เริ่มท้อครับ ช่วยเตือนสติผมด้วย ช่วยฉุดผมขึ้นมาจากความท้อทีครับ

จิตที่เข้าไปรู้ในความคิดนี้ เดี๋ยวมันก็ดับไป. ปฎิบัติต่อไปเถอะ. ยังไงคุณก็คงไม่ทิ้งการปฎิบัติอยู่แล้ว.

 

คนที่เห็นว่าตัวเองกำลังทุกข์นะ ก็ย่อมที่จะเห็นธรรมะของพระพุทธเจ้าให้นึกถึงพระองค์เอาเอาพระองค์เป็นกำลังใจ อย่างน้อยเราก็สุขใจที่ได้ปฏิบัติตามคำสั่งสอนของพระองค์นะคะเอาใจช่วยคะสู้ๆๆอย่าท้อนะคะ เราก็เคยท้อคะแต่ก็นึกถึงพระองค์ตลอดทำให้มีกำลังใจลุกขึ้นมาสู้ได้ทุกครั่งหละคะคุณไม่ได้เป็นคนเดี่วยเหรกคะสู้ๆๆคะ

 

ขอตอบนะครับ เดี๋ยวจะงอน 55
พุทธภูมิ คือ คนที่ปราถนาและบำเพ็ญบารมีเพื่อเป็นพระพุทธเจ้าในอนาคตกาลเพื่อทำหน้าที่ ประกาศพุทธศาสนาและเผยแผ่พุทธศาสนาเพื่อให้สัตว์ได้มีความสุขและจุดสุดยอด เพื่อขนลื้อสัตว์เข้าสู่นิพพาน
ผมไม่หวังถึงขั้นนั้นหรอกครับ ผมหวังแค่เข้าสู่นิพพานไม่ต้องเวียนว่ายตายเกิดอีกแล้วเท่านั้นก็พอละครับ ... แค่นี้ก็ไม่รู้อีกกี่ชาติแล้วที่จะต้องปฏิบัติ..

 

ผมไปปฏิบัติธรรมที่วัดพระธาตุศรีจอมทองวรวิหารได้แค่ 2 ครั้งครับ ครั้งแรกเพื่อนชวนไปก็ไป ตอนนั้นยังไม่ค่อยเข้าใจอะไรมากนัก ในใจก็ยังขัดแย้งกับการปฏิบัติธรรมตลอด อีกครั้งมีเวลาได้กลับบ้านก็เลยขอไปอีกสักครั้ง แต่ก่อนผมปฏิบัติธรรมที่วัดร่ำเปิงครับ (ไม่รู้ท่านรู้จักหรือป่าว) ผมถึงแค่ วิปัสสนากรรมฐาน 3 ระยะ "พองหนอ ยุบหนอ นั่งหนอ" "ยก ย่าง เหยียบ" แค่นั้นครับ.. แต่ผมได้ตั้งจิตอธิษฐานไว้ ลั่นวาจาไว้ว่า ถ้าชีวิตผมเสถียรขึ้นเมื่อไหร่ ผมมีเงินพอเลี้ยงดูพ่อแม่ไม่ให้ลำบากให้สบายกว่านี้ และตัวผมเองก็ไม่เหนื่อยจนเกินไป ผมจะกลับไปปฏิบัติธรรม ถึงเข้าขั้นอธิษฐาน หลักสูตร 21 วันครับ...

 

ขออนุโมทนาบุญกับทุกท่าน ทุกความเห็น ผมขอน้อมรับเข้ามาในใจทุกความคิดเห็นครับ เป็นประโยชน์และเป็นกำลังใจให้ผมไม่ท้อ ตอนบ่ายนี้ (ช่วงนี้ผมว่างจัด) ผมนั่งสมาธิและเดินจงกลมที่บ้าน ก็เกิดความคิดหนทางในการทำมาหากินขึ้น แต่ผมไม่แน่ใจว่าจะได้ดีหรือป่าว ต้องลองครับ แต่ผมไม่ทิ้งการปฏิบัติแน่นอน เมื่อก่อนชีวิตผมต่ำยิ่งกว่าฝุ่นใต้รองเท้าอีกครับ ไม่มีอะไรเลยสักอย่างที่ดี ทุกวันมีแต่ความเศร้าหมอง คำดูถูก คำนินทา เสียงหัวเราะเยาะเย้ย ผมก็ได้พระพุทธองค์และพ่อแม่(พระในบ้าน)ที่คอยให้กำลังใจ และแนวทางเดินต่อไป ผมจะสู้ต่อครับ ไม่มีใครในโลกหล้าในจักรวาลนี้ที่เจ๋งกว่าพระพุทธองค์ของเราแล้วครับ ผมขอเดินทางสายเอกที่พระพุทธองค์ทรงเดินนำไปแล้วต่อไปครับ...

 

เยี่ยมแล้วครับ ตามทางสายกลางไปเรื่อยๆ ตรงไหนที่มันดีก้อทำไปเถอะ ทำเพื่อลดกำลังกิเลสของเราไปครับ เลี้ยงพ่อแม่เป็นสิ่งที่ดีที่ผมสนับสนุนมากๆครับ ขอให้ผลบุญที่ท่านได้สั่งสมจงส่งผลในเร็ววันนะครับ

 

ชาติ สุดท้าย สิ่งที่แสวงหาไม่ใช่ทรัพย์ แต่คือ ปัญญา นะครับ สู้ๆนะครับ อย่างน้อย คุณกำลัง หนีอบายภูมิ อยู่นะครับ

 

ไม่มีอะไรที่จะทรงพลังเท่ากับคำว่า “ของฉัน” ไม่ว่าความวิบัติจะรุนแรงเพียงใดก็ตาม หากมันไม่เกี่ยวข้องกับ “ของฉัน” เราก็ไม่ค่อยรู้สึกรู้สาด้วย แต่ทันทีที่มีอะไรมากระทบกับ “ของฉัน” แม้เล็กน้อยเพียงใด มันกลับกลายเป็นเรื่องใหญ่ทันที

 

เพื่อนของคุณกำลังกินบุญเก่า หมดบุญเมื่อไหร่ เค้าก็จมเอง

เหมือนนักการเมืองเลวๆ ที่รวยๆ ใช้เงินซื้ออำนาจ

แต่เอาอำนาจ มาทำลายชาติ ศาสนา พระมหากษัตริย์

พวกนี้ พอหมดบุญ นรกอเวจี รอเค้าอยู่แล้ว แต่ขนาดมีชีวิต

ใจมันก็ทุกร้อนเป็นไฟสุม หลับไม่เป็นสุข ร้อนรุ่มทุกคืนวันอยู่แล้ว

ไฟนรก แผดเผาใจ ให้ร้อนรุ่มอยู่ทุกคืนวัน มีเงิน มีทุกอย่างได้

แต่ชีวิต ไม่เคยมีความสุข

 

แวะมาให้กำลังใจค่ะ

"ถอยหลังสักสองก้าวท้องฟ้าและทะเลจะสวยขึ้น"

การทำบุญ ให้ทาน การนั่งสมาธิ เดินจงกรม เท่านี้ยังไม่พอ คุณต้องรักษาศีลห้าให้ได้
และลดละเลิกอบายมุขทั้งหมด คุณต้องเรียนรู้เรื่องศีลห้าคือการเปลี่ยนพฤติกรรม

ข้อ ๑ ให้เราเป็นคนสะอาดทั้งกาย วาจา ใจ
ข้อ ๒ ให้เรามีความขยัน หมั่นเพียร
ข้อ ๓ ให้เรามีความซื่อสัตย์ ไม่ทำร้ายจิตใจผู้อื่น
ข้อ ๔ ให้เราไม่ว่าร้ายผู้อื่น ไม่พูดถึงผู้อื่นในทางไม่ได้
ข้อ ๕ ให้เรามีสติ ไม่ประมาทมัวเมา

ลูกพุทธเจ้าต้องเข้าใจเรื่อง "กฎแห่งการกระทำ" วิบากกรรมมีจริง เราต้องน้อมรับผลในอดีตที่ผ่านมา อดีตแก้ไขไม่ได้ ทำปัจจุบันให้ดีที่สุด แล้วอนาคตจะดีเอง

ทุกข์เกิดที่ไหนดับที่นั่น ใช้หลักอริยสัจ๔ มาวิเคราะห์ปัญหา การปฏิบัติธรรมคือ
การลดละตัวตนสู่ความไม่มีอะไรไม่ใช่เพิ่มความโลภ โกรธ หลง ให้จิตวิญญาณ

ความสุของชีวิตอยู่ที่ "ใจพอ" แล้วก็ "พอใจ" อย่าไปเปรียบเทียบกับใครเลยค่ะ เราต้องสะสมอริยทรัพย์คือเสบียงเลี้ยงตนในภพหน้า ส่วนภพนี้ก็พยายามทำงานด้วยความตั้งใจดำเนินชีวิตตามหลักปรัชญาเศรษฐกิจพอเพียงของพ่อหลวง

ธรรมดาเราก็ต้องทุกข์เพราะกายขันธ์พออยู่แล้ว อย่าไปเพิ่มความท้อให้ชีวิตเลยนะคะ
มองโลกให้สดใส ทำชีวิตให้สุขสันต์ โลกใบนี้ยังมีสิ่งดี ๆ อีกมากมายให้เราได้ศึกษาและเรียนรู้

ความสำเร็จของคนไม่ได้วัดกันที่ฐานะ หากแต่วัดกันที่รู้จักสร้างสมดุลให้ชีวิต มีเงินทองใช้ไม่เดือดร้อน มีสุขภาพที่ดี
มีเวลาให้ครอบครัว มีเวลาทำสิ่งดี ๆ เพื่อสังคมแค่นั้นเอง ชีวิตนี้ไม่มีอะไร คุณว่าจริงไหมคะ ?

ขออนุโมทนากับสิ่งดีๆ ที่คุณทำ เพิ่มศีลให้เคร่งสมาธิขณะลืมตาสำคัญกว่าหลับตานะคะ

 

ขอเข้ามาให้กำลังใจค่ะ
มีผู้นึงเคยตอบคำถามเราคล้ายๆ กระทู้ของคุณว่า
1. เพราะวิบากกรรมเก่า
2. กำลังถูกทดสอบ ว่า แน่จริงมั้ย จะทำต่อมั้ยถ้าลำบากขนาดนี้
คำว่า "ทดสอบ" เป๋็นอย่างนั้นจริงๆนะค่ะ ทำให้เราท้อ เราเองยังเคยมาตั้งกระทู้เลยค่ะ
พอผ่านได้เลย
ตอนที่่ท้อ อ่านแล้วไม่เข้าใจ พอผ่านมาได้ เข้าใจทันทีค่ะ

คุณเอง ยังขับแมงกะไซด์ เรายังขึ้นรถเมล์ รถสองแถวอยู่เลย
เรารู้สึกไม่ทุกข์นะ เพราะ ว่า สบายดี ไม่ต้องมารับผิดชอบอะไร คำว่า สบายอาจจะสบายแต่ภายนอก จริงๆนะค่ะ
เมื่อก่อน เราต้องเดินด้วยซ้ำค่ะ นอนปวดขาพูดแต่ว่า ซักวันนึงเราจะเหมือนเขาให้ได้
โดนเขาเหยียดเหมือนกัน ไม่แปลกค่ะ เพราะธรรมดา ที่ไม่มีใครอยากเห็นเราดีกว่า อยู่แล้ว เป็นเรื่องของทางโลก

ทุกวันนี้ ผ่านมาแล้ว ยังเดินขึ้นรถเมล์อยู่เลย สนุกด้วย เพราะมีเพื่อนร่วมทางเยอะค่ะ
คนรอบข้างเรามากมาย ที่ นั่งรถสวยๆ สบายๆ แอร์เย็น แต่ข้างในทุกข์ เพราะหมุนไม่ทันบ้าง หนีหนี้บ้าง

ตรงนี้ ถ้าเป็นเรามองนะ บางครั้ง เป็นเรื่องของทางโลกด้วยค่ะ การจัดการเงินของตัวเอง ประมาณตัวเอง ฯลฯ ..ไม่ได้เกี่ยวกับกรรม..

 

มารไม่มี บารมีไม่เกิด จริงๆครับ ถ้าผ่านจุดนี้ไปได้การจราจรก็จะโล่งแล้วครับ
นี่คือการทดสอบเพื่อยกระดับความเป็นปุถุชนกับอริยะบุคคลูดง่ายๆ

ปุถุชน ไหลไปตามกิเลส ตัณหา โลกธรรมแปด

อริยะบุคคล ปล่อยวางแล้วจากโลก ไม่ใส่ใจ ไม่ยินดีในทรัพย์สินเงินทอง มีความสุขที่เป็นฝ่ายให้ พูดง่ายๆ ไหลทวนกระแส

 

เท่าที่อ่าน คุณเป็นคนที่มีความเพียรในการปฏิบัติอย่างยิ่ง ขอโมทนาในจุดนี้นะครับ แต่ที่สำคัญเราต้องเพียรทำตรงตามทางที่พระพุทธเจ้าสอน ความเพียรนั้นก็จะช่วยให้เกิดผลการปฏิบัติไม่เนิ่นช้า

การวัดผลการปฏิบัติอย่าเอาลาภยศสรรเสริญสุขที่เป็นสมบัติของโลกมาวัดครับแต่ให้วัดจากสมบัติที่เกิดในใจเราคือปัญญา ให้วัดว่าปัญญาในการปฏิบัติของเราเจริญงอกงามขึ้นมากแค่ไหน นับแต่วันแรกที่เรามาปฏิบัติ

ถ้าก่อนนี้เราหวั่นไหวในการได้ลาภเสื่อมลาภ ปฏิบัติมาจนถึงวันนี้เราก็ยังหวั่นไหวกับการได้ลาภเสื่อมลาภ แสดงว่าปัญญาที่จะเกิดขึ้นมาจากการปฏิบัติที่จะมีอำนาจช่วยให้เราปล่อยวางทุกข์เรื่องนี้ได้ยังเกิดขึ้นมาไม่พอ เราปฏิบัติบกพร่องในจุดใด ลองทบทวนการปฏิบติของเราดูนะครับ

เช่นการให้ทาน ที่ผ่านมาเราให้ทานด้วยอารมณ์ใด เราเกิดปัญญาจากการทำทานของเราหรือไม่ เพราะปัญญาที่พัฒนาขึ้นจากการทำทานอย่างถูกต้องตามที่พระพุทธเจ้าสอน จะมีคุณวิเศษช่วยปกป้องใจเราไม่ให้หวั่นไหวจากการได้ลาภหรือเสื่อมลาภ แต่การทำทานที่ตัณหาสอนเราจะไม่นำไปสู่ปัญญา เพราะตัณหาจะสอนเราว่าให้ทานเพื่อหวังผลให้ตนเองมีโชคลาภซิ เมื่อปัญญาไม่เกิดมาปกป้องใจ พอเมื่อเราคาดหวังโชคลาภแล้วพอผลออกมาไม่ได้ดังใจเราจึงเกิดทุกข์

ในทางตรงข้าม การทำทานที่พระพุทธเจ้าสอนเราว่าหัวใจของการให้ทานคือเราไม่ได้ทำเพื่อให้ตัวเองได้ลาภ หรือได้หน้าได้ตา แต่เราทำเพื่อสงเคราะห์ให้ผู้รับทานมีความสุข พ้นความทุกข์ ทำเพื่อชำระตัดความโลภออกจากใจเรา ถ้าใจเรามีศีลมั่นคง มีจิตสงบไม่ฟุ้งซ่าน และใคร่ครวญจนเห็นชัดในประโยชน์แห่งทานที่จะเกิดขึ้นกับเราและผู้อื่นตามที่พระพุทธเจ้าสอนทุกครั้งที่เราให้ทาน ปัญญาญาณจากการให้ทานก็จะเกิดขึ้นเจริญขึ้น เมื่อปัญญามีกำลังมากพอ ก็จะมาช่วยปกป้องใจเราทุกครั้งให้ปล่อยวางทุกข์จากการไม่ได้ลาภ เราก็จะมีความสุขขึ้นได้เอง โดยไม่จำเป็นต้องให้การได้ลาภไม่ได้ลาภมาเป็นตัวกำหนดความสุขให้เรา

ส่วนด้านการรักษาศีล ที่ผ่านมาเรารักษาศีลด้วยอารมณ์ใด เราเกิดปัญญาจากการรักษาศีลของเราหรือไม่ พระพุทธเจ้าไม่ได้สอนให้เรารักษาศีลเพื่อจะได้รับอภิสิทธิ์ข้อยกเว้นว่าผู้รักษาศีลไม่ต้องรับผลกรรมเก่าทุกอย่างที่เราเคยทำมาในระหว่างที่ใช้ชีวิตอยู่ในชาตินี้ และท่านก็ไม่ได้สอนให้เรารักษาศีลแบบท่องจำนกแก้วนกขุนทองแต่ไม่รู้เหตุผลความดีของศีล แต่พระพุทธเจ้าท่านสอนให้เรารักษาศีลด้วยปัญญาเพื่อต้องการหนีทุกข์ในอริยสัจ สอนใจตนเองให้รู้เหตุผลในการรักษาศีลเสมอว่าทุกวันนี้ที่เราต้องรับเคราะห์กรรมก็เพราะผิดศีลมาทั้งสิ้น เพื่อให้เราละความโกรธมีความเมตตากรุณาเยือกเย็นใจ รักษาศีลเพื่อเมตตาไม่เอากายวาจาใจเราไปประทุษร้ายต่อผู้อื่นที่เขาก็ทุกข์อยู่แล้วจากการเกิดมามีชีวิตในโลกนี้ รักษาศีลเพื่อเมตตาต่อใจตนเอง ไม่เอาอารมณ์ไฟอยากประทุษร้ายต่อสิทธิของคนอื่นมาเผาใจตนเอง เพราะเราเเองก็มีทุกข์มากพออยู่แล้วในการมีชีวิตและบาปกรรมเก่า เราจะไปผิดศีลขาดเมตตาวางยาตนเองให้ต้องรับผลกรรมผลทุกข์ภัยเพิ่มขึ้นอีกในอนาคตที่เราไปทำคนอื่นไว้เพื่อประโยชน์อะไร

 

ต้องการอะไร เจ้าจะจากไปอยู่ดี
สิ่งที่เจ้าทำน่ะดีแล้ว ตอนนี้ไม่เห็น แต่ฟ้าเห็น จิตรู้
จะทุกข์ หรือ สุข อยู่ที่ใจ
ทำมันไปเถอะ อยู่ในเหตุผล
สักวันเจ้าจะเข้าใจเอง
ขอให้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ทั้งหลายจงคุ้มครองท่านนะ สาธุ

 

ขอเป็นกำลังใจให้คะ ขอให้คุณประคองตัวให้ผ่านจากจุดนี้ให้ได้นะคะ มันเป็นบททดสอบกะมัง อยากแนะนำให้คุณลองเข้ามาอ่าน เว๊ป "แดนทิพย์นิพพานสวรรค์นิรันดร" ของท่าน ช.ดูอาจจะได้อะไรดีๆหรืออาจถูกจริตคุณก็ได้นะคะ มีคลิปที่ท่าน ช.แสดงธรรมหลายที่ " นิพพานชาตินีกันเถอะ" ดิฉันดูแล้วดีมากๆๆ ขอให้โชคดีจงเป็นของคุณ deoo นะคะ

 

โมทนาด้วยครับ :d
คนรวยก็ทุกข์อย่างคนรวย คนจนก็ทุกข์อย่างคนจน (สรุปว่าทุกข์ทุกคน)
คนจนมี 2 ประเภท
--จนเพราะไม่มี
--จนเพราะไม่พอ

**เราจะำทำงานตามหน้าที่ แต่ถ้าร่างกายอัปปรีย์พังเมื่อไรไปนิพพาน**

 

เป็นกำลังใจให้นะคะ อย่าเพิ่งท้อ ไม่ต้องไปดูคนอื่น ทุกคนไม่ว่าใคร ต้องเกิด ต้องแก่ ต้องเจ็บ ต้องตายด้วยกันทั้งนั้น ตราบใดที่ยังมีกิเลสยังต้องวนเวียนอยู่ในวัฏฏะสงสาร ไม่เห็นน่าอิจฉาเลย ทั้งเราและเขาล้วนน่าสงสาร ดังนั้นการที่เราปฏิบัติธรรม ดูกาย ดูใจตัวเอง คิดดี พูดดี ทำดี ชำระจิตให้บริสุทธิ์ จะเป็นการสงเคราะห์ทั้งเราและคนรอบข้าง รวมทั้งสรรพสัตว์ทั้งมวลได้นะคะ

เป็นกำลังใจให้อีกครั้ง อย่าไปวิ่งตามความรู้สึก แต่จงเฝ้ามอง จะเห็นความไม่เที่ยงแท้ จิตจะละวางความรู้สึก และจะเข้าใจทุกสิ่งตามความเป็นจริง สู้ๆๆๆค่ะ

 

ถ้ามั่นใจแล้วว่าไม่ใช่...เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นเองมั้ง ยิ่งถ้าถึงสิ้นอยาก...ผมว่าคุณคงสบายๆชิวๆเลยนะครับ อ้อ...เรื่องบำเพ็ญบารมีก็สำคัญนะ เขาว่ากันว่า...ยิ่งสุงยิ่งหนาวนะ ลองพิจจารณาเอาเองนะครับ ผมไม่อยากเป้นคนปากมาก..เพราะอาจเดือนร้อนที่หลังได้

 

ก็มองเห็นเเล้วนี่

ก็มองเห็นเเล้วนี่


พอผมลองมองย้อนเข้าไปจริงๆ เพื่อนผมต่างก็มีปัญหาด้วยกัน
1. คนไหนที่ได้เงินดีเงินเยอะมากแต่ละเดือน และถึงจะมีงานเข้ามาจนล้นมือ แต่ว่าพวกเขาก็มีปัญหา คนที่ได้เงินเยอะก็ไม่เคยมีเก็บ
2. คนที่มีรถยนต์ใหม่ขับแต่ก็ไม่มีเงินให้เหลือไว้ใช้อย่างอื่นบ้างเลยได้เท่า ไหร่ต้องให้ค่ารถหมด บางครั้งบางเดือนเงินหมุนไม่ทันจริงๆ ก็โดนทวงค่างวดส่งรถ

ถ้าหากว่าผมถือหลักพอเพียง ขี่แมงกาไซต์เติมน้ำมัน 100 ใช้ได้ตั้ง 2-3 วัน ฝนตกเราก็ใส่เสื้อกันฝนได้ แดดร้อน หรือว่าหนาวเราก็อยู่กับที่ไม่ดิ้นรนออกไปข้างนอกให้เสียเงิน

ขอบคุณครับที่ทำให้ผมได้สติกลับมาอีกครั้ง.. ตอนนี้ผมพยายามปฏิบัติวัปัสสนาที่บ้านครับ เดินจงกลม-นั่งสมาธิ เพื่อหาหนทางให้กับตัวเอง .. ผมเชื่อว่าอย่างน้อยผมก็จะได้พบกันหนทางที่ดีที่สุดสำหรับผม

ผมยังเชื่อว่าคำอธิษฐานของผมทั้งก่อน-หลังการเข้ากรรมฐานจะเป็นจริง

ก็มองเห็นเเล้วนี่

การมีนั้น นู้น นี่ เยอะๆ คุณคิดว่ามันเป็นความสุข จริงๆหรือ ถ้าคุณคิดเช่นนั้น มีอารมณ์ เข้าเห็นเป็นใจ ต่อสิ่งเล้า ที่จําเเลงเข้ามาในรูปของเพื่อนๆคุณ

นั้นก็เเสดงได้ว่า กิเลศของความอยากได้ อยากมี อยากเป็น ยังคงไม่หมดลม
มันพร้อมลุกขึ้นชูคอ สําเเดงเดชได้เสมอ

จงอย่าวางใจ กับสิ่งที่ตนทํา เพราะนั้นเป็นหนทางของความประมาทนะจ๊ะ