เมตตาธรรมค้ำจุนโลกช่วยนักเรียนได้เรียนหนังสือ หน้า 4 #66 เป็นต้นไป

ยังมีผู้ป่วยอีก 2 - 3 คนที่ยังรอรับบริจาค หนึ่งในนั้นคือผู้ป่วย TB หรือวัณโรคที่ชุมชนได้แยกให้ไปอยู่ตามลำพัง เพื่อไม่ให้ติดต่อเพราะนั่นคือโรคติดต่อ

เฉพาะรายนี้ผมจะใช้วิธีถ่ายภาพเขาจากที่ไกลและฝากให้คนที่ส่งอาหารเขานำเงินไปให้นะครับ คงยังไม่อยากเสี่ยงครับ

 

deaw007
ร่วมบริจาค ร่วมบุญด้วยครับ เป็นจำนวนเงิน 4000.59

เงินจำนวนนี่ ต้นบุญ คือคุณ
Smilerider
ซึ่งแบ่งพระหลวงพ่อชาญนรงค์ อภิชิโตให้ผม โดยเงินทั้งหมดคุณSmilerider
ได้ขอให้บริจาคเพื่อช่วยเหลือผู้ป่วยตามกระทู้นี่

ขอร่วมบุญ และอนุโมทนาบุญใหญ่กับพี่ๆด้วยครับ สาธุ
http://picture.in.th/id/c8618a755ae84bbc595b307537cf3c30

 

ขออนุโมทนาคุณ smilerider และคุณ deaw007 และขอขอบคุณแทนผู้สูงอายุ ผู้ป่วย และผู้ที่กำลังตกทุกข์ได้ยากท่ามกลางชุมชนที่กำลังอยู่ระหว่างการรื้อถอน ซึ่งจะทำให้พวกเขาหากินแทบไม่ได้เลย

ผมเคยเข้าไปในชุมชนและในสลัมหลายแห่ง ชุมชนแห่งนี้ซึ่งมีประธานชุมชนที่ค่อนข้างเข้มแข็ง และมีกุศโลบายที่ดีพอสมควร ( ยังไม่กล้ารับประกันว่าดีถึงที่สุด แต่คงไม่มีใครดีถึงที่สุดหากยังยากจนกันทุก ๆ คนรวมทั้งประธานก็แย่ ๆ อยู่ ) ผู้ที่ผมเลือกเหล่านี้ ล้วนแล้วแต่เป็นคนดีพอใช้ได้ในสายตาของผม ถ้าเปรียบเทียบกับสลัมอื่น ๆ แล้ว ถือว่าเขาดีมาก ไม่ซื้อยา ไม่เสพยา ตั้งตัวอยู่ในศีลพอสมควร และอดทนมาก

ขนาดคนที่ผมพาไปดูยังอดกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ และยังได้ร่วมบริจาคเพื่อต่อชีวิตให้พวกเขาเหล่านั้น ถึงแม้ในสลัมบางแห่งอาจมีคนที่ลำบากยิ่งกว่า แต่เรื่องการทุศีลแทบทุกข้อ เรื่องเสพยา หรือเรื่องอื่น ๆ แทบจะพูดได้ว่า ช่วยไปจิตก็ตก แต่ที่นี่ผมช่วยแล้วจิตไม่ตก มีแต่ฟูจนหัวใจพองโตครับ

 

ร่วมทำบุญจำนวน 100 บาท
โอนเมื่อ 06/03/2017 12:14
อนุโมทนากับทุกท่านด้วยนะครับ

 

......................

ขออนุโมทนาบุญครับคุณ arm150

 

วันนี้ผมพยายามติดต่อคุณหรั่ง รองประธานชุมชน ปรากฏว่าได้คำตอบว่า เขาได้ไปหาคนป่วยที่เป็น TB วัณโรคแล้ว โดยได้ถูกแยกออกไปห่างจากค่ายพักหลายสิบเมตร แต่ไม่พบ และได้ถามคนส่งอาหาร ทราบว่า ผู้ป่วยได้ขนย้ายของออกจากชุมชนแล้ว และยังไม่ทราบว่าไปอยู่อาศัยที่ใดในสลัมส่วนลึกเข้าไปอีก ซึ่งผมไม่ติดตามกรณีนี้นะครับ

และเมื่อถามถึงผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือที่เป็นผู้ป่วยอีกคน ก็พบว่า ไม่มีใครว่างไปตามตัวเพราะย้ายไปอยู่ชุมชนนครหลวง อยู่กับลูก เพราะผู้ป่วยคนนี้พิการต้องใช้วิธีถัดตัวกับพื้นไป และเขาไม่มีเงินสร้างค่ายพักชั่วคราว ลูกซึ่งเป็นวินมอเตอร์ไซด์จึงมารับตัวไปอยู่ด้วย

ดังนั้น ผมจึงมองกระเถิบไปถึงชุมชนที่ติดกัน ซึ่งเป็นเขตที่แม่น้ำฝนดูแลอยู่ ก็ทราบว่า มีคนต้องการความช่วยเหลือมาก แต่คนที่ไม่ดื่มเหล้า ไม่เสพยา และเป็นคนดีพอสมควร ( คนดีพอสมควรในชุมชนเขตส่วนตื้นนั้น ยังมีการทุศีลพอสมควรนะครับ ไม่ถึงขนาดดีเต็มร้อย ) ผมจึงขอให้แม่น้ำฝนคัดเลือกที่ดีมากสัก 5 - 6 ครอบครัว และมาที่เทสโก้โลตัสวังหินเวลาประมาณ 19:00 น. ( ภาพด้านล่างจะอธิบายเหตุการณ์ได้ดีครับ )

 

ซ้ายมือเสื้อชมพูมีลูกชายมาด้วยคือคุณอุบล
ที่ 2 จากซ้ายมือถัดไปทางขวาคือแม่น้ำฝนมากับหลานในรถเข็น
ที่ 3 จากซ้ายมือกำลังมองไปทางขวามือท่านคือแหม่ม
ที่ 4 จากซ้ายเป็นลูกของคนที่ 5 ชื่อยุ้ยมากับน้องชายคนสูง ๆ
ที่ 5 ขวามือผู้หญิงชื่อคุณป้าแดงมากับหลาน

 

ใบที่ผมใช้ปากกาจดไปพร้อมกับการให้เขาซื้อของที่เทสโก้วังหิน

ผมบอกว่าทุกคนมีสิทธิคนละ 800.- บาท แต่ป้าแดงบอกว่า เผื่อให้คนอื่นเขาอาจเกิน เพราะภาระของครอบครัวอื่นเขาอาจมากกว่า

 

ป้าแหม่มนี้ผมคุ้นเคยเนื่องจากมีสามีเป็นช่างก่อสร้าง เป็นช่างประปาด้วย ผมเคยเรียกใช้งานที่บ้านผมเอง มีลูก 5 คนและมีลูกเดิมทั้งฝั่งหญิงฝั่งชาย รวมแล้วครอบครัวนี้มีปากท้องเกือบ 10 ปากอยู่ในกระท่อมเล็กนิดเดียว ป้าแหม่มขอใช้สิทธิมากกว่าคนอื่น ๆ ซึ่งคนอื่นก็เห็นด้วยทั้งหมด

 

ป้ายุ้ยใช้สิทธิยังไม่ครบดี แต่ขอยกที่เหลือให้คนอื่นที่เขาจำเป็นกว่า

 

แม่น้ำฝนขอยกส่วนที่เหลือให้ป้าแหม่มเพราะครอบครัวป้าแหม่มคนเยอะจริง ๆ แต่คนหาเงินมีเพียง 2 สามีภรรยา เพราะลูก ๆ ยังเด็ก ๆ ทุกคนยังเรียนหนังสือทุกคน

 

ซื้อเสร็จผมให้ออกมารอจุดเดียวกัน จะได้ขอถ่ายรูปอีกครั้งก่อนแยกย้ายกันกลับ แต่แม่น้ำฝนบอกว่า เรียกตุ๊ก ๆ เข้าชุมชนซึ่งยังถือว่าเป็นชุมชนที่ดีกว่าสลัมหน่อยหนึ่ง หรือบางคนเรียกสลัมส่วนตื้น ผมได้ให้เงินทอนทั้งหมดเป็นค่ารถให้แม่น้ำฝนเป็นคนจัดการ

หลังจากแม่น้ำฝนกลับถึงชุมชน ได้โทรมาอวยพรเจ้าภาพทุก ๆ ท่านและขอบคุณผมที่เป็นสะพานบุญให้ทุกฝ่าย แม่น้ำฝนบอกว่า นี่คือคนที่ยากจนอย่างแท้จริง แต่ก็ยังมีที่ยากจนกว่านี้ แต่อยู่ในสลัมส่วนกลางและส่วนลึกซึ่งเข้าเขตยาเสพติดและเริ่มอันตรายแล้ว

 

คนยากคนจนที่อยู่ในชุมชนพื้นที่ 4,500 ไร่ของเสือใหญ่อุทิศ ความจริงประกอบด้วยชุมชนหลายชุมชน เช่น ชุมชนหลัง ว.ค. จันทเกษม, ชุมชนนครหลวง, ชุมชนเสือใหญ่อุทิศ, ชุมชนอื่น ๆ อีกมาก และประกอบด้วยสลัมซึ่งเขาก็เรียกตัวเองว่าชุมชน แต่จะมีสภาพต่างออกไปทั้งทางกายภาพและทางการดำเนินชีวิตของแต่ละสลัม

ในอดีตสิบกว่าปีก่อนที่ผมเคยเข้าไปช่วยเหลือคนเหล่านี้มาถึงปัจจุบันโดยตลอดนั้น สภาพที่ดิน 4,500 ไร่ได้ลดน้อยถดถอยลงเรื่อยมา อันเนื่องจากตามปกติแล้ว คนในชุมชนบางพวกย้ายเข้า ย้ายออก ตาย นั่นก็เป็นปกติธรรมดา แต่เนื่องจากที่ดินใกล้มหาวิทยาลัยจันทเกษม และใกล้สถานที่ราชการคือศาลสถิตย์ยุติธรรม จึงมีการสร้างคอนโดมีเนียม การสร้างหอพัก บ้านพักและห้องเช่าจำนวนมากในทุกรูปแบบ ทุกวันนี้สภาพสลัมกระจัดกระจาย ไม่กระจุกเหมือนเมื่อสิบกว่าปีก่อน แต่ก็ยังถือว่ามีมากอยู่

ในชุมชนเสือใหญ่อุทิศพื้นที่โดยรวม 4,500 ไร่จึงลดลงแบบไม่เป็นสัดเป็นส่วน แต่ในโคลนตมก็ปรากฏต้นบัวที่แสนสวยงามขึ้นมาให้เห็นเรื่อย ๆ เช่น หมอเทวดาเสือใหญ่ และป้าอุษาผู้ช่วยคนอื่น และแม่น้ำฝนที่ช่วยคนยากจนตามความคิดของเขาเอง

เอาไว้จะมากล่าวถึงหมอเทวดาที่ไม่เก็บเงินค่ารักษาค่ายาแก่คนจนในเสือใหญ่ ไม่ว่าจะมีคนยากจนมากี่คน หากไม่มีเงินจะไม่เรียกเก็บและยังให้ยาไปรักษาจนกว่าจะหายขาด ซึ่งผมพิสูจน์มาแล้วด้วยการส่งผู้ป่วยเข้าไปรักษาต่อเนื่องจนหายขาด หมอเทวดาเสือใหญ่ก็ไม่เคยเรียกเก็บเงินเลยแม้แต่บาทเดียว

 

เพิ่งทราบข่าวการเจ็บป่วยที่แปลกอีกชนิดหนึ่งของลูกป้าอุษา ทราบว่าลูกเขาอายุประมาณ 20 เศษ ป่วยด้วยโรคกระดูกชนิดหนึ่ง ทำให้ยืนไม่ได้ นี่ก็เป็นอีกโรคที่แปลก เพิ่งเคยได้ยินว่า เด็กอายุแค่ 20 ป่วยโรคกระดูกถึงกับยืนไม่ได้ ขณะนี้นอนรักษาตัวอยู่ในกระต๊อบติดชุมชนหลัง ว.ค. จันทเกษม ป้าอุษาที่ผมเคยขอให้แกช่วยเลี้ยงปู่ศาสตร์ คนยากจนพิการเร่ร่อน ซึ่งต้องไปอุ้มตัวออกมาจากกลุ่มมอมยาโดยได้รับความช่วยเหลือจากซาเล้งหลอ เมื่ออุ้มออกมาแล้ว ต้องมาปลูกกระท่อมให้แกอยู่ และให้หลอพาไปหาหมอเทวดาทุก 2 - 3 วัน รักษาความพิการจนกว่าจะหายจากเท้าช้างข้างหนึ่ง ขาพิการอีกข้างหนึ่ง แขนพิการข้างหนึ่ง และขาบอดสนิทข้างหนึ่ง อีกข้างก็แย่ โดยให้ป้าอุษาเป็นคนเลี้ยงดูในกระท่อม ซึ่งป้าอุษาคนนี้ทำให้ด้วยความเต็มใจจนกว่าปู่ศาสตร์ถึงแก่ความตายต่อมาหลังจากชิงตัวออกจากกลุ่มมอมยาได้ 2 ปี
ตัวป้าอุษาเองไม่เคยบอกข่าวลูกป่วยกับผมเลย นี่คือคนยากคนจนที่หยิ่งในศักดิ์ศรีคนหนึ่ง คนดีที่ปิดทองหลังพระ แต่ก็โดนเข้ากับครอบครัวตัวเองแล้วขณะนี้

 

หลังจากคุยโทรศัพท์กับป้าอุษาแล้ว เขาบอกว่า ขณะนี้เขาขอความช่วยเหลือ หากผมหาเจ้าภาพช่วยเขาได้บ้าง จะเล็กน้อยเท่าใดก็จักขออนุโมทนากับเจ้าภาพ เพราะลูกสาวเขาอายุ 27 ปี ป่วยด้วยโรคกระดูกชนิดหนึ่งที่น้อยคนจะเป็น อยากให้ผมเข้าไปทำข่าวให้หน่อย และขอให้เป็นวันนี้เลย เพราะตั้งแต่วันพรุ่งนี้ขึ้นไปเขามีงานไปรับจ้าง อาจกลับมาค่ำไม่มีแสงจะถ่ายภาพลำบาก

หลังจากที่ผมไปถ่ายภาพลูกสาวของป้าอุษาแล้ว ผมขอให้ทุก ๆ ท่านที่จะเมตตาช่วยเหลือครอบครัวนี้ดังต่อไปนี้ ป้าอุษารับจ้างทำงานกับสามีเป็นช่างไฟฟ้า โดยสามีรับงานไฟฟ้าทั้งค่าแรงหรือเหมาของด้วยก็ได้ ถ้ารับค่าแรงก็ว่ากันไปตามราคา ทั้งคุณอุษาและสามีมีลูก 3 คน คนโตคือคนที่ป่วยนี้ป่วยมาประมาณเกือบ 2 ปีแล้ว ( ตามที่ป้าอุ๊บอกนะครับ ) [ บางสิ่งในสังคมเราก็ไม่บอกกันหมด เช่นระยะเวลาที่ป่วยมาอาจนานกว่านั้น แต่ด้วยมารยาททางสังคม และสิทธิตามกฏหมาย เราไม่อาจขอให้เขาบอกอะไรหมด รู้แต่ว่า อันความกรุณาปราณี จะมีใครบังคับก็หาไม่ หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ จากฟากฟ้าสุรารัยสู่แดนดิน ] ป้าอุ๊บอกว่า ตอนแรกไม่คิดขอใครช่วย แต่มานึกอีกที ลูกอีก 2 คนยังต้องเรียนหนังสือ ยังต้องมีชีวิต ยังต้องมีเงินที่จะต้องส่งเสียให้เขาเรียนต่อไป ดังนั้น แล้วแต่ทุก ๆ ท่านจะเมตตาครับ

ป้าอุษายืนหน้ากระต๊อบของลูกสาวที่ป่วยด้วยโรคประหลาด ( ตามคำบอกเล่าของป้าอุ๊ ) [ ผมได้แต่เป็นสะพานบอกบุญที่เขียนตามคำบอกเล่าของป้าอุ๊เท่านั้น ]

 

ป้าอุษาเปิดผ้าบังตาบอกว่า ลูกสาวคงกำลังนั่งอยู่ ให้ผมถ่ายรูปได้ ผมขออนุญาตผู้ป่วยถ่ายก็ได้รับการพยักหน้ารับ แปลว่าเขารับรู้ได้ดี

ผมขอดูบัตรผู้ป่วย ป้าอุ๊จึงบอกให้ลูกเอาบัตร รพ. ราชวิถีออกมา ทำให้ผู้ป่วยต้องเลื่อนตัวออกมาและผมเห็นอาการสั่นเหมือนลูกนกตกน้ำตลอดเวลา คือสั่นไปหมดทั้งตัว หัว คอ มือ แขน ขา สั่นขยับอยู่ตลอดเวลา




ดูคนปกติจะจับบัตรผู้ป่วยให้ถ่ายรูป จะจับแบบถนัด ๆ แบบนี้ เดี๋ยวดูวิธีการจับของลูกสาวป้าอุ๊

ดูมือผู้ป่วยที่จับบัตรคนไข้ แปลก ๆ นะครับ


ป้าอุ๊ให้ถ่ายบัตรประชาชนด้วย ว่าตรงกัน

 

หลังคาครึ่งหนึ่งเป็นสังกะสี อีกครึ่งหนึ่งเป็นผ้าใบ กระต๊อบนี้ยังไม่จัดว่าเป็นชุมชน และก็ยังไม่แย่ไปถึงขนาดว่าเป็นสลัม เราจัดว่าเป็นกระต๊อบ กระท่อมที่สร้างเอง ด้วยงบประมาณไม่มากนัก ถ้าเปรียบเทียบกับชุมชนนครหลวงที่ดีกว่านี้ หรือชุมชนหลัง ว.ค. จันทเกษมที่ดีกว่านี้ ตรงนี้ก็เรียกว่า เพิงพักชั่วคราว แต่ความจริงอาจกลายเป็นบ้านของคนเหล่านี้ไปจนกว่าจะต้องย้ายออก ซึ่งไม่ทราบว่ากี่เดือนหรือกี่ปี



ลู่ทางเดินที่มีไม้ไผ่มัดเอาไว้ เพื่อให้ผู้ป่วยได้หัดเดินด้วยการจับไม้ไผ่เดินไปและเดินกลับ เพื่อไม่ให้ล้ม หากไม่มีไม้ไผ่จับก็จะล้ม ( ป้าอุ๊บอก )