร์แบ็คกระแทกกับแว่นตา

- โชคดีที่ 2 คือ รถมาลงที่คูหน้าบ้านผู้ใหญ่บ้านพอดี เหมือนมีใครจับมาวางไว้
เพราะถ้าขับเลยไปอีกนิดจะเป็นโค้งอันตราย ซึ่งเกิดอุบัติเหตุบ่อยมากและเพิ่งมีคนตาย

ถือว่าเป็นอุบัติเหตุทางรถยนต์ที่ร้ายแรงครั้งแรกในชีวิตที่เราเคยเจอ
และขอขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายที่น่าจะช่วยเอาไว้ อาทิเช่น

1. แม่ห้อยจตุคาม + พระนารายณ์ทรงครุฑ

2. ลุงห้อยหลวงปู่ทวด

3. เราห้อยผ้ายันต์มหาพิชัยสงครามประกบเหรียญกูผู้ชนะ
ระหว่างเดินทางก็ภาวนาพระคาถาชินบัญชรย่อไปด้วย
<a href="http://image.ohozaa.com/view2/x2bPLIKJESKGGE8y" target="_blank"><img border="0" src="http://image.ohozaa.com/i/731/wyhC1F.jpg" /></a>

4. เจ้าปู่และเจ้าที่เจ้าทาง แม่ย่านางรถ

เล่ามาซะยาว ประเด็นที่อยากจะบอกคือ

- เราเชื่อในอานุภาพของผ้ายันต์มหาพิชัยสงคราม ทุกวันนี้ก็ห้อยคออยู่ตลอดค่ะ อุ่นใจดี
ตามสโลแกนที่ว่า "ห้อยพระหลวงพ่อฤาษีฯ กระดูกจะไม่หัก และจะไม่ตายก่อนอายุขัย
ถ้าเคราะห์หนักจริงๆจะยอมให้แต่เนื้อแตกหนังแตก ไม่เป็นอันตรายถึงกระดูก
ถ้าหมดอายุขัยจริงๆจะให้กลับไปตายที่บ้าน"

- อย่าประมาทในการขับรถและการใช้ชีวิต
เพราะเวลาที่เกิดอุบัติเหตุมันเป็นเวลาแค่เสี้ยววินาทีเท่านั้น ยังไม่ทันได้มีเวลาคิดอะไรเลย
ทำให้เราเข้าใจเลยว่า คนที่ตายโหงแล้วไม่รู้สึกตัวมันเป็นยังไง

 

ดีใจด้วยครับที่ไม่ได้เป็นอะไรมาก อานุภาพของพระรัตนตรัยย่อมจะคุ้มครองผู้ที่นับถือและศรัทธาครับ สาธุๆ

 

นี่ก็เยี่ยมคือ ผ้ายันต์พิทักษ์เอกราช ของสำนักปู่สวรรค์ โด่งดังที่สุดตามชายแดนยุคคอมมิวนิสต์จะยึดเมืองไทย มีผู้มีประสพการณ์เขียนลงในหนังสือพิมพ์หลายเล่ม ทำให้ยึดเมืองไทยไม่ได้ พวกคอมมิวนิสต์จึงหันมาล้มสำนักหุบผาสวรรคฺื ราชบุรีแก้แค้น

แปลกที่สุด คือเป็นผ้ายันต์ที่ไม่มียันต์เลย ซึ่งมนุษย์ยังสร้างแบบนี้ไม่ได้

 

อย่างนี้น่าจะเอาไปเเจก ทหารที่ 3 จวต. บ้างน่ะครับ

 

ขอขอบคุณสำหรับเรื่องราวดีๆครับ
ขออนุโมทนาบุญ...สาธุครับ

 

เห็นด้วยอย่างยิ่งครับ จะได้เห็นพวกก่อการร้ายอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูกเช่นกัน...