เรื่องเด่น เล่าประสบการณ์ อโหสิกรรม

สมัยนี้หายาก เวลาที่ใครเจออะไรมากระทบกับจริตของตน ไม่ถูกใจ เจ็บใจ โกรธ แล้วจะอโหสิกรรม รวมทั้งตัวผมเองด้วยที่ยังขออโหสิชนิดตัดกรรมไม่ได้ ยกเว้นเหตุการณ์นี้เมื่อ 10 ปีก่อน ปี 2543 ยุคฟองสบู่แตก ธุรกิจผมเจ๊ง เมียทิ้ง ชีวิตบัดซบ ผมเบื่ออยากหาที่สงบจิตใจสักแห่ง จึงมุ่งหน้าออกจากเมืองหลวงไปหาคนรู้จักที่ต่างจังหวัดเพื่อบวช และก็ได้บวชสมใจโดยผมขอบวชธรรมยุตสายพระป่า เพราะต้องการอยากออกธุดงค์แสวงหามรรคผล ก่อนบวชผมมีความตั้งใจจริงคือเกิดความเบื่อหน่ายทางโลกแบบสุดๆ ตั้งใจเลยว่าบวชแล้วจะปฎิบัติตามหลักธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้า แล้วผมก็ได้บวชสมใจและไปจำวัดที่ ถ้ำเจ้าภูข้าอ.พรรณานิคม ซึ่งก็ถูกใจผมเพราะเส้นทางกว่าจะเข้าวัดได้ก็ลึกพอสมควร คือจากถนนใหญ่ สายพรรณา เข้าไปลึกประมาณ 30 กิโลบนทางลูกลัง ตัวถ้ำอยู่บนเขา มองลงมาเห็นเขื่อน น่าจะเขื่อนน้ำอูน หรือเปล่าไม่แน่ใจเพราะมันนานแล้วอีกทั้งผมไม่ใช่คนท้องถิ่น

วันแรกที่ผมไปกราบเจ้าอาวาสท่านก็ให้ครูบาสงค์์ พาผมไปเลือกกุฎิ คือกุฎิที่สร้างไว้มีมากกว่าพระ ทั้งวัดรวมผมก็มีพระ 5 รูป ซึ่งต่างจากวัดดัง วัดในเมืองที่มีพระเป็น 100 แต่ผมก็ชอบในความสงบและความลึกลับของสถานที่ ผมเลือกกุฎิหลังริมหน้าผา เพราะดูแล้วเหมาะสำหรับกับปฏิบัติจริงๆ ท่านสงค์ช่วยผมถือเสื่อหมอนหนุนแล้วส่งผมหน้ากุฏิ กุฎิก็เหมือนกุฏิทั่วไปคือยกพื้นสูง มีส่วนคล้ายระเบียงสำหรับนั่งทำอัตถบริขาร เช่นถักรัดประคด ทำถลกบาตร เหลาไม้ทำขาบาตร เย็บผ้า ฯลฯ เนื้อที่ประมาณ กว้าง 1.2 เมตร ยาว 2 เมตร ถัดจากระเบียงก็เป็นห้องนอน ในห้องก็ไม่มีอะไรนอกจากประตู 1 บาน ขนาดห้อง 2x2 เมตร


ลักษณะประมาณเนี้ย

ผมไปถึงก็นึกถึงอย่างแรกที่ต้องทำคือทำความสะอาดที่พัก เพราะถ้าไม่ทำคืนนี้คงไม่ได้นอนแน่ ผมกองข้าวของเครื่องใช้ซึ่งมันก็มีไม่กี่ชิ้นหรอกตรงหัวบันได และคว้าไม้กวาดเดินขึ้นกุฏิ ทันทีที่ขึ้นกุฎิผมเห็นจิ้งเหลนตัวดำเมี่ยมมันยืนจังก้ามองผมอยู่กลางห้อง ผมมองมันก็ทำไม่สนคิดว่าเดี๋ยวมันก็ไป แล้วก็เริ่มกวาดตรงระเบียงก่อน กวาดเสร็จก็กลับเข้าไปกวาดในส่วนที่เป็นที่นอน เจ้ากิ้งก่ามันก็ยังยืนจ้องผมไม่ไปไหน ผมชักโมโห คิดในใจ" นี่มันที่กูนอนนะมึง มึงต้องไปอยู่ในป่าโน่น" ผมเริ่มหงุดหงิดเพราะยังติดนิสัยจากเมืองหลวงอยู่ ผมเริ่มเอาไม้กวาดไล่ ไล่ยังไงมันก็ไม่ไปมันก็วิ่งวนอยู่ในห้องนั่นแหล่ะ ผมก็ยิ่งโมโห คิดในใจ"เชี้ยเอ้ยย..ประตูก็อยู่ตรงนี้ไมไม่ออกวะ นี่ถ้ากูไม่ได้บวชนะมึงจะเอาไม้กวาดฟาดแม่งเลย" คิดแล้วก็เริ่มหงุดหงิด ผมก็พยายามไล่ต้อนให้มันออกทางประตู มันก็ตะเกียกตะกายปีนข้างฝา แล้วดันทะลึ่งมุดเข้าไปในร่องไใ้ระหว่างเสา นึกออกมั้ยครับ แบบไม้แผ่นๆ ขัดกันทำเป็นฝาห้องตอกติดกับเสามันจะมีร่องไม่เล็กๆประมาณปลายนิ้วโป้ง ร่องนั่นแหล่ะครับที่มันดันทะลึ่งเข้าไปติด พอมันติดมันก็ไม่ถอยหลังกลับเบียดอัดตัวเข้าไปจนแน่น

จนผมมองเห็นมันแค่ครึ่งตัว หางแกว่งไปมา ผมคิดในใจ"สมน้ำหน้ามึง" แล้วก็ก้มลงดูเห็นว่าลักษณะติดนี่หมดสิทธิ์ออก เพราะโชคร้ายของมันที่ตรงนั้นมันเป็นร่อง คือมันไม่สนิดแนบไปกับเสา แต่มันเป็นร่องเห็นแขนข้างนึงของมันพาดอยู่บนตะปูที่ยึดไม้ฝากับเสา ผมคิดในใจ" อื้อหือ..ติดแบบนี้จะออกงัยวะเนี่ย ปล่อยให้มันตาย เด๋วเหม็นตายห่า มดก็จะขึ้น เอางัยดีวะกู" ผมรีบวิ่งลงมาเอาผ้าขี้ริ้ว แล้วก็เอาผ้าขี้ริ้วไปจับหางมัน ดึงจนกระดูกหางมันดังก๊อก ผมกัวหางมันจะขาดติดมือก็เลยหยุดดึง ผมเริ่มสงสารมัน แต่..จะให้ผมทำยังงัยล่ะก็ผมดึงแล้วจะช่วยแล้วแต่ดึงไม่ออกนี่นา ผมนึกถึงคำๆนึงไม่รู้ได้ยินมาจากไหนที่ว่า เราช่วยอะไรไม่ได้ก็ต้องปล่อยอุเบกขา ผมก็เลยคิด"อืม โหสิ่ละกัน ไม่ได้ตั้งใจว่ะ คงช่วยไรไม่ได้แล้วแหล่ะ"

ผมก็เริ่มจัดห้องโดยที่หางมันก็แกว่งอยู่ข้างฝา จัดเสร็จผมออกมานั่งมองเขื่อนหน้าระเบียง แหม...บรรยากาศดีจัง ลมเอื่อยๆ เสียงไม้ไหว นั่งสมาธิซะหน่อยดีกว่า ไม่ใช่ผมไม่เคยฝึกนั่งนะ ผมเคยนั่งเคยปฏิบัติมาก่อน แต่ไม่ได้ลึกซึ้งเพราะตอนปฏิบัติเป็นแค่ผ้าขาว พอตอนเป็นพระก็ไม่ต้องมีใครสอนผมนั่งได้เลย พอนั่งสมาธิสัก 5 นาที จิตผมไปจับอยู่ที่ภาพจิ้งเหลนติดกำแพง เชื่อมั้ยครับตอนนั้นเหมือนสิ่งศักสิทธิ์เจ้าป่าเจ้าเขาช่วย จิตผมนิ่งละเอียดลึกจนผมรับรู้ถึงความทรมานของจิ้งเหลน แล้วจิตผมก็แล่นปรื๊ดออกไปเห็นตัวเองเป็นหมาน้อย วิ่งหนีเด็ก 2-3 คน วิ่งหนีจนตัวเข้าติดในซอกตึก ผมรับรู้ถึงความรู้เมื่อย ความหิว กระหาย อึดอัด แน่น ทรมานสุดๆกว่าจะขาดใจตาย แล้วผมก็ถอนสมาธิออกมาพิจารณา ผมกลัว....ผมรู้เลยว่าผมเป็นเจ้ากรรมนายเวรเค้ามาทวงชีวิต คิดเลยว่าถ้าเราไม่มาวันนี้ ไม่มาเวลานี้ เค้าก็ไม่ตาย เค้าอาจจะใช้ชีวิตของต่อไปอาจจะอีกปีหรือ2ปี นี่เรามาฆ่าเค้าชัดๆ พอคิดได้ดังนั้นผมลุกจากนั่งสมาธิทันที คิดในใจ"ค้อนอยู่ไหนวะ ถ้าจะฟังกำแพงเพื่อช่วยชีวิตมันเพื่อตัดบ่วงกรรม กูก็จะทำ" ผมวิ่งกลับเข้าห้องเห็นมันยังห้อยติดกำแพงสภาพเดิม ผมคิดขออโหสิกรรมต่อกันเถอะนะหากภพชาติที่แล้วเจ้าเคยทำให้ข้าทุกข์ทรมานข้าอโหสิกรรมให้เจ้า เราอย่าได้มีเวรมีกรรมต่อกันเลยขอให้จบที่ชาตินี้เถอะ

ไอ้ความที่รู้สึกรังเกียจตอนแรกหายหมดเลยเชื่อมั้ยครับ ผมเอามือจับหางเค้าแทบไม่ได้ออกแรงอะไรเลย เค้าก็หลุดพรวดออกมาจากร่องไม้วิ่งออกหน้าประตูกระโดดเข้าป่าไปหน้าตาเฉย มันสร้างความประหลาดใจพร้อมกับความปิติดีใจให้ผมจริงๆที่ผมตัดบ่วงกรรมไปได้ 1 เปลาะ อย่างน้อยชาติต่อไปไม่ว่าผมจะเกิดเป็นตัวอะไรก็ตามผมจะไม่ตายในสภาพนี้อีกแล้ว

 

ขอบุญรักษาคะ ขวัญเอ๋ยขวัญมา คนอ่านก็อินจัดเหลือเกิน(ตัวเอง) เราก็เคยมีประสบการณ์แบบนี้เหมือนกัน
วันนั้น ตอนทุ่มกว่า มีลูกนกเขา มันตกใจเสียงปะทัด บินตกจากรังลงมา แล้วก็พึ่งหัดบิน ยังบินไม่เก่ง บินขึ้นไม่สูงแล้วก็ลง มันบินอยู่อย่างนั้น ด้วยความที่มันตกใจ เราก็กลัวว่า ไอ้เสือแมวสุดที่รัก จะเล่นงานมันซะก่อน ก็เลย เกิดการจราจลย่อยๆขึ้น ทั้งคนทั้งแมว เราชนะจับนกได้ก่อน แต่กว่า มันจะยอมให้จับ ขนที่หางมันก็หลุดติดมือมาซะเหมือน นกกะทาเลย เอาไงละทีนี้ ดึกแล้วจะปล่อยมันไปอย่างนี้ก็กลัว สัตว์อื่นจะงับซะก่อน ที่มันจะเจอพ่อกับแม่ ก็เลย ขังมันไว้ในถังแล้วเอาผ้าบางๆคลุมมันไว้ในห้องนอนตัวเอง ช่วงนอนเราก็จะได้ยินเสียงมันตีปีกเพื่อบิน แต่มันออกไม่ได้ หลายๆครั้งเข้า เราก็อดนึกไม่ได้ มันคงคิดถึงพ่อกับแม่ และ สัตว์สองตัวนั้นก็คงตามหาลูกของมัน เอาไงเอากัน เราก็เปิดหน้าต่าง แล้วจับนกตัวนั้นโยนขึ้นฟ้าให้มันบินเพื่อกลับไปหาพ่อและแม่ของมัน มันบินได้คะ ท่านผู้อ่าน และ บินได้ดีทีเดียว โล่งใจ ตื่นเช้ามาปรากฎว่า มันพาเพื่อนบินมาเกาะกิ่งมะม่วงข้างๆหน้าต่าง แล้วมาร้องให้ฟังเป็นหลายเดือนเลย จนตอนนี้ไม่เห็นแล้ว มันคงมีครอบครัวไปแล้ว

 

อนุโมทนา สาธุ ยินดีด้วยคะที่ได้หยุดต่อกรรม แล้วทำความดีคะ (deejai)

 

Thank you very much and ...Anumo..tana..satoo!!!....

 

อ่านแล้วรู้สึกดีมาก ๆๆ ครับ... ใจฟู ใจฟู

 

การอโหสิกรรมนี่ละค่ะ ที่ตัดภพตัดชาติกันได้ ไม่ต้องเป็นหนี้เวรหนี้กรรมกันต่อไป เราใช้วิธีการกรวดน้ำค่ะ กรวดไปบ่อยๆ ผลปรากฎว่าเรื่องมีเรามีปัญหาอยู่มันคลี่คลายลงอย่างเห็นได้ชัด จิตใจก็สงบ สว่าง อย่างบอกไม่ถูกเลยค่ะ

 

ขออนุโมทนาให้กับผู้ที่ตั้งกระทู้นี้ด้วยนะคะ ถ้าท่านเป็นบรรพชิตก็ขอให้มีดวงจิตเข้าพบแก่นธรรมและพระนิพพานในที่สุด หรือถ้าเป็นฆราวาสก็ขอให้มีความสุขความเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป และสามารถพบพระนิพพานได้ พร้อมกันนี้ก็ขออนุโมทนากับสมาชิกทุก ๆ ท่านให้มีดวงจิตที่ผ่องแพ้ว มองเห็นพระรัตนตรัยเป็นที่พึ่งที่เคารพในดวงจิตของท่านทุกๆ คน

 

อนุโมทนาสาธุ ผมก็กล่าวขอขมากรรมทุกวันเหมือนกัน
และอย่าลืมขอขมากรรมพระรัตนไตรด้วยนะครับ

 

กรรมติดจรวด

ดิฉันมีเรื่องจะเล่าหลายเรื่องซึ่งเกิดกับตัวเองมากมายเลย เอาเรื่องแรกก่อนแล้วกันนะคะคือเมื่อปีที่แล้วดิฉันพร้อมครอบครัวเข้ามา กทม. เลยเอาสุนัขสี่ตัวไปฝากไว้บ้านพี่สาวพอกลับก็แวะไปรับเด็กๆก่อนถึงบ้านก็เที่ยงคืน พอเปิดเข้าห้องครัวก็เห็นหนูตัวเท่าลูกแมวตกใจและกลัวสุดขีดว่าเข้ามาได้ไงนี่ เลยขับรถออกไปปากซอยเพื่อซืีอกาวดักหนู พอเช้าก็เห็นหนูตัวโตติดที่ขาหลังซ้ายพยายามจะเขี่ยเขาออกเขาจะยิงฟันแหลมแบบแสยะเรายิ่งกลัว เลยงับแผ่นกาวเอาไปโยนนอกรั้วแต่ใจก็สงสารไม่รู้จะทำไง คิดว่าแดดออกคนตายแน่ๆแต่ก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปส่งลูกเรียนพิเศษ(วันอาทิตย์)ตอนขับรถกลับคุยกับลูกสาวอีกคนมาพอจะถึงบ้านมีอาการเริ่มปวดขากระทันหันด้านซ้ายถึงบ้านก็บอกลูกสาวว่าช่วยทำงานไปก่อนแม่พักแล้วจะช่วยอีกแรงเพราะเที่ยงต้องไปรับลูกเพื่อเปลี่ยนที่เรียนอีกตามปกติ จนแล้วจนรอดสิบเอ็ดนาฬิกาก็ยังทรมานมากดิฉันจึงทำสมาธิสักครู่ก็นึกถึงหนูเมื่อเช้าได้เลยรีบไหว้พระแผ่เมตราให้ทันทีไม่กี่อึกใจอาการหายเป็นปลิดทิ้งเลยค่ะ ไม่รู้จะเชื่อดีไหมแล้วแต่จะคิดนะนคะยังมีอีกหลายเรื่องพอก่อนนะคะปวดตามากเลยค่ะ

 

'อดีตมันผ่านไปแล้ว อนาคตยังมาไม่ถึง ให้อยู่กับปัจจุบัน ทำเหตุปัจุบันวันนี้ อนาคตคือวันพรุ่งนี้และวันพรุ่งนี้มันจะมีวันนี้เป็นอดีต'
พระเดชพระคุณหลวงพ่อพระราชพรหมญาณ เคยกล่าวไว้ความว่า "กรรมชั่วในอดีตอย่าตามไปนึกถึง"
พระเดชพระคุณหลวงพ่อเล็กเคยกล่าวไว้ความว่า "ผิดเป็นครู"
ไม่ใช่ผิดหลายครั้งมีครูหลายคนนะครับ และท่านยังกล่าวถึงนักปฏิบัติทั้งหลายความว่า " เปรียบเสมือนนักกีฬาที่วิ่งแข่งกัน และ หกล้มลงไป คนหนึ่งหกล้มแล้วร้องให้ครำครวญ ว่าทำไมหนอถึงต้องหกล้มแบบนี้แล้วก็ไม่ยอมวิ่งต่อ อีกคนหนึ่งเมื่อล้มแล้วรีบลุกปัดแข้งปัดขา ลุกขึ้นแล้วก็วิ่งเข้าสู่เส้นชัย จะเลือกเอาอย่างไหนล่ะ."

อีกประการหนึ่งขณะจิตก่อนตายท่านนึกถึงบาปกรรมชั่วที่ทำไว้ ท่านจะลงอบายภูมิ
ขอท่านลองใช้จิตแบบพรหมวิหารธรรมสำหรับเจ้ากรรมนายเวรหรือท่านสามารถใช้กำลังของฌาณซึ่งเป็นกำลังของกุศลอุทิศให้เจ้ากรรมนายเวรครับ แบบฉบับการอุทิศก็ต้องของหลวงพ่อพระราชพรหมญาณครับ
บุญที่อุทิศให้น่ะถีงแน่ครับแม้ว่าท่านจะมองไม่เห็น

 

ขอบคุณที่นำเรื่องน่าประทับใจมาเล่าสู่กันฟังค่ะ...โมทนาในอภัยทานของคุณด้วยนะคะ

 

สาธุ ขออนุโมทนาบุญกับท่านเจ้าของกระทู้ด้วยนะคะ
อ่านแล้วรู้สึกซาบซึ้งจริง ๆ ค่ะ รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

 

ขออนุโมทนาสาธุ
ขอบคุณมากที่ให้คำแนะนำ แล้วจะนำไปปฏิบัติ

 

หลังพักสายตาจะต่อเรื่องที่สองนะคะที่เกริ่นเรื่องสุนัขไว้ก็เกี่ยวกับสุนัขที่บ้านตัวที่ไปฝากพี่นั่นแน่ะ(อ้อลืมบอกไปปกติดิฉันก็สวดมนต์ไหว้พระนั่งสมาธิเช้าเย็นถือศีลห้าบริสุทธิ์มาครบสามปีเต็มแล้วปีนี้สามีก็เริ่มทำตามรวมทั้งลูกๆที่บ้านด้วยวันอาทิตย์หยุดทุกอย่างเดินสายไหว้พระทำบุญทุกสัปดาห์ถ้าไม่มีธุระอื่น) พอสามสี่วันเริ่มเห็นเห็บขึ้นเยอะแยะไปหมดเลยจับสุนัขนอนลงเห็นเห็บตัวโตเท่าปลายนิ้วก้อยอัดกันแน่นที่รูหูซ้ายตัวหนึ่งดิฉันเลยดึงเต็มที่สุนัขร้องจ๊าก เลือดสาดเลยวิ่งวนอยู่สักครู่ค่อยสงบ ตกค่ำก็ไหว้พระสวดมนต์เข้านอนปกติประมาณตีหนึ่งสะดุ้งตื่นเพราะปวดหูข้างซ้ายมากจนร้องจ๊ากสามีตกใจถามว่าเป็นไรดิฉันก็บอกว่าปวดหูมากเหมือนโดนดึงเอาอะไรที่กัดหูออกเลยนึกว่าสงสัยมีเห็บเข้าหูรึเปล่าก็ไม่มีนอนปวดอย่างทรมานทานยาก็ไม่หายเป็นชม.ก็พยายามทำสมาธิท่านอนเกิดคิดได้ว่าสงสัยดึงเห็บออกจากหูสุนัขเขาไม่รู้คงคิดว่าเราทำร้ายคิดได้ดังนั้นก็เลยทำสมาธิขออโหสิกรรมไม่ถึงห้านาทีอาการก็หายสนิทเลยค่ะ ต่อมาอีกประมาณสัปดาห์อยู่ดีๆก็มีอาการปวดขาข้างซ้ายมากเหมือนเส้นพลิกโดยเฉพาะขาหนีบเวลาเดินต้องกระเพลกๆทานยาก็แล้วไปนวดก็แล้วบอกตรงๆอายมากๆค่ะไม่สามารถขับรถได้เลยเวลากระลุกหรือเดินต้องจับขายกทรมานอยู่เป็นเดือนอายคนไข้มากเวลาตรวจเขาแต่ก็กัดฟันทำหน้าตายเฉยๆ(ที่ไม่สามารถรักษาตัวเองได้)จนครบสามเดือนเต็มคิดยังไงก็คิดไม่ออกว่าไปทำไรมาเพราะปกติก็ไม่เคยทำงานหนักวันหนึ่งอยู่ดีๆก็คิดว่าเอะเมื่อสามเดือนก่อนเราเคยจับสุนัขตัวเดิมนั่นแหล่ะโยนเข้ากรงเพราะเขาซนมากรู้สึกเขาจะเจ็บขาและร้องดังมากคิดได้เช่นนั้นพอกลับเข้าบ้านก็ไปลูบหัวเขาพูดขออโหสิกรรมกับเขาแล้วอาบน้ำไหว้พระแผ่เมตราตามปกติก็ลืมเลยว่าหายปวดขาเพราะหลังสวดมนต์ลุกได้ปกติเดินได้ทันทีพอขึ้นเตียงจึงนึกขึ้นได้ว่าอ้าวเราเดินได้ปกติแล้วนี่นับแต่วันนั้นมาก็ไม่มีอาการอีกเลยเหมือนกับไม่เคยปวดขาเลย ท่านใดมีความคิดเห็นยังไงก็ช่วยออกความคิดเห็นด้วบนะคะยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นค่ะอ้อลืมบอกไปสามีดิฉันบอกว่าสงสัยชาตินี้เราไม่ค่อยได้ทำกรรม มันเลยติดจรวดให้เราเห็นอย่างรวดเร็วทุกท่านคิดว่ายังไงคะเรื่องที่เกิดกับดิฉันยังมีอีกมากจนต้องยอมผ่าตัดเพื่อรับกรรมก็มีค่ะ ค่อยฟังต่อนะคะถ้ายังมีคนสนใจ

 

อนุโมทนาบุญค่ะ แล้วตอนนี้คุณทำอะไรอยู่ คุณบวชนานเท่าไหร่ แล้วได้อะไรจากการบวชบ้าง สนใจ

 

สาธุ อนุโมทนาบุญกับธรรมเป็นทานค่ะ ขอบคุณนะค่ะ สำหรับคนตั้งกระทู้ และเรื่องราวของคุณ siranyapat น่าสนใจมากเลยค่ะ เพราะดิฉันเชื่อเรื่องกรรมเหมือนกันค่ะ เพราะก็ปฏิบัติเหมือนกัน และเคยเกิดเรื่องราวประมาณนี้กับตัวเองมาบ้างแล้ว เรื่องแบบนี้รู้ได้เฉพาะตนจริงๆ ค่ะ มันเป็น ปัตจัตตัง จริงๆ เล่ามาอีกนะค่ะ ถือว่าเป็นการแชร์ประสบการณ์สู่กันฟัง สาธุ อนุโมทนาบุญค่ะ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะ และข้าพเจ้าขออโหสิกรรมกับเจ้ากรรมนายเวรทุกคนนะคะขอบูญที่ข้าพเจ้าปฏิบัติทั้งหมดจงส่งผลให้แก่เจ้ากรรมนายเวรทั้งในอดีตและปัจจุบันให้อโหสิจบสิ้นกันในชาตินี้นะคะ

 

ยินดีด้วยสำหรับผู้ที่ทำความดีไม่มีที่สิ้นสุดดวงตาเห็นธรรมก็ต้องบรรลุธรรมเป็นแน่

 

ขอบคุณค่ะทึ่ไม่คิดว่าดิฉันคิดมากไปแต่มันมีมากจริงๆจนไม่รู้จะเล่าอีกสักเท่าไหร่ถึงจะหมดถือว่าเล่านิทานจากชีวิตจริงสู่กันฟังแล้วกันค่ะ
อีกอย่างไม่ทราบว่ามีใครที่คล้ายดิฉันหรือเปล่าที่ไปดูหมอที่ไหนที่เขามีครู เขาจะพูดคล้ายๆกันหมดว่าไม่สามารถดูได้เพราะไม่เปิดหรือบางแห่งยังพูดแปลกๆ แต่ดิฉันไม่ใส่ใจหรอกเพราะถือว่า
มันธรรมดามากและไม่ใช่ทางที่ดิฉันปรารถนา อยากเจอพ่อแม่ครูบาอาจารย์ที่สามารถแนะนำได้จังเลยค่ะ ส่วนเรื่องผลพลอยได้ดิฉันไม่ใส่ใจหรอกค่ะอ่านมามากก็คิดว่ามันธรรมดามากเหมือนการเดินทางที่อาจเจอสิ่งต่างๆข้างทางแล้วแต่เราถ้าอยากหยิบติดไม้ติดมือมาก็ได้แต่อาจหลงทางและช้า ใครเจอครูบาอาจารย์ที่ดีๆแนะนำด้วยนะคะ ขอบคุณล่วงหน้าค่ะ(ปัจจุบันปฏิบัติที่บ้านค่ะ)ส่วนมากก็ฟังครูบาอาจารย์ที่โหลดได้ในเน็ตนี่แหละค่ะอย่างน้อยก็อยากให้มีความก้าวหน้าในการปฏิบัติให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะจากกายหยาบนี้ไปเพราะไม่เคยกลัวความตายเลยเพราะยังไงๆก็ต้องไปอยู่แล้วแต่ก่อนที่จะจากร่างขอไปอย่างมีสติทีเถอะบางคนอาจคิดว่าคนที่หันหน้าเข้าวัดคงมีแต่ปัญหา แต่ดิฉันสามารถบอกได้เลยค่ะว่าชีวิตดิฉันสมบูรณ์มากลูกๆและสามีก็แสนประเสริฐจนไม่อยากพูดเลยว่าหาคนเช่นนี้ได้คงยากมากในโลกนี้หน้าที่การงานก็ดีมากๆชีวิตก็มีความสุขมากถึงแม้ไม่รวยก็อยู่ได้แบบสบายๆมีเงินที่แบ่งปันเพื่อทำบุญอย่างเสมอและทำงานช่วยสังคมและเป็นประธานมูลนิธิแห่งประเทศไทยแห่งหนึงแบ่งเงินเดือนช่วยชาติและองค์การยูนิเชพก็ทำมากตลอดตั้งแต่เริ่มรับราชการเกือบสามสิบปีใช้ชีวิตแบบพอเพียงไม่เคยอยากได้ตำแหน่งขอให้ได้ทำงานช่วยชาติขอเป็นแค่เฟืองตัวเล็กๆแต่หมุนตลอดเวลา เอะไม่รู้พูดไรเรื่อยเปื่อยงั้นขอพักก่อนแล้วกันค่ะจะเที่ยงคืนแล้วพรุ่งนี้ต้องตื่นตีสี่อีก บ่ยค่ะมิตรรักทุกๆท่าน

 

ขออนุโมทนาบุญเจ้าของกระทู้ด้วยค่ะ ที่ผ่านมาเราชอบใช้คำว่าเป็นเวรกรรมของเค้าช่างเค้าเถิด..แต่วันนี้ได้รู้แล้วว่าเราสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงอนาคตของเราได้โดยอย่าปล่อยทุกอย่างผ่านไปด้วยคำว่า ช่างเค้าเถิด..สาธุค่ะ