เสียงที่ได้ยิน หลังจากสวดมนต์และนั่งสมาธิ

ขอบพระคุณมากค่ะ

 

นำข้อความนี้ไปเปรียบเทียบดู

"ผมทำสมาธิจะได้ยินเสียงดนตรีและเสียงสวดมนต์บ่อย ๆ เป็นเวลาเกือบครึ่งชั่วโมงได้เลย ตอนแรกผมเอะใจว่า บ้านเราไม่ได้อยู่ใกล้วัดแล้วเสียงมาจากไหนกัน แล้วพอผมกลับเดนมาร์ก แล้วผมก็นั่งสมาธิแล้วได้ยินเสียงดนตรี และเสียงสวดมนต์เหมือนเดิมเป็นเวลา ๑๕ นาที ผมเอะใจแล้วมองออกไปข้างนอก แล้วไม่เห็นมีอะไร ผมก็ไม่ใส่ใจอะไร ขณะนั่นจิตใจผมนิ่งมากรู้สึกเฉย ๆ หลังจากนั่นได้อ่านมาว่า เสียงดนตรีและสวดมนต์ นั่นมาจากสวรรค์ชั้นยามา และที่น่าขำมากที่สุดคือ ช่วงนั้นญาติ ๆ ผมคิดว่าผมเป็นบ้า พาผมไปหาหมอจิตแพทย์ เพราะผมไม่รู้กาลเทศะ

ณ จุดนี้ ผมมั่นใจว่าผมมีของเก่าแน่ ๆ เลยอยากถามหลวงพ่อครับว่า จะป้องกันการเกิดมานะทิฐิอย่างไรครับ ? เพราะผมอ่านหนังสือสมบัติพ่อให้ของหลวงพ่อวัดท่าซุง ท่านย้ำหลายครั้งเลยว่า ถ้าสร้างอภิญญาหรือความสามารถเหนือมนุษย์ได้ ต้องอย่ามีมานะทิฐิ

ตอบ : เรื่องของการภาวนาพอสภาพจิตเริ่มเป็นอุปจารสมาธิ บุคคลที่มีของเก่าอยู่จะเกิดทิพโสต คือได้ยินเสียงต่าง ๆ ที่คนทั่วไปไม่ได้ยิน เกิดทิพจักขุ คือ เห็นในสิ่งที่คนทั่วไปเขาไม่เห็นกัน เพราะฉะนั้น...ไม่ใช่แค่พ่อแม่คุณเท่านั้นหรอกที่ว่าบ้า ไปบอกใครเขาก็ว่าบ้าเพราะเขาไม่ได้เห็นด้วย ไม่ได้ยินด้วย

ดังนั้น...ตอนแรกก็ควรจะตั้งสติ แล้วพยายามทำความเข้าใจว่า เรื่องทั้งหลายเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่คนอื่นเขาเห็นหรือได้ยินกัน จึงไม่ควรเอาไปเที่ยวบอกเล่าแก่คนอื่นทั่วไป ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวก็โดนจับไปหาจิตแพทย์อีก แล้วคนเราเวลาไปหาหมอก็มักจะยืนยันกับหมอว่า "ผมไม่บ้า" แต่หมอเขาก็ยืนยันว่าคนบ้าพูดอย่างนี้ทุกคน ฉะนั้น...โปรดระมัดระวังด้วยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดกับเรา"

คิดว่าควรสวดมนต์ภาวนาและจับลมหายใจไปตามปกติ เรื่องการได้ยินหรือไม่ได้ยินอย่าไปสนใจ

 

ช่างมันเถอะ มันก็เป็นแค่เสียง เกิดขึ้นตั้งอยู่ดับไป ไม่ต้องไปติดใจมัน ถ้าไปติดใจมันเราจะไปไม่ถึงไหน ผ่านเลยไม่ต้องสนใจ ถ้าจะสนใจก็ให้เห็นการเกิดดับมันเสียงก็ไม่ใช่เราหูก็ไม่ใช่เรา เขาทำหน้าที่ของเขาอย่างนั้นเอง

 

เสียงสวดมนตร์อาจจะเป็นภพภูมิแล้วเราได้ยินในระยะไกลหรือจูนเข้าหากันได้
กล่าวคือมีวาสนาในอิทธิวิธีทางหู
ที่มาขับร้องต่างๆก็ไม่ต่างกันอาจเป็นเพราะเขารู้ว่าเราได้ยินเลยมาขับร้องให้ฟังครับ
แต่อย่าไปติดเหมือนที่ทั้งสองท่านได้กล่าวไว้ครับ

 

ดังทางหูขวา ตามคุณผ่านว่าครับ และอย่าสนใจ
เพราะความสามารถทางหูจะใช้ได้ก็ต่อเมื่อได้ยินเสียง
ภพภูมิคุยกันเหมือนได้ยินคนคุยกันแบบปกติครับ
และความสามารถทางหูจะสัมพันธ์กับความสามารถ
ทางตาคือมันมักจะมาคู่กัน

แต่กรณีถ้าต่อไปได้ยินทางหูซ้ายเสียงจะไม่ชัดเหมือนด้านขวา เราต้องอุทิศส่วนกุศลให้เจ้าของเสียงครับ

ปล แม้ได้ยินเสียงยุ่งบินเหมือนผึ้งแตกรัง แม้ได้ยินมดมันเอาหนวดสัมผัสกันแล้วเรารู้ว่ามันคุยอะไรกันได้
จะบอกว่ายังไม่ถือว่าใช้งานได้นะครับ
พวกนี้เป็นเรื่องปกติที่เกิดได้ธรรมดาครับ
ถ้าจิตมันพอมีเชื้อมาทางด้านนี้
เรื่องเกี่ยวกับหูต้องประมาณที่เล่าให้ฟัง
ถ้ายังไม่ถึงที่เล่าให้ฟัง จะเกิดหรือไม่เกิด
ให้ช่างมันอย่างเดียวครับ พูดง่ายได้ยินก็เฉยๆ
ไม่ได้ยินก็เฉยๆนั่นหละครับ (^_^)

ส่วนตัวเคยพูดไว้ละเอียดแล้วในเวบนี้
ไม่ว่าได้ยินด้านไหน สูงเท่าไร มุมไหนบ้าง
หมายถึงอะไร แต่ไม่สำคัญ
เท่ารู้ได้ด้วยตัวเองครับ เพราะไม่ใช่เรื่องสำคัญ
ที่ควรเน้น แค่ถ้าเกิดเข้าใจไว้ก็ดีกว่าครับ

 

ปรึกษาแพทย์ครับ เล่าอาการทุกอย่างเช่นที่เล่ามา เผื่อแพทยืจะมีการให้ยาเพื่อระงับอาการทางประสาทครับ

การรู้เห็นสิ่งที่เป้นทิพจะแตกต่างจากที่คนทั่วไปรู้ครับจะไม่ใช่อย่างที่คุรคิดว่าเสียงนั้นจะลอยๆมาเป็นเสียงสวดมนเป็นเสียงเพลง คุณลองไตร่ตรองนะครับว่า เสียงเหล่านั้นเป็นไปเพื่ออะไรครับ นำคุณสวดมน หรือกล่อมให้คุรนอนครับมันเป็นไปเพื่ออะไร ดังนั้นเป็นไปได้มากที่คุณจะคิดไปเองด้วยการนึกคิดไว้ก่อนตามสิ่งที่เคยได้ยินมาและคิดไว้ในใจว่าเสียงทิพนั้นต้องเป็นเสียงสวดมนต้องเป็นเสียงเพลงไพเราะ จริงๆแล้วมันต้องเป็นเช่นนั้นหรือครับลองถามใจตัวเองดู เสียงทิพโลกทิพความเป้นทิพนั้นแท้จริงแล้วเป็นอย่างไร

 

อริยสัจสี่เรียรู้ให้ได้ชีวิตมีแต่ทุกข์ ถ้าข้อนี้ไม่ผ่าน มันก็วุ่นวายเหมือนเดิม อยากรู้นั้นนี่ไม่มีวันจบ

 

สำหรับบางท่าน
คนไม่มีอยากได้
คนได้ไม่อยากมี

 

หลักมันง่ายๆไม่ยากสักเท่าไร สังขตะธรรมทิ้งให้หมด ทิ้งมันด้วยการเข้าใจว่ามันเป็นดั่งหัวฝีหัวหนองไม่มีอะไรมีค่ามีราคาแม้สมาธินั้นก็อย่าปรารถนา มันจะได้เอวถ้าเราปฎิบัติด้วยการตามเห็นการเกิดดับของรูปและนาม โดยใช้ อานาปาสติเป็นเครื่องอยู่เป็นเครื่องมือเดินสู่จุดหมาย ไปฝึกกสินอะไรนั้นมันเกาะกิเลสไปด้วยความยาก มันถึงออกทะเลกันไปไกลมาก คนที่รู้เรื่องอริยสัจจริงๆเขาจะไม่สอนเรื่องอะไรๆที่เป็นที่สงสัยแก่คนหรอก

 

ไม่ผิดพลาดหรอกครับ คุณ เจ้าของกระทู้
มันเกิดได้ปกตินั่นหละ
ตามแต่เนื้อหาเดิมแท้ที่ตนเองเคยสะสมมา

ถ้าตราบใดถ้าไม่ยึดไม่หลงว่า
การที่เรามีอะไรมากกว่าคนอื่นๆ
แล้วคิดว่าตนเองเหนือคนอื่นๆเค้า
หรือทำอะไรได้มากกว่าคนอื่นๆแล้ว
คิดว่าตนเองวิเศษกว่าใคร
หรือคิดว่าตนเองรู้มากกว่าใคร เก่งกว่าใคร
แล้วยึดสิ่งที่ตนรู้ตนเข้าใจอย่างเดียว นั้นก็ไม่หลงทางอะไรหรอกครับ
กิริยาทางนามธรรมต่างๆ
แค่ไม่ยึด ไม่สนใจ ก็ถือว่าดีแล้วครับ......
เพียงแต่การปฎิบัติ มันต้องอาศัยการเข้าถึงก่อน
หรือผ่านไปก่อนซักพัก แบบไม่ยึดไม่สนใจ มันถึงจะย้อนเข้าใจได้เอง
พวกนี้มันไม่เหมือนการเรียนรู้เพื่อ
ไปสอบแข่งขันที่ต้องซ้อมต้องขยันเท่านั้นเองครับ

 

ตามเห็นการเกิดดับของรูปและนาม กิจอื่นให้ทำยิ่งขึ้นไปกว่านี้ไม่มี คำพระศาสดากล่าวไว้แบบนี้ ลองวินิจฉัยดูนะครับ ว่ามันจะพาไปถึงจุดไหน " กิจอื่นให้ทำยิ่งขึ้นไปกว่านี้ไม่มี" คำนี้น่าสนใจมากๆ