อาศัยกิเลสบำเพ็ญบารมี (สมเด็จพระสังฆราช)

อาศัยกิเลสบำเพ็ญบารมี
และแม้ว่าเวลาบังเกิดกิเลสขึ้น
เช่นเกิดราคะความติดใจยินดี
โทสะความโกรธแค้นขัดเคือง
โมหะความหลง
หรือเกิดความโลภอยากได้
เกิดตัณหาความดิ้นรนทะยานอยากต่าง ๆ
ก็ปฏิบัติระงับใจตัวเอง
มั่นคงอยู่ในศีล
ที่จะไม่ประพฤติละเมิดไปตามอำนาจของกิเลส
เว้นจากการฆ่าการทำร้ายเขาได้
เว้นจากการลักขโมยเขาได้
เว้นจากประพฤติผิดประเพณีในทางกามได้
เว้นจากพูดเท็จได้
เว้นจากน้ำเมา
คือสุราเมรัยอันเป็นฐานของความประมาทได้เป็นต้น

คือแปลว่าเว้นใจตัวเองได้
เว้นกิเลสในใจของตัวเองได้
มีความอดทนเอาไว้ ไม่ปล่อยกิเลสออกไป
ให้เป็นกรรมที่เป็นบาปเป็นอกุศล
เบียดเบียนตนเองและผู้อื่นให้เดือดร้อน
ประกอบด้วยใช้สติ ใช้ปัญญา ใช้ความอดทน
วางใจลงไปให้เป็นอุเบกขาให้ได้
คือ ทำตนมัธยัสถ์เป็นกลาง
ไม่ยอมให้ฝ่ายยินดีหรือยินร้ายดึงเอาไป
ดังนี้ก็เป็นการบำเพ็ญบารมี
เวลาโกรธขึ้นมาก็ปฏิบัติดับโกรธให้ได้
ก็เป็นการบำเพ็ญบารมีกันอย่างหนึ่ง ๆ
โลภอะไรขึ้นมาเมื่อเป็นสิ่งที่ไม่สมควรก็ปฏิบัติดับโลภได้

ดับได้ทีหนึ่งก็เป็นการเพิ่มบารมีขึ้นทีหนึ่ง
เพราะฉะนั้น จึงสามารถที่จะบำเพ็ญบารมี
หรือความดีได้ในทุกโอกาส
ได้ในทุกขณะ ได้ในทุกสถานที่

... สมเด็จพระญาณสังวร สมเด็จพระสังฆราช สกลมหาสังฆปริณายก ...

http://www.dhammajak.net/board/viewtopic.php?t=6283