เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่มที่ ๑

คัดลอกมาจาก
http://www.dungtrin.com/prepare/book01.html


---------------------------------------------------------------

คำนำสำนักพิมพ์
(จากหนังสือเตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว เล่ม ๑)​

ชื่อของ

 

เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว ฉบับวันพฤหัสที่ ๙ กันยายน ๒๕๔๗

สวัสดีครับ คุณผู้อ่านชาวบางกอกที่รักทุกท่าน ผมได้รับมอบหมายให้เปิดคอลัมน์ใหม่คือ เตรียมเสบียงไว้เลี้ยงตัว นี้ โดยมีจุดหมายสูงสุดให้ผู้อ่านเข้าใจเรื่องกรรมวิบากอย่างถูกต้อง เพื่อการเดินทางที่ราบรื่นบนเส้นทางเวียนว่ายตายเกิด นับเริ่มจากชาติปัจจุบันในวันนี้ อย่างน้อยถ้าเหนื่อยต้องมีที่พัก กระหายนักต้องมีน้ำดื่ม ไม่ใช่จ้ำเดินจนลืมทาง หลงกลางป่าแต่สำคัญว่าอยู่บ้าน จึงพานให้ไม่ต้องคิดเตรียมเสบียงกัน
ช่วงแรกๆนี้ผมจะยกคำถามที่น่าสนใจ ซึ่งผมได้รับจากผู้อ่านนวนิยายเรื่อง กรรมพยากรณ์ มาเป็นประเด็นนำร่อง จากนั้นจะนำคำถามทางจดหมายถึงกองบก.มาเสนอตามลำดับต่อไป โดยจะพยายามไขข้อข้องใจต่างๆด้วยพระพุทธวจนะเป็นหลัก เพื่อประกันว่าพวกเราจะได้รับคำตอบจากผู้น่าเชื่อถือว่ารู้ดีเกี่ยวกับกรรมวิบากมากที่สุดในโลก แต่หากมีแง่มุมของกรรมวิบากร่วมสมัยซึ่งหาไม่ได้จากบันทึกพระพุทธวจนะ ผมก็จะพยายามอาศัยสัมผัสที่ได้จากวิชา​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

ถาม​

 

[FONT=Tms Rmn,Times New Roman][/FONT]

เสบียงที่เตรียมง่ายที่สุด​

ดังที่ผมได้ยกพระพุทธพจน์มานำตั้งแต่ในส่วนของคำนำว่า เสบียงเดียวที่คนเรานำติดตัวไปโลกหน้าได้คือกรรมดี ทรัพย์สินอื่นนอกเหนือจากนั้นต้องทิ้งไว้ในโลกนี้ทั้งหมด
อาจมีคนตั้งข้อสังเกตแถมท้ายอีกด้วยว่า ในเมื่อเกิดใหม่ก็ลืมหมด เพราะฉะนั้น ก็ไม่จำเป็นต้องใส่ใจอะไรอื่น โกยบุญโกยกุศลเข้าตัวให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะมากได้ก็พอ อันนี้มีส่วนถูก แต่คำถามคือบุญแบบไหน กุศลแบบใดเล่า ที่มีค่าน่าเก็บเกี่ยวสูงสุด?
เพื่อให้คำถามมีความหมายชัดเจนยิ่งขึ้น ผมขอแจกแจงคุณสมบัติของ ​