เรื่องนี้น่าเชื่อแค่ไหน

.................คุณอย่าเพิ่งฟันธงครับ ผมว่า พระที่สอนมีเยอะแยะมากมาย เพียงเราเองเท่านั้น ที่ไม่รู้............สิ่งที่เรียกว่าพระปริยัติ...ที่พระเองก้เรียนสอบกันนั่นแหละครับ

 

ตอบได้ดี อนุโมทนาพระสัทธรรม

 

ผมเห็นจาก แผงหนังสือในเซเว่นครับ มีหนังสือ แสดงธรรมมาก นั้นเป็นผลงานปริยัติรึเปล่าครับ

 

ถ้าผมเริ่มสนใจพุทธศาสนา ควรเริ่มต้นศึกษาอะไรก่อน
ถ้าผมนั้งสมาธิ ควรฟังอาจารย์ท่านใด
ถ้าผมเจริญสมถะ ควรฟังผู้ใด
ถ้าผมเจริญวิปัสสนา ควรฟังผู้ใด
แล้วถ้าผมไม่ศึกษา จะเกิดอะไรขึ้นกับผม

 

..............ก็ อย่าเพิ่งเหมานะครับ...คงตอบได้แค่นี้

 

........................ควรเริ่มศีกษาว่า พระพุทธศาสนา สอนอะไร? ครับ....ถ้าไม่ศึกษา ก็จะไม่รู้สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน...ส่วนเรื่อง สมถะวิปัสนาจะไปเรียนที่ใหนก็แล้วแต่คุณละครับ....

 

ถ้าผมเริ่มสนใจพุทธศาสนา ควรเริ่มต้นศึกษาอะไรก่อน ศีล
ถ้าผมนั้งสมาธิ ควรฟังอาจารย์ท่านใด อาจารย์อะไรก็ได้ ที่ตนนับถือและ พระศาสดา
ถ้าผมเจริญสมถะ ควรฟังผู้ใด ที่ใจตัวเอง
ถ้าผมเจริญวิปัสสนา ควรฟังผู้ใด ฟังใจตัวเอง
แล้วถ้าผมไม่ศึกษา จะเกิดอะไรขึ้นกับผม ก็ตายเปล่า ทะลึ่งหน่อยก็เสียชาติเกิด

 

พึงให้สังเกตุอย่างนี้ ผิดพลาดประการใด ต้องขอ ขมาพระรัตนตรัย

เพราะเป็นข้อพึงเกตุ ของผู้โพสเอง

ทำไมพระพุทธเจ้า ท่านทรงเลือก ชมพูทวีบเป็นดินแดนตรัสรู้ และทำไมดินแดนนี้
จึงพระอรหันต์สำเร็จหลายองค์มากนัก เห็นที่กล่าวในตำราโดยส่วนมากก็จะสำเร็จที่
ดินแดนชมพูทวีปนี้

ข้อสังเกตุคือ ดินแดนแห่งนี้มีผู้บำเพ็ญ เป็นจำนวนมาก
มีผู้ทำสมถะจำนวนมาก และเมื่อผู้ทำสมถะจะพลิกเป็นวิปัสสน นั้นง่ายมากเหมือนกัน
เพราะสมาธิ ที่ถูกฝึกจิตที่แล้ว ย่อมชักพาง่าย มันง่ายที่จะเกิดปัญญา
เมื่อเจอธรรมของพระพุทธเจ้าแล้ว ถึงได้บรรลุเร็ว แต่พอค้นประวัติในพระตรัยปิกฏนั้น
ก็ทราบว่า ผู้ที่สำเร็จพระอรหันต์ล้วนแต่สร้างบารมีการบำเพ็ญกันมามากจากสมถะเป็นส่วนมากยิ่งได้เป็นพระสาวกของพระพุทธเจ้าแล้วบำเพ็ญและถือศีล 8 นับชาติไม่ถ้วน

ที่กล่าวมา ไม่ได้ชักชวนใคร เป็นข้อสังเกตุ ของผู้โพสเอง

 

เรื่องแบบนี้ คุณศรัทธาแค่ไหน

 

เหมาอะไรครับ หนังสือเขาออกจะขายดี ^^

 

ได้ยินว่าผู้มีสิทธิ์ บอกว่ากำลังปรับปรุง เสร็จเมื่อไร
ผมอาจจะโพสได้เป็นปกติอ่ะ ไม่รู้ว่าจะจริงแค่ไหน

ธรรมดาที่มีหลายมาตราฐาน ก็ว่ากานปายตามโอกาส

นี่ก็ กว่าจะตามอ่านได้แต่ละโพส ตาลายจะมีสี่ตาแล้วเน่

 

ใช้ โอเอส กับ เบราเซอร์ อะไร หรอ

ถ้าเป็น ลินุกซ์ กะโครม ก็ทำใจหน่อยนะ มันเป็นรุ่นทดลอง ภาษาเพี้ยนเยอะ

บางทีตัวอักษรทับกัน และยังมีเรื่อง สระอุไปอยู่ข้างบน ไม้โทไปอยู่ข้างล่าง

ใช้ของฟรีก็ต้องทำใจ แต่ถ้าไม่ใช่ก็ไม่รู้แล้ว ปราบอาจต้องซื้อเครื่องใหม่แทน

เพื่อสุขภาพทางตา ไม่ก็เลิกเล่นเว็บฯไปเลย อิอิ

 

วิทิตนันท์ โรจนพานิช ศรัทธาสูงเสียดฟ้า

คนไทยคนแรกที่พิชิตเอฟเวอเรสต์สานต่อโปรเจ็คท์ 'เซเวน ซัมมิตส์' ซึ่งเป็นการปีนสู่ยอดเขาสูงสุด 7 แห่ง ภารกิจใกล้จะเสร็จสิ้นในเร็ววันนี้​

เดิมชื่อของ หนึ่ง วิทิตนันท์ โรจนพานิช เป็นที่รู้จักในแวดวงบันเทิง ในฐานะคนเขียนบท ผู้กำกับอิสระ และครูสอนการแสดง
แต่ในวันนี้ หลังประสบความสำเร็จจากการพิชิต 'เอฟเวอเรสต์' ยอดเขาที่สูงที่สุดในโลก ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป ด้วยเป้าหมายที่สูงขึ้น นั่นคือการปีนเขาสู่ยอดเขาที่สูงสุดของทวีปต่างๆ ในอีก 6 ยอดเขาที่เหลือ
งานนี้นับว่ามีความท้าทายอย่างยิ่ง เพราะไม่ใช่แค่มีงบประมาณก็ทำได้ หากยังต้องการขนาดของหัวใจ ความเชื่อมั่น และพลังศรัทธาขนาดมหึมาของนักปีนเขาเป็นที่ตั้ง
ด้วยความมุ่งมั่นที่จะให้มีชื่อคนไทย ปรากฏอยู่ในทำเนียบผู้พิชิต 'เซเวน ซัมมิตส์' และเพื่อเทิดพระเกียรติแด่พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในวโรกาสทรงเจริญพระชนมายุครบ 84 พรรษา แม้หลายต่อหลายครั้งของการเดินทาง ต้องอยู่ในจุดเสี่ยงและภาวะวิกฤติเพียงใดก็ตาม แต่ดูเหมือนจะไม่ทำให้หนุ่มคนนี้ท้อถอย หรือหยุดยั้งการเดินทางของเขา
และนี่คือคำบอกเล่าของนักเดินทาง ผู้มีศรัทธาสูงเสียดฟ้าคนนี้
เห็นใครๆ นิยมใช้คำว่าพิชิตยอดเขา คุณคิดว่าคำๆ นี้เหมาะสมหรือไม่
ฝรั่งเรียกว่า conquer แต่โดยส่วนตัวลึกๆ ผมไม่ค่อยชอบนะ เพราะมนุษย์พิชิตธรรมชาติไม่ได้หรอก เราเป็นส่วนหนึ่งของธรรมชาติ แต่ผมก็พอเข้าใจ อย่างเวลาฝรั่งเขาลุยขึ้นไปกว่าจะถึง แล้วพอไปยืนตรงจุดนั้น ผมเองก็รู้สึกเหมือนกัน แต่ผมดีใจที่ภูเขายอมให้ผมขึ้นมานะ รู้สึกขอบคุณ แต่ฝรั่งจะบอกว่าเขาชนะ ... โดยมุมมองของผม มันคือการเดินทางขึ้นสู่ยอดเขา แต่ไม่ได้ซีเรียสนะ จะใช้คำว่าพิชิตก็ได้
ความคืบหน้าของ เซเวน ซัมมิทส์ ?
ผ่านไป 5 ซัมมิตแล้วครับ ก็มี เอฟเวอเรสต์ (Everest) มี คีรีมานจาโร (Kirimanjaro) มี อคอนคากัว (Aconcagua) มี วินสัน แมสซีฟ (Vinson Massif) และมี คาร์เซนส์ซ ปิรามิด (Carstensz Pyramid)
ที่ยังไม่สำเร็จ ก็มี เอลบรุส (Elbrus) และ เดนาลี (Denali) ซึ่ง เอลบรุส สูงที่สุดในยุโรป จริงๆ ไปมาแล้ว เกือบจะถึงอยู่แล้ว แต่ตากล้องที่ไปด้วยกันเกิดอุบัติเหตุหัวเข่าพลิก เลยตัดสินใจลงมาทั้งทีม ต้องกลับไปใหม่ ส่วน เดนาลี เป็นยอดเขาที่สูงที่สุดในทวีปอเมริกาเหนือ อันนั้นจะประมาณเดือนมิถุนายนครับ
จริงๆ ผมเริ่มที่ ยอดเอฟเวอเรสต์ เมื่อปี 2551 แล้วเว้นไป 4 ปี พอมาถึงปี 2554-55 นี่ก็ตะลุยอีก 6 ยอดแบบด่วนมากเลย เป้าหมายคือภายในเวลา 8 เดือน เรียกว่าต้องปีนเกือบทุกเดือน
หลายคนสงสัยว่าคุณทำได้อย่างไร
ยากครับ แต่ผมทำด้วยความเชื่อมั่น มีพลังศรัทธา และมีวิธีที่จะหล่อเลี้ยง ... อย่างสถิติมีอยู่ว่า ในโลกนี้มีคนปีนเอฟเวอเรสต์ 2 พันกว่าคน แต่ เซเวน ซัมมิตส์ ร้อยเจ็บสิบกว่าคน น้อยลงไปอีก พอเห็นตัวเลขนี้ ผมอยากเห็นคนไทยทำได้ ไม่ได้หมายถึงตัวผมนะครับ​

การทำสิ่งนี้ เพื่อถวายพระเจ้าอยู่หัวแล้วในวาระที่ท่านเจริญพระชนมายุครบ 84 พรรษา ตัวเลขมัน 12 7 84 พอดี อีกอย่างหนึ่ง คือถ้ามีชื่อคนไทยไปทำสิ่งดีๆ ผมว่าเป็นของขวัญที่ดี และผมอยากมีส่วนสร้างแรงบันดาลใจให้แก่เยาวชนคนรุ่นใหม่ ถ้าผมสามารถทำสิ่งนี้ได้ ผมคงนอนตายตาหลับ เป็นการช่วยเหลือให้ประเทศดีขึ้นในวิธีของผม​

พอคิดได้แบบนี้แล้ว ผมต้องทำให้ได้ ถ้าจะต้องตาย ก็ลองดูล่ะกัน
ระหว่างทาง เคยคิดจะเปลี่ยนใจหรือไม่​

เชื่อมั้ย ตอนไปปีนเอฟเวอเรสต์ ตอนนั้นผมหาสปอนเซอร์อยู่ 5 ปี ผมท้อแท้มากเลยนะ แต่ความท้อแท้ก็เป็นส่วนหนึ่งของการต่อสู้ ดังนั้น ถ้าเราเดินข้ามถนนโดยที่ไม่มีรถเลย เราก็คงไม่รู้สึกอะไร แต่ความกลัวมันทำให้ความกล้าอันยิ่งใหญ่ปรากฏขึ้น ผมรู้สึกว่าความท้อแท้นั้น คืออีกด้านหนึ่งของความศรัทธา
ตอนที่หาสปอนเซอร์ จนได้สปอนเซอร์ จนได้วิธีการที่จะไป พอตอนจะไปปีนเอฟเวอเรสต์ ผมไม่มีความรู้สึกท้อแท้เลยนะ มีแต่ความตื่นเต้น สนุก และมีความหวัง เพราะมันผ่านความท้อแท้มาแล้ว คิดดู 5 ปีสำหรับการหาสปอนเซอร์ มันเหนื่อยมาก พอได้ปีนจริงๆ มันเลยตื่นเต้น
แต่พอมาถึง เซเวน ซัมมิตส์ ทุกอย่างมันดูสะดวกขึ้น คราวนี้ ตอนไปปีน มันแปลก คราวนี้มันยาก เอ๊ะ ! ทำไมมันเหนื่อยอย่างนี้ ผมกลับจากแอนตาร์กติกา 28 มกราคม พอ 6 กุมภาฯ ผมไปปีนอคอนคากัวอีกแล้ว คือผมมีเวลาพักแค่ 5-6 วัน หลายคนถามว่าไม่เหนื่อยหรือ ผมบอกว่าไม่เหนื่อยหรอก แต่พอปีนจริงๆ เหนื่อยมาก เพราะเราไม่ได้พัก เหนื่อยแบบเลือดตาแทบกระเด็น รู้สึกล้าไปทั้งตัว เพราะผมต้องออกตั้งแต่ตอนตี 4 มันมีแว้บเหมือนกัน แต่เราต้องรู้ทันตัวเอง ต้องเตรียมตัวมาก่อนว่า คอยดูนะ เดี๋ยวจะมีช่วงท้อแท้ ต้องหาอะไร ผมจะมีเขียนอะไรไว้ในกระดาษก่อนเลยว่า จะเปิดอ่านตอนที่ไม่มีแรงจะเดิน ก็เปิดดู เขียนอะไรไว้ โห ! น้ำตาไหล
คือทุกอย่างต้องเตรียมไว้ก่อน ร้องเพลง หรืออะไรก็ตาม ต้องหาวิธีการเยียวยาตัวเองให้ไปให้ได้ และการเยียวยาที่ตรงจุดที่สุด ก็คือตัวเรานั่นแหละ
คุณชอบกีฬาผจญภัยอย่างการดำน้ำเป็นพื้นฐาน แต่สำหรับการปีนเขา คุณเตรียมตัวตั้งแต่เมื่อไหร่
ก่อนที่ผมตัดสินใจไปปีน ไม่มีการฝึกฝนใดๆ ทั้งสิ้น ผมกล้าพูดได้เลยว่า ภูเขาที่สูงที่สุดในชีวิต ก่อนผมไปปีนเอฟเวอเรสต์ คือภูเขาทองวัดสระเกศ อย่าง ภูกระดึง ไม่เคยครับ จน ณ ปัจจุบันนี้ ผมยังไม่เคยไปเลย เพื่อนผมบอกว่า อย่าไปปีนภูกระดึงเลย ไปปีนเอฟเวอเรสต์มาแล้ว มันจะได้เป็นแผลในใจ (หัวเราะ) ก็ยังไม่เคยไปครับ​

พอเริ่มต้นว่าจะไปปีนเอฟเวอเรสต์ ผมเริ่มศึกษาหาข้อมูล รู้ว่าภูเขาลูกนี้ มีอีกชื่อหนึ่งว่า Killer Mountains คือ 10 คน ตาย 1 คน คือ 10 เปอร์เซนต์ตายขาขึ้น และ 6 คน ตาย 1 คน ตอนขาลง แล้วตายทุกปี ดังนั้น เราอาจจะเป็นหนึ่งในคนตาย งั้นทำอย่างไร ไม่ให้เราตาย ก็ศึกษาหาข้อมุล โดยรีเสิร์ช 2 ทาง อย่างที่หนึ่ง ศึกษาหาข้อมุลให้เราฮึกเหิม รีเสิร์ชที่ 2 คือ การเซฟตัวเอง ทำอย่างไร จึงจะไปให้ถึง
จากนั้นเริ่มกระตุ้นให้ร่างกายเกิดความคงทนและแข็งแกร่งทางด้านกล้ามเนื้อ เริ่มออกสตาร์ท วิ่ง แบกของหนัก สร้างกล้ามเนื้อ stamina ทั้งหลาย
หลังจากผ่านยอดเขาสูงสุดมาหลายต่อหลายยอด คุณเรียนรู้อะไรบ้าง
มากเลยครับ ปีนเขาแต่ละลูก มันเจออุปสรรคหลายแบบ สถานการณ์ที่เวลาเปลี่ยนไป มันมีปัจจัยต่างๆ มากขึ้น ตอนผมไปปีนเอฟเวอเรสต์เมื่อ 4-5 ปีที่แล้ว ตอนนั้นเหนื่อยมาก แต่สิ่งที่ได้เรียนรู้ วิชาที่ได้ติดตัวมาคือ ถ้าคนเราปรารถนาจะประสบความสำเร็จ บางทีเราต้องทุ่มสุดตัว และแลกกับความเป็นความตาย เรายอมพลีทุกอย่างในชีวิต​

ผมคิดอยู่ตลอดเวลาว่า วันนี้ผมจะตายแล้วล่ะ และผมคงไม่ได้กลับมา ตอนนั้นทำให้มีความรู้สึกกล้า และอยากจะไป พอปีนไปหลายๆ ที่ อย่างล่าสุดคื ออคอนคากัว ทริปนี้ ผมรู้สึกเหงามาก ไปแค่ 4-5 วัน แต่คิดถึงบ้าน ทั้งที่ตอนปีนเอฟเวอเรสต์ เขาบอกว่า ความคิดถึงบ้านเป็นภัยพิบัติอย่างหนึ่งที่ทำให้คนเลิก แล้วตอนนั้น ผมก็คิดว่า จริงหรือ ผมไม่เห็นรู้สึกอย่างนั้นเลย ตอนผมปีนอคอนคากัว ผม sentimental มาก ตอนพัก ผมเดินคนเดียว บางทีน้ำตาไหลเลย ตอนนี้แม่ทำอะไรอยู่ แล้วทำไมเราต้องมาอยู่ตรงนี้ด้วย
มีคำตอบหรือไม่ ว่าเป็นเพราะอะไร​

ปกติผมจะมีตากล้องไปด้วยคนหนึ่ง แต่คราวนี้เขาไปไม่ได้ ทุกอย่างมันเตรียมพร้อม เลยทำให้เกิดความยุ่งยากที่จะต้องถ่ายเอง การเดินทางต้องเตรียมตัวเองทั้งหมด แทนที่จะทำกันสองคน มันก็เริ่มหงุดหงิด แล้วเดินทางไปกับกลุ่มนักปีนเขา ซึ่งกลุ่มนี้ก็ไม่ค่อยคุยกัน เมาเทนไกด์ก็ไม่คุยกับเรา ทุกอย่างต่างคนต่างอยู่ ผมเลยรู้สึกมันไม่ค่อยเป็นทีม อาจจะเป็นเพราะสิ่งแวดล้อม อาจจะเป็นเพราะอากาศแปรปรวน พยากรณ์อากาศแต่ละวัน ก็แย่ทุกวันเลย แล้วจะไปได้เหรอ ปัญหามันทบๆ เข้ามา แล้วเราไม่มีเพื่อนคู่คิด เลยรู้สึกเหงา แปลกมาก
เคยรู้สึกเฉียดความตายหลายครั้ง ?​

คือทุกครั้งที่ไปปีนภูเขา มันมีความตายรออยู่ตรงหน้าตลอดเวลา อย่าหลงเดินไปหามันเท่านั้นเอง​

ถามว่ากลัวมั้ย ผมตอบว่าไม่กลัว ต้องถามต่อว่า แล้วทำไมถึงไม่กลัว ผมจะบอกว่า เมื่อไหร่ก็ตามที่มีสติ เราจะไม่ค่อยกลัว อย่างผมขึ้นไปบนสันเขา มันสันจริงๆ เนื้อที่ๆ เราเหยียบยืนอยู่ มันไม่ถึงเมตรนึง เพราะมันเป็นยอดปิระมิด ฝั่งซ้ายเป็นเหว ลงไปพันกว่า(เมตร) ขวาก็ลงไปพันกว่า เวลาลมพัดมาแรงๆ เซได้ แต่ห้ามร่วง ทำเอาบางคนกลัวไปเลย แต่ผมจะมีสติ ผมจะอยู่กับการก้าวเท้าของผม กวาดน้ำแข็ง ย่ำไปข้างหน้า พอมันปรับตัวได้สัก 3-4 นาที มันจะเริ่มไปได้ อย่างตามช่องเขา 300-400 เมตร แป๊บเดียวครับ มันถูกบังคับให้ใช้สติ
แต่ที่คาร์เซนส์ซ ปิรามิด ไม่ใช่ธรรมชาติอย่างเดียว แต่มีเรื่องคนกินคนด้วย ?​

โห ! เหมือนนิยายนะครับ คือไปปีนเขาแล้ว ปีนเสร้จแล้ว ลูกหาบของเรา ซึ่งอดีตเป็นนักนิยมกินเนื้อมนุษย์ด้วยกัน ก็ผลุนผลันถือมีดเข้ามา ขอ 1 ชีวิต ไปแลกกับชีวิตของหลานเขา ที่เชื่อว่าตาย เพราะหินตกใส่หัว แล้วไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเราเลย เขาอ้างว่าเป็นเพราะเราเป็นสาเหตุ​

คือการไปที่คาร์เซนส์ซ ปิรามิด การเดินทางเริ่มจากกรุงเทพฯ ไปบาหลี แล้วไปต่อที่เมืองทิมิกา แล้วก็นั่งเครื่องต่อไปที่ซูกาปา แล้วเดินเท้า ผ่านป่าดงดิบที่ดิบจริงๆ 6 วันของการฝ่าป่าที่เป็นเส้นทางเทรคกิ้งที่โหดที่สุดในโลก วันหนึ่งฝนตกวันละ 20 ชั่วโมง ทุกอย่างเป็นโคลนถึงหัวเข่า วันแรก ลูกหาบทำกระเป๋าใหญ่ของผมที่กันน้ำขาด แล้วน้ำฝนลงในกระเป๋าผมหมดเลย เสื้อผ้าผมเปียก ผมนอนในน้ำสองวันกว่า ใส่เสื้อผ้าที่เป็นน้ำ ทุกอย่างเป็นน้ำหมด โอเค ! นอน แล้วเสี่ยงเอาว่า จะปอดบวมรึเปล่า แล้วเราหนีคนป่าไปพึ่งเหมืองทองที่อยู่ใกล้ ๆ เขาก็ไม่ยอมให้เราผ่าน แถมที่นั่น ก็มีคนงานสไตรค์ซึ่งเป็นชนเผ่าเดียวกันอีก เรียกว่ากว่าจะหนีรอดออกมาได้ เลือดตาแทบกระเด็น​

10 คนที่เป็นนักปีนเขา ทุกคนต่างช่วยกันแบ่งหน้าที่ ทำอย่างไรเราจะรอด ทุกอย่างเป็นอัตโนมัติ เป็นทีมที่ดีมาก มีสติ แล้วไม่มีใครเสียขวัญเลย

ก่อนหน้านี้ มีความสนใจเรื่องสติ เรื่องสมาธิเป็นทุนเดิม ?​

ผมเป็นคนสนใจเรื่องปรัชญาศาสนาทั้งหลาย ตอนเด็กก็อ่านหนังสือเยอะ พุทธ อิสลาม คริสต์ ผมเคยขอให้สิทธิชนยุคสุดท้ายมาสอนที่บ้าน เพราะอยากรู้ ทีนี้ ผมเป็นคนชอบนึกถึงความตายตลอดเวลา เป็นประจำ บางคืนตื่นขึ้นมา มองเพดาน เอ ! ฉันจะมีจุดจบอย่างไร แล้วการจบสิ้นจริงๆ จะอยู่ตรงไหน ผมเป็นคนเชื่อเรื่อง reincarnation การเวียนว่ายตายเกิด เอ ! ฉันต้องมาเกิดอีกหรือเนี่ย ทำให้อยากค้นหา แล้วเวลาอ่านหนังสือเกี่ยวกับศาสนา ผมจะสบายใจ
เริ่มจากตรงนั้นก่อน ต่อมาก็ค่อยๆ ไปนั่งสมาธิ แต่นิสัยส่วนตัว ผมชอบทำเอง ผมไม่ค่อยเชื่อใคร หลวงพ่อบอกให้ท่องยุบหนอ-พองหนอ ผมถามไม่ยุบหนอ-พองหนอได้มั้ย ผมหนึ่ง-สองได้มั้ย ผมก็ทะเลาะกับพระตลอดวเลา หลวงพ่อท่านก็รำคาญมาก อย่ามาเลย โยมอยู่ที่บ้านเถอะ

เพราะเราไม่ได้อยู่บนสันเขาอย่างนั้น คนส่วนใหญ่จึงใช้ชีวิตแบบไม่ต้องมีสติมากนัก ?
ผมว่าอันนั้นเป็นหลักใหญ่ทีเดียว แต่สิ่งที่น่ากลัวกว่านั้น คือการที่ผมไปสันเขา เพราะผมเลือกจะไป ผมมีเป้าหมาย ผมมีความฝัน และผมอยากทำให้ได้ แต่คนส่วนใหญ่ที่ไม่เคยไปอยู่บนสันเขาความกว้างไม่ถึง 1 เมตร บางทีคนกลุ่มหนึ่ง เขาไม่ได้เลือก และอีกกลุ่มหนึ่งที่แย่กว่า คือไม่รู้ว่าชีวิตเขาเลือกได้ อันนี้ยิ่งน่าตกใจกว่า
แล้วคุณมองความงดงามระหว่างเส้นทางอย่างไร ?​

ความงามมี 2 สถานะ สถานะที่หนึ่ง เป็นความงามโดยกายภาพ แน่นอนว่าเวลาเราขึ้นไปบนภูเขาสูง เห็นวิว เห็นความสลับซับซ้อน ช่วงเวลาเช้าเย็น หากมองจะเห็นว่ามันสวยงามมาก จากจักษุประสาทของเรา แต่งามอีกนัยยะหนึ่ง คือเมื่อเราทำความสำเร็จจากการต่อสู้ เหนื่อยยาก ลำบากมา อย่าง 2 เดือนที่ไปปีนเขา วันสุดท้ายบนยอด นั่นคือเมื่อ 2 เดือนก่อนที่เราอยากจะมา หรือเมื่อ 5 ปีที่แล้ว แบบนั้นก็งามมาก มันเป็นพลังบางอย่าง มันสว่างไสว โล่ง ปิติ มากเลย
บางคนบอกว่า หากบรรลุภารกิจแล้ว อาจนำมาซึ่งความว่างเปล่า ?
ก็มีคนถามผมนะ ขึ้นไปถึงบนยอดเอฟเวอเรสต์แล้วมีอะไร ผมตอบว่า ไม่มีอะไรเลย​

ความรู้สึกผมคือ ถ้าเรามีจิตแสวงหา ข้องแวะกับความท้าทายตลอดเวลา แล้วมันยังไม่ค้นพบจุดว่างตรงนั้น แน่นอนว่า มันไม่มีวันจบ มันก็จะค้นหาไปเรื่อยๆ คือไม่รู้จะพอเสียที แต่อีกแบบคือ หาให้รู้จักพอ​

กรณีของผม ผมเริ่มเห็นแล้วว่า ผมทำเพื่ออีก 2 ลูกนี้ ผมจะเลิกแล้วล่ะ ถ้าจะไปอีก คงไปแบบสนุกๆ อันตรายน้อยลง หรือทำอย่างอื่นบ้าง เพราะผมประกาศอยู่เสมอว่า ผมไม่ใช่นักปีนเขา (หัวเราะ) คือผมปีนเขาโดยความศรัทธาที่จะทำสิ่งนี้ให้สำเร็จ แล้วผมไม่ใช่นักปีนเขาเพราะจิตวิญญาณ ผมไม่ได้เกิดมาเพื่อสิ่งนี้​

แต่ก็ไม่แน่ เพราะพออย่างล่าสุดที่ไป อคอนคากัว 10 กว่าคน เหลือแค่ 4 คน แต่ถึงจริงๆ มีผมคนเดียว นอกนั้นนับว่า ไม่ถึงก็ได้ แล้วทุกคนก็บอกว่า ผม born to be ทุกคนจะเห็นว่าทุกวัน ผมมาถึงเป็นคนสุดท้าย แต่ในวันสุดท้าย ผมกลับอยู่บนยอดเป็นคนแรก ผมว่านั่นอาจจะเป็นเพราะแรงขับ
ประสบการณ์จากการทำหนัง เขียนบท จนถึงศิลปะการแสดง มีส่วนช่วยในโครงการนี้อย่างไร​

มีส่วนช่วยอย่างมาก อย่างการเดินทาง ผมจะเดินทางเป็นพล็อตหนังเลยนะครับ มี introductionแบบนี้ นี่คือ conflict หยิบกล้องมาถ่าย ตามด้วย conflict จะมี effect อะไรเกิดขึ้นบ้าง แล้ว result เป็นอย่างไร เนื่องจากได้เรียนศิลปะมา แล้วได้ทำงานด้านบันเทิง เป็นครูสอนการแสดงด้วย ทำให้เราสามารถปรับตัวกับผู้คนได้ ต้องบอกว่า เลือกที่จะกัดกินข้อมูลที่เป็นประโยชน์กับตัวเรา เลือกจะข้องแวะในสิ่งที่ควรจะข้องแวะ เลือกประเด็น ไม่งั้นมันจะกระจัดกระจาย หรือไม่เราก็ไม่รับเอาอะไรเลย
หลังจากโครงการนี้เสร็จสิ้น ?​

ความฝันของผม ผมอยากขับเครื่องเล็กบินรอบโลก เครื่องบินแบบอัลตราไลท์ จุดท้าทายคือผมจะข้ามมหาสมุทรแปซิฟิคได้อย่างไร ส่วนใหญ่ตายนะครับ และมีคนที่ผมรู้จักก็เสียชีวิตที่เวียดนามจากเครื่องบินเล็ก เพราะโดนพายุ
ใจจริง ผมคิดเป็นภาพไว้แล้วว่า ผมจะติดธงไทยไว้ตรงหางเครื่องบิน
มุมมองที่คุณสะท้อนออก บ่งบอกว่าชาตินิยม ?​

มากเลย ผมเป็นคนรักชาตินะครับ ผมตายเพื่อชาติได้เสมอ และผมก็มีวิธีของผม ผมคงไม่ออกไปโวยวาย หรือไปอยู่ในม็อบ ผมมีวิธีของผมเองที่จะเรียกร้อง แต่ถามว่าผมชาตินิยมไหม แน่นอนครับ ผมรักประเทศไทย
การที่เราตีกรอบความเป็นชาตินิยม นี่ดูคับแคบไปหรือไม่ เดี๋ยวนี้หลายคนกำลังพูดถึงความเป็นสากล​

ผมว่าคนนั้นโกหกครับ ไม่จริง universal ไม่มีครับ คือพูดเอาภาพ อยากหล่อ อย่างเพื่อนผม เป็น american-born chinese เขาบอกตลอดเวลาว่าเขาเป็นอเมริกัน แต่ผมบอกว่า แกมันตัวเหลืองตาตี่นะ แกมันจีน คือจิตวิญญาณคุณอาจจะอเมริกัน อาจจะพูดภาษาอังกฤษ พูดจีนไม่ได้ แต่รูปพรรณสัณฐาน ดีเอ็นเอคุณ มันเปลี่ยนไม่ได้ ยังไงโดยกายภาพ คุณเป็นอยู่แล้ว​

ต้องบอกว่า ชาตินิยมกับการบ้าคลั่งชาติ ไม่เหมือนกัน ในเมื่อเรารู้บุญคุณของแผ่นดินที่เราเกิด สร้างเราขึ้นมาเป็นคน การเข้าใจและต้องการจะทำอะไรเพื่อคืน ในฐานะความเป็นคนที่มีความกตัญญู นี่คือชาตินิยมของผม นี่คือเรื่องดีงาม แต่เรื่องจะลุกขึ้นมา ใครมาแตะต้องธงไทยไม่ได้ หรือตะกร้อแพ้ แต่คนเชียร์ไม่แพ้ ผมว่าอย่างนั้น คือความบ้าคลั่ง โง่เขลา​

ชาตินิยมในมุมของผม คือมนุษย์ต้องมี identity แต่เรื่องของความรู้หรือจิตใจที่เปิดกว้างเป็น universal อันนั้นไม่เถียง อันนั้นควรจะมี​

ผมมองว่าชาตินิยมเป็นความสวยงามนะ ประทับใจมากตอนปีนเอฟเวอเรสต์ มีฝรั่งมาถาม เป็นพวกที่ปีนได้อยู่บนนั้นสัก 20 กว่าคน ทุกคนก็เหนื่อยและพักกันตรงนั้น ก็มีคนอินเดียอยู่ด้วย ฝรั่งถามว่ารูปใคร ผมยังไม่ทันตอบเลย คนอินเดียพูดออกมาว่า This is the King of Thailand ผมน้ำตาไหลเลย เขารู้ได้ยังไง​

ตอนผมไปปีนอคอนคากัว ก็มีคุยกับฝรั่งผู้หญิงคนหนึ่ง แลกเปลี่ยนว่าแต่ละคนเคยปีนที่ไหนบ้าง ผมพยายามไม่บอกใครว่า ผมปีนเอฟเวอเรสต์มาแล้ว เพราะไม่รู้ว่าใครจะคิดอย่างไร แล้วผมเอารูปให้ดู พอฝรั่งเห็นก็บอกว่า King Bhumipol ผมก็ เฮ้ย ! แล้วพูดชัดมาก รู้ได้ยังไง เธอตอบว่า โอ้ย ! ฉันมาอยู่เมืองไทย 3 เดือน มาเที่ยว ชอบมากเลย และฝรั่งคนนี้ก็เป็น well educated เขาก็บอกคนอื่นๆ เลยนะ He is the great great king ผมเลยอยากลองของว่า great ยังไง เขาก็เล่าเป็นฉากๆ โครงการพระราชดำริเอย น่ารักมาก​

แต่มีฝรั่งคนหนึ่งเขาหัวเราะ อ๋อ ! ยูจะไปถือรูปคิงบนยอดเขาเหรอ แต่เชื่อมั้ย ขณะที่หลายคนไปไม่ไหว เดี้ยง ยอมแพ้ มีผมดุ่ยๆ อยู่คนเดียว ลมจะแรงยังไง ไม่สน ไกด์บอกหยุด อย่าไป ไม่สน มันจะถึงอยู่แล้ว ไอ้พวกที่ไม่รู้สึก ร้องไห้ ลงมาก็มานั่งคุยกัน แรงศรัทธาของยูมากขนาดนั้นเหรอ ก็มาคุยว่าในหลวงทรงทำอะไรบ้าง เขาก็ร้องไห้แล้วขอโทษ ​

แบบนี้ ไอ้ความเป็น identity ปัจเจกลักษณะของชาติ คือความงาม มันไม่ใช่ความบ้าคลั่ง แปลกแยกหรือแตกต่าง ในกลุ่มคนต่างชาติเหล่านั้น เขารู้สึกและเข้าใจในความเป็นอัตลักษณ์ของเรา ตัวตนของเรา และนี่คือหนึ่งในความเป็น universal เมื่อ varities create unity
คุณมองการเรียนรู้และบทบาทของครูอย่างไร​

ความแปลกประหลาดของผม คือผมชอบเรียนรู้เองส่วนหนึ่ง และอีกส่วนหนึ่ง ถ้าเจอครูดี ก็แสวงหาครู นิสัยไม่ดีอย่างหนึ่งก็คือ ใครจะมาเป็นครูผมต้องเจ๋ง นั่นตอนเด็กๆ นะ แต่ตอนนี้ ทุกคนเป็นครูผมหมด หลายคนที่ผมกำลังเรียนรู้อยู่​

การที่ผมเรียนรู้เอง เพราะเมื่อก่อนไม่มีโอกาส อย่างตอนเด็กๆ ผมเรียนศิลปะ จะไปเรียนติวก็แพงจังเลย ไม่มีตังค์หรอก มันมีข้อจำกัดหลายอย่าง ครอบครัวไม่มีอะไรสนับสนุนในตอนนั้น แล้วผมจะทำอย่างไร ผมจะสอบเอนทรานซ์เข้าศิลปากร เข้าศิลปกรรมจุฬาฯ แต่ผมก็ไม่มีสตังค์ไปเรียนติว ก็เอาดอกไม้ธูปเทียนไปบ้านครู ไปกราบ ขอเรียนได้มั้ย นี่คือวิธีของผม ถ้าครูไม่ให้ ก็อาจจะต้องใช้วิธีของผมแล้ว เช่น ซื้อหนังสือมาอ่าน แล้วพยายามทำความเข้าใจ
ในอีกด้านหนึ่ง ผมเป็นคนบูชาครูมากๆ ตอนไปปีนเขา มีวลีหนึ่งในเพลงประกอบละครโบราณมาก 'ทิมมวยไทย' คนที่แต่งคือ พี่ปรัชญ์ สุวรรณศร ซึ่งผมสนิทกับพี่ตึ๋งมาก แกเป็นครูของผมคนหนึ่ง วันหนึ่งแกให้ของขวัญวันเกิด บอกว่า หนึ่ง พี่ไม่มีของขวัญจะให้นะ แต่มีคำๆ หนึ่ง แกจงจำไว้ นี่คือของขวัญจากพี่ ไม่ว่าจะไปไหน จะโต อายุเท่าไหร่ สิ่งที่ต้องจำไว้คือ จงเป็นตัวจริง โอ้ ! คำนี้ ผมคิดเป็นสิบๆ ปี อะไรคือตัวจริง
หลังจากนั้นเกือบ 20 ปี ผมถึงเข้าใจ ตัวจริงคือตัวเราที่ทำเต็มที่ จนรู้ว่าเราคือใคร พี่ตึ๋งเขียนไว้ในทิมมวยไทยว่า "ศิษย์มีครู รู้หน้าที่ รู้ภักดี รู้วินัย เก่งมาแต่ไหน ไม่ถอยลอย" ผมปีนเขา ผมใช้คำนี้ตลอด ผมจะเอะอะโวยวาย แล้วมีพลัง ลมมา ผมก็บอกว่ามาเลย (ส่งเสียงกึ่งตะโกน) กูมีครูนะ คือเราจะไม่ยอมแพ้
ด้วยเรื่องราวและประสบการณ์ คุณพอจะมีคำแนะนำคนรุ่นใหม่อย่างไร
ทำในสิ่งที่ตัวเองเชื่อ การทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ มีอุปสรรคเสมอ เพราะฉะนั้น ไม่ต้องรอให้อุปสรรรคมาถึง ไปหามันเลย แล้วไม่ต้องกลัวมัน เพราะอุปสรรคเป็นเหมือนข้อสอบ เหมือนไม้เรียว เป็นยาชูกำลัง ต้องสู้ อย่าหวาดหวั่น แล้วต้องมีสติ​

อาจารย์ท่านหนึ่งสอนผมว่า 3 สิ่งที่เธอต้องทำในชีวิต หนึ่ง -อย่าเบียดเบียนใคร สอง-จงดำรงชีวิตด้วยคุณธรรม รู้จักแบ่งปัน และ สาม-ทำอย่างเต็มประสก เมื่อง้างคันธนูแล้ว ง้างเต็มที่ แล้วก็ปล่อย เมื่อไม่ถูกเป้า หมายความว่าเล็งไม่ดี ก็ต้องเอาใหม่
ถ้าใครคิดว่าผมพอจะมีประโยชน์บ้าง ถ้าเด็กรุ่นใหม่เต็มที่กับประเด็นเหล่านี้ จะประสบความสำเร็จแน่ๆ​

 

ใช่ค่ะ หากศรัทธาอย่างเดียว คงพิชิตไม่ได้
แต่เขาสวมพละ 5 ลงไป ด้วย

ศรัทธา ต้องการจะไปเหยีบหญ้าบนเขา


วิริยะ การไตร่ตรองและทำอย่างต่อเนื่อง
สติ รู้สึกและ จดจอต่อการก้าวเดิน และแรงผัสสะ
สมาธิ การตั้งมั้นไม่หวั่นไหว แม้บางช่วงเขาอาจจะปวดฉี่ ปวดขี้
ปัญญา คือการเห็นว่าเส้นทาง ทางนั้นจะไปอย่างไร ให้ถึงจุดหมาย

 

ไช้ไออีอ่ะ

เน็ตก็ใช้แอร์การ์ด

พอลองไปใช้ทรูที่มีความเร็วสูง

มีค่าเท่ากัน เพี้ยนเหมือนกัน
ที่ว่าเพี้ยนคือ ล๊อกอินมา ดันไปเจอชื่อคนอื่นประจำ
และ บางที พอเราจะตอบโพสก็ไปขึ้นแต่ชื่อคนอื่น
กว่าจะได้ตอบแต่ละโพส เหงือแตกซิกเลย --"

 

งั้น ลองเปลี่ยนไปใช้ โครม แทนไออี ดูสิ
หรือไม่ ก็ลอง กดเคลียร์คุกกี้ ของเครื่องดู อันนี้มั่วเดาเอานะ
หรือว่าอาจมีปัญหา โทรจัน รบกวนการทำงานของเครื่องอยู่
ถ้าใช้วินโดว์ ต้องหมั่นล้างเครื่องบ่อยๆ ทั้งไวรัสและโทรจัน ทำให้เครื่องเพี้ยนได้

 

บ้านอยู่บนดอยหรอครับ ถึงใช้แอร์การ์ด

พลังที่ยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับคุณธรรมที่ใหญ่ยิ่ง

ปล. หากเจอล๊อคอิน นายหลง อย่ารุนแรงมากนะครับ ^^

 

ถึงเจ่หลง
อยู่ อ.เมือง สกลนี่ล่ะ

เพียงแต่ที่พัก ไม่ได้ต่อ อินเตอร์เน็ต
ต้องรออีกพักใหญ่ :'(


ถึงเจ่เค

โครมเหมือนกันอ่ะเจ่ ก่อนจะมาโพสนี้เครื่องเวปก็เพี้ยน :'(
เอ. มีโทรจัน หรือวายร้ายตัวนึง ล้างมะออก
มันติดค้างที่แอร์การ์ดเลยอ่ะ อาจจะเป็นตัวนี้ด้วยมั่ง
แต่เครื่องผมไม่ได้เป็นคนเดียว ของหลบภัย ก็เป็นเหมือนกาน
แต่ขานั้น เขาทนทาน อึด ทึก ทุย

 

แม๋ ไปว่าเขา อึด ถึก ทุย ได้ไงเนี่ย ขานั้น ออก..จา นางฟ้ามาเฟีย นะเฟ้ย!!!

ภาพปลากรอบความเข้าใจหัวอกของทุย