อุบาย..บรรเทาความโกรธ

​

ความโกรธ..เกิดขึ้นที่ใจได้มีหลายสาเหตุรวมแล้วก็หมายถึงความไม่ชอบใจในสิ่งที่เกิดขึ้น เนื่องจากสาเหตุอันใดเราจะเป็นผู้รู้ดีด้วยตัวเอง เพราะเหตุที่จะทำให้ใจเราโกรธมีมากมาย มีเหตุเหมือนกันบ้าง ไม่เหมือนกันบ้าง จะรวบรวมเหตุให้เกิดความโกรธมาไว้ในหนังสือเล่มนี้คงไม่ได้ เพราะมีมากสาเหตุที่เกิดขึ้นของแต่ละคน ส่วนมากเมื่อความโกรธเกิดขึ้น,มักไม่เข้าใจในวิธีการแก้ไขให้ความโกรธลดลง จะเป็นตรงกันข้ามนั้นคือ..วิธีเพิ่มให้ใจเกิดความโกรธมากขึ้น

คนกลุ่มนี้เป็นนิสัยที่มี อัตตาสูง ยอมคนอื่นไม่เป็น ไม่ยอมเสียศักดิ์ศรี
ไม่ให้ใครๆมาตำหนิตัวเอง เป็นนิสัยไม่ยอมให้ตัวไปเข้าใจคนอื่น แต่ต้องการให้คนอื่นมาเข้าใจตัวเองเพียงฝ่ายเดียว ทำตัวเป็นผู้ถูก และทำตัวเป็นผู้ชนะต่อคนอื่นตลอดไป

นิสัยอย่างนี้จะมีอยู่กับบุคคลที่เห็นแก่ตัว จะเป็นฆราวาสบ้างและเป็นอยู่ในเพศนักบวชบ้าง ส่วนพระจะไม่มีสิ่งเหล่านี้ในใจ เพราะพระท่านมีศีลมีธรรมอยู่ในใจของท่านอยุ่แล้ว จึงได้นามสมมุติว่าเป็นพระ พระแปลว่า ผู้ประเสริฐในศีลในธรรมไม่มีโทษมีภัยกับใครๆ ไม่ทำให้ใครๆเกิดความเดือดร้อนเป็นทุกข์ มีแต่ทำคุณประโยชน์ตนและประโยชน์ท่านให้เกิดความร่มเย็นเป็นสุขในสังคมตลอดไป

อุบายวิธีบรรเทาความโกรธทำดังนี้ สมมุติว่าใจเราโกรธขึ้นแล้วเนื่องจากสาเหตุอันใด ก็จะรู้ด้วยตัวท่านเองเกิดขึ้นจากเหตุอันนี้ อุบายวิธีนี้เราต้องหาสถานที่มีความสงบสงัดพอสมควร ให้ไปนั่ง แล้วใช้สติ..กำหนด ระลึกรู้เฉพาะอารมณ์แห่งความโกรธภายในใจโดยตรง ความโกรธ

 

สาธุ อนุโมทนามิ

จากประสบการณ์
ได้ย้อนกลับมาสังเกตุดู อาการเกิดขึ้นและดับลงของความโกรธคือดูจิตเราเอง
ได้สังเกตุ ความกระวนกระวายใจ ร้อนใจ คือดูเวทนา
เมื่อภาวนาว่า โกรธหนอ ๆ ความโกรธจะลดลงเป็นลำดับ
พบว่า เป็นเพราะจิตของเรานั่นเองที่มีการปรุงแต่ง (โดยสังขาร) ด้วยการไปยึดมั่นมีอุปาทาน คาดหวัง อยากได้/ไม่อยากได้,เมื่อไม่สมหวังก็เกิดทุกข์ขึ้นมา
เป็นความไม่สบายใจบ้าง ความโกรธบ้าง
หากเราไม่คาดหวัง มีความอยากตั้งแต่แรก ความทุกข์จะมีไม่มาก หรือมีก็อยู่ในระดับที่พอจะควบคุมได้เร็ว และไม่แสดงออกมาทางจิตเรา ให้รู้สึก,หรือแสดงออกมาทางกายให้คนอื่นรู้ว่าเราโกรธแล้ว
บางทีได้ภาวนาคำว่า ปิเยหิ วิปโยโค ทุกโข, อปิเยหิ สัมปโยโค ทุกโข ก็ช่วยให้เรารู้เท่าทันจิตของเรา

ทุกข์จึงล้วนแต่เกิดมาจากจิตเราเอง หาใช่มาจากภายนอกไม่ การแก้ไขจึงต้องพิจารณาจากภายใน