อาศัยกิเลสบำเพ็ญบารมี (สมเด็จพระญาณสังวรฯ)

อาศัยกิเลส บำเพ็ญบารมี
และแม้ว่าเวลาบังเกิดกิเลสขึ้น เช่นเกิดราคะความติดใจยินดี
โทสะความโกรธแค้นขัดเคือง โมหะความหลงหรือเกิดความโลภอยากได้
เกิดตัณหาความดิ้นรนทะยานอยากต่าง ๆ ก็ปฏิบัติระงับใจตัวเอง
มั่นคงอยู่ในศีลที่จะไม่ประพฤติละเมิดไปตามอำนาจของกิเลส

เว้นจากการฆ่าการทำร้ายเขาได้
เว้นจากการลักขโมยเขาได้
เว้นจากประพฤติผิดประเพณีในทางกามได้
เว้นจากพูดเท็จได้
เว้นจากน้ำเมาคือสุราเมรัย

อันเป็นฐานของความประมาทได้เป็นต้น

คือแปลว่าเว้นใจตัวเองได้ เว้นกิเลสในใจของตัวเองได้
มีความอดทนเอาไว้ไม่ปล่อยกิเลสออกไปให้เป็นกรรมที่เป็นบาปเป็นอกุศล
เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นให้เดือดร้อน

ประกอบด้วยใช้สติ ใช้ปัญญา
ใช้ความอดทน วางใจลงไปให้เป็นอุเบกขาให้ได้
คือทำตนมัธยัสถ์เป็นกลาง
ไม่ยอมให้ฝ่ายยินดีหรือยินร้ายดึงเอาไป

ดั่งนี้ก็เป็นการบำเพ็ญบารมี
เวลาโกรธขึ้นมาก็ปฏิบัติดับโกรธให้ได้
ก็เป็นการบำเพ็ญบารมีกันอย่างหนึ่ง ๆ
โลภอะไรขึ้นมาเมื่อเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็ปฏิบัติดับโลภได้

ดับได้ทีหนึ่งก็เป็นการเพิ่มบารมีขึ้นทีหนึ่ง
เพราะฉะนั้น จึงสามารถที่จะบำเพ็ญบารมี
หรือความดีได้ในทุกโอกาส
ได้ในทุกขณะ ได้ในทุกสถานที่

: สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก

แสดงกระทู้ - อาศัยกิเลส บำเพ็ญบารมี (สมเด็จพระญาณสังวรฯ) • ลานธรรมจักร