เมื่อสู้ กับความง่วง ขณะสมาธิ

ง่วงเหลือเกิน ความง่วงนี้มาจากไหน นะ ทำไมมีแต่เสียงบอกให้หยุดเถิด เรี่ยวแรงหายไปแบบวูบวาบ แล้วไปหาท่าทาง ท่านั่ง ท่านอน ที่สบายๆ เหยียดขา พาดแขน เอนหลังลงกะพื้น หัวหนุนกะหมอน ฟังเพลง หาอะไรเล่น ดูหนัง ซะให้หลับสบายๆ เถิด

ไม่ยอม ไม่ยอม ความง่วงโผล่มาจากไหนแน่ ทำไมเรียวแรงหายเป็นระยะๆ มันมีอะไรสักอย่างมากระทบที่ท้องน้อย ทำให้หวิว สะท้อนไปถึงหัวใจ หวิวตามกันไป แล้วเรี่ยวแรงหายวูบทันที

อะไรสักอย่างมากระทบที่ท้องน้อย มันต้องกระตุ้นตรงนั้นเป็นแน่แท้ กำหนดจิตรู้เมื่อมันมากระทบครั้งต่อไป เมื่อเกิดอาการหวิว ดับที่อาการหวิวนี้ซะเลย อาจเป็นต้นตอ ที่กระตุ้นตัณหา มา 10 ครั้ง ละมันทุกครั้งซะเลยไม่ไป ปรุงแต่งกะอารมภ์หวิวๆ นี้ เพียงรู้ แล้ว ละ เป็นพอ

เสียงเรียกนี้ เกิดเพราะอะไรนะ นอนไม่พอหรือ? กินมากหรือ? ใช้แรงมากไปหรือ? หรือกล้ามเนื้ออ่อนเพลียตกค้าง

ไม่ว่ากรณีไหน เมื่อ ละได้ในสมาธินั้นแล้ว ความง่วงกลับไม่มีอีกต่อไป ความแช่มชื่นกลับเข้ามาแทนที่ กำลังวังชากลับเข้ามาแทนทื่

มาร มาหลอกกันชัดๆ คิคิ

เป็นแบบนี้ กัน หรือ เปล่าจ๊ะ

 

ไม่รู้ว่ามาจากไหนรู้แค่ว่ามันมาวูบเดียวก็หายไปเลยความรู้สึก แต่หมั่นดูเค้าบ่อยๆจะมีตัวนึงกระชากขึ้นมาเหมือนตกใจแล้วก็จะตื่นขึ้นเอง ไม่ได้ทำอะไรแค่ดูเค้าหลับดูเค้าตื่น

 

เหมือน โดนอะไร ตีหัว เลย แล้ว สลบ ทันที
ดีนะ มี สติ ปลุก ให้ ตื่น คิคิ

ไม่งั้นหน้า ฟ่ำ จมน้ำแน่ อือิ

 

ปล่อยให้ง่วงอยู่ส่วนง่วง รู้อยู่ส่วนรู้ ไม่ดีกว่าหรือ

 

ขำอะ หัวเราะเลย^^

 

ผมเคยจับได้ครั้งหนึ่ง พอจะวูบเราตั้งสติตามเบา ๆ เหมือนย่องตามนะครับ จากวูบแล้วหายไปเลย เป็นค่อย ๆ วูบเหมือนเวลาเราลงจากที่สูงช้า ๆ จนหยุด ท่านเชื่อหรือไม่ ลมหายใจก็ไม่มี กายก็ไม่มี มันนิ่งเลย พอเพ่งก็หายไปเลย กลับมารับรู้กาย รับรู้ลมหายใจ เหมือนเดิม รอจับอีกครั้งคราวนี้ ไม่ไหวต้องกลับไปนอนครับ อนุโมทา

 

เคยแยก แบบนั้น เหมือนกัน

มัน เหมือน ดู รถแข่งกัน แซง

เหนื่อยเลย เลยคิดว่า มัน ต้อง มี วิธีดีกว่า นั้น

 

ช่ายยยย ทำนองนั้น

บางท่าน เรียกว่า เหมือนสภาพ ตกภวังค์ บางทีตกแล้วหายลับไปเลย

ถ้าจับตามสภาพทางร่างกายทันที ที่ตำแหน่งที่ถูกต้อง จะเห็น กระสุนหวิว ยิงออกจาก มารเหงาหลับ คิคิ

 

เคยง่วงนอนบ่อยๆเหมือนกันขณะนั่งสมาธิ(แต่พอไม่นั่งไม่เห็นง่วง พอนั่งแล้วมีอาการหาวนอนขึ้นมาทันที บ๊ะ!)

เมื่อนิวรณ์ธรรมเด่นชัดขึ้นมาขนาดนี้แล้วจะแก้ไขอย่างไรดี?

สำหรับข้าพเจ้าแล้วจะใช้วิธีถามตัวเองดูก่อนเลยว่า...
ในขณะนั้นเราต้องการความสงบ ต้องการพักผ่อน(ฝึกสมถะ) หรือ ต้องการเจริญวิปัสสนา(ฝึกให้มีสติรู้ตัวทั่วพร้อม,พิจารณาเห็นสภาวะธรรมในปัจจุบัน)

ถ้าได้คำตอบแล้วว่าต้องการความสงบ ข้าพเจ้าจะพยายามรวบรวมจิตไว้ในอารมณ์เดียวที่ลมหายใจเข้าออกโดยไม่ต้องใช้คำบริกรรม (แต่มีข้อแม้ว่าจิตจะต้องนิ่งให้มากที่สุด ไม่วิ่งกวัดแกว่งไปมาอยู่กับความคิด หรือดิ้นไปแสวงหาอารมณ์ต่างๆที่มากระทบจากภายนอกก็ดี หรือภายในที่เกิดจากจิตขึ้นไปทำงานบนหัวสมองแล้วดึงเอาสัญญาเก่าๆขึ้นมาคิดปรุงแต่งก็ดี)...สภาวะธรรมที่เกิดขึ้นกับข้าพเจ้าฝ่ายสมถะในขณะนั่ง ผลที่ได้ก็คือ
1. ลมหายใจละเอียดมากแทบไม่อยากหายใจเลย หรือนานๆถึงจะหายใจสักครั้งหนึ่ง
2. เกิดความสุขอยากจะนั่งแช่อยู่นานๆ
3. ในการนั่งสมาธิ บางครั้งกลับรู้สึกว่าความง่วงมันก็มีประโยชน์เหมือนกันนะ(เฉพาะการฝึกแบบบ้าๆของข้าพเจ้า)เพราะข้าพเจ้าเห็นความง่วงและความสงบมันรวมตัวเป็นหนึ่งเดียวกันได้เฉยเลย! ภายหลังที่ออกจากสมาธิแบบนั้นแล้ว ความสดชื่นรู้สึกเหมือนมีกำลังเพิ่มขึ้น อาการเจ็บป่วยก็พลันหายไป เออมันก็แปลกดีเหมือนกัน!

ถ้าถามตนเองดูแล้วว่าในขณะนั้นต้องการนั่งเพื่อเจริญวิปัสสนา คือมีสติปัญญาฉลาดว่องไว้ รอบรู้ ฯลฯ(ไม่เซื่องซึมซื่อบื้อ นิ่งไม่สนใจอะไร เหมือนคนไม่สะทกสะท้าน...แบบสมถะ)
ข้าพเจ้าจะพยายามหาวิธีสลัดความง่วงให้หมดสิ้นไป ด้วยวิธีใดวิธีหนึ่ง โดยมากข้าพเจ้าจะใช้คำบริกรรมเร็วๆว่า (ยุบหนอ พองหนอ นั่งหนอ ถูกหนอ...ฯ)พร้อมกับลมหายใจเข้าออกด้วยความมีสติ ตามแบบฉบับที่ครูบาอาจารย์อบรมสั่งสอนมา...สภาวะธรรมที่ได้ ข้าพเจ้าสั่งเกตุดูว่าในขณะที่นั่งทุกขเวทนามักจะเกิดง่ายและรุ่นแรงมากกว่าการฝึกสมถะ(จิตดิ้นมาก) แต่ถ้าสติมีกำลังมากกว่าแล้ว ภายหลังที่ออกจากสมาธิ จะเกิดผลดังต่อไปนี้

1. อารมณ์แจ่มใสชัดเจนขึ้น ปัญญาไว สามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้ง่าย มีอุบายคุมจิตของตนมิให้ตกเป็นทาสของกิเลส ราคะโทสะได้โดยง่าย(รู้จักยับยั้งชั่งใจไม่ให้ฟุ้งซ่าน)
2. ความจำดีขึ้น พูดจาไม่หลงลืม มึนงง
3. มีอารมณ์เมตตาสงบเย็นเป็นปกติ
4. หยิบยกหัวข้อธรรมใดๆขึ้นมาพิจารณาแล้ว รู้สึกไพรเราะซาบซึ้งกินใจ ฯลฯ

 

แรกๆของการฝึกพอจะสมาธิ เอาเชียวๆความง่วงถามหาประจำค่ะ ~~

ธรรมะสวัสดี

ขออนุโมทนา สาธุจร้า

สาธุ สาธุ สาธุ