อุเบกขา ปล่อยวาง เดินสายกลาง

อุเบกขา สันโดษ เดินสายกลาง พอเพียง ยุติธรรม
ตามความเห็นของข้า น่า จะเป็นเรื่องเดียวกัน นั่นคือสิ่งเหล่านี้จะปรากฏพร้อม ๆ กัน เช่น

เมื่อผู้คนรู้จักพอเพียง ไม่เอาจากสังคม/ธรรมชาติมากเกินควร ความยุติธรรมก็เกิด ทั้งต่อเพื่อนมนุษย์ และต่อธรรมชาติ สันโดษก็คือความไม่ละโมภ เมื่อไม่ละโมภ ก็บังเกิดความยุติธรรม

การเดินสายกลาง ก็คือการยึดเอาความยุติธรรมเป็นที่ตั้ง ไม่โอนเอียงไปทางใด ไม่เบาไป ไม่หนักไป เอาตรงที่มันสมดุลย์

อุเบกขา ก็คือการวางใจให้เป็นกลาง ก็คือการเดินสายกลาง การมีใจที่ไม่ทุกข์ ไม่สุขเกินสำรวม อุเบกขา การเดินสายกลาง ไม่ใช่การอยู่เฉย ๆ เห็นปัญหาก็อยู่เฉย ๆ ปล่อยให้ปัญหาลุกลามไปเรื่อย เหมือนเราเห็นไฟไหม้บ้าน ก็นั่งมองดูอยู่เฉย ๆ แล้วบอกว่าปล่อยวาง คนส่วนมากเข้าใจว่าปล่อยวาง ก็คืออยู่เฉย ๆ อันนี้คงไม่ใช่ เพราะถ้าพระพุทธเจ้าอยู่เฉย ๆ คงไม่ตรัสรู้แน่ ยิ่งไปกว่านั้นพระพุทธเจ้าเป็นผู้ที่เคลื่อนไหวอย่างแรงกล้าเกินกว่ามนุษย์ปุถุชนจะมีหัวใจเสียสละได้เท่าพระองค์ การอยู่เฉย ๆ ไม่ใช่การปล่อยวางแน่ แต่อุเบกขา คือ การปล่อยวาง ปล่อยวางจาก ความทุกข์ ความสุข ในขณะที่ดำเนินการปฏิบัติหน้าที่อย่างยิ่งยวด

อุเบกขา ไม่ใช่การทิ้งปัญหาให้ลุกลามไปเรื่อย ๆ แต่อุเบกขาน่าจะหมายถึง การทำใจให้สงบ มีสติ และแก้ไขปัญหาไปด้วยปัญญา ทำอย่างเต็มที่ และสามารถทำใจได้ไม่ว่าผลสุดท้ายจะออกมาดีเยี่ยมหรือล้มเหลว หรือต้องบาดเจ็บล้มตาย ปัญหาบ้านเมืองทุกวันนี้ก็เหมือนกับไฟที่กำลังโหมไหม้บ้าน เหล่าสัตบุรุษทหารพระองค์ดำ-ทหารพระเจ้าตากในชาติเก่าล้วนรู้โดยสัญชาตญาณ ถึงเวลาสำคัญพวกเขาก็จะมารวมตัวกันอย่างเหนียวแน่นด้วยเป็นคนของแผ่นดิน เพื่อขนขวนแก้ไขวิกฤติเป็นการด่วน สถาปนาความยุติธรรมให้เกิดมีขึ้นในบ้านเมืองให้ได้ เพื่อทำให้ความไว้วางใจกันในสังคมจะมีตามมา ประเทศชาติก็จะรุ่งเรืองวิไลเหมือนในยุคพระองค์ดำ