เกี่ยวกับปรามาส ผู้ทรงฌานสมาบัติ

รบกวนหาชาดก เรื่องที่ผู้หญิง คนหนึ่ง ถ่มน้ำลายใส่ผู้ทรงฌาน บาปกรรมที่ทำกับผู้ทรงฌาน นี้บาปแค่ไหน ครับ
(ถ่มน้ำลาย พูดว่าท่านไม่มีคุณความดี ว่าฌานท่านไม่มี พูดใส่ร้ายท่านเกินความจริง). บาปไหมครับ
สงสัยจะขอขมาแล้วก็ยังไม่พ้นกรรม

 

ทุกสิ่งที่ทำลงไปด้วย มิจฉาทิฐิ ยอมมีผลครับ
จะถ่มน้ำลายไส่ใคร ก็ไม่สมควรครับ

 

เอาละหลังจากที่ ทำไปเเล้ว วิธีทำหนักให้เบาคือ ดันตัวเองให้ดีเป็นพระอริยเจ้า ตามไป หรือ
อรหัตน์ เสมอกันไปเลยในส่วนการตัดกิเลส จบข่าว หนีบาป บุญ ถ้าเวียนตายเกิดยังอาจต้องสนองกรรมสักวัน

บาปอย่าตามคิด เพราะมันจะบันทึกลงไปในแผ่น dvd ของจิตเรา คิดบวก คิดดีคิดบุญ เช่น อนุโมทนาบุญต่างๆ

 

แล้วคนที่ปรามาสพระโสดาบันละครับ ทั้งจากเจ้านายในที่ทำงานตำหนิโสดาบัน เพื่อนสนิท พ่อแม่พี่น้อง ลูกเมีย ใช้ชีวิตเหมือนปุถุชนทุกวันมันหลีกไม่พ้นเรื่องพวกนี้ คนสนิทรอบตัวมิต้องพลอยซวยดอกฤาครับ ที่ยกพระโสดาบันมาถามเพราะเห็นว่าใช้ชีวิตใกล้เคียงปุถุชนที่สุดแล้ว

 

ไม่ต้องถึงกับพระโสดาหรอกครับ ใครก็ได้ลองเดินไปตบกระบานเขาดูสิครับ ยิ่งไปทำกับผู้มีคุณอย่าง พ่อ เเม่ หรือคุณต่อศาสนา ต่อแผ่นดิน ก็ยิ่งมีคนไม่ชอบเรายิ่งกว่า พวกที่ไม่มีความดี (ผมว่ามันไม่น่าเข้าใจยากเลยนะครับ)

 

เอามาฝากจากพันกระติ๊ป เห็นว่าผู้ตอบมีความรู้ เป็นการตอบที่ฉะฉาน กระแทกใจวัยรุ่น คลายข้อกังขาได้หลายข้อ โยมนิโสมนสิการ ชอบก็น้อมไว้ ไม่เห็นด้วยก็ปล่อยผ่านไป




ความคิดเห็นที่ 2.................

ท่านเหล่านั้นมีคุณธรรมสูงกว่าเราปุถุชน เมื่อเราไปมาสอริยะบุคลผลของกรรมนั้นย่อมส่งผลรุนแรง ถึงกับปิดกั้นมรรคผล เพราะวิบากที่เป็นอริยะปุกวาทส่งผลให้จิตไม่อาจเข้าถึงธรรมที่ท่านเหล่านั้นได้บรรลุแล้ว หากพลั้งปากปรามาสไปให้รีบขอขมาลาโทษเสีย จึงมีการขอขมาพระรัตนไตรเพื่ออดโทษที่เคยปรามาสพระอริยะบุคคลในอดีต แม้พระอริยะบุคคลขั้นต้นปรามาสพระอริยะบุคคลระดับสูงกว่า ก็ต้องขอขมาลาโทษเช่นกัน

คำพูดของคุณถูกครอบด้วยลัทธิพราหมณ์ ล้วนเป็นเรื่องเหลวไหลไร้สาระ เพราะมันตรงข้ามกับพระสัทธรรมอย่างสิ้นเชิง
คุณเอาสัตตทิฐิและความเชื่อในปาฏิหารย์มามั่ว
ในความเป็นพุทธนั้นสิ่งมีชีวิตทุกอย่างย่อมเสมอกันด้วยความเป็นสัตว์โลก
ความเป็นอริยบุคคลไม่ว่าระดับใด ล้วนไม่แตกต่างกับปุถุชน ในความเป็นบุคคลหรือสัตว์โลกเช่นกัน

ปัญญาแห่งความเป็นอริยะ มันเป็นปัจจัตตังล้วนเป็นเรื่องเฉพาะตน
การปรามาสผู้อื่น ผลของการปรามาสย่อมเกิดแต่เฉพาะผู้ปรามาสแต่ฝ่ายเดียว
ผู้ทีถูกปรามาสไม่มีผลอะไรกับผู้ถูกปรามาส

การเจริญสัมมาศีลต้องเจริญที่กายใจตน การไปปรามาสผู้อื่น(ไม่แต่เฉพาะอริยะ) ย่อมทำให้บุคคลนั้น
เกิดความเดือดร้อนใจ ......นี้เป็นอุปสรรคของการเจริญปัญญา
ต่อให้เป็นโสดาบันถ้าปรามาสปุถุชนแล้วเกิดความเดือดร้อนใจ.....ย่อมเป็นอุปสรรคแห่งการเจริญสัมมาศีล

พระพุทธองค์ทรงสอนว่า สรรพสิ่งล้วนเกิดแต่เหตุ(เป็นธรรมชาติ)
ผู้ใดกล่าวว่าการปรามาสอริยะแล้วจะส่งผลไปต่างๆนาๆ บุคคลนั้นเป็นโมฆะบุรุษ

การกระทำเกิดที่ตน ผลย่อมเกิดที่ใจตน.......คนอื่นไม่เกี่ยว

ยกตัวอย่างในพระบาลี

ในสมัยพุทธกาลมีภิกษุหนุ่มและภิกษุชราสองรูป เดินบิณบาตรในหมู่บ้านยามเช้า พระภิกษุชราสำเร็จพระอรหันต์ ส่วนพระภิกษุหนุ่มเป็นพระโสดาบัน แต่ภิกษุหนุ่มไม่ทราบมรรคผลของภิกษุชรา เมื่อได้อาหารมาแล้วทั้งสองรูปก็เดินทางกับอาราม ระหว่างทางกลับพระภิกษุชราทนความหิวไม่ไหวจึงนั่งลงฉันอาหารเสียบนขอนไม้กลางทาง พระภิกษุหนุ่มนึกตำหนิว่าสมณะแก่รูปนี้กระทำไม่เหมาะสม พระภิกษุชราทราบวาระจิตของภิกษุหนุ่มจึงถามไปว่า

"ท่านสำเร็จมรรคผลหรือยัง"
ภิกษุหนุ่มกล่าวตอบว่า
"กระผมสำเร็จมรรคผลเป็นพระโสดาบัน"
ภิกษุชรากล่าวว่า
"ท่านมาหมิ่นเราผู้หมดกิเลสเป็นพระอรหันต์แล้ว เป็นการไม่สมควร จะเป็นการปิดกั้นมรรคผลนิพพานขอท่านจงขอขมาเราเสีย"
พระภิกษุหนุ่มจึงกราบขอขมาพระภิกษุชราลง ณ ที่ตรงนั้น

อ้างบาลี ถ้าบอกว่าสิ่งที่ตัวอ้างเอามาจากพระไตรปิฎก รู้ตัวหรือเปล่าว่า ไอ้สิ่งที่ตัวอ้างมันขัดแย้งกันเอง
เป็นพระอรหันต์ปะสาอะไรกัน ดันทลึ่งวางมาดอวดอัตตา

คำพูดของภิกษุชรา แสดงให้เห็นว่าตนกำลังถูกกิเลส มานะสังโยชน์ครอบงำอยู่
ทำให้พูดจาแบ่งความเป็นบุคคลว่าตนอยู่สูงกว่าเขา........ภิกษุชรานี้มันก็แค่"อวดอุตริ"

ปล.จะอ้างอะไร มันต้องอ้างด้วยความรู้ อย่าอ้างอะไรสะเป่ะสปะแบบนี้
มันเหมือนกับกำลังเอาธรรมไปเป็นจำอวด

ความคิดเห็นที่ 4-1...................

สุตยมปัญญา คือ ปัญญาขั้นต้นหากขาดปัญญาตัวนี้จะไม่เกิดปัญญาในระดับที่สูงขึ้น

เลอะเทอะ! อ่านตำราของพวกอาศัยผ้าเหลืองเรียนหนังสือทางโลก(เปรียญ)....แล้วก็เอามามั่วพระสัทธรรม
คำว่า สุตตะกับปัญญาเป็นคนละส่วนกัน
สุตตะ...คือ ผู้ที่หาทางหลุดพ้นด้วการศึกษาและปฏิบัติตามพุทธบัญญัติ
ปัญญาก็คือ ผู้ที่เห็นสภาพความเป็นจริงของธรรมแล้ว พูดง่ายๆว่าได้เห็นความเป็นสภาวธรรมแล้วนั้นเอง

สุตตะมยปัญญา มันมีความหมายว่า การใช้ปัญญาควบคู่ไปกับการศึกษาบัญญัติของพระพุทธองค์
การที่บุคคลได้เคยเห็นตัวสภาวธรรมแล้วเท่านั้นจึงจะเข้าใจพุทธพจน์ที่พระพุทธองค์ทรงบัญญัติขึ้น

อนึ่ง การทรงจำพระธรรมไว้มากเป็นพหูสูตร เป็นมงคลชีวิตข้อหนึ่ง

สิ่งที่พระพุทธองค์ทรงสอน พระองค์ทรงเน้นสอนมนุษย์ พระองค์ไม่ได้สอนเดรัจฉานนกแก้วนกขุนทอง
ฉะนั้นธรรมที่พระพุทธองค์ทรงสอน จึงต้องใช้ปัญญาพิจารณาให้เกิดความเข้าใจในธรรมนั้น....พระองค์ไม่ได้สอนให้จำ

ธรรมของพระพุทธองค์เพียงไม่กี่ประโยคก็สามารถทำให้บุคคลบรรลุธรรมได้
เหตุนี้ถ้าใครยังหลงละเมอเพ้อพกว่า ท่องพระสูตรได้มากๆจำพระไตรปิฎกได้เยอะๆก็ต้องของบอกว่า
กำลังพาตัวเองลงเหว

ลุงหนวดเคยศึกษาอริยปุกวาท หรือยังขอรับ แนะนำว่าควรศึกษาไว้ประดับปัญญาก็ได้ ด้วยจริตและสติปัญญาของลุงหนวด
หากไม่มีจิตอันเป็นอกุศลย่อมสำเร็จมรรคผลได้อย่างรวดเร็ว ฝากไว้พิจารณา

ธรรมท่านมีไว้ให้ถก ธรรมไม่ได้มีเอาไว้อ้างหรือเกทับกัน ขอบอกให้คุณเทวดาเก็บเอาไว้สำเหนียกเลยว่า.....
อยากจะพิสูจน์ว่าผู้รู้ที่แท้จริงเป็นอย่างไร ก็เอาสิ่งที่ตัวอ้างมาโพส ...."กรุณาอย่าพูดลอยๆ มันไม่เกิดประโยชน์"

 

ยังเป็นการตอบที่ไม่ตรงคำถามนะครับ การตบกบาลกันถ้าไม่ใช่นักเลง ก็คงเป็นเด็กวัยรุ่นที่ตบแกล้งกันเท่านั้น การปรามาส กระทบกระทั่งกันทางวาจาของมนุษย์เป็นเรื่องปกติธรรมดามากๆเกิดขึ้นได้ในชีวิตประจำวัน ความหมายผมคือ คนใกล้ชิดโสดาบันมิซวยดอกฤา ถ้าเช่นนั้นคนที่ใช้ชีวิตรอบข้างโสดาบัน คงตกนรกกันเป็นว่าเล่น วันละหลายสิบรอบ ถ้าไม่อยากให้ใครซวย โสดาบันมีวิธีเดียวคือ บรรลุเมื่อไหร่ หนีเข้าป่าไปอยู่คนเดียวเลย ห้ามใช้ชีวิตปะปนกับปุถุชนเด็ดขาด จะพาให้ชาวบ้านคนรู้จักเขาซวยโดยใช่เรื่อง

 

อนุโมทนากับคุณด้วยนะที่พยายามคิดพิจาราณา เป็นสิ่งที่เลิศในการเดินปัญญา

เมื่อเราพิจาราณา เราจะทราบได้ว่า พระโสดาก็ไม่ไม่สามารถเข้าป่ากันได้หมดอย่างเเน่นอน อันนี้คือความจริง เราต้องปล่อยใจเข้าใจมัน

ส่วนการตกนรกของคนทำชั่ว มันก็ตกได้หลายเหตุเช่น ทำอาชีพฆ่าสัตว์มีความเสี่ยงสูง สัตว์ส่วนมากก็คงไม่ใช่โสดาบัน มันอยู่ที่ตัวเองทำ

พระอรหัตน์เองก็เคยทำบาปมาทั้งนั้นเเต่นิพพานได้อยู่ที่ตัวทำ

สรุปปล่อยวาง สนใจจิตตัวเองให้มาก ถือว่าทุกอย่างเป็นธรรมดา ทำตัวเอาให้เป็นพระโสดาสะก็สิ้นเรื่อง เเค่ศีล 5 นึกถึงความตายเป็นของเเน่นอน นับถือพระพุทธเจ้าคิดวันละครั้ง

 

อนุโมทนาสาธุกับความคิดเห็นด้วยครับ

ถูกต้องเลยครับ พระอรหันต์บางองค์ตอนเป็นฆราวาสทำบาปมามาก ท้ายที่สุดไปค้นพบพระสัทธธรรมก็ยังบรรลุธรรมไปได้ สมัยพุทธกาลมีพวกมิจฉาทิฐิเดินหน้าแดงก่ำ กะจะไปหาเรื่องพระพุทธเจ้าเต็มที่ เจอพระพุทธเจ้าตอกกลับไปแบบนิ่มๆ 2-3 ประโยคดวงตาเห็นธรรมบรรลุธรรมกันไปเป็นแถวๆ ทั้งๆที่ตอนแรกตัวเองเป็นมิจฉาทิฐิแท้ๆยังไม่ได้ขอขมาพระพุทธเจ้าก็ยังบรรลุธรรมกันได้ เพราะในอดีตชาติได้เคยปฏิบัติธรรมจนบารมีเต็มกันหมดแล้ว แต่บุพกรรมไม่ดีส่งผลทำให้กลายเป็นมิจฉาทิฐิ จนกระทั่งได้ไปเจอพระสัทธรรมของจริงจึงดวงตาเห็นธรรมกันได้

ความหมายอีกนัยยะของการปรามาสผู้ถือศีล และพระอริยะบุคคลทำให้ตกนรกนั้น แท้ที่จริงแล้วหากมองให้ดีๆก็จะพบความหมายในตัวของมันเอง ขนาดระดับคนถือศีลมาโปรด พระอริยะเจ้าลงมาสอนสั่งเอง เหล่าสรรพสัตว์มันยังไม่ฟังกัน แถมยังไปหัวเราะเยาะมองเป็นเรื่องขบขัน เมื่อเป็นเช่นนี้ก็ตั้งตนอยู่ในความประมาท เมื่อประมาทก็ก็เวรก็กรรม เมื่อก็เวรก็กรรมก็มีทุคติภูมิเป็นที่ไป จะเหลือเร้อออ ตัวคนที่ถูกปรามาสไม่ได้ไปเกี่ยวอะไรด้วยเลย ตัวคนที่ไปปรามาสเขานะแหละทำตัวประมาทเอง มีจิตเศร้าหมองเป็นซะเอง

 

ขอขอบคุณทุกความเห็นนะครับ ขออนุโมทนาที่ให้ข้อคิดเรื่องนี้ครับ

 

เรื่องของ นางขุชชุตตรา นี่ก็เหมือนกัน อ่านแล้วต้องโยมนิโสมนสิการให้ดีๆ
สำนวนการเขียนเป็นภาษาสมัยใหม่ ไม่เหมือนในอรรถกถา หรือสูตรในสมัยสังคยนาครั้งแรกๆ ที่ภาษาอ่านออกมาแล้วตีความยากๆ ต้องอ่านวนซ้ำ 3 รอบ 89 รอบ ถึงจะเข้าใจ(แต่อาจจะไม่ลึกซึ้ง) และรู้ไหมว่ามันขัดกันเอง มีอย่างที่ไหนแค่ถวายกำไรข้อมือ กรรมส่งผลให้มีปัญญามากกลายเป็นเอตัคทัคคะเรื่องปัญญาฝ่ายฆราวาสเฉยเลย นู่นเลย สูตรแบบนี้บางสำนักเขาชอบนักชอบหนา ถวายเยอะๆจะได้นู่นได้นี่ได้นั่น เลยเอามาอ้างกันจัง และห้ามปรามาสเจ้าสำนักด้วยนะเพราะเด๋วจะบาปตกนรก ศรัทธาจนห้ามวิจารณ์
มาณพ ! ปฏิปทาที่เป็นไปเพื่อความมีปัญญามากนี้ คือ เป็นผู้เข้าไปหาสมณะหรือพราหมณ์แล้วสอบถามว่า อะไรเป็นกุศล อะไรเป็นอกุศล อะไรมีโทษอะไรไม่มีโทษ อะไรควรเสพ อะไรไม่ควรเสพ อะไรเมื่อทำย่อมเป็นไปเพื่อความไม่เกื้อกูล เพื่อความทุกข์สิ้นกาลนาน หรือว่า อะไรเมื่อทำย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขสิ้นกาลนาน .


จะยกอะไรมาอ้างก็ตรวจทานไปที่พระศาสดาก่อนด้วย ว่าท่านบัญญัติเอาไว้แบบไหน
ขอก้อปปี้ข้อความที่เอามาจากพันกระติ๊ปมาให้อ่านอีกรอบ

ปล.จะอ้างอะไร มันต้องอ้างด้วยความรู้ อย่าอ้างอะไรสะเป่ะสปะแบบนี้
มันเหมือนกับกำลังเอาธรรมไปเป็นจำอวด

แถมอีกนิด หรืออ้างเพราะมันจะเข้ากับลัทธิตน

 

ยกตัวอย่าง เปรียบเทียบนะครับ
ถามว่า ถ้าข้าพเจ้าเดินไปตบกะบาล
ใครซักคนหนึ่งแบบที่ ข้าพเจ้ามาสำนึกได้ภายหลัง
ว่าข้าพเจ้าผิดเป็นฝ่ายผิดนั้น....

ถามต่อไปอีกว่า ทำอย่างไรข้าพเจ้าถึงจะรู้สึกสบายใจ
วิธีการคือ
ข้าพเจ้าต้องไปขอโทษกับใคร ?
หรือ ข้าพเจ้าควรเฉยๆไว้ ?
หรือ ข้าพเจ้าต้องกลับไปขอโทษคนที่ข้าพเจ้าไปตบกระบาล ?
หรือว่าข้าพเจ้าต้องกลับมาท่องคำขอขมากรรม ?
หรือท่องคำอโหสิกรรมครับ...?
วิธีการไหน ถึงจะเป็นการแก้ปัญหาที่ตรงจุดครับ...

การที่เราไปตบกะบาลเค้าทางกาย
ก็ส่งผลให้มือเราเจ็บ
กะบาลของเค้าก็เจ็บ

ทางใจเราหละครับ
เรารู้สึกดีไหมที่ได้ตบ
เรารู้สึกไม่ดีไหมหลังจากที่ตบไปแล้ว
เรารู้สึกสำนึกไหมว่า สิ่งที่เราทำดีหรือไม่ดี
หรือเรารู้สึกเฉยๆ
หรือเราปรุงแต่งอะไรเพิ่มเติมในใจเราไหม

ทางใจคนที่ถูกตบหละครับ
เค้ารู้สึกดีไหมที่ถูกเราตบ
เค้ารู้สึกสำนึกว่าไม่ดีไหมหลังจากที่ถูกเราตบ
เค้ารู้สึกสำนึกว่าดีแล้วที่เรามาตบเค้าไหม...
เค้าคิดปรุงแต่งอะไรเพิ่มเติมไหม

ปัญหาต้องแก้ที่ต้นเหตุครับ
อุบายต่างๆที่จากตำราหรือการแนะนำ
เป็นเพียงแนวทางแก้ปัญหาได้ชั่วคราวครับ
และขึ้นอยู่กับสิ่งที่เราไปก่อเหตุว่า
ยังเป็นในรูปธรรมหรือนามธรรมร่วมด้วยครับ
ในการตัดสินใจเลือกวิธีการในการแก็ปัญหาครับ

ผลมันมีอยู่แล้วครับ..ยกตัวอย่าง คุณไปตบกระบาล
นาย A คุณก็มีสิทธิ์ที่จะโดนตบกะบาลคืน
จากคนที่รักชอบพอนาย A ได้อยู่แล้วเป็นเรื่องปกติครับ
แม้นาย A อาจจะไม่ได้คิดอะไรเลย
ดังนั้นต้องยอมรับตรงจุดนี้ด้วย และถ้านาย A ฟ้องตำรวจ
คุณก็ต้องรับผลตรงจุดนี้ ที่มีทางสังคมด้วยเป็นปกติอีกเช่นกัน

ปล.เล่าให้ฟังเป็นอีกมุมมองหนึ่งนะครับ

 

น้อยใจ อะไรนักหนาจ๊ะ....อิอิ
ธรรมดาของคนบางคนเขา ที่ ..เป็นของเขาอย่างนั้น

ผลมันก็มีให้เห็นเองแหล่ะครับ กรรมที่เขาทำ ส่งผลทั้งภาพรวมและ ส่วนตัวเองจ้า....คุณก็เห็นอยู่แล้วนี่...ว่าเขาก็มีกรรม...(อย่าไปสมนาน่า ให้เขาได้ยินก็พอครับ)....ให้เขารับกรรมของเชาไปครับ...อิอิ

 

เฮงเฮงทั้งปี อิอิ..เฮงเฮง เช่นกัน