เจตนาในการทำทานที่บริสุทธิ์ ไม่เชิงว่างเปล่า แต่เป็นการมุ่งในประโยชน์ด้วยความบริสุทธิ์

เจตนาในการทำทานที่บริสุทธิ์ ไม่เชิงว่างเปล่า
แต่เป็นการมุ่งในประโยชน์ด้วยความบริสุทธิ์
จะว่าว่างก็ได้แต่ว่างในลักษณะสงบเหมือนเข้าสมาธิมากกว่า
มากกว่า การว่างแบบไร้สติ ไร้ความรู้สึกนึกคิด
ส่วนการไม่หวังผลตอบแทนนั้น ถูกแล้ว ..


และถ้ากำหนดจับจุดได้ .. ใจมันจะพุ่ง peak ขึ้นไปเอง (แบบเบาๆ พูดยาก)
.. มันแตกต่างกับการพุ่ง peak แบบกระหายอยากได้บุญอย่างแรงส์กล้า (แบบนี้จะรู้สึกหนัก)

 

เมื่อมีความบริสุทธิ์ใจในการทำทาน .. มันจะโยงไปกับการงานอื่นๆ ด้วย

ถ้าวางใจได้เช่นนี้ .. ไม่มีคำว่า "จน" อีกแล้ว ในอนาคต
เพราะแม้สมบัติวัตถุภายนอกจะมีไม่มาก แต่ใจนั้นเต็มเปี่ยมแล้ว
แม้ทำทานสละทรัพย์ไม่มาก ก็ย่อมได้อานิสงส์มาก ทุกๆ ครั้งไป

แต่ยังขาดอีกอย่าง คือ ทำทานทุกครั้ง ให้น้อมบูชาถึงพระพุทธเจ้าด้วย
ถ้าเช่นนี้จะสมบูรณ์มาก

ไม่ต้องน้อยใจว่า เราไม่ได้ร่วมบุญงานใด (เพราะทุกๆ งาน ย่อมมีโอกาสทำทานจำกัดเพียงระยะเวลาหนึ่ง) และแม้เราทำบุญกับงานที่ไม่ค่อยมีคนสนใจ
แต่จิตใจกับ สามารถสุขล้น ได้ไม่น้อยไปกว่ากันเลย

 

การจะถึงซึ่งเจตนาที่บริสุทธิ์ ก็ไม่เชิงว่าจะเกิดขึ้นได้ทันทีนะ

เพราะต้องอาศัยการฝึก ด้วยเช่นกัน คือ ถ้าไม่เคยมีเจตนาดีกับคนอื่น
หรือ ไม่เคยสละหรือ อุทิศ แบ่งปัน สิ่งที่เราห่วงแหนแล้วล่ะก็

.. ไม่ง่ายครับ

การจะถึงตรงจุดนี้ได้ ต้องฝึกการ สละ แบ่งปัน อุทิศ แผ่เมตตา
ต้องทำแล้วทำเล่าอยู่พอสมควร

 

และนั้นคือ เหตุผลที่ ผมต้องแตกเงินออกมาทำบุญเป็นรายวัน
แทนที่จะทำก้อนเดียว เพียงเดือนละครั้ง เหมือนสมัยก่อน

ก็เพื่อ .. การฝึกฝนจิตใจทุกวัน นั้นเอง