หมดแล้ว เหรียญรุ่นแรก พระอาจารย์ยกพล(อ๊อด) โรจนธัมโม มีแค่เหรียญเดียว จัดให้ราคาพิเศษๆ

​

1.เหรียญรุ่นแรก พระอาจารย์ยกพล(อ๊อด) โรจนธัมโม วัดหนองดง ปกติบูชา 2,000 บาท พิเศษลดเหลือ 999 บาท

เมื่อนานหลายปีมาแล้ว ผมได้เดินทางไปที่วัดหนองดง อ.บำเหน็จณรงค์ จ.ชัยภูมิ และได้เช่าบูชาเหรียญรุ่นแรกเหรียญนี้มาด้วย เรียนเชิญครับ สำหรับท่านที่สนใจครับ

 

​

 

พระเครื่องและวัตถุมงคลที่ให้เช่าบูชา รับประกันแท้ 100%

ท่านที่สนใจเช่าบูชา ลงจองในกระทู้นี้ได้เลยครับ หรือติดต่อหาผมทางมือถือ หรือทาง PM ครับ

ท่านที่ได้จองเอาไว้ จองได้ 3 วันครับ ถ้าเลยกำหนดแล้วไม่ได้โอนเงิน ก็ขอยกเลิกสิทธิ์การจองครับ

กรุณาช่วยค่าจัดส่ง 50 บาท

บัญชีสำหรับโอนเงินนะครับ : ธนาคารกรุงเทพ หมายเลขบัญชี 129-5-235657 ชื่อบัญชี เมธา รุ่งพัฒนพันธ์

ติดต่อหาผมได้ที่ มือถือ 081-2670895
เมธา.

 

ประวัติ พระอาจารย์ยกพล(อ๊อด) โรจนธัมโม

พระอาจารย์ยกพล โรจนธัมโม หรือพระอาจารย์อ๊อด นามชื่อที่เรียกติดปากจากบรรดาลูกศิษย์ทั้งหลาย นามเดิมท่านชื่อยกพล นามสกุลอุทาทิพย์

เกิดเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม 2513 ณ หมู่บ้านคุ้มวัดโพธิ์ศรี อำเภอเมือง จังหวัดมหาสารคาม

มีบิดาชื่อนายสัมฤทธิ์ อุทาทิพย์ โยมมารดาชื่อนางอมร อุทาทิพย์ ท่านมีพี่น้องด้วยกัน 3 คน ตัวท่านพระอาจารย์เองท่านเป็นคนที่ 2 เนื่องด้วยโยมบิดารับราชการ ท่านจึงมีโอกาสได้ศึกษาเล่าเรียนท่างโลกอยู่ในระดับหนึ่ง เมื่อได้อายุ 21 ปี ก็เข้าอุปสมบท (หลังจากบรรพชาเป็นสามเณรมา 3 พรรษา) กล่าวกันว่า เมื่อจะเข้าอุปสมบทบวชเป็นพระ พระอาจารย์ก็ได้นุ่งขาวห่มขาว บวชเป็นพรามณ์ ครั้งเมื่อได้เข้าอุปสมบทท่านก็ได้เข้าอุปสมบทที่วัดโพธิ์ธาตุ อำเภอภูเวียง จังหวัดขอนแก่น โดยมีท่านพระครูปัญญาวิสารคุณ เป็นพระอุปัชฌาย์ พระอาจารย์สุนิตย์ เตชวโร เป็นพระกรรมวาจารย์ พระครูพัฒนาสารคุณ เป็นพระอนุสาวนาจารย์ ได้นามทางพระพุทธศาสนาว่า “โรจนธมโม”

จากที่ชอบศึกษาด้านกรรมฐาน วิชาอาคมมาแต่เป็นพรามณ์ ครั้นเมื่อบวชเป็นพระแล้ว พระอาจารย์ยกพลได้เข้าฝากตัวเป็นศิษย์กับหลวงปู่มา ณ ถ้ำวัวแดง รวมถึงครั้งได้ออกธุดงค์ในป่าลึกแถบจังหวัดเพชรบูรณ์ , จังหวัดเลย และพ้นไปถึงประเทศลาว ตามลำน้ำงึม – ภูเขาควาย พบและเรียนสรรพวิชาต่างๆ กับพระอาจารย์ที่ท่านพบระหว่างธุดงค์ในที่ต่าง ๆ จนวิชาที่ท่านได้ร่ำเรียนมาแก่กล้า เป็นที่นับถือของชาวบ้านที่ได้มากราบนมัสการท่านมาโดยตลอด และได้รับนิมนต์จากชาวบ้านให้มาจำพรรษา ณ วัดต่าง ๆ ในจังหวัดชัยภูมิ โดยที่ระหว่างที่ท่านจำพรรษานั้นได้ช่วยบูรณะศาสนสถาน ณ วัดที่ท่านจำพรรษาอยู่หลายแห่งอันจะนำมาเพื่อเผยแพร่พระศาสนาและช่วยเหลือผู้คน

​

เรื่องเล่า วัยเด็ก
ใน วัยเด็กของพระอาจารย์นั้น พระอาจารย์ท่านได้เล่าให้ฟังว่า “เมื่อสมัยที่อาตมายังเป็นเด็ก มีอายุยังไม่ถึงขวบ (ประมาณ 2-3 เดือน) อาตมาก็เริ่มจำเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในขณะนั้นได้ เช่นมีคนมาอุ้มเราหรือมาเล่นกับเรา แล้วเอามือจิ้มตรงนั้นบ้าง จิ้มตรงนี้บ้าง อาตมาก็พยายามจะบอกไม่ให้เขาทำกับอาตมาอย่างนั้น แต่เสียงที่พูดออกไป กับไม่เป็นเสียงมีแต่สำเนียงเสียงที่ออกมาอ้อๆแอ้ๆ เท่านั้น และบางครั้งอาตมาก็พยายามจะเอามือน้อยๆของอาตมา ปัดมือเขาผู้นั้นออกไป แต่เหมือนมือที่เราปัดมือของเขานั้นจะขาดเรี่ยวแรง คือไม่มีแรงที่จะทำอย่างที่ใจคิดได้ กลายเป็นแต่เพียงกำมือน้อยๆไว้เท่านั้น
เรื่องที่เกิดขึ้นอย่างนั้น ปัจจุบันจึงทราบว่า เป็นสัญญาความจำที่ติดตัวมาแต่อดีตชาตินั่นเอง ที่เราตายเร็วเกิดเร็ว สาเหตุที่ทราบว่าตัวเองมีสัญญาความจำมาตั้งแต่เกิด แม้กระทั้งตอนที่น้องของอาตมาเกิด ที่ห่างกันเพียงปีเศษเท่านั้น คืออาตมาเกิดเมื่อวันที่ 16 ธันวาคม 2513 ส่วนน้องอาตมาเกิดเมื่อปีกุน 2514 จากเหตุนี้เองจึงทำให้อาตมา มีอาการพูดช้ากว่าเด็กๆ ที่เกิดในรุ่นเดียวกันทั่วไป จากสาเหตุที่ไม่อยากให้ใครๆต่างเข้าใจว่า เราเป็นเด็กเล็กมีความรู้สึกเกินตัว ซึ่งในบ้านทางภาคอีสานแล้ว ดีไม่ดีเขาจะว่า ร่างนี้มีผีสิงอยู่ อะไรทำนองนั้น

ในวัยเด็ก อาตมาเป็นเด็กที่มักมองเห็นในสิ่งที่คนอื่นไม่เห็น อันหมายถึงวิญญาณชั่วดีต่างๆ กระทั่งเวลาหลับ จะมีความรู้สึกตัวว่า ร่างกายมีอาการเบา และบางครั้ง จะลอยขึ้นเหมือนปุยนุ่น ที่ลอยขึ้นเหนือพื้นเพราะแรงลม และร่างกายของอาตมานั้นก็ลอยไปในที่ต่างๆ ในสถานที่ที่ไม่ใช่โลกมนุษย์ของเรา อาการที่เกิดขึ้นในจิตสำนึกขณะนั้น ทราบดีว่า นี่มันไม่ใช่ความฝัน เพราะเหตุการณ์อย่างนี้จะเกิดขึ้นอยู่เป็นประจำ แต่พอไปเล่าให้ใครๆฟัง เขาจะไม่เชื่อหรือมองเราเป็นคนเสียสติไป แต่เมื่อเหตุการณ์แบบนี้มันเกิดขึ้นบ่อยๆ ก็อดนำไปเล่าให้ผู้ใหญ่ฟังไม่ได้เสีย เล่าบ่อยเสียจนผู้ใหญ่ท่านเหล่านั้นต้องเชื่อ

ขณะที่อายุย่างเข้าสู่วัยรุ่น ยังไม่ทันจะบรรพชาเป็นสามเณร วันหนึ่งอาตมาก็ลองนั่งหลับตาทำสมาธิดู โดยใช้คำภาวนาว่า “พุทโธ” ตามที่ผู้ใหญ่สอน เพราะในตอนนั้น เริ่มเข้าวัดไปรักษาศีลกับผู้ใหญ่ที่วัดแล้ว ทันทีเมื่อจิตจมดิ่งสู่สมาธิ อาตมาก็มองเห็นชีปะขาวท่านหนึ่ง ลักษณะใบหน้าอิ่มเอิบ แสดงถึงผู้มีบุญ ชีปะขาวท่านนั้นได้เข้ามารับอาตมาก่อนที่จะพาไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งสถานที่ดังกล่าวนั้น เมื่ออาตมาเดินตามชีปะขาวไป สองข้างทางก็กลายเป็นป่าเขา มีป่าละเมาะอยู่แห่งหนึ่งปกคลุมด้วยต้นไทรใหญ่ ที่ใต้ต้นไทรนั้นมีแคร่ ซึ่งใช้เป็นที่พักได้อย่างดี เมื่อชีปะขาวให้อาตมานั่งลงเรียบร้อยแล้ว ท่านก็เริ่มสอนมนต์และวิชาต่างๆให้ ซึ่งมนต์วิชาต่างๆที่ชีปะขาวสอนให้อาตมานั้น ส่วนมากแล้วก็เป็นวิชาที่เอาไว้ช่วยเหลือคน โดยเฉพาะมนต์ผีรัก อาตมาก็จดจำมาตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ และชีปะขาวท่านนั้น มาบัดนี้ ท่านก็ยังมาปรากฏร่างให้เห็นบ่อยๆ

​

พบหลวงปู่มา
ประวัติ ของหลวงปู่มา พระธุดงค์กรรมฐานที่อาศัยอยู่ในถ้ำวัวแดง จัดว่าเป็นพระที่ลึกลับ สามารถทำตะกรุดอันแปลกและพิสดารให้แก่พระอาจารย์ยกพล ซึ่งหลวงปู่มา บางวันท่านก็ปรากฏกายให้พระอาจารย์ได้เห็นบ้าง บางวันก็หายเข้าป่าไปเฉยๆบ้าง ทำให้พระอาจารย์ยกพลมีความเข้าใจในตัวท่านว่า หลวงปู่มา ท่านเป็นพระที่แก่กล้าวิชา เป็นพระที่สำเร็จแล้ว คือทำสิ่งใดก็เป็นสิ่งที่เกิดขึ้นแบบเหลือเชื่อไปหมด แม้กระทั้งเกศาของท่านเมื่อโยนเข้ากองไฟที่ร้อนแรงกองไฟยังดับ หลวงปู่มาท่านเป็นพระที่เคร่งมาก ในการสั่งสอนสรรพวิทยาต่างๆ ทั้งการปฏิบัติกิจสงฆ์ต่างๆ ท่านเข้มงวดกับพระอาจารย์ยกพลมาก เพราะท่านหวังให้พระอาจารย์ได้มาช่วยเผยแพร่พระศาสนาและช่วยเหลือคน และมีวิชาติดตัวเพื่อจะได้สามารถออกเดินธุดงค์ในป่าเขาที่มีอาถรรพ์ เพื่อเป็นการฝึกตน หลวงปู่เป็นพระที่มีแววตาใสมาก ใสและเป็นประกาย ต่างจากคนทั่วไป เหมือนท่านมีพลังบารมีสูง

บางวันท่านทดสอบพระอาจารย์ เมื่อครั้งพระอาจารย์ฝึกจิตนั่งกรรมฐานอยู่อาจารย์ท่านได้ยินเสียงเหมือนมี คนเดินมาใกล้ ท่านก็ค่อยๆคลายจิตเพื่อมองดู แต่ไม่พบสิ่งใด แต่มีรอยเท้าและเสียงซึ่งอาจารย์ท่านก็ตกใจมากว่าเกิดอะไรขึ้น เลยสวดมนต์กรวดน้ำอุทิศส่วนกุศล พอพระอาจารย์ยกพลท่านมากราบหลวงปู่มา ท่านก็เอยปากขึ้นว่า ขอบใจนะที่กรวดน้ำให้ฉัน ทำเอาอาจารย์ตกใจ และยิ่งศรัทธาในตัวหลวงปู่มามากขึ้น

หลวงปู่มาได้เน้นการนั่งกรรมฐานให้กับพระอาจารย์เพื่อเป็นการปูพื้น แต่เนื่องจากพระอาจารย์ได้ฝึกตนตั้งแต่ยังเล็ก จึงสามารถพัฒนาได้อย่างรวดเร็ว หลวงปูมาบอกว่า การนั้นกรรมฐานจะทำให้เราสามารถติดต่อสื่อสารกับมิติอื่นๆได้ เช่นเทพเทวา หรือ ภูติพรายต่างๆ ซึ่งถือว่ามีประโยชน์มากเพราะการนั่งกรรมฐานนี้เองทำให้พระอาจารย์ยกพล ได้สรรพวิชาที่เป็นเอกลักษณ์ของตนไม่เหมือนที่ใด หรือถ้าเป็นวิชาเดียวกันคาถาของพระอาจารย์ก็ยังมีข้อแตกต่างในรายละเอียดอีก อย่างใช่วิชาธาตุ ที่ท่านได้สำเร็จมาจากการได้การนิมิตที่พบพระองค์ศิวะเจ้า และท่านได้ให้วิชานี้มาโดยท่านอาจารย์สามารถจดจำทั้งอักขระเลขยันต์คาถา ได้อย่างแม่นยำ ท่านจึงมั่นใจมากในสิ่งที่ท่านได้นิมิตว่าเป็นเรื่องจริง พระอาจารย์ได้ทดสอบสร้างตะกรุดวิชาธาตุมาชุดแรก ๑๒ ดอก โดยแจกให้สิทธิ์แต่ละคนไปลองใช้ดู และอาจารย์ท่านก็สวดยัดให้ โดยผลที่ออกมานั้นเป็นที่น่าอัศจรรย์อย่างยิ่งเพราะลูกศิษย์ที่ได้ไปล้วนแต่ พบกับความสำเร็จความเจริญจากที่เคยขาดทุนก็มีกำไร จากที่เคยล้มโดนฟ้อง สามารถกลับมารุ่งเรืองอีรั้ง จากที่เคยมีรายได้ดีอยู่แล้วยิ่งทำให้มียอดเพิ่มสูงขึ้นอีก จนลูกศิษย์นำรถ นำของมาถวายอาจารย์มากมายซึ่งท่านก็ มิได้รับ แต่อย่างไร ท่านเพียงแต่บอกว่า ของที่อาจารย์ทำ แล้วมีประโยชน์และช่วยเหลือลูกศิษย์ได้อาจารย์ก็ดีใจแล้ว ถ้าอยากทำบุญก็มาช่วยกัน ทะนุบำรุงพระศาสนากันนะ จะได้เป็นกุศล ด้วย

ในการสร้างแต่ละครั้งต้องใช้เวลามากเพราะต้องจารด้วยมือ อีกทั้งเป็นที่ต้องการของลูกศิษย์มาก จากที่รู้กันเฉพาะในหมู่ศิษย์ เล่าปากต่อปากจนพระอาจารย์สร้างไม่ทันก็มีมานอนเฝ้ารับของสองสามคืนเพื่อที่ จะรับตะกรุด พระอาจารย์ท่านก็ไม่ได้พักผ่อนเพราะ ตอนเช้าต้องทำกิจของสงฆ์ ตอนสายถึงเย็นต้องรับลูกศิษย์ลูกหาที่มาให้ท่านช่วยพอตกค่ำ ท่านก็มาลงมาจารตะกรุด และเสกตามฤกษ์ยาม มีลูกศิษย์ถามว่าท่านไหวไหมเพราะอาจารย์จำวัดเพียงวันละ ๑-๒ ชั่วโมงต่อวัน และไม่ค่อยได้ฉันอาหาร อาจารย์ท่านก็บอกว่า อาจารย์ผ่านการฝึกมาจากหลวงปู่มา ซึ่งท่านได้บอกไว้แล้วว่าถ้าอาจารย์มาอยู่เป็นพระบ้านจะต้องเป็นเช่นนี้ คือต้องเหน็ดเหนื่อย จากการช่วยเหลือคน และไม่มีเวลาเป็นของตนเอง

เมื่ออาจารย์ได้รับการสอนสรรพวิชาจากหลวงปู่มาแล้ว อาจารย์ ท่านหมั่นทบทวนวิชาท่านนั่งฝึกกรรมฐานเพื่อเป็นการฝึกจิตให้สงบ สะอาด ไร้กังวล ท่านอาจารย์บอกว่าท่านรู้สึกสบาย เบา ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ท่านไม่อยากสนใจ ไม่หิว ไม่อิ่ม รู้สึกอยากจะนั่งอยู่ อย่างนั้น และระหว่างนั้นท่านก็เห็นแสงสว่าง และได้ยินเสียงพูดบอกว่าให้ท่านไปที่ถ้ำวัวแดง

พบหลวงปู่โสณะและได้สหธรรมพระอาจารย์เสาร์
พอ วันที่อาจารย์เดินทางไปถ้ำวัวแดง ท่านนั่งทำวัตรอยู่ด้านในของถ้ำพอทำวัดเสร็จจึงได้กลิ่นหอมลอยมาในถ้ำ พอท่านออกไป ท่านเห็นพระรูปหนึ่งมาพร้อมกับแสงสว่าง พอท่านอาจารย์เห็น ท่านทั้งดีใจ ปิติ เป็นพระที่มีผมขาวแซมด้านข้างนิดๆ คือ หลวงปู่ใหญ่ นั่นเอง

ท่านสั่งให้อาจารย์รีบเดินทางไปถ้ำวัวแดง และเมื่อไปถึงให้สวดปลุกธาตุ และให้ลงไปที่ถ้ำเจ็ดห้อง ให้สวดคาถาเบิกถ้ำและให้ลงไปศึกษาวิชาในนั้น พระอาจารย์จึงรีบเดินทางไปที่ถ้ำวัวแดง ท่านตรงไปที่ถ้ำเจ็ดห้องทันที พอท่านไปนั่งบริกรรมหัวใจพระธรรม เจ็ด คัมภีร์ คือ สังวิธาปุกะยะปะ หลายพันจบ และที่ถ้ำเจ็ดห้องนั่นเองที่ท่านอาจารย์ได้พบกับพระภิกษุชราอีกรูปหนึ่ง พาท่านเข้าชมที่แปลกๆ ในถ้ำเจ็ดห้อง แต่ละห้องจะมีทางไปยาวมาก และท่านอาจารย์ยังบอกอีกว่า ถ้ำเจ็ดห้อง ถ้ำน้ำ ถ้ำวัวแดง ถ้าจะเข้าถ้ำจริง ให้เข้าทางถ้ำน้ำ หรือถ้ำเจ็ดห้อง และที่เขตนี้ยังมีวัวปรอทแดงคอยรักษา หรือเรียกว่า วัวแดงพยนต์ สามารถกลายร่างใหญ่ได้เล็กได้

พอท่านอยู่ได้แค่ชั่วระยะเวลาไม่กี่วัน พระภิกษุชราให้ท่านรีบออกธุดงค์ต่อไปปฏิบัติต่อที่ภูช้างพานดำ ให้ไปปลดปลอยวิญญาณแถวนั้น และท่านยังบอกอีกว่าถ้ามีปัญหาอะไรให้ระลึกถึงท่าน และหลวงปู่โสณะ และท่านก็เดินทางหายไปในถ้ำลึก ท่านอาจารย์จึงได้รู้ว่า พระชราผิวคล้ำนั้นคือหลวงปู่ใหญ่นั่นเอง แต่ก่อนเคยพบท่านจะมาในลักษณะผิวค่อนข้างขาว ส่วนพระโสณะซึ่งเป็นพี่น้องของท่านนั้น ชอบปฏิบัติอยู่ที่ธิเบต และลาว พอออกเดินทาง ท่านเดินข้ามมาทางเขาบังเหยและเขาเหลือง ทางหมู่บ้านประสุขเสริฐ และที่เขตเขาลูกนี้ จะมีเป็ดหิน ซึ่งบางทีกลายร่างเป็นเป็ดจริงบินมาลงน้ำแล้วเป็นเป็ดหินลอยน้ำให้ชาวบ้าน ได้พบบ่อยๆ

 

วิญญาณทหารโบราณบอกถึงว่านฤาษี
เมื่อ ท่านเดินทางมาจากป่าช้าส้มป่อย ในช่วงนี้มีพระมาขอธุดงค์ร่วมกับท่านอีก 2 รูปคือ พระทวีป และพระบรรจง และก็ได้เดินผ่านหลายที่จนถึงภูสำเภา ณ หมู่บ้านหนึ่ง อยู่ข้างภูสำเภาพอปักกลดแล้วก็สวดมนต์ทำวัตรเย็นเสร็จก็ค่ำ ท่านอาจารย์สังเกตเห็นอากาศที่ผิดปรกติ ท่านสั่งห้ามพระออกจากกรดเด็จขาดในเวลากลางคืน จนกว่าจะสว่าง ถึงแม้จะมีใครมาเรียกก็ห้ามออกไปเด็ดขาด พอตกดึก พระทุกรูปก็เห็นนกฮูก นกแสกบินรอบกลด พอเวลาประมาณตีสาม ท่านอาจารย์สั่งห้ามพระทุกรูปอย่าได้เอ่ยปากทักทาย กลัวว่าหลงทักทายแล้วของจะเข้าตัว เพราะท่านรู้ว่ามีคนลองวิชา เพราะบางที่พอนกบินมาแล้ว มักจะมีกิ่งไม้หล่นมาใส่กลดของท่านเรื่อยๆ ท่านเลยจับผ้าของท่านมาปิด พร้อมทั้งบริกรรมคาถาพระอุปคุตป้องกันตัว เสร็จแล้วท่านก็สร้างมโนยิทธิให้ภาพนกตัวนั้นในผ้า แล้วเป่าคาถากันการกระทำบทใหญ่ลงไป

ปรากฏว่า นกตัวนั้นร้องเสียงดังมาก แล้วก็ตกลงมา แต่อาจเป็นด้วยพระพุทธานุภาพที่อาตมาพร้อมพระอีกสองรูปต่างสวดภาวนากันเมื่อ ในตอนค่ำ เสียงของผีป่ามากมาย เมื่อมันวิ่งมาเข้าใกล้กลด ก็เหมือนมันกระโดดข้ามกลดของอาตมาไปอย่างนั้นในตอนนั้นเลยร้องบอกให้พระทั้ง สองท่านช่วยกันสวดเจริญพุทธสวดให้มากๆ ซึ่งพระทั้งสองท่านก็ช่วยกันสวดมนต์ทั้งคืนจน ไม่ได้นอนจำวัด เพราะสวดมนต์เสร็จต่างก็ทำสมาธิกรรมฐาน ซึ่งพระทั้งสองรูปนั้นท่านนั่งแต่ก็ไม่เห็นสิ่งใดๆ แต่พระอาจารย์ท่าเล่าว่าเมื่อสมาธิสงบดี ทันใดนั้น อาตมาก็พบเห็นทหารโบราณหลายคน ซึ่งทหารเหล่านั้นได้บอกกับอาตมาว่าพวกเขามาตายที่โป่งแห่งนี้มาหลายชั่วคน แล้ว วิญญาณได้กลายเป็นผีโป่งทนทุกข์ทรมานเฝ้าอยู่ที่นี่ วิญญาณของทหารโบราณ ผู้เป็นหัวหน้าได้บอกอาตมาว่า เลยจากสถานที่แห่งนี้ไปไม่ไกลจะพบว่านเสน่ห์ฤษี ที่มีกลิ่นหอมมากขึ้นอยู่เต็มป่า ใครมีไว้จะพบกับความสำเร็จในตัว คือตนเองจะเป็นเสน่ห์มหานิยมแก่ผู้ที่พบเห็น ในนิมิตที่เห็นที่ได้พูดคุยกับทหารโบราณเหล่านั้น

ในตอนหนึ่งอาตมาจึงได้เอ่ยปากขอว่านเสน่ห์ฤษีจากพวกเขา พวกเขาก็บอกจะถวายให้ เพียงแต่ว่าเมื่อพระอาจารย์ธุดงค์มาคราวหน้า ขอให้นำพระที่ท่านปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ นำมาด้วยให้ครบ 5 รูป เพื่อว่าจะได้สวดส่งวิญญาณของพวกเขาให้เกิดเสียที อยู่อย่างนี้ก็มีแต่ทุกข์ลำบากไปทุกอย่าง... พอรุ่งเช้าพระอาจารย์และคณะได้ออกบิณฑบาต พบโยมคนหนึ่ง เวลาเดินเข้าใกล้เขาก็จะเดินออกห่างไปค่อยจะมองดู คณะของอาจารย์ พระอาจารย์จึงบอกว่าไม่ต้องไปกังวลหรอกเดี๋ยวพ้นเขตเขาก็ไปเองหละ

พระที่ ไปด้วยรูปหนึ่งได้สังเกตเห็นมีตัวอะไรไม่รู้คล้ายลิงตัวเล็กจะคล้ายชะมดก็ เหมือนมาเดินวนเวียนรอบๆกลด ของท่านมันพยายามจะเข้าไปในกลดของท่าน แต่พอใกล้สว่างพวกมันก็หนีไป ตอนนี้ท่านขอกลับเข้าเมืองก่อนดีกว่า(ไม่ขอเดินตามธุดงค์ติดตามพระอาจารย์ยก พล เข้าไปในป่าลึกอีกแล้ว) ในเหตุการณ์หลังจากคืนนั้น การเดินธุดงค์เข้าสู่ป่าใหญ่ ในตอนนั้นคงมีแต่พระอาจารย์ยกพลเพียงรูปเดียว เดินเข้าป่าดงดิบ จนได้พบกับพระธุดงค์ท่านผู้มีอายุอีกสองท่านคือหลวงปู่มั่ง กับหลวงปู่เตียง ซึ่งท่านทั้งสองเห็นในความเด็ดเดี่ยวในจิตใจของพระอาจารย์จึงได้สอนมนต์ ต่างๆ ให้

ทั้งวิชาการสร้างกุมาร สาลิกา กำเนิดแรดหนังหนา ฯลฯ อีกทั้งยังได้สอนวิชาของสำเร็จลุนให้อีกด้วย

 

พบอาจารย์ประหยัด เณร และฤๅษีสิงขร
พระ อาจารย์ยกพล ได้สอบถามชื่อของชายนิรนามทั้ง 2 คน ที่อ้างชื่อว่าอิน และ จัน ตามมาส่งท่านถึงหมู่บ้านภูผาทอง หมู่บ้านที่อยู่เชิงชายเขา ชาวบ้านก็บอกว่าในหมู่บ้านป่านี้ ไม่มีคนชื่ออย่างนี้

พระ อาจารย์ยกพล ท่านจึงทราบทันทีว่า ชายทั้งสองคนที่นำทางท่านลงมาจากเขานั้น เป็นชาวลับแล ปกติอยู่ด้วยการคอยดูแล เพื่อช่วยเหลือพระธุดงค์กรรมฐาน ที่ท่านมักจะเดินทางหลงป่า และเมื่อเข้าใจอย่างนี้จิตที่เคยวิตกกังวล เรื่องของการธุดงค์อยู่ในป่าว่า จะต้องหลงป่าอยู่บ่อยๆ จิตที่ประกอบไปด้วยความวิตกกังวลอย่างนี้ ก็มลายหายสิ้นไป เกิดจิตที่อยากจะรู้อยากจะเห็น ความจริงของโลกว่า ยังมีสิ่งลึกลับใดๆ ซ่อนเร้นอยู่อีก อันหมายถึงดวงวิญญาณทั้งหลายที่หลบซ่อนอยู่อย่างทุกข์ยาก ยังจะมีให้เห็นอยู่ในเขาอีกมากมายไหม?

จากเหตุที่สงสัยอย่างนี้ พระอาจารย์ยกพลจึงตัดสินใจเดินธุดงค์เข้าสู่ป่าใหญ่อีก เดินธุดงค์ขึ้นเขาสู่ป่าใหญ่ไปได้ไม่นาน ก็ได้พบกับคณะเดินธุดงค์ของท่านพระอาจารย์ประหยัด และอาจารย์จอมวิชิต ชินวังโส ที่ในคณะพระธุดงค์ดังกล่าวนี้ ก็มีสามเณรติดตามมาอีกสองรูป เมื่อพักการเดินธุดงค์ในป่าใหญ่ ทั้งหมดก็ได้สนทนาธรรมกัน พอรุ่งเช้าสามเณรสองรูป ก็ขอติดตามพระอาจารย์ยกพลธุดงค์ไปด้วย ซึ่งพระอาจารย์ก็อนุญาต ทั้งพระอาจารย์และสามเณรทั้งสองรูป ต่างก็เดินธุดงค์อยู่ในป่าใหญ่ เป็นเวลาถึงสามวัน ก็มาเจอถ้ำๆหนึ่ง เห็นถ้ำที่มีกลิ่นหอมมาก หอมออกมาตลอด แม้ทั้งสามท่านจะยังไม่ได้เข้าไปสู่ภายในถ้ำ (กลิ่นหอมโชยออกมาจากภายในถ้ำ)

กลิ่นหอมที่หอมยิ่ง หลังจากที่เข้าไปภายในถ้ำ ทำให้พระอาจารย์และสามเณรทั้งสอง อยู่พักปฏิบัติธรรมภายในถ้ำหอมดังกล่าวนี้ เป็นเวลา 4 วัน เพราะการพักปฏิบัติธรรมภายในถ้ำหอม นอกจากภายนอกถ้ำ จะมีน้ำซับที่ฉันและอาบได้ ไหลอยู่ตลอดเวลาแล้ว ใกล้ๆบริเวณน้ำซับก็มีต้นกล้วยที่ออกลูกสุกงอม ต้นผักขม ที่ต้มฉันแทนข้าวได้ ต้นผักกูด และผลไม้ป่าที่หาฉันได้อีกหลายชนิด มีขึ้นอยู่โดยรอบ ทำให้ไม่มีปัญหาในเรื่องการหาอาหารฉันในยามเช้า 4 วันที่อยู่ปฏิบัติธรรมภายในถ้ำ พระอาจารย์ได้พบสิ่งใหม่ๆ แปลกในธรรมอีกมาก

หลังจากพักอยู่ที่ถ้ำหอมได้ 4 วัน เมื่อได้ออกมาจากถ้ำดังกล่าวแล้ว สามเณรทั้งสองที่ทราบชื่อต่อมาว่า สามเณรเอกและสามเณรหนึ่ง สามเณรทั้งสองได้ขออนุญาตท่านอาจารย์กลับวัดก่อน เพราะธุดงค์ติดตามคณะของท่านอาจารย์ประหยัดมาเป็นแรมเดือนแล้ว เกรงว่าญาติโยมทางบ้านจะเป็นห่วง ซึ่งเมื่อสามเณรทั้งสองรูปได้ให้เหตุผลดังนี้ พระอาจารย์ก็เดินทางมาส่ง เดินมากันครึ่งทาง ก็มาเจอกับพระรูปหนึ่งที่มีลักษณะราศี สง่างาม ร่างกายสูงใหญ่ รองเท้าท่านไม่ใส่ แต่ดูเท้าเรียบเหมือนไม่โดนพื้นหญ้าพื้นดินอย่างนั้น ในตัวท่านห่มจีวรเก่าๆ ไม่มีกลดและบาตร พอสามเณรเอกและสามเณรหนึ่งจะนั่งลงท่ายองๆเตรียมตัวจะไหว้ท่าน พระร่างกายสูงใหญ่รูปนั้น ท่านก็รีบไหว้ตอบทันที พร้อมทั้งหันมาทางท่านพระอาจารย์ ด้วยการทำมือห้ามปราม เป็นการยับยั้งไม่ให้พระอาจารย์แสดงความคารวะ โดยท่านรีบกล่าวขึ้นว่า “ผมเป็นเณร มิใช่เป็นพระ โปรดอย่าไหว้กระผมเลย จะเป็นบาปแก่ตัวกระผม”

พระร่างสูงใหญ่ ร่างกายมีสง่าราศี ท่านกล่าวอย่างนี้แล้ว ก็รีบเดินจากไป ท่านเดินไปได้สัก 10 ก้าว จิตของท่านพระอาจารย์ยกพล ก็กำหนดรู้ได้ทันทีว่า พระหรือสามเณรร่างใหญ่นี้ ต้องเป็นฤๅษีสิงขรอย่างแน่นอน (ตามที่เคยมีพระธุดงค์เล่าให้ฟัง) ซึ่งเมื่อคิดอย่างนี้และทันทีที่หันกลับไปดู พระหรือสามเณรร่างใหญ่นั้นพลันท่านก็ได้หายตัวไปเสียแล้ว จึงได้บอกกับสามเณรทั้งสองรูปที่จากกันไปในตอนนั้นว่า ในป่าเขาที่อยู่ไกลกับบ้านคนยังมีสิ่งลึกลับต่างๆให้เราได้ศึกษาอีกมาก ขอให้สามเณรทั้งสอง เมื่อกลับไปยังวัดที่อยู่แล้ว เคยได้พบเห็นสิ่งแปลกๆใดๆภายในป่าใหญ่ ภายในถ้ำ ในภูเขาที่ผ่านมา ก็ขอให้นำไปเล่ากับญาติโยม และพระที่ท่านยังต้องการศึกษาในเรื่องราวอย่างนี้ด้วย เพื่อท่านทั้งหลายเมื่อได้รับทราบแล้ว จะได้เชื่อว่า โลกหน้านั้นมีจริง บุญบาปนั้นมีจริง ชีวิตนี้ มิใช่จะตายจากโลกนี้ไปเท่านั้น คือ ทุกคนจะตายเพียงร่างกายเท่านั้น ส่วนจิตวิญญาณนั้นจะอยู่คู่โลกไปอีกนาน ฉะนั้นเมื่อมีโอกาสเกิดเป็นมนุษย์แล้ว ควรขวนขวายสร้างความดีกันเอาไว้ โลกหน้ามีจริงแน่

เมื่อพระอาจารย์ยกพล ท่านได้ส่งสามเณรทั้งสองรูป กลับสู่วัดบ้านเกิดของทั้งสองรูปแล้ว (ส่งเพียงครึ่งทางในป่า) พระอาจารย์ก็มาพิจารณาเห็นว่า การปฏิบัติธรรมภายในถ้ำหอม 4 คืนที่ผ่านมานั้น บัดนี้ท่านได้สิ่งดีเยอะ จากการปฏิบัติอยู่ภายในถ้ำหอม ที่บริเวณกว้างขวางมาก ที่พระอีกสัก 20 รูป ก็ยังสามารถที่จะเดินจงกลมในคนละมุมของถ้ำได้อย่างสบาย วันนั้นเมื่อพระอาจารย์ท่านเดินทางกลับสู่ถ้ำหอม หลังจากทำวัดเสร็จในตอนเย็น ท่านก็ได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ภายในถ้ำ ไม่ไกลไปจากที่ท่านได้นั่งอยู่ แต่เมื่อท่านมองหาที่มาของเสียงคุยกันนั้น ก็หาได้พบต้นตอของเสียงหรือผู้ใดไม่ ทำให้เข้าใจว่า เสียงที่คุยกันนั้น เป็นเสียงคุยของชาวลับแล จึงได้นั่งปฏิบัติกรรมฐานต่อไป เมื่อนั่งปฏิบัติสมาธิกรรมฐานอยู่ไม่นาน พลันในนิมิตสมาธิ ท่านก็ได้เห็นร่างของหญิงสาวผู้หนึ่ง แต่งกายแบบชุดโบราณ ในลักษณะของเจ้าหญิงเจ้านาย นางในนิมิตเข้ามากราบท่าน พร้อมทั้งกล่าวอ้อนวอนด้วยน้ำตานองหน้า โดยกล่าวเชิงขอร้องกับท่านว่า

“พระคุณเจ้า...เจ้าขา...ข้าพเจ้าเป็นเจ้าหญิงของเจ้าเมืองในเมืองนี้ (คงหมายถึงเมืองถ้ำหอมนี้) ข้าเจ้าตายมาหลายปีแล้ว กระดูกของตัวข้าเจ้าเองยังฝังอยู่ภายในถ้ำนี้ ขอพระคุณเจ้าได้โปรดเมตตา ขุดกระดูกของข้าเจ้าขึ้นมาทำบุญ เพื่อข้าเจ้าจะได้ไปเกิดด้วยเถิด”

นางกล่าวอ้อนวอนด้วยเสียงสะอื้นน่าสงสารเป็นยิ่งนัก พระอาจารย์จึงถามไปว่า กระดูกของโยมที่ฝังอยู่ในถ้ำนี้ ฝังอยู่ตรงมุมไหนเล่า อาตมาจะได้ช่วยขุดขึ้นมาทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้ไป


ช่วยขุดร่างหญิงโบราณมาทำบุญกุศล และเจอพระอาจารย์สอน
นิมิตอย่างนี้ได้เกิดติดต่อกันมาถึง 5 วัน ซึ่งพระอาจารย์ก็รับปากว่าจะขุดร่างของนางให้แต่ก็ไม่ทราบว่า ร่างของนางนั้นฝังอยู่ตรงที่ไหน จนถึงวันที่ 6 นางในร่างวิญญาณก็มาบอกที่ฝังร่างของนางให้พระอาจารย์ได้ทราบ ซึ่งตอนนั้นพระอาจารย์เองก็ยังไม่รู้ว่าจะหาจอบหาเครื่องมือที่ไหนมาขุดร่าง ของนางในนิมิตนั้นได้ ก็เผอิญมีชาวบ้านเดินทางขึ้นมาที่ถ้ำหอม หกคน โดยเข้าไปบอกท่านพระอาจารย์ว่า

เมื่อคืนพวกเขาเห็นแสงไฟที่เกิดจากไฟดวงโต ลอยขึ้นมาตรงยอดภูเขาสถานที่บริเวณถ้ำหอมนั่นแหละ ขณะที่แสงไฟลอยขึ้นมาก็มีเสียงดนตรีเป็นเสียงปี่พาทย์ ลาดตะโพน บรรเลงมาตามสายลมด้วย ทำให้ชาวบ้านที่อยู่ตรงเชิงชายเขาต่างออกมายืนดูแสงไฟและเสียงดนตรีโบราณ นั้นพร้อมๆกันทั้งหมู่บ้านทีเดียว

เมื่อชาวบ้านทั้ง 6 คน มาเล่าเรื่องราวแปลกประหลาดให้ฟังอย่างนั้นพระอาจารย์ก็เลยถือโอกาสขอแรงชาว บ้านทั้ง 6 คนให้ช่วยกันขุดหาโครงร่างของหญิงงามในนิมิตให้ด้วย ซึ่งก็พอดีชาวบ้านทั้ง 6 คน มีจอบและอุปกรณ์ พกติดตัวมาด้วยโดยบอกว่าพวกเขาจะมาขุดหน่อไม้ป่าพอดี จึงเป็นความประจวบเหมาะที่จะช่วยพระอาจารย์ขุดหาร่างของนางในนิมิต ซึ่งก็ใช้เวลาขุดหาอยู่ไม่นานก็พบร่างที่เป็นโครงกระดูกมากมายหลายร่างโดย ที่ใกล้ร่างโครงกระดูกนั้นก็พบไหโบราณและหม้อโบราณ อีกทั้งกำไลใส่มือใส่เท้าบ่งบอกว่าเป็นชนสมัยทวารวดีที่มีอายุนับพันปีมา แล้ว เป็นสมัยที่พระพุทธศาสนายังเจริญมาไม่ถึง พวกเขาจึงนับถือผีสางเทวดาไปตามเรื่อง การไม่มีพระพุทธศาสนาเป็นสะพานในการทำบุญ เมื่อตายไปแล้ววิญญาณของพวกเขาจึงหาที่จุติที่เกิดไม่ได้ดังกล่าว วิญญาณที่เหมือนไม่มีสิ่งดีๆรองรับ จึงต้องร่อนเร่ไปหาที่จุติที่เกิดไม่ได้ เมื่อได้ร่างชนสมัยทวารวดีเหล่านี้ขึ้นมา พระอาจารย์จึงทำการเผาทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้

ซึ่งก็ได้ผลเพราะในคืนวันต่อมานั้นเอง หญิงในร่างทิพย์ที่สวยงามก็ได้มาเข้าฝันพระอาจารย์อีกครั้ง แต่การมาครั้งนี้เป็นการกล่างคำอำลา หลังจากที่นางได้สิ่งที่ปรารถนาแล้ว โดยคำอำลาที่นางได้กล่าวอำลากับพระอาจารย์ ก็มีใจความที่สะเทือนใจว่า

“ข้าพเจ้าขอกราบลาท่านอาจารย์ก่อน บุญคุณอันยิ่งใหญ่นี้ ข้า เจ้า จะไม่ขอลืมเลย เมื่อพระคุณท่านมีความปรารถนาสิ่งใด ข้า เจ้าขอให้สิ่งนั้นจงสำเร็จแด่พระคุณเจ้า บัดนี้ถึงเวลาแล้วข้าเจ้าขอลาไปเกิดก่อน”

นางในนิมิตกล่าวอำลาพระอาจารย์ด้วยอาการพนมมือลงกราบโดยกราบลงอย่างนอบน้อม

พระอาจารย์ท่านก็กล่าวตอบกลับไปว่า “อาตมาขออนุโมทนาด้วยที่โยมจะไปดี สำหรับตัวอาตมาเองก็ไม่ประสงค์สิ่งใด นอกจากจะขออยู่ในร่มผ้ากาสาวพักตร์อยู่อย่างนี้ตลอดไปโดยอย่าให้มีมารใดๆ มารบกวนอาตมาเลย”

“ดีแล้วพระคุณเจ้า การบวชถือว่าประเสริฐสุด ขอให้พระคุณเจ้าพบแสงแห่งธรรม และเมตตาบอกมนุษย์ทั้งหลายด้วยว่า เมื่อพบร่างของใครก็ตามถูกฝังไว้ยังไม่ได้นำขึ้นมาเผา ก็จงรีบจัดการนำร่างนั้นขึ้นมาเผาด้วย เฉพาะคนโบราณที่มีอายุยืนนานมาเป็นพันปี (มีร่างฝังอยู่ในดินนับพันปี) เมื่อผู้ใดได้ช่วยจัดการเผาให้ จะเป็นการส่งวิญญาณให้เขาไปเกิด และจะกลายเป็นผลให้ผู้ที่ทำมีอายุยืนพบกับสิ่งดีๆในชีวิต ตามที่ตนปรารถนาทุกประการ ข้าเจ้าขอลาก่อน”

หญิงนิรนามในนิมิตกราบลาท่านพระอาจารย์โดยที่ท่านพระอาจารย์ยกพลท่านกล่าว ว่า ยังไม่ได้สอบถามที่เกิดที่มาของเขาเลย แต่เข้าใจว่าหญิงนิรนามร่างงามนั้น จะต้องเป็นธิดาของกษัตริย์แห่งเมืองถ้ำหอมนี้แน่นอน การที่ไม่กล่าวสอบถามที่ชาติกำเนิดเดิมก็ด้วยว่านิมิตนั้น ได้เกิดในความฝันไม่ใช่สมาธิ ฝันอย่างไรก็ต้องจดจำไปอย่างนั้นหานำจิตให้คิดตามประสงค์ไม่ ซึ่งจากเรื่องนี้ก็ทำให้พระอาจารย์มาได้ความคิดว่า ร่างที่เป็นโครงกระดูกของคนโบราณนั้น เมื่อใครผู้ใดได้กระทำ คือการเผาร่างนั้นโดยทำบุญอุทศไปให้เขาสิ่งต่างๆในชีวิตก็จะพบกับความสำเร็จ ได้โดยที่ได้อานิสงค์ตรงนี้เอง ซึ่งท่านเองกล่าวว่าจะขอจดจำในเรื่องนี้เป็นข้อปฏิบัติไปจนตาย และจะบอกแก่คนทั้งหลายให้เขาเข้าใจในเรื่องของวิญญาณที่น่าสงสารเหล่านี้ ด้วย

ขณะที่ปฏิบัติธรรมอยู่ในถ้ำหอม พระอาจารย์เล่าว่า แม้ถ้ำหอมจะอยู่ในป่าลึกแต่ท่านก็พบมาเยือนแปลกๆมากหน้าหลายคน โดยเฉพาะพระธุดงค์กรรมฐานที่เข้ามาหาท่าน มาเพื่อหามุมสงบปฏิบัติธรรมภายในถ้ำหอม หลายท่านก็มีปฏิทาแปลกๆ ไม่เหมือนกัน เช่นมี พระปฏิบัติท่านหนึ่งท่านชื่อว่าอาจารย์สอน เมื่อเข้ามาอยู่ปฏิบัติสมาธิในถ้ำหอม พระอาจารย์สอนจะใช้ฝุ่นอาบตามตัว หรือที่เรียกว่าอาบฝุ่นนั่นแหละ โดยไม่อาบน้ำ ร่างกายของท่านก็เกลี้ยงเกลาดี ไม่มีกลิ่นตัวเมื่อเข้ามาใกล้ๆพระอาจารย์ และวันไหนเมื่อว่างจากการนั่งสมาธิแล้ว พระอาจารย์สอนท่านจะให้ลูกศิษย์ของท่านที่ชื่อว่าโยมปอง ผู้ติดตามมา เดินตามท่านไปในมุมต่างๆภายในถ้ำหอม แล้วบอกโยมปอง ศิษย์ของท่านผู้นั่นให้ท่านพระอาจารย์ยกพลพลอยได้ยินด้วยว่า “วันนี้แกอยากจะกินอะไร บอกข้ามา เดี๋ยวข้าจะหยิบของที่แกอยากได้ในย่ามใบใหญ่นี้ให้” ทันทีเมื่อโยมปองบอกว่าอยากจะกินขนมปังข้าเหนียวปิ้ง พระอาจารย์สอนท่านก็ล้วงย่ามหยิบมาให้กินทันที รวมทั้งพระอาจารย์ยกพลด้วยที่ได้กล่าวไปว่า อยากจะฉันมันทอดกรอบ พระอาจารย์สอนก็หยิบมาให้ฉันได้ ซึ่งนับว่าเป็นเรื่องน่าอัศจรรย์อย่างเหลือเชื่อ เพราะเวลาในตอนนั้นเป็นเวลาจะฉันเพลพอดี มีพระอีกหลายท่านอยากจะฉันสิ่งใด พระอาจารย์สอนท่านล้วงย่ามหยิบขึ้นมาให้ได้ฉันทั้งนั้น ยกเว้นเนื้อสัตว์ต่างๆ

ประวัติของพระอาจารย์สอน พระปาฏิหาริย์ พระอาจารย์ยกพลท่านบอกว่า ท่านเป็นศิษย์หลวงปู่ใหญ่ หรือ หลวงปู่เทพโลกอุดร ที่เคยจำพรรษาอยู่ในถ้ำวัวแดงไม่ไกลกันนัก หลังจากเจออภินิหารของพระอาจารย์สอน พระธุดงค์ที่อาบฝุ่นแทนน้ำแล้ว

พระอาจารย์จึงได้เดินออกจากถ้ำหอมเพื่อธุดงค์ต่อไปในคราวครั้งนั้น

 

ศึกษาวิชากับหลวงปู่ทองและเจอพระอวดดีที่ถ้ำจมูก
พระ อาจารย์ก็ ได้พบกับพระธุดงค์ท่านผู้ชราภาพมากแล้ว มีนามว่าหลวงปู่ทอง หลวงปู่ทองได้ชักชวนท่านเดินธุดงค์เข้าสู่เขตจังหวัดเพชรบูรณ์ คือในบริเวณเขตน้ำหนาวที่เป็นป่าใหญ่ห่างไกลบ้านผู้คน โดยในตอนหนึ่งหลวงปู่ทอง พระธุดงค์ผู้ร่วมทาง ท่านได้บอกกับพระอาจารย์ว่าเมื่อถึงเวลาในตอนเช้าพรุ่งนี้ ขอให้ท่านได้เปิดบาตรนั่งรอท่านอยู่ในป่าใหญ่กับท่านอย่างนั้นแหละ เพราะประเดี๋ยวจะมีคนเอาข้าวมาใส่บาตรให้ ซึ่งเมื่อได้ข้าวใส่บาตรพอฉันแล้ว ก็ให้ลงมือฉันห้ามมองหน้าคนที่ได้มาใส่บาตร จากคำสั่งของหลวงปู่ทอง พระอาจารย์ก็ปฏิบัติตาม และในเช้านั้นก็มีคนมาใส่บาตรให้จริงๆ แต่ข้าวที่ใส่ในบาตรนั้น เป็นข้าวสวยร้อนๆที่ผสมเข้ากับงาดำเท่านั้น แต่ข้าวมื้อเช้านั้นพระอาจารย์บอกว่า เมื่อฉันเข้าไปทำให้ไม่มีอาการหิวตลอดทั้งวัน รวมทั้งในเช้าวันใหม่ด้วย จึงเข้าใจว่านั่นเป็นอาหารของชาวลับแลที่มาทำบุญถวายให้ แต่พวกเขาหาปรากฏกายให้ได้เห็นไม่ ข้าวในบาตรจึงปรากฏเกิดขึ้นเหมือนมีสิ่งนิมิตให้เป็นไป (ข้าวเกิดขึ้นในบาตรขณะตั้งบาตรรอรับอยู่ ตามที่หลวงปู่ทองท่านบอกแนะนำ)

จากเรื่องของข้าวสวยปนงาดำ ที่มีชาวลับแลมาใส่บาตรให้ ในเรื่องนี้ทางหลวงปู่ทองท่านยังบอกกับท่านพระอาจารย์ยกพลไว้อีกว่า ถ้าวันใดมีผู้มาใส่บาตรโดยที่เราไม่เห็นตัว แต่เผอิญข้าวที่ใส่ในบาตรนั้นเป็นข้าวดำข้าวแดง ก็จงเข้าใจเถิดว่านั่นเป็นอาหารของพวกวิญญาณป่าพวกหนึ่งที่มีความประสงค์ อยากจะทำบุญกับพระบ้าง แต่พวกเขาก็มีเพียงข้าวดำข้าวแดงถวายใส่บาตรให้เท่านั้น ซึ่งก็เป็นเรื่องที่น่าสงสารของวิญญาณป่าเหล่านี้มาก ที่หลวงปู่ทองท่านบอกว่า พวกเขาจะมีปกติอยู่ด้วยทุกขเวทนา เมื่ออยากจะไปผุดไปเกิดก็ไม่มีบุญใดจะส่งวิญญาณพวกเขาให้ไปเกิดได้ เพราะนานจะมีพระธุดงค์กรรมฐานผ่านเข้ามาซักที โอกาสดีอย่างนี้จึงเป็นที่หายากสำหรับพวกเขา ด้วยเหตุนี้หลวงปู่ทองจึงได้ชักชวนท่านพระอาจารย์ฯให้อยู่ในเขตป่าน้ำหนาว นี้อยู่สักระยะหนึ่งก่อน โดยตอนแรกก็เพื่อโปรดวิญญาณที่ทุกข์ยากเหล่านี้ และอีกอย่างหนึ่งที่หลวงปู่ทองมองเห็นว่าสมควรจะยกถวายให้ท่านพระอาจารย์ฯ ก็คือ การสืบทอดเล่าเรียนวิชาธรรมแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ที่เป็นองค์ธรรมบทหนึ่งที่หลวงปู่ทอง พระภิกษุโบราณ ท่านบอกว่าถ้าผู้ใดได้เรียนรู้ไว้ก็จะได้นำไปใช้ในการช่วยปัดเป่าโรคภัยและ ป้องกันภัยอันตรายทั้งหลายได้ ธรรมแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์นี้ ถ้าผู้ใดเรียนไว้ก็จะได้ชื่อว่าเป็นผู้ที่ถือวิชามนต์เก่งไว้ จะเป็นผู้ที่คนทั้งหลายยำเกรง และเป็นที่ขยาดหวาดกลัวของภูตผีทั้งหลาย ผู้ที่เรียนวิชานี้สำเร็จแล้วก็จะเป็นผู้ที่ปฏิบัติเคร่งครัด ถ้าไม่ใช่นักบวชแต่เป็นฆราวาสก็มีความเคร่งครัดในศีล 5 ด้วย ทั้งนี้เป็นไปก็ด้วยอำนาจของพระธรรมแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ที่มีอิทธิฤทธิ์ให้เป็นไปอย่างนั้น

ด้วยเหตุนี้เมื่อท่านพระอาจารย์ยกพลท่านได้เรียนจบแล้ว และท่านได้นำมารักษาคนทั้งหลาย ด้วยการช่วยขับโรคร้าย ไล่ผี ไล่คุณจากคนทั้งหลาย เช่นในครั้งหนึ่งอาจารย์ได้ออกธุดงค์ไปแถบเขตจังหวัดอุดร – หนองคาย ท่านว่าอาถรรพณ์มีอยู่มาก ธุดงค์ไปป่าแห่งหนึ่งปักกลดเสร็จ เห็นชาวบ้านจูงวัวมาผูกไว้ จุดธูปเปิดเหล้าปลาไว้ แล้วพากันกลับไป อาจเป็นด้วยอาจารย์ปักกลดอยู่แถวโขดหิน พวกเขาถึงไม่ทันเห็นท่าน แต่ท่านพอได้ยินเสียงพวกเขาคุยกันจับใจความได้ว่า พรุ่งนี้จะฆ่าวัวเลี้ยงผีบรรพบุรุษ ที่รักษาพวกเขา พอท่านทำวัด และนั่งกรรมฐาน ซึงเวลานั้นดึกมากแล้ว ได้ยินเสียงคนคุยกัน ท่านเลยมองออกไปผ่านกลด พบแสงไฟสีเขียวคล้ายแสงขี้ใต้ เสียงนั้นพูดว่าน่ากินน่าอร่อย ท่านเพ่งดูจึงรู้ว่าเป็นมา เป็นผีป่า ท่านอาจารย์จึงสวดมนต์ ระลึกถึงองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า และหลวงปู่ใหญ่ จากนั้น ได้มีเสียงแววมาอีกว่า “หลวงปู่มาเราไปกันเถอะ” ท่านจะจำวัด ก็ไม่สามารถทำได้ จึงนั่งกรรมฐานต่อ เห็นแต่ภาพวัวตัวนั้น แต่หน้าวัวเป็นหน้าคนบอกอาจารย์ว่า มันเป็นกรรมของเขา ที่ชาติก่อนไม่รู้คุณบิดามารดา และชอบกินอาหารแบบกินทิ้งกินเหลือ ไม่สร้างบุญกุศล และเคยฆ่าตัวตายโดยยังไม่ทดแทนคุณบิดามารดา จึงต้องเกิดมาฆ่าตัวตาย ๕๐๐ ชาติ และมีกรรมต้องเกิดเป็นสัตว์ให้เขาฆ่าอีก๕๐๐ ชาติ ก่อนที่จะถูกฆ่าหนึ่งคืนเขาจะสามารถจำเหตุการณ์ได้ และรู้ภาษามนุษย์ แต่พูดไม่ได้ จึงได้ยืนน้ำตาไหลอย่างที่พระคุณเจ้าเห็นนี่แหละ เมื่ออาจารย์คลายจากกรรมฐานเวลาประมาณตี ๓ กว่า ท่านรีบเก็บของ และเดินไปปล่อยวัวตัวนั้น แล้วพูดกับวัวว่า เจ้าจะหนีหรือไม่ก็ได้ แต่อาตมาเป็นพระ อาตมาไม่อาจเห็นท่านตายได้ และขอให้อนิสงห์ที่อาตมาปฏิบัติขอให้ท่านรอดตาย เพราะเราช่วยเธอเราต้องเป็นเจ้าของเธอ ส่วนเขาจะฆ่าเธอเขาไม่ใช้เจ้าของเธอ พอท่านแก้เชือกเสร็จท่านได้ออกเดินทางทันที

นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของพระธุดงค์เกี่ยวกับโลกวิญญาณ ไม่ว่าจะจังหวัดอุดร หนองคาย นครพนม กาฬสินธุ์ สารคาม ร้อยเอ็ด อุบล สุรินทร์ หรือภาคเหนือ พม่า ลาว ต่างพบเจอสิ่งแปลกๆ มากมายสารพัดจากนั้นท่านเดินทางมาเรื่อยจนถึง อำเภอสีชมภู


กฎแห่งกรรม
เมื่อ อาจารย์ยกพล เดินทางถึง อำเภอสีชมภู ผ่านชุมแพ ตรงเข้าทุ่งกระมัง ท่านไปถึงที่หนึ่ง เห็นหนองน้ำ ป่าเขาธรรมชาติสวยงาม จึงตัดสินใจพักอยู่ที่นั้น พอสวดมนต์ทำวัตรเสร็จ ทานออกมาเดินจงกรม เดินไปคู่หนึ่งรู้สึกแปลกเพราะเสียงแมลงและเสียงสัตว์ป่าที่ร้องกันเต็มป่า เวลากลางคืนพากันเงียบสนิทอีกทั้งมีกลิ่นสาบๆ คาวๆ ท่านกำหนดจิตดูได้รู้ว่ามีอันตราย ครั้นว่าจะเข้ากลดเพราะกลัว

แต่ใจหนึ่งนึกขึ้นมาได้ว่า คนเราเมื่อถึงคาดหนีไปไหนก็ไม้พ้น ถ้าเราเคยทำอะไรไว้ ไม่มีทางพ้นกฎแหงกรรม ถ้าเคยฆ่าใครในชาติก่อนชาตินี้เขาตามมาฆ่าเราคืน ด้วยเหตุนี้นึกทบทวนใส่กับบทธรรมะสังคินีมาติกา ที่สวดในงานศพ กุสลาธัมมา อสุลาธัมมา อัพยากะตาธัมมา ฯลฯ ซึ่งแสดงถึงกุศลและ อกุศล คือบุญบาปที่เราทำเป็นผู้คอยส่งผล อยากรู้ว่าชาติก่อนเป็นเช่นไร ดูชาตินี้ อยากให้ชาติหน้าดี ชาตินี้เราต้องทำดี เขาถึงว่าคนเราเลือกเกิดไม่ได้ แต่ชาติหน้าเราเลือกเกิดได้ อยากอายุยืนจงปล่อยสัตว์ อยากร่ำรวยจงทำบุญทำทาน อยากมีเพื่อน มีบริวารจงช่วยคนทำบุญให้มาก ไม่อยากมีศัตรูจงรู้จักให้อภัยในชาตินี้

พอนึกได้เช่นนี้ อาจารย์จึงเดินจงกรมของท่านต่ออย่างสบายใจ จนเวลา ๕ ทุ่มกว่าท่านจึงเข้ากรดนั่งกรรมฐานต่อ สักพักจึงจะจำวัด พอท่านเอนตัวลงหลังถึงพื้นท่านรู้สบายจึงหลับตาลง รู้สึกมีความสุขไม่ยึดติดอยู่กับอะไร รู้สึกตัวเบาค่อยๆ ลอยขึ้น แล้วไปปรากฏอยู่นอกกลด

พบพระรูปหนึ่งยืนอยู่กับเสือลายพาดกลอนตัวหนึ่งใหญ่เกือบจะเท่าม้า ยืนชี้หน้าท่าน ถึงท่านจะมีของดี และวิชาป้องกันตัวอยู่ แต่เขาจะหาทางกินท่านให้ได้

ท่านถามกลับไปว่า “จะมากินเราทำไม เราเคยมีความแค้นกันหรือ”

เขาตอบมาว่า ไม่มี

“แล้วทำไมท่านถึงแค้นและจะห่าเราให้ได้หละ”

เขาตอบว่าเพราะเราตอนแรกกำลังจะกินท่านอยู่แล้ว แต่ที่ยังไม่ทำอะไรเพราะมีแสงออกมาจากตัวท่าน ทำให้เราตกใจ จึงยังไม่ทำอันตรายท่าน เพราะเราเองเคยเป็นพระมาบำเพ็ญตามป่าเขา แต่เพราะยังสำรวมไม่พอ ทั้งโดนครูบาอาจารย์ตำหนิ จึงออกมาธุดงค์รูปเดียว ผลคือเราถูกเสือตัวนี้กิน และวิญญาณติดอยู่กับเสือตัวนี้ เราจะไปได้เราต้องมีคนมาแทน และเรากำลังจะกินเท่าได้อยู่แล้ว พอท่านนึกปลงสังขารและยังนึกถึงพุทโธ จึงเกิดมีบารมีรักษาตัวเราจึงยังทำอะไรท่านไม่ได้

ท่านอาจารย์จึงถามไปว่า “แล้วท่านรู้ทำไมเสือถึงกินท่าน” รู้เพราะเขากับเราเป็นพี่น้องกัน คือเราเป็นพี่เขาเป็นน้อง เพราะเราแย้งสมบัติกันเราเลยใส่ยาให้น้องเรากิน จากนั้นเราถึงนึกได้แล้วบวชมาจนสิ้นอายุขัย และอธิฐานขอให้เจอพระพุทธศาสนาทุกชาติ ชาตินี้เราได้มาบวช แต่น้องเราเพราะแรงอาฆาตเขามาเกิดเป็นเสือรอเราอยู่ จนได้กินเรา ด้วยแรงอาฆาตและผูกพัน จึงทำให้วิญญาณเราสิงอยู่กับเขา

พออาจารย์เห็นโอกาสดีจึงรีบพูดทันทีว่า “นี่เพราะแรงแห่งกรรม และแรงอาฆาตของท่านจึงได้เป็นเช่นนี้ แล้วท่านยังจะมาฆ่าเราอีกหรือ ถึงท่านไม่ฆ่าเราสักวันเราก็ตาย เพราะร่างกายเรามันไม่ใช่ของเรา สักวันเราจะแก่ตาย ฟันในปากสักวันต้องหลุด ร่างกายของคนเรามันมีรกมีเลือดห่อหุ้ม โตมามีขี้หู ขี้ตา รางกายคนเราก็เช่นป่าช้าของสัตว์ เพราะกินสัตว์ไปไม่รู้กี่ชนิด กินไปไม่ถ่ายก็ตาย หายใจเข้า ไม่หายใจออกก็ตาย ดังเช่นท่านมีแต่แรงอาฆาต ไม่รู้จักให้อภัย เปรียบกับตายเช่นกัน เพราะชาติต่อไปมีแต่ตกต่ำ และยังมาฆ่าเราในการปฏิบัติ ทำให้เกิดปิดข้ออื่นตามมา ทำให้ต้องเกิดเป็นสัตว์ เป็นยักษ์ เป็นมาร ดูอย่างพระเทวทัต เพราะอิจฉาข้อเดียวทำให้กรรมหนัก ถึงขั้นจะฆ่าพระพุทธเจ้า ขอท่านจงปล่อยวาง อย่ายึดติด และให้อภัย ถือเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ทุกอย่างเป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา มีเกิด มีดับ มีชาตะ มีชรา มรณะ เป็นที่มาและที่ไป พอเขาได้ฟังเช่นนั้น เขาจึงมีสติก้มลงกราบท่าน

ท่านก็รีบห้าม แล้วมองดูตัวเองรู้สึกตัวเบา และกลับเข้าร่าง

พอรู้สึกตัวได้ ใกล้สว่างพอดี จึงลุกขึ้นสวดมนต์ พอสว่างท่านจึงเดินออกไปดูพบรอยเท้าเสือขนาดใหญ่

พระอาจารย์ยกพล เมื่อได้ศึกษาวิชาพระธรรมแปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์ ซึ่งศึกษาจากหลวงปู่ทองจนสำเร็จแล้ว ท่านก็กลับไปอยู่ปฏิบัติธรรมที่ถ้ำหอม-ถ้ำนาคา ปฏิบัติจนอยู่มาวันหนึ่งก็ได้ยินเสียงลึกลับมาบอกให้ท่านเดินทางไปถ้ำทอง ที่อยู่ไม่ไกลกันนัก เมื่อได้ยินเสียงบอกให้ไปที่ถ้ำทองอย่างนี้บ่อยครั้งเข้า

ในวันต่อมาจึงได้เดินทางไปที่ถ้ำทอง ซึ่งอยู่ตรงหุบเขาพญาฝ่อ เมื่อไปถึงก็เป็นเวลาใกล้ค่ำพอดี จึงเข้าไปที่ภายในถ้ำทอง พอหาที่พักได้ในที่เหมาะมุมหนึ่ง พระอาจารย์ก็รีบเข้านั่งกรรมฐานทันที เพราะเวลานั้นเป็นเวลาที่มีอากาศเย็นสดชื่นมาก และทันทีเมื่อจิตสงบ พระอาจารย์ก็พบเข้ากับเจ้าที่ หรือเจ้าของถ้ำทองที่เดินเข้ามาหาในสมาธิ พร้อมกับเสือตัวโต ตัวใหญ่ตัวหนึ่งด้วย เจ้าถ้ำหรือเจ้าที่เมื่อเข้ามาหาใกล้ๆ ก็รีบเข้าไปกราบท่านอาจารย์ ก่อนที่จะบอกว่า เขาและเสือของเขา จะเป็นผู้รับอาสาพาท่านพระอาจารย์ เดินทางไปส่งถึงถ้ำวัวแดง สถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่มีหลวงปู่พระเทพโลกอุดรเคยอยู่ ซึ่งถ้าเดินทางจากถ้ำทองนี้ไปก็จะผ่านถึงยังถ้ำจมูกก่อน ถ้ำจมูกที่มีรูเล็กพอเอาตัวรอดเข้าไปได้ ที่ถ้ำจมูกนี้ท่านพระอาจารย์จะพบพระที่อวดดีว่าตนเองมีกำลังแก่กล้าก่อน..

เมื่อออกจากสมาธิ พระอาจารย์ก็ได้เดินทางไปยังถ้ำจมูก ตามที่เจ้าที่ในนิมิตบอก เมื่อเดินทางลัดเลาะเข้ามาเวลาหนึ่ง ก็ได้พบกับถ้ำจมูกที่มีรูเล็กพอที่จะเอาตัวรอดเข้าไปได้จริงๆ เมื่อรอดตัวเข้าไปภายในถ้ำจมูก พระอาจารย์ก็เจอเข้ากับพระรูปหนึ่งจริงๆ (ตามที่เจ้าที่ได้บอกได้ไว้) พระรูปดังกล่าวเมื่อนั่งสนทนากัน

ในตอนหนึ่งท่านก็ได้กล่าวถามท่านพระอาจารย์ยกพลว่า ท่านกลัวเสือไหม?

พระอาจารย์ก็ตอบไปว่า จะว่ากลัวก็กลัว แต่ในการมาธุดงค์นี้ ก็เพื่อมาค้นหาใจที่บริสุทธิ์ ไม่ได้คิดจะมาเบียดเบียนผู้ได เมื่อเจอเสือหากมันจะทำร้าย ก็คงเป็นเนื่องมาจากในชาติก่อนเราเคยได้ทำร้ายเขามา หากทำร้ายแล้วก็ให้มันหมดกันไป คือเสือหากอยากจะฆ่าเราก็จงฆ่าเอา แต่หากเมื่อชาติก่อนเราไม่เคยได้ทำร้ายกันมาก่อน มาชาตินี้เมื่อเจอกันก็ขออย่าได้สร้างเวรสร้างกรรมต่อกันเลย...

เมื่อกล่าวกับพระในถ้ำจมูกออกไปอย่างนี้ ในตอนหนึ่งพระในถ้ำจมูกท่านก็แสดงอาการหัวเราะขึ้น ก่อนที่จะกล่าวอย่างผู้เรืองวิชาว่า เรื่องของเสือของสางนั้นท่านไม่กลัว ท่านสามารถควบคุมเสือได้ ฉะนั้นเมื่อมาพบท่านแล้ว ทุกอย่างไม่ต้องกลัวแม้เขตแดนถิ่นนี้จะมีเสืออยู่ชุกชุมอย่างไร ก็ไม่ต้องกลัว (สบายใจได้)

เมื่อพระภิกษุผู้อยู่ก่อนแสดงอาการอวดเก่งอย่างนั้น ในตอนหนึ่งพระอาจารย์ยกพลจึงกล่าวว่า ในคืนนี้ขอไปนอนจำวัดที่ป่ากล้วยหน้าถ้ำดีกว่า เพราะภายในถ้ำจมูกนี้แลดูคับแคบไป..

เมื่อปลีกตัวจากพระที่อ้างตนว่าควบคุมเสือได้ และออกมาข้างนอกได้แล้ว พระอาจารย์ยกพลท่านก็หาที่เหมาะพักนั่งปฏิบัติสมาธิทันที และทันทีที่จิตเข้าสู่สมาธิ ท่านก็พบกับวิญญาณเจ้าของถ้ำพร้อมกับเสือตัวใหญ่นั้นอีกครั้ง คราวนี้เจ้าของถ้ำผู้มาพบ ก็ได้บอกท่านว่า อีกประเดี๋ยวจะให้เจออะไรดีๆ คือจะทำให้พระที่อวดดีท่านได้เห็นเสือใหญ่จริงๆ แต่จะไม่ทำอันตรายถึงตายหรอกเพียงแต่จะสอนให้ลดความอวดดีลงเท่านั้น

ว่าดังนี้แล้วทันทีท่านก็ได้ยินเสียงร้องของพระในถ้ำจมูกที่วิ่งออกมาด้วย อาการตกใจกลัวอย่างสุดขีดออกมาจากภายในถ้ำ ก่อนที่จะรีบบอกลาท่านอาจารย์ว่า “ผมอยู่ไม่ได้แล้ว ท่านด้วยแหละ หนีลงไปจากเขานี้เถอะ ขืนอยู่ที่นี่ต่อไปคงโดนเสือใหญ่คาบไปกินแน่”

พระรูปนั้นพูดด้วยน้ำเสียงและอาการกระหืดกระหอบ แต่พระอาจารย์ก็ทำเฉยเสีย เพราะเรื่องที่เกิดขึ้นทุกอย่างท่านทราบมาก่อนแล้ว

 

กลับมาที่ถ้ำทอง ได้เจอหลวงปู่ใหญ่
เพราะ วิญญาณเจ้าที่เข้าไปบอกในนิมิตก่อน พระอาจารย์ยกพล จึงไม่ลงจากเขาตามพระรูปนั้นไป แต่ท่านกลับไปที่ถ้ำทอง สถานที่เคยนั่งปฏิบัติธรรมเดิม ภายในถ้ำอาจารย์ยกพล ท่านเล่าความสวยมหัศจรรย์ว่า เป็นถ้ำอยู่บนยอดเขา ข้างในกว้างใหญ่มาก บริเวณใจกลางถ้ำมีแท่นใหญ่สี่เหลี่ยม เรียกว่าแท่นแสดงธรรมสูงท่วมหัว เป็นแท่นคล้ายมีคนตัดแต่งเอาไว้มองคล้ายแท่นหินศักดิ์สิทธิ์ ที่เมืองเมกกะ เมื่อใช้เทียนจุดส่องดูจะแลดูมีประกายสวยงามมาก เหมือนมีเทวดามาสร้างไว้ บริเวณบนแท่นนั้นเมื่อใช้มือลูบคลำ ก็หามีผงธุลีติดเกาะอยู่ไม่ ทำให้คิดไปว่าเมื่อมีพระปฏิบัติดีท่านเข้ามาอยู่ คราวใดท่านได้ขึ้นนั่งบนแท่นเพื่อแสดงธรรม เทวดาผีสางผู้มีกายทิพย์ ทั้งหลายต่างพากันนั่งฟังธรรมอย่างเป็นระเบียบ คิดอย่างนี้พระอาจารย์บอกว่า นึกถึงรูปภาพตามวิหารโบสถ์วิหารที่พระท่านแสดงธรรม ทั่วบริเวณจะมีเทวดามานั่งฟังกัน แลดูน่าชม เพราะเทวดาบางท่านจะมีแสงโอภาสสว่างไสวด้วย... ยืนจับลูบคลำแท่นหินที่สวยงามอยู่ สายตามองไปทั่วบริเวณรอบ ๆ แท่นหินเห็นว่าราบรื่นสะอาดตาดี จึงได้เดินจงกลม เดินรอบๆ แท่นหินนั้น เดินอยู่นานด้วยอารมณ์สงบ ตกเย็นจึงเกิดอาการเมื่อยล้า จึงได้หยุดพักเอนกายลงนอน ขณะนอนหลับจำวัดไปได้ซักพักหนึ่ง ตื่นลืมตาดูไปทั่วบริเวณถ้ำทอง

ทันใดสายตาก็พบเข้ากับพระภิกษุร่างกายสูงใหญ่ท่านหนึ่ง นั่งทำสมาธิอยู่บนแท่นหินแท่นนั้น สายตามองดูพระรูปนั้นที่ท่าทางมีสง่าราศี ผิดกับพระทั่วไป มองดูท่านอยู่ด้วยอาการตะลึงอยู่นั้น พระที่ร่างกายสูงใหญ่มีสง่าราศีที่ขณะมองดูท่านอยู่ ทันใดเหมือนท่านจะรู้ใจ(กำหนดใจของผู้อื่นได้)

พระรูปนั้นท่านก็หันมามองพร้อมรอยยิ้มแห่งความเมตตา ก่อนที่ร่างนั้นจะหายไป...เมือสติกลับมาก็ให้รู้ได้ทันทีว่า พระที่เราเห็นนั้นท่านไม่ใช่พระธรรมดาในตอนนั้น

พระอาจารย์เล่าว่าท่านรู้สึกอายใจว่านี่ยังไม่ทันจะมืดค่ำ ดึกดื่นเลย จะมามัวนอนอยู่ได้ เมื่อเรามาสู่ป่าเขาเพื่อหาทางปฏิบัติธรรมแล้ว ก็ควรรีบทำในสิ่งที่ตั้งใจมา มิฉะนั้นคงเสียเวลาเปล่าในการเดินทางที่ต้องผจญอันตรายมากมาย ท่านจึงเข้ากรรมฐานไปได้ซักพักใหญ่ ทันใดก็รู้สึกหนักที่ปลายเท้ามีอาการหนักขึ้นทุกที จึงได้ค่อยๆ ประคองจิตออกจากสมาธิเพื่อลืมตาดู ทันใดนั้นอาการขนลุกขนชันก็เกิดขึ้นเพราะมีงูจงอางขนาดใหญ่มาขดทับที่ปลาย เท้าท่าน ด้วยความตกใจอันเป็นธรรมดาของผู้เจอภัย วินาทีนั้นพระอาจารย์เล่าว่าท่านรีบหลับตาภาวนาพุทโธๆๆ ไปเรื่อยๆ โดยไม่กล้าขยับกายแต่อย่างใด ในความตื่นตระนก จิตใจในตอนนั้นจึงไม่หนีออกไปข้างนอกอย่างทุกที แต่จิตกลับอยู่กับตัวโดยจับอยู่ที่ลมหายใจแต่อย่างเดียว จนรู้สึกแขนขาของตนเองได้หายไปหมดแล้ว ตอนนั้นไม่มีตัวตนทุกอย่างมันฉีกออกไปจากตัวแล้ว มีความรู้สึกอย่างนั้นสักครู่หนึ่งก็ลองลืมตาขึ้น ก็ไม่ปรากฏงูจงอางตัวใหญ่นั้นอีก จิตที่อยู่กับลมหายใจจึงค่อยสบายกายขึ้น เมื่อลืมตามองไปข้างหน้าทันใด ได้เห็นพระรูปกายสูงใหญ่ท่านนั้นอีก ตอนนี้ท่านได้ยืนชี้นิ้วมองไปข้างหน้าผนังถ้ำ ที่บัดนั้นปรากฏภาพสตรีสวยงามมาปรากฏร่างให้เห็น ภาพสตรีผู้นั้นมองมายังท่าน ก่อนที่จะยิ้มให้ ภาพที่เห็นดังกล่าวมิได้ทำให้จิตของพระอาจารย์หวั่นไหวตามไปไม่เพราะจิตตอน นั้นเพิ่งจะถอนออกจากความกลัวที่เจองูใหญ่ ซึ่งจิตที่ไม่ตามความงามของหญิงสาวนั้นไปด้วย ทันใดนั้นทำให้นางงามในร่างเทพธิดา มีอาการหน้าบึ่งตึง...เหมือนไม่พอใจฝ่ายที่อยู่ตรงหน้า เปลี่ยนเป็นเอามือทั้งสองข้างจับปากสองข้างตนเองฉีกออก มือจับหนังหัวถลกขึ้น อีกทั้งแขนขาหน้าอกก็ดึงออก(หนังที่หุ้ม) ก่อนที่จะออกมายืนอยู่ข้างหน้าพระอาจารย์ ในสภาพร่างที่น่าเกลียด อย่างนั้น ทันใดนั้นก็มีเสียงของหลวงปู่ที่ยืนอยู่เบื้องหน้า ท่านได้พูดขึ้นว่า “ดูเอาไว้เป็นตัวอย่างนะ ถึงจะสวยงามอย่างไร เป็นหญิงหรือเป็นชายเมื่อได้ถลกหนังออกมาก็เป็นเพียงเนื้อหุ้มกระดูกอย่าง นี้แหละ ไม่เป็นหญิงไม่เป็นชาย และไม่มีหญิง ไม่มีชาย ดวงจิตของเราจะบอกอย่างนั้น เหมือนน้ำที่เราตักใส่แก้วก็เป็นแก้วใสอยู่อย่างนั้น เมื่อนำตักใส่ในขวดก็จะเป็นขวดอยู่อย่างนั้นวิบากกรรมของคนเราก็เช่นกัน ทำกรรมชั่วก็เกิดเป็นสัตว์ ทำกรรมดีก็เกิดเป็นคนเป็นเทวดา ถ้าทำดีมากๆ ก็เกิดเป็นคนก็จะหน้าตาดี มีร่างกายสวยงาม เช่นเดียวกับน้ำขุ่นและน้ำใส หน้าของคนเราก็เปรียบได้เช่น อวิชาชา หนังเนื้อกระดูก เปรียบได้ดัง โลภะ, โมหะ, โทสะ” เมื่อเสียงของหลวงปู่หายไป จิตของท่านอาจารย์ก็คลายออกจากสมาธิ

ตอนนี้เป็นจิตธรรมดา ไม่กลัวภัยอะไรอีกแล้ว งูจงอางก็หายไปแล้ว ภาพสวยงามและน่าเกลียดนั้นก็หายไปแล้ว

ตอนนั้นพอท่านเดินออกมานอกถ้ำก็เป็นเวลาเช้าของวันใหม่ ทันใดก็ได้พบกับ ข้าวที่ใส่ไว้ในกระบอกไม้ไผ่ ที่เป็นเหมือนข้าวหลามเผาบ้านเราอย่างนั้น กระบอกไม้ไผ่ที่บรรจุข้าว ยังมีอาการร้อนๆ อยู่ เสียงหลวงปู่บอกกระซิปมาตามสายลมว่าหยิบเอาขึ้นมาฉันเสียเถอะ ชาวลับแลเขานำมาถวายให้...

จากนั้นท่านจึงเดินทางมาทางภูเขียว พบกับคณะของเณรหนึ่ง กับเณรชัย ซึ่งออกตามหาอาจารย์พอดี ถึงหมู่บ้านหนึ่งเป็นหมู่บ้านเล็กๆอยู่ในป่า อยู่กันแบบกระจัดกระจาย มีประมาณไม่เกิน 12 หลังท่านพาลูกศิษย์ปักกลดอยู่ห่างหมู่บ้านพอสมควร

 

​

กระสือใส่บาตร
พอตกค่ำ หลังจากที่ฉันน้ำต้มฝากแดง ที่ลูกศิษย์ต้มถวายแล้ว ท่านมองไปทางชายป่าเห็นลูกไฟดวงโต ลอยขึ้นตรงชาป่าห่างพอสมควร ท่านรู้ทันทีนั่นเป็นไฟของกระสือ

จึงชี้ให้ลูกศิษย์ดูจากนั้นท่านไม่สนใจอะไรพาลูกศิษย์ปฏิบัติเสร็จ จึงจำวัดพอเช้าท่านได้สั่งลูกศิษย์ ถ้าเจอบ้านไหนมีมะนาวให้เอามาด้วย แล้วจึงออกบิณฑบาต

มีผู้หญิงคนหนึ่งใส่บาตรท่านอาจารย์ แต่มีอาการกลัว จึงลัดมาใส่กับลูกศิษย์ของอาจารย์แทน พอมาถึงที่พัก อาจารย์ให้ลูกศิษย์เลือกเอาข้าวที่มีสีออกคล้ำๆ และมีจุดแดงปนในเมล็ดข้าวออกมาวางไว้ตรงโคนต้นไม้และเป็นข้าวเหนียวด้วย จึงเลือกออกมาได้ง่าย พอฉันข้าวเสร็จ ท่านอาจารย์ให้ลูกศิษย์นำมะนาวมาแล้วท่านจึงเสกแล้วบีบลงไปที่ก้อนข้าว ปรากฏว่า ข้าวนั้นมีของสกปรก ปฏิกูลผสมอยู่มาก

ท่านอาจารย์บอกว่านั่นเป็นข้าวที่กระสือใส่บาตร ตอนกลางวันเขาจะเป็นคนปกติเช่นเราทุกอย่าง จากนั้นท่านเดินทางเรื่อยมาผ่านภูเขียว ภูแลนคา มาหนองบัวแดง คืนหนึ่งระหว่างที่ท่าจำวัดอยู่ ท่านฝันเห็นหลวงปู่ใหญ่มาหาให้ไปบำเพ็ญบุญเอาหินไม้งิ้วดำที่ถ้ำหอมของชาวลับแล แล้วท่านจำได้ว่าอาจารย์ของท่านเคยบอกเช่นกันว่า ถ้าเอาออกมาได้จะเสริมวาสนา

จากนั้นท่านจึงธุดงค์จากหนองบัวแดงมาเพื่อจะไป ถ้ำวัวแดงและเข้าป่าลึกหาถ้ำหอม มีครั้งหนึ่งเดินทางถึงเนินเขาเล็กๆ ซึ่งออกจากป่า มองไปอยู่ตรงกลางพอดี เดินเข้าไปหน่อยจึงพบคนอยู่ไกลๆ ทำมือคล้ายจะเรียกแต่ฟังไม่ชัด แต่เณรที่ไปด้วยบอกว่า ช่วงมองลงเนินข้างหลังเห็นคนทำมือคล้ายจะไล่ แต่อยู่ไกลจึงไม่ค่อยรู้เรื่อง

ในช่วงที่ท่านธุดงค์อยู่นั้น ท่านระลึกถึงหลวงปู่ใหญ่ แล้วบริกรรมถึงท่าน และต่อด้วยคาถาเทพชุมนุมบทเล็ก และบอกให้เพื่อนสหธรรมิกเดินเป็นแถวต่อจากท่าน ท่านเดินนำหน้า ด้านข้างสองด้านเป็นผนังผาสูงไม่มากเท่าไร พอสักหน่อยจึงได้ยินเสียงระเบิดทั้งสองด้าน หินด้านซ้ายกระเด็นข้ามหัวไปด้านขวา หินด้านขวากระเด็นข้ามหัวไปด้านซ้าย ฝุ่นทั้งสองข้างเต็มไปหมด และช่วงนั้นท่านอาจารย์ได้มองเห็นเป็นหลวงปู่ใหญ่ ใช้ผ้าสังฆาฏิยืนปัดอยู่ตรงกลางปรากฏว่า ทั้งท่านและหมู่คณะไม่มีใครโดนสะเก็ดหินเลยสักคน และมองเห็นทางคล้าย ๆ กับเราอยู่ในอุโมงค์หลอดแก้วจะมีฝุ่นติดหน่อยช่วงจะเดินทางออกพ้นพอดี

คาถาเทพชุมนุมบทสั้น คือ “โภนโตเทววาสังขโย สัพเพอินทรา พรหมานุพยัญชนะ สัพเพเทวะกาโย รักขันตุ สัพเพเทวตา” พระคาถาบทนี้เทวดาในหมื่นโลกธาตุทุกองค์มารักษาบุคคลนั้นไม่ขาด ไม่ต้องอุบาทว์ และโรคภัย

ถ้าภาวนาทุกเช้าค่ำจะได้เป็นเจ้าใหญ่นายคน ไปทางไหนไม่อดอยาก จะมีแต่ความสุขสวัสดี ภาวนาทุกเช้าค่ำอานิสงส์มากนัก

​

สู่ถ้ำหอมพบเพชรพญางิ้วดำได้เรียนวิชากับพระภิกษุชาวกระเหรี่ยง
จากนั้น ท่านพระอาจารย์ยกพล กับหมู่คณะจึงเดินเข้าป่า ตรงสู่ถ้ำหอม พบสิ่งต่าง ๆ จนถึงถ้ำหอมเมื่อพระอาจารย์และคณะมาถึงหน้าถ้ำ มีลมพัดออกมาจากในถ้ำ อีกทั้งยังมีกลิ่นหอมลอยออกมา สร้างความแปลกใจแก่หมู่คณะเป็นอย่างมากที่ในถ้ำนั้นสะอาด และพื้นยังเรียบสะอาด และยังมีลมพัดออกมา ทั้งมีเสียงคุยกันเบาๆ คล้ายเขาดีใจ

เมื่ออาจารย์ยกพล จุดธูปบอกเจ้าที่ เจ้าถ้ำ เจ้าเขา เสียงนั้นจึงหายไป พอแต่ละรูปจัดที่พักในถ้ำเสร็จหมด และทำธุระส่วนตัวเรียบร้อยแล้ว จึงพากันปฏิบัติตามมุมถ้ำต่าง ๆ เพราะถ้ำหอมเป็นถ้ำที่กว้างและใหญ่ และแต่ละรูปพูดเหมือนกันหมดว่า ได้ยินเสียงคุยกันมากเสียงสวดมนต์บ้าง

พอถึงเช้าจึงพากันมาถามอาจารย์ ท่านได้บอกว่า นั้นเป็นเสียงของชาวลับแลที่เขามาเฝ้ารักษาเรา บางพวกเขามาสวดมนต์กัน และในแต่ละวันได้พบสิ่งแปลกๆกันมาก พระบางรูปออกมานอกถ้ำ ได้เห็นแสงพุ่งลงมาหลังถ้ำหอมเพราะข้างบนเป็นพื้นเรียบสวยงามมาก มีหินใหญ่เล็ก และมีธรรมชาติสวยงามมาก บางที่มีแสงขึ้น บางที่มีแสงพุ่งลงมา อีกทั้งพระที่มาด้วยบางรูปเกิดกลัวสิ่งแปลกๆที่เกิดขึ้นแต่ละวันรวมถึงการ ใช้ดำรงชีพที่ลำบาก ได้ขอลากลับ ทั้งที่ปฏิบัติได้ไม่ถึงเดือน พอได้เดือนที่ ๒ เข้าเดือนที่ ๓ ท่านอาจารย์ได้หมั่นปฏิบัติ กรรมฐาน และท่านได้นิมิตเห็นชาวลับแลเดินทางเข้ามาหา และบอกว่า ให้ท่านลองขึ้นไปดูด้านหลังของถ้ำ เพราะจุดที่ท่านอาจารย์และหมู่คณะเห็นเป็นดาวตก และบางทีมองเห็นเป็นลูกไฟลอยขึ้น

ณ จุดนั้นมีไม้งิ้วดำกลายเป็นหินอยู่ และในละแวกเดียวกันมีหินดาวตก หรืออุกามณี จะพบอยู่บริเวณนั้นมาก เพราะเวลาชาวลับแลลงมาจุติจะลงมาพร้อมหินชนิดนี้ หรือเทพบางองค์ที่จะมาดูแลบริเวณนี้ จะเป็นดาวตกลงมาเพราะมาทำความเคารพไม้งิ้วดำท่อนนี้ และอีกส่วนหนึ่งพวกเราได้เก็บรักษาไว้ในเมืองลับแล และส่วนนี้เราชาวลับแลขอมอบถวายให้แก่พระอาจารย์ เพื่อเอาไปช่วยเหลือมนุษย์ทั้งหลาย อีกทั้งยังช่วยกันภัย และพบกับความสุข ความเจริญ

เมื่อพูดจบเขาก้มลงกราบท่านแล้วหายไป พอพระอาจารย์ยกพลคลายออกจากสมาธิ ทำวัดสวดมนต์เสร็จท่านพระอาจารย์ได้พาลูกศิษย์ขึ้นสำรวจหลังถ้ำ ก็ได้พบไม้งิ้วดำกลายเป็นหิน หรือที่เรียกกันว่า เพชรพญางิ้วดำ

พอท่านอาจารย์พบแล้วจึงให้ลูกศิษย์ช่วยกันขนลงมา หลังจากนั้นพอครบ ๓ เดือน ท่านให้ศิษย์นำไม้งิ้วดำแช่น้ำไว้ที่กระจวน อยู่ใกล้กับรอยพระพุทธบาทเขายายหอม เพื่อทำพิธีล้างอาถรรพณ์ และนำมาปลุกเสกเสริมมงคล จากนั้นพระอาจารย์เดินธุดงค์ต่อที่เพชรบูรณ์ เข้าสู่จังหวัดพิษณุโลก และที่จังหวัดพิษณุโลกนี้เอง ที่ท่านอาจารย์ได้พบกับเหตุการณ์แปลกๆ

เมือท่านธุดงค์ถึงป่าแห่งหนึ่ง ซึ้งตรงนั้นจะมีต้นตาลเรียงกัน ๓ ต้น และด้านข้างยังมีต้นโพธิ์อยู่ต้นหนึ่ง ซึ่งตอนนั้นเป็นช่วงเย็น ท่านอาจารย์ยกพลจึงให้ลูกศิษย์หาที่พักกันและกำชับลูกศิษย์ห้ามพักใต้ต้นตาล เพราะกลัวอันตรายจากลูกตาล

เมื่อพระอาจารย์เริ่มเข้าสมาธิได้สักพักหนึ่ง พอจะจำวัด ก็ได้ยินเสียงลูกตาลหล่นลงมาใกล้กลดท่านบ่อย และกลิ้งมาใกล้กลดท่านบ้าง ส่วนทางด้านสามเณรก็เช่นกัน จนเณรถามอาจารย์ ท่านบอกไม่มีอะไร เมือท่านหลับตาลงสักพัก ได้ยินเสียงร้อง “อาจารย์ครับช่วยผมด้วย” ถึงจะผิดกฎการธุดงค์ (เมื่อถึงเวลากลางคืนห้ามออกจากกลดจนกว่าจะสว่าง) อาจารย์หาได้สนใจไม่เพราะเป็นห่วงลูกศิษย์ที่ร้องขอความช่วยเหลือ และไม่คิดกลัวต่ออันตรายท่านเปิดกลดออกมา ก็เห็นต้นตาลเพิ่มขึ้นอีก ๒ ต้น พอมองตามขึ้นไป กลับไม่ใช่ต้นตาล เพราะภาพที่เห็นคือเปรตสูงผอม มือหนึ่งแบกสมบัติ อีกมือหนึ่งจับลูกตาลโยนไปทางกลดของเณร และที่ด้านหลังของเปรตตนนั้นท่านเห็นเป็นเงาลักษณะเหมือนคน เดินหนีฝนรีบเดินเข้ามา

ท่านอาจารย์จึงร้องทักเตือนเขา เขาก็ยืนมองซ้าย มองขวา และตัวเขาก็สูงขึ้น กายเป็นเปรตอีกตนหนึ่ง และท่านอาจารย์ยกพลได้ยินเสียงร้องออกมาว่า “พวกท่านจงออกไปจากเขตของเรา สมบัติของเรา เราไม่ให้ใคร”

ท่านอาจารย์เล่าว่า เสียงที่เกิดขึ้นเป็นเสียงกังวานในจิต ไม่ได้ได้ยินมาตามอากาศ น่ากลัวมาก ท่านจึงอธิฐานตอบกลับไปว่า “เราไม่ได้มาเอาอะไรของท่าน เราไม่ได้มีสมบัติอะไร และไม่รู้จะเอาไปทำไม เราไม่อยากแบบภาระ แบกสมบัติให้เป็นเช่นท่าน และอันที่จริงตัวอาตมาเปรียบเป็นผีเช่นท่าน เพียงแต่ยังมีกายเนื้ออยู่เท่านั้น ถ้าอาตมาจับแขนก็มีกระดูกแขน จับหัวก็มีกะโหลก เพียงแต่จิตยังไม่ออก กายเนื้อยังไม่ตาย”

จากนั้นท่านจึงอุทิศส่วนกุศลให้ พร้อมระลึกถึงหลวงปู่เทพโลกอุดร และบทสวดเทพชุมนุม ภาพเปรตจึงหายไป

ท่านจึงเดินไปดูสามเณร เณรนั้นกลัวมาก ท่านต้องพูดปลอบใจจนดึก และให้เณรอีกรูปมานอนเป็นเพื่อนจนเวลาใกล้สว่างท่านจึงได้จำวัด

พอตอนเช้าจึงสอนธรรมะเรื่องวิญญาณกับสังขาร ให้เณรฟัง และสอนวิชาให้ไว้ป้องกันตัว และอาจารย์ได้ถามว่าจะร่วมเดินทางธุดงค์ต่อไปกับท่านไหม เณรจึงตอบว่า ตัวเณรเคารพอาจารย์และศรัทธาอาจารย์มาก ถึงกลัว ก็ยังอยากติดตามไปต่อ เณรกล่าวว่า เมื่อคืนเขาตังสติไม่ทันเลยกลัวมากๆ ทั้งๆที่อยู่กับอาจารย์ ได้พบได้เจอเรื่องแปลกๆมามาก แต่ยังอยากขอร่วมเดินทางไปกับอาจารย์ด้วย จากนั้นพระอาจารย์ยกพล ได้ธุดงค์มาถึงจังหวัดตาก แถบอำเภอแม่สอด ในป่าแถวหลังศาลพระวอ การปฏิบัติดีขึ้นพอสมควร เณรมีกำลังใจกล้าแข็งขึ้น จากนั้นจึงเดินลัดเลาะมาตามป่าเขา ลัดไปทางอำเภอพบพระ ซึ่งพระอาจารย์ได้เจอพระภิกษุรูปหนึ่ง ซึ่งเป็นชาวกระเหรี่ยงยังพาไปพบอาจารย์ของท่าน ซึ่งเป็นพระดี ปฏิบัติดี และแปลก ส่วนมากจะเพ่งไปในทาง เกิด ดับ การตัดอารมณ์ ท่านชอบสันโดษอยู่ตามถ้ำตามป่าเขา ท่านยังเมตตาถ่ายทอดวิชา ซึ่งเป็นภาษาที่แปลก เมื่อท่านอาจารย์ได้รับการถ่ายทอดวิชามาแล้วจึงได้กราบลาพระภิกษุชาวกระเหรี่ยงแล้วธุดงค์ต่อไปอำเภออุ้มผาง และกลับมาทางคลองลาน และธุดงค์กลับมา ยังเขายายหอมเช่นเดิม

 

พบสหธรรมิก รับปริศนาธรรม
แล้ว ท่านก็เดินออกจากบ้านกุดยม ผ่านทางหนองเรือ เข้าเขตจังหวัดขอนแก่น และยังผ่านอีกหลายหมู่บ้าน จนถึงหมู่บ้านหนึ่งซึ่งพระอาจารย์ยกพลจำไม่ได้ว่าชื่อหมู่บ้านอะไร แต่ท่านจำได้อย่างหนึ่งคือ หมู่บ้านนั้นอยู่ใกล้ๆ กับหมู่บ้านที่ชื่อหมู่บ้านฝังเจ็ด เพราะโยมที่หมู่บ้านนั้นมาอุปัฏฐากท่าน

ซึ่งที่หมู่บ้านนี้เองท่านอาจารย์ยกพลได้พบกับสหธรรมิกซึ่งเป็นพระธุดงค์ 2 รูปคือ ท่านเกตุเมืองกับท่านคำเมือง ซึ่งพอตอนเย็น ท่านเกตุเมืองได้ชวนอาจารย์ไปหาภิกษุรูปหนึ่ง ท่านอาจารย์ก็ตกลงไปด้วย ท่านเกตุเมืองและพระอาจารย์ก็พากันเดินลัดป่า กว่าจะถึงที่หมายก็เป็นเวลา 2 ทุ่ม ท่านเกตุเมืองก็พาเดินไปที่กุฏิเล็กๆหลังหนึ่ง

เมื่อไปถึงท่านเกตุเมืองก็เรียกหลวงปู่ ทันใดก็มีเสียงออกมาจากกุฏิว่า “มีธุระอะไรกับหลวงปู่หรือ”

ท่านเกตุเมืองก็เลยพูดว่า “อยากมาคุยกับหลวงปู่”

ก็มีเสียงหลวงปู่ตอบกลับว่า “ถ้ามาคุยเฉยๆปู่ไม่คุยด้วย เพราะมันไม่มีประโยชน์ แต่ถ้ามาเรื่องปฏิบัติคุยได้ เพราะมีประโยชน์ทั้งสองฝ่าย”

ซึ่งคำพูดนี้เอง ทำให้อาจารย์มีความศรัทธาในตัวหลวงปู่ขึ้นมาทันที

พอหลวงปู่ท่านอนุญาต ท่านเกตุเมืองก็พาอาจารย์ขึ้นไปกราบหลวงปู่ทันที หลวงปู่ท่านก็พูดเกี่ยวกับด้านปฏิบัติขึ้น ท่านว่า “จะเป็นพระหรือโยมก็ช่าง ถ้าไม่ขจัดนิวรณ์ออกไป การปฏิบัติ ก็ไปไม่ได้ ทั้งการถือตน ถือตัว การยึดติดทางร่างกาย สมบัติภายนอก และไม่ต้องไปหาที่อื่นให้ลำบาก เพราะธรรมก็คือธรรมชาติ มีเกิด ก็มีดับไป มีเกิดมีดับ ให้ดูแต่สังขารตัวเราก็พอแล้ว ถ้าชนะตนเอง ก็เท่ากับชนะคนอื่น รู้ตนเองก็เท่ากับรู้ธรรมะแล้ว”

หลวงปู่ก็เล่าให้ฟังในสมัยที่ท่านอยู่กับหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ในการรู้เหตุการณ์ต่างๆและการรู้จิตคน ท่านยังเล่าถึงภูพานคำ และถ้ำช้างว่ามีอยู่จริง วิญญาณเฝ้าสมบัติ และยังไม่ได้ไปเกิดนั้นยังมีอยู่มาก

ท่านก็พูดให้ฟังถึงเรื่องอาถรรพ์ว่าช่วงที่ท่านธุดงค์ขึ้นไปบนภูพานคำตรง บริเวณถ้ำช้าง พอถึงหน้าถ้ำช้าง ท่านก็วางกลด และนั่งพัก ท่านนั่งพักได้ไม่ถึง 30 นาที ก็มีน้ำฉีดพุ่งขึ้นออกมาจากก้อนหินมาชนกลดและชนบาตรของท่านจนล้มระเนระนาด ท่านก็พิจารณาดูรูน้ำ ก็ไม่เห็นมีรูที่จะให้น้ำออกมาทั้ง 3 ด้าน ลักษณะของถ้ำเองก็คล้ายหน้าผา จะมีน้ำพุ่งออกมาได้อย่างไร พลันท่านก็รู้ทันทีว่าเจ้าที่แห่งนี้เป็นฝ่ายมาร เป็นมิจฉาทิฐิ ไม่อยากให้ท่านอยู่ ท่านก็ไม่อยู่ จึงได้ธุดงค์ต่อไป

เมื่อเล่าจบแล้ว หลวงปู่ก็กลับมาพูดกับอาจารย์ว่า ถ้าท่านจะขึ้นไปปฏิบัติจริงๆ ก็จะเป็นการช่วยเจ้าที่ผีป่าแถวนั้นด้วย เขาจะได้พ้นทุกข์และจะเป็นกุศลต่ออาจารย์อย่างมาก หลวงปู่ท่านยังพูดเป็นปริศนาธรรมให้คิดว่า ยังมีสัตว์ 3 ตัว โดนขังอยู่ในกะลา มีคางคก หิ่งห้อยและแมงป่อง สัตว์ทั้ง 3 ตัวนั้นมันเข้าใจว่า กะลานั้นคือโลก เจ้าคางคกนั้นเข้าใจว่าตัวเองใหญ่ที่สุด ส่วนหิ้งห้อยก็เข้าใจว่าตัวเองคือแสงสว่าง มีความสำคัญที่สุด ฉลาดที่สุด ส่วนเจ้าแมงป่องนั้นก็เข้าใจว่าตัวเองคือเจ้ากำลังและมีพิษ ใครเข้าใกล้นิดหน่อยก็โมโห เจ้าอารมณ์ สำคัญว่าตัวเองเก่งที่สุด

หลวงปู่ท่านทิ้งท้ายบอกให้ไปหาสัตว์ทั้งสามนี้ให้พบ และทำลายมันให้ได้ จากนั้นท่านอาจารย์และท่านเกตุเมืองก็พากันลาหลวงปู่กลับมาปฏิบัติต่อ ท่านอาจารย์กับท่าเกตุเมือง ก็นำปริศนาตลอดจนคำพูดที่หลวงปู่ได้ฝากไว้


ตีปริศนาธรรมแตกเจอต้นสรรพยา
ชาวบ้านในเขตนั้นส่วนมากจะชอบพระที่พูดเอาใจเก่ง ปากหวาน ชาวบ้านเขาไม่ชอบหลวงปู่ ชาวบ้านมักจะโจมตีท่านว่า ท่านดื้อรั้น พูดไม่ฟังทั้งที่ท่านเป็นโรคหอบ และหลายโรค ท่านยังอุตสาห์เดินบิณฑบาต ถ้าท่านจะเป็นลม ท่านก็จะพัก พอหาย ก็เดินต่อเพราะท่านถือคติ อัตตาหิ อัตโนนาโถ ตนย่อมเป็นที่พึ่งแห่งตน

หลังจากวันที่ได้เจอหลวงปู่ พระอาจารย์ยกพล ก็มานึกข้อธรรมที่หลวงปู่ได้ให้มาอีกครั้ง อาจารย์ก็เข้าใจทันทีว่าสัตว์สามอย่างนั้นคืออะไร
คางคกเข้าใจว่าตัวเองใหญ่ที่สุด ทุกอย่างน่าจะเป็นของตน คือ โลภะ
หิ่งห้อยเข้าใจว่าตัวเองสว่างเหมือนดวงอาทิตย์ และฉลาดที่สุดคือ โมหะ (ความหลง)
ส่วนแมงป่องเจ้าอารมณ์ ใครเข้าใกล้ก็โกรธชูหาง เข้าใจว่าตัวเองเก่งที่สุดคือ โทสะ
และกะลาคืออวิชชาครอบงำ

พอตีปัญหาแตกท่านก็เดินทางขึ้นภูพานคำ หาถ้ำช้างทันที พอถึงภูพานคำ ก็จัดที่พักกันตามอัตภาพ คนละมุมกัน บางรูปก็อยู่ใต้ต้นไม้ ตามเพิงหินบ้าง ในช่วงนี้ท่านอาจารย์จะให้สวดมนต์ผีรัก กันทุกรูป

วันหนึ่งในตอนเช้าลูกศิษย์ออกบิณฑบาตกันหมด เหลือเพียงอาจารย์อยู่รูปเดียว คือในการอยู่ที่ถ้ำช้างนั้น ต้องออกบิณฑบาตกันแต่เช้าจริงๆ พอสว่างเห็นลายใบไม้กันชัด ก็เร่งฝีเท้ากันเลย เพราะว่าระยะทางนั้นถือได้ว่าไกลทีเดียว หากนับจากถ้ำลงมาทางตีนเขา ก็ประมาณ 2 กิโลเมตร และจากตีนเขาไปหมู่บ้านหนองไผ่อีก 3 กิโลเมตร บ้างทีก็จะเดินบิณฑบาตไปทางบ้านห้วยยางบ้าง บ้านโคกสูงบ้าง รวมแล้วระยะทางไปกลับก็ประมาณ 10 กิโลเมตร หรือมากกว่านั้นแทบทุกหมู่บ้าน หรือบางครั้งก็ปีนเขาลงมาบิณฑบาตที่บ้านห้วยขี้เหล็ก แต่ทางนั้นลำบากมาก เพราะว่าเห็นหน้าผาชัน จะขึ้นลงแต่ละครั้งต้องใช้ความระมัดระวังกันมาก

วันนั้นเป็นเวรที่อาจารย์ยกพลต้องเฝ้าถ้ำ พระอาจารย์เดินออกมาทางหน้าถ้ำ และมองขึ้นไปบนยอดไม้ ก็เห็นพระรูปหนึ่งนั่งอยู่กับสามเณร พระอาจารย์ก็รีบก้มลงกราบทันที แล้วเรียนถามว่าท่านชื่ออะไร ภิกษุรูปนั้นก็บอกว่าท่านเองนั้นชื่ออะไร และสามเณรเป็นใคร ท่านอาจารย์ก็รีบถามต่อทันที ทำไมมีข่าวว่าหลวงปู่มรณภาพแล้ว จะเป็นคนฝั่งลาวหรือฝั่งไทย ต่างเคยมาเผาศพหลวงปู่ทั้งนั้น

ทั้งนี้เราต้องเข้าใจว่า พระที่เหนือกาลเวลานั้นมีอยู่มาก บางรูปชาวลับแลก็นิมนต์ไป เช่นพระรูปไหนที่มรณภาพ พอเผาแล้วไม่มีอัฐิ มีแต่เถ้าถ่าน นั่นก็แสดงว่าท่านรับนิมต์ไปอยู่อีกภพหนึ่ง และยังไม่ละสังขาร เป็นต้น ทุกๆสิ่งในโลกนี้นั้นมีเกิดและก็ต้องมีดับ บางอย่างอาจต้องใช้เวลามาก บางอย่างใช้เวลาน้อย

ที่หลวงปู่มานี้ ก็เพื่อจะบอกว่า ต้นไม้ที่หลวงปู่นั่งอยู่นี้คือ ต้นสรรพยา สามารถใช้รักษาได้ทุกโรค แต่ต้องไม่เกินวิบากกรรม จะเป็นกิ่ง ใบ หรือราก ก็เป็นยาทั้งสิ้น พอพูดจบท่านก็ลุกหายเข้าไปในป่า

 

เณรอยากเห็นพญานาค
จากนั้น อาจารย์ยกพลท่านก็เดินทางกลับมาพักอีกด้านหนึ่งของเขายายหอม ซึ่งเป็นป่าทึบมีคลองน้ำไหลผ่าน เขาเรียกว่าคลองกระจวน ซึ่งในช่วงนั้นจะมีวังน้ำลึกพอสมควร ระหว่างที่พักปฏิบัติกับลูกศิษย์ ท่านให้เอาเพชรพญางิ้วดำแช่กลางคลองน้ำไหลในคลองกระจวน

มีวันหนึ่งอากาศคล้ายฝนจะตก ท่านเห็นแสงขึ้นตรงกลางคลองน้ำ และลูกศิษย์ได้ยินเสียงร้องแปลกๆ จะว่าเป็นเสียงงูก็ไม่ใช่ เพราะเสียงจะกังวานไปทั่วบริเวณ เสียงดังยิ่งกว่าแมลงน้ำฝนหลายเท่า เสียงดังอยู่ 3 ชั่วโมง เป็นช่วงของวันพระตอนกลางคืน อาจารย์ท่านตรวจดูก็รู้ว่าเป็นพวกเงือก และพวกผีน้ำที่ขึ้นมาเคารพเทพที่อยู่ในไม้งิ้วดำที่อาจารย์เอาแช่ไว้กลางน้ำ

วันหนึ่งได้มีพระที่ธุดงค์มาจากภาคเหนือสองรูป ท่านธุดงค์ผ่านมา ท่านอาจารย์จึงนิมนต์ให้พักปฏิบัติด้วยกันซักอาทิตย์ท่านเลยพักอยู่ด้วย หาปักกลดตามเพิกหิน พอตกค่ำมานั่งฉันน้ำฝาง และสนทนาธรรมกันว่าไปปฏิบัติที่ไหนมาบ้าง อยู่ดีๆก็มีเสียงร้องขึ้นมาจากกลางน้ำ เป็นเสียงผู้หญิง เป็นเสียงใสดังมาก คล้ายเป็นเสียงหอนของระฆังใบใหญ่

พระรูปหนึ่งท่านมีอาการตกใจมาก และท่านพูดว่า เสียงนี้เป็นเสียงเงือกผมเคยธุดงค์ทางฝั่งพม่าเคยเห็นเขาเอาคนจมหายไปต่อ หน้าต่อตา

พระอาจารย์สังเกตดู ก็น่าจะจริง เพราะเวลาวันพระ ลูกศิษย์จะไม่กล้าลงไปสรงน้ำที่นั่น ต้องชวนท่านไปด้วยหรือจะขอให้ท่านไปนั่งดูถึงจะกล้าลงสรงน้ำตรงนั้น

ต่อมาจากที่พระธุดงค์ท่านขอเดินทางแสวงธรรมต่อ ก็มีญาติโยมทางซับใหญ่ เดินทางมาหาท่านอาจารย์ชื่อ พ่อใหญ่หวิน กับผู้ใหญ่จรัส เขาบอกว่ามีถ้ำอยู่ถ้ำหนึ่ง แถวนี้สงสัยจะมีอะไรดี เพราะมีพระชาวเขมรพยายามจะเข้าไป แต่ก็ไปอย่างมากแค่หน้าถ้ำ เพราะตรงนั้นจะมีเสียงคล้ายผึ้งคล้ายต่อเป็นฝูง จะบินเข้ามาทำร้าย บางทีก็จะมีงูใหญ่อยู่ใต้ดิน ถ้าฝืนเข้าไปก็จะมีงูจงอางมาไล่ จนพระรูปนั้นจ้างโยมเอามะนาวสี่ห้าร้อยลูกเอาไปเทไว้ตรงหน้าถ้ำ แต่เวลาจะเข้าไปใหม่ก็เป็นเช่นเดิม จนไม่กล้าลงไป

พ่อใหญ่หวิน พ่อใหญ่จรัส และชาวบ้านอีก 3 คน พร้อมทั้งพระและเณรขอให้ท่านพาไปดู ท่านจึงตกลงจะพาไป พอเดินทางไปถึงปากถ้ำก็เป็นเวลาสองทุ่มแล้ว

ท่านอาจารย์ยกพลจึงจุดธูปบอกเทวดาเจ้าที่เจ้าทางว่า ที่ท่านมานี้เพื่อมาขอชมบารมี ไม่ได้มาลองดี และสิ่งไหนถ้าเป็นสมบัติของใครก็ขอให้เขาเจอ สิ่งไหนไม่เป็นสมบัติของใครก็อย่าให้เขาพบ และอาตมาขอแผ่ส่วนบุญส่วนกุศลที่ทำให้แก่เจ้าที่เจ้าทาง ขอให้ท่านจงได้พบภูมิที่สูงขึ้นไป พออธิษฐานเสร็จ ท่านจึงพาทุกคนเข้าไปในถ้ำจนสุดก็ไม่พบอะไร แต่แปลกที่พื้นถ้ำแปลนเรียบสะอาด จากนั้นก็พาหมู่คณะกลับมาปฏิบัติกันปกติ

สามเณรบานได้ถามท่านอาจารย์ว่า พญานาคมีจริงหรือเปล่าครับ ผมอยากเห็นจัง ท่านอาจารย์ก็ตอบว่ามี แต่จะเจอไม่เจออยู่ที่วาสนาเณรด้วย เขตนี้ก็เป็นเขตพระพุทธบาทเขายายหอม สมัยก่อนเขาก็ว่า พญานาคขึ้นมาฟังธรรมกับพระพุทธเจ้า และขอรอยเท้าให้คนสักการะบูชา เขาว่าพญานาคขึ้นมาบูชารอยพรพุทธบาทนี้บ่อย จากนั้นพระอาจารย์ก็พาสามเณรไปนั่งที่ฝั่งคลองกระจวน เป็นพะลานหินยื่นออกไป ข้างบนขึ้นไปที่ฝั่งตรงข้ามเป็นถ้ำพญางู ที่พาชมอาทิตย์ก่อน

อาจารย์บอกเณรไว้ว่า มีอะไรห้ามตกใจ ห้ามลุกวิ่งเด็ดขาด และก็นั่งอยู่ใกล้น้ำนั่นเอง ท่านสวดอัญเชิญ จากนั้นก็อธิษฐานถึงบารมีที่ได้ทำมาจากการสร้างพระไตรปิฎก ซึ่งอานิสงค์ประมาณมิได้ กับการให้ทานปล่อยชีวิตสัตย์ และที่ได้ปฏิบัติพระกรรมฐานมา ขอให้ท่านพญานาคราชจำแลงกายมาให้เห็นด้วยเถิด จากนั้นท่านก็นั่งบริกรรมหัวใจน้ำ หัวใจพญานาค หัวใจทิพย์มนต์ หัวใจอิทธิฤทธิ์ (อาปานุติ อะงะสะ กะจะยะสะ อหังนุกา) ภาวนาไปจนเย็น

เณรก็ลืมตาขึ้นมาบอกว่า อาจารย์ครับเรากลับกันเถอะ ผมรู้สึกว่าเหมือนมีอะไรอยู่ใต้น้ำ ใต้แผ่นหินที่เรานั่งอยู่ ท่านจึงพุดให้ได้สติ ก่อนพากันกลับ

พอกลับออกมาได้สักหน่อย ตอนนั้นเวลาประมาณ 1 ทุ่ม ขึ้น 14 ค่ำ สามเณรจึงพุดขึ้นว่า อาจารย์ครับขอนไม้ที่ตะไคร้น้ำเกาะสีเขียวอยู่ใต้น้ำ ผมดูว่ายังกับมีชีวิต ผมว่าจะลุกหนี แต่อายอาจารย์ ผมเลยทนอยู่ จนทนไม่ได้ เลยขอให้อาจารย์พากลับ ท่านอาจารย์ก็สังเกตเช่นกันว่าขอนไม้มันขยับได้ พอสักหน่อยท่านอาจารย์ท่านนึกได้ว่า ลืมลูกประคำ ท่านบอกให้เณรนั่งรอตรงนี้ก่อน ท่านจะกลับไปเอาลูกประคำ
พอท่านเดินผ่านชายป่า ตรงที่พุ่มไม้ ก็มองไปที่ลำธาร ท่านอาจารย์ก็เห็นงูใหญ่ชูหัวอยู่ตรงแอ่งน้ำ หน้าพะลานหิน ตัวคงจะใหญ่กว่าต้นมะพร้าวนิดหน่อย เกล็ดมีสีเขียวคล้ายมีพรายปรอทน้ำจับ มองคล้ายสะท้อนกลับจนเห็นได้ชัด หงอนเป็นสีแดงคล้ายหงอนไก่ มีขนเป็นแผงด้านหลัง ชูหัวจนสูงจนท่วมหัวคนบางทีเอาหัวลงน้ำแล้วก็ชูขึ้น ท่านเห็นภาพนี้อยู่ประมาณ 1 นาที จากนั้นก็ได้ยินเสียงก้องดังมาก คล้ายกับเสียงหอนของลำโพง ก้องไปไกลแล้วดำน้ำหายไป

ที่แรกท่านอาจารย์ว่าจะไม่เอาลูกประตำ แล้วเราเป็นคนสวดเชิญท่าน ชมบารมีท่าน มันไม่ควรที่เราจะแสดงอาการกลัวท่านอย่างนี้ เมื่อนึกได้อย่างนี้ท่านจึงไปเอาลูกประคำ และอธิษฐานขอบคุณท่านพญานาค ที่มาให้ชมบารมี จากนั้นท่านก็รีบเดินทางมาหาเณรกลับที่พัก

ขณะที่ทำวัตรสวดมนต์เสร็จ ก็นั่งฉันน้ำฝางต้มในป่าแถวคลองกระจวน ก็ก่อไฟต้มน้ำกันถึงเวลา 3 ทุ่ม โยมลือมองไปในป่าเจองูใหญ่ตัวหนึ่ง เกล็ดสะท้อนกลับแสงไฟ มองเป็นสีทองสวย พอส่องไฟฉายดูก็ยิ่งเลื้อยเข้ามาหา พอเข้ามาใกล้กองไฟ ก็หายไปเฉยๆ ทำให้ทั้งคณะแปลกใจ และตกใจมาก ท่านอาจารย์จึงนึกขึ้นมาได้ว่า เชิญพญานาคท่านมาแล้วลืมเชิญท่านกลับ อาจารย์จึงรีบจุดธูปสวดมนต์บอกถึงเขาทันที

ตกกลางคืนพอท่านนั่งกรรมฐาน จิตสงบดีแล้ว ก็พบงูตัวใหญ่เท่าต้นตาล ปรากฏให้เห็นในสมาธิ แล้วเขาก็บอกท่านอาจารย์ว่า เราขึ้นมาบำเพ็ญในถ้ำงูเป็นเวลานานแล้ว ต่อไปนี้เราจะกลับลงไปแล้ว ถ้ำนี้ก็คงจะหมดอาถรรพ์ เพราะแต่ก่อนบริวารเขามาเฝ้าดูแลเรา ทำให้คนที่จิตไม่บริสุทธิ์ที่จะเข้ามาถ้ำนี้เจอสิ่งแปลกๆและถ้าท่านมีปัญหา อะไร จึงบริกรรมเหมือนเดิม และเอ่ยชื่อพญาสัตตนาคราช พอพูดเสร็จท่านก็หายไป

จากนั้นทั้งโยมถวิลและโยมจรัสมาชวนท่านอาจารย์ไปดูอีกถ้ำหนึ่ง อยู่เขตนายางกลัก ชื่อถ้ำอีเจีย อยู่บ้านหินดาจจานมีหลวงตาองค์หนึ่งท่านพักอยู่ที่นั่นเพื่อปฏิบัติธรรม ท่านบอกว่ากลางคืนท่านจะเห็นลูกแก้วบ้าง เต่าทองคำบ้าง ออกมาคลานเล่นในถ้ำ ต่อมาท่านกลัวคนจะมาเห็น และขุดเอาสมบัติ ทำให้ท่านเสียหาย ท่านจึงทะประตูกั้น 3 ชั้น และปิดมุ้งลวดทุกรูที่มีทางเข้า และเทปูนทับพื้นอีกที และท่านจะใช้เวลาส่วนมากปฏิบัติอยู่แต่ข้างในนั้น ขนาดท่านทำอย่างนั้น ของต่างๆบางวันยังออกมาให้เห็น และที่ท่านต้องปิดอย่างนั้นอาจเป็นเพราะท่านกลัวคนที่มาเอาสมบัติแล้วจะเป็น อันตรายจากปู่โสมเผ้าทรัพย์

ต่อมาโยมถวิล และโยมจรัส โยมจ๋าย โนมแพง อีก 3 คน เดินทางวันนั้น ไปบ้านหินดาจจาน ขึ้นเขานิดหน่อยก็พบปากถ้ำ มีประตูปิดอย่างดี โยมถวิลเข้าไปเคาะประตูหน้าถ้ำ หาทางจะเปิดเข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องออกมาจากในถ้ำว่า เดี๋ยวก่อนอย่าพึ่งเข้ามาหลวงปู่ทำธุระอยู่ ทีแรกท่านอาจารย์เห็นประตูล็อคจากด้านนอก นึกว่าไม่มีคนอยู่ สักครู่ก็ได้ยินเสียงกรุ๊งกริ๊ง เหมือนเสียงกุญแจกระทบกัน ทั้งเสียงเดินชนถ้วยชามอะไรแตก ก็นั่งรออีก 5 นาที ก็เงียบไป โยมถวิล โยมลือ ก็เรียกอีก ก็ได้ยินเสียงคนหัวเราะ โยมถวิลกับโยมแพงก็ช่วยกันเรียกอีก ก็เงียบเหมือนเดิม ท่านอาจารย์จึงรู้ว่าข้างในไม่มีคน แต่เป็นเสียงของพวกวิญญาณ ท่านก็เลยบอกโยมว่านั่นไม่ใช่เสียงคน เพราะเป็นเสียงเย็นๆแหบๆ กุญแจก็ล็อคจากข้างนอก นอกนั้นรูเล็กรูน้อยก็ติดมุ้งลวด ถ้าจะเข้าไปแล้วปิดประตูขังตัวเอง แล้วเข้าไปคงไม่ได้ หรือถ้ามีคนปิดประตูขังท่านท่านก็ต้องร้องเรียกให้พวกเราช่วยแล้ว

พอทุกคนพิจารณาก็เห็นตามที่อาจารย์พูดและมั่นใจว่า หลวงปู่ไม่อยู่ เลยช่วยกันค้นดูแถวหน้าถ้ำ เผื่อท่านหนีไปธุดงค์แล้วทิ้งกุญแจไว้ พอหาดูก็มีจดหมายทิ้งไว้อยู่ในซอกหิน เขียนว่า อาตมาป่วยหนัก ต้องไปรักษาตัวที่ขอนแก่น

จากนั้นท่าน อาจารย์ยกพล กับลูกศิษย์ก็หาธูปมา แล้วท่านก็จุดอธิษฐานบอกว่า ท่านจะต้องกลับมาที่นี่อีกจนได้ เพราะรู้สึกชอบที่นี่เสียแล้ว ต้องหาเวลามาปฏิบัติสักพรรษา และมาช่วยบูรณะ เพราะไฟฟ้าก็ไม่มี แถมยังห่างจากผู้คนอีก จากนั้นท่านอาจารย์จึงกลับมาพักที่เดิม ได้ข่าวว่า หลวงพ่อสมร ที่ถ้ำอีเจีย ท่านมรณภาพนานแล้ว ตั้งแต่ช่วงไปรักษาตัวนั่นแหละ อาจารย์เลยกลับขึ้นไปอีก คราวนี้ไปกลับพระทองอิน แวะที่บ้านหินดาจจานก่อน โดยถามกับทางโยมไพร พระอาจารย์เลยพากันขึ้นไป ถ้าไม่มีกุญแจก็จะทุบเลย

พอขึ้นถึงถ้ำแล้ว พระอาจารย์ทองอินท่านเดินไปก่อน ส่วนพระอาจารย์ตามหลังก็เห็นอาจารย์ทองอินจับลูกกุญแจ แล้วอธิษฐานอย่างไรไม่รู้ ปรากฏว่ากุญแจหลุดออกทันที แต่ได้ยินเสียงร้องกันอย่างตกใจว่าอาจารย์อ๊อดมาแล้ว และได้ยินเสียงเหมือนกับเขาวิ่งหลบ และทำของล้ม พอเข้าไปจริงๆไม่เห็นมีอะไรเลย ก็แปลกใจตรงที่แจกัน และของข้างในล้มกระจัดกระจาย ทั้งที่เป็นถ้ำเล็ก แต่ทำประตูกั้นไว้ถึง 3 ชั้นด้วยกัน เป็นที่น่าแปลกใจมาก และในถ้ำก็มีภาพวาดฤาษีที่หน้าประตู ทั้งยังมี ยันต์ผีรักกับหัวใจเศรษฐี และยันต์พระเจ้าสิบชาติ ซึ่งพระอาจารย์แปลกใจตรงที่แต่ละยันต์นั้น ท่านจะใช้เป็นยันต์ประจำตัว และเขียนลงในยันต์ของท่านแทบทั้งสิ้น

พอวันหลัง ท่านก็ได้พาลูกศิษย์ และหมู่คณะขึ้นมาปฏิบัติ โดยให้ลูกศิษย์ปักกลดตามต้นไม้บ้าง ตามเพิกหินบ้าง แต่อาจารย์อยู่ในถ้ำรูปเดียว

พอวันที่สอง ตอนกลางวัน พอท่านนั่งกรรมฐานเสร็จ แล้วก็ก้มตัวลงนอนพอครึ่งหลับครึ่งตื่น ท่านก็เห็นคนเดินออกมาจากผนังถ้ำตามรอยแตก ทั้งผู้หญิงผู้ชาย ถึงจะเห็นเป็นสลัวๆ แต่ก็มองเห็นได้ทุกอย่าง เขาออกมาแล้วคล้ายจะไปธุระกัน ท่านก็มองดูอยู่อย่างนั้น จนใกล้จะสว่างแล้วเขาก็กลับ และหายเข้าไปตรงรอยแตกเช่นเดิม

จากนั้นก็จำวัดจนสว่าง ท่านลุกขึ้นพาลูกศิษย์ทำวัตร เสร็จแล้วลูกศิษย์ก็พูดให้ฟังว่า ฝันแปลกเมื่อคืนนี้ พระลูกศิษย์แต่ละรูปก็จะบอกว่า ฝันเห็นคนเดินออกมาจากถ้ำ แต่ละคนคล้ายจะดีใจ และคล้ายจะออกมาหาของไปจัดงานอะไรกันก็ไม่รู้ ท่านอาจารย์ก็พูดเล่นกับลูกศิษย์ว่า ไม่มีอะไรหรอก เขาคงดีใจที่มีพระมาปฏิบัติกันมากๆ

จากที่พระอาจารย์พาลูกศิษย์ออกไปบิณฑบาต กลับมาพอฉันข้าวเสร็จ ก็มีโยมตามมาบอกว่า อยากจะทำกุฏิถวายเพราะเห็นพระหลายรูปอย่างนี้ ชาวบ้านก็ดีใจ ท่านก็มาพิจารณาดู ถ้ำกับหมู่บ้านก็ห่างกันแค่ 2 กิโล ถือว่าไม่ไกล การบิณฑบาตก็ถือว่าพอดี ท่านก็อนุญาตให้ชาวบ้านสร้างกุฏิได้ แต่มีข้อแม้ว่าห้ามตัดต้นไม้ใหญ่ ให้เอาแค่ไม้กฐินกับไม้ไผ่ เพราะอาจารย์ไม่ชอบมากที่สุดคือการตัดไม้ทำลายป่า และห้ามทำหลังใหญ่ให้ทำหลังเล็กๆ อยู่เป็นองค์ๆตามเพิกหิน ตามใต้ต้นไม้

พอค่ำมา อาจารย์ยกพลก็สวดมนต์ และนั่งกรรมฐาน เห็นนิมิตชาวบ้าน แต่งตัวเรียบร้อย และมีคนหนึ่งคงจะเป็นผู้นำยืนอยู่ข้างหน้า ออกมาพูดว่า เราดีใจที่ท่านกลับมาโปรดพวกเราอีกครั้ง หลังจากที่ท่านจากไปพวกเราก็คิดถึงท่าน

 

ไล่ผีแม่ม่าย

ใน ช่วงหลังนี้ อาจารย์ให้ลูกศิษย์ที่เหลืออยู่ถ้ำอีเจีย ให้มาช่วยงานกันที่บ้านซับน้ำใสให้หมด เพราะต้องขุดดินถางป่ากัน และหมู่บ้านก็มีไม่กี่หลัง พากันเปลี่ยนเวรกันมาช่วยอยู่ตลอด ทั้งกุฏิ ศาลา ก็ยังไม่มีกันซักหลัง อาจารย์ก็ต้องลงแรงหาทั้งปัจจัยมาสร้างทั้งรับญาติโยม ว่างก็ต้องทำงาน ช่วยกันจนแทบจะไม่มีเวลาพักผ่อน

ครั้งหนึ่งชาวบ้าน และผู้ใหญ่ทางจังหวัดกาฬสินธุ์ได้มาหา และอยากจะให้อาจารย์เดินทางไปทำพิธี เพราะว่าเกิดมีผีแม่ม่ายมาเอาคนที่หมู่บ้านไป และคนหนุ่มก็ตายไปหลายคน กลางคืนคนหนุ่มไม่กล้าจะนอนกัน จึงต้องไปรวมกันที่ศาลากลางหมู่บ้านและเอาเหล้าเอายามาเลี้ยงกันมีทั้งคน หนุ่ม และวัยกลางคนแต่ก็ยังมีคนตายเรื่อยๆ

พออาจารย์นั่งตรวจดูก็รู้ด้วยปัญญาของท่านว่าที่จริงไม่ใช่ผีแม่ม่าย แต่เป็นเพราะอากาศร้อน และคนไม่ได้พักผ่อน ซ้ำยังมากินเหล้าขาว ยิ่งทำให้ร้อนในเข้าไปใหญ่ และทำให้ช็อกตาย หรืออาจจะทำให้เป็นโรคไหลตาย คือนอนอยู่เฉยๆ แล้วก็หลับตายไปเลย ซึ่งบางคน กลางวันก็เห็นกันอยู่ดีๆ พอตอนเช้ากลับตาย เลยเข้าใจว่าต้องเป็นเพราะผีแม่ม่ายแน่นอน เป็นเพราะการเข้าใจผิด

พอท่านพิจารณาดูก็เลยออกอุบาย เพราะถ้าท่านบอกออกไปตรงๆเขาคงไม่เชื่อแน่นอน และก็คงต้องเดินทางไปหาหมอธรรมให้มาทำพิธีให้อยู่ดี ท่านก็เลยเอาก้อนดินมาเสกและทำน้ำมนต์ และบอกให้เขาเอาไปหว่านรอบหมู่บ้าน พร้อมกับรดน้ำมนต์ และผูกแขนให้ แล้วอาจารย์จึงบอกว่า หลังจาก 9 วันนี้ จากที่เอาหินไปหว่านหรือเอาไปฝัง 4 มุมของบ้านแล้ว กลางคืนห้ามมาชุมนุมกินเหล้าที่ศาลากลางบ้านกันอีก เพราะถ้าผีแม่ม่ายมาจริงๆ เขาไม่เห็นคน เขาก็จะหนีไปเอง ให้ทำตัวทำงานกันปกติ ไม่ต้องกลัว ทำทุกอย่างให้เป็นเช่นเดิม
ปรากฏว่าหลังจากนั้นไม่นาน ผู้ใหญ่บ้านก็เดินทางมากราบอาจารย์ และบอกอาจารย์ว่า ทุกอย่างเป็นปกติ และไม่มีคนไหลตายอีก

อาจารย์เห็นได้โอกาสก็พูดสอนเขาไปหลายเรื่องและบอกเขาไปว่า ความจริงแล้วตรวจดูก็รู้ว่าไม่ใช่ผีแม่ม่าย บางคนอาจกินเหล้า และกลางวันอากาศก็ร้อน และกลางคืนยังมานั่งกินเหล้ากันอีก จึงทำให้หัวใจวายตายได้

จากนั้นก็พูดถึงโทษของสุราว่า เป็นของทำให้คนขาดสติ และสามารถทำให้ศีลข้ออื่นขาดได้อีก เพราะการขาดสตินี้และยังเป็นผลเสียต่อร่างกายอีกด้วย

 

​

จากพระป่า มาเป็นพระในเมือง
การที่พระอาจารย์ยกพล เป็นที่รู้จักของญาติโยมทั้งประเทศนั้น

หากเริ่มกันจริงๆแล้ว ก็คงเริ่มต้นจากที่ท่านอยู่ป่า เป็นพระป่ามาก่อนที่จะมาอยู่ในเมือง แต่ด้วยความเป็นห่วงของโยมพ่อ และโยมแม่ ที่ขอร้องให้ท่านมาจำวัดในเมือง ท่านก็เลยย้ายมา ประกอบกับท่านเองก็คิดว่า การที่ทำให้พ่อแม่เป็นห่วงหรือเป็นทุกข์นั้น จะเป็นการบาป และไม่สมควรอย่างยิ่ง และตอนนั้นที่วัดหนองบัวโคก ไม่มีพระจำพรรษา และไม่มีสิ่งปลูกสร้างใดๆในวัดเลย เห็นอย่างนี้แล้วท่านจึงตัดสินใจมาจำวัดที่ในเมือง โดยจำพรรษาอยู่ที่วัดหนองบัวโคกนี้เอง จริงๆแล้วที่บ้านของพระอาจารย์เองจัดว่าเป็นครอบครัวที่มีฐานะในระดับหนึ่ง เพราะโยมบิดาของพระอาจารย์ท่านเป็นข้าราชการ ดังนั้นแล้วเรื่องที่ท่านจะบวชเพราะมีปัญหาเรื่องเงินทองนั้น คงไม่ใช่ แต่ที่พระอาจารย์ออกบวชนั้นเพราะเป็นความต้องการของพระอาจารย์เอง พระอาจารย์ท่านกล่าวว่า ท่านมีความรู้สึกว่าเบื่อชีวิตทางโลก จึงตัดสินใจออกบวช แล้วสาเหตุที่ท่านออกธุดงค์ไปในป่า เพราะว่าท่านได้เจอสิ่งต่างๆ แปลกๆ ซึ่งไม่เคยเห็นมาก่อนมากมาย ประกอบกับได้พบปะ แลกเปลี่ยนวิชาต่างๆ กับพระที่ท่านได้เจอในป่า ท่านจึงบอกตัวเองได้ว่า นี่แหละคือสิ่งท่านต้องการอย่างแท้จริง


หลังจากที่ท่านได้มาจำพรรษาที่วัดหนองบัวโคก ก็เริ่มมีพระเกจิจากที่ต่างๆ มาขอร้องให้ท่านช่วยปลุกเสก ช่วยสร้างวัตถุมงคลให้ บ้างรูปก็ให้ท่านช่วยสอนวิชาให้ทั้งที่พรรษา หรืออายุ มากกว่าท่าน ซึ่งท่านเหล่านั้นก็เปิดรับและเลื่อมใสในวิชาของพระอาจารย์ แต่ท่านก็มักจะบอกว่าไม่ได้เรียกว่าสอนแต่แลกเปลี่ยนความรู้กัน

จนเรื่องก็ได้มารู้ถึงพวกที่ทำหนังสือพระ ประกอบกับพระเกจิที่เคยขอให้พระอาจารย์ช่วยสร้าง ช่วยปลุกเสก ก็ได้บอกกับบรรดาหนังสือพระว่า ลองไปหาพระอาจารย์ยกพลดูซิ เมื่อหนังสือพระทราบอย่างนี้แล้วจึงได้มาขอร้องกับอาจารย์ว่าขอลงประวัติของ พระอาจารย์ในหนังสือ และขอให้ท่านช่วยสร้างและปลุกเสกวัตถุมงคลให้ โดยจะแบ่งรายได้มาช่วยสร้างวัด ดังนี้แล้ว วัดหนองบัวโคก จึงเริ่มมีสิ่งปลูกสร้างต่างๆขึ้นมา แต่บางครั้งก็มีลูกศิษย์บางคน นำประวัติท่านตลอดจนวัตถุมงคลของท่าน รุ่นต่างๆ ไปตีพิมพ์ ถูกบ้างผิดบ้าง จนบางครั้งท่านเองก็บอกว่า ไม่รู้ว่าเขาเอาไปตีพิมพ์ตอนไหน อย่างไร หลายครั้งหลายเรื่องที่นำไปตีพิมพ์ในหนังสือนั้น ถ้าใครได้อ่านอาจจะนึกว่า เรากำลังอ่านนิยายเรื่องหนึ่งอยู่ และก็มีหลายเรื่องยิ่งกว่านิยาย

พระอาจารย์เองหลายครั้งก็ชวนลูกศิษย์ออกธุดงค์ไปตามป่าตามเขา เข้าถ้ำด้วยกัน แต่ท่านก็จะเลือกเฉพาะลูกศิษย์ที่ท่านเห็นว่า ไม่มีความละโมบ โลภมาก เพราะถ้ำบางถ้ำมีสมบัติล้ำค่าอยู่ ลูกศิษย์บางคน นำกล้องถ่ายรูปไปด้วย โดยหวังว่าจะได้ถ่ายมาเป็นที่ระลึกว่าครั้งหนึ่ง ตัวเองได้เคยไปที่นั่นที่นี่มาก่อน แต่พระอาจารย์ท่านห้ามไว้ หากต้องการถ่ายให้ถ่ายแต่เพียงนอกถ้ำ ในตัวถ้ำนั้น ห้ามถ่ายเด็ดขาด

บางครั้งเมื่อไปถึงถ้ำท่านก็จะให้ลูกศิษย์แยกย้ายกันนั่งสมาธิ ใครเกิดนิมิตอย่างไร ก็ให้ไปตามนิมิตนั้น พอลูกศิษย์หลังจากกลับมา บางคนก็ถือสิ่งหนึ่งลักษณะคล้ายๆพระธาตุมา บางคนได้สิ่งที่มีลักษณะเหมือนเขี้ยวงูมา ซึ่งทุกคนจะได้ของติดมือมาแต่ไม่เหมือนกันทุกคน หากจะถามว่า ของเหล่านี้พระอาจารย์ท่านแอบเอาไปวางไว้หรือเปล่า ก็คงจะเป็นไปไม่ได้ เพราะอาจารย์ท่านไม่รู้หรอกว่า ใครจะเดินไปทางไหนอย่างไร ถ้ำนั้นก็ไม่ได้สว่าง จึงเป็นไปไม่ได้ที่พระอาจารย์จะแอบนำไปวางไว้ก่อนเพราะขณะทำกรรมฐานนั้นท่าน จะบอกขั้นตอนในการทำยู่ตลอด

ดังนั้นแสดงให้เห็นว่า ของต่างๆนั้นมีอยู่ทั่วไป แต่เทวดาที่รักษาของอยู่นั้นท่านจะให้หรือพอใจในสิ่งที่ลูกศิษย์แต่ละคน ปฏิบัติหรือไม่ บางคนไม่ต้องไปไกล เดินไปเพียงไม่กี่ก้าวก็เจอ บางคนก็ต้องไปลึกกว่าจะได้เจอ บางคนเจอขวานที่โดนฟ้าผ่าเป็นจำนวนมาก ก็ขนมาเป็นกระสอบแต่ขากลับ ยิ่งเดินมันยิ่งหนัก ก็ได้ทิ้งไป จนเหลือแค่ไม่กี่อัน พระอาจารย์ก็เลยบอกว่า นี่แหละคือผลของความโลภ ตัวเองมีกำลังเพียงแค่นี้ แต่ขนเกินกำลังของตนเอง ก็จะเป็นแบบนี้นี่แหละ ซึ่งก็คงมีพระไม่กี่รูปที่จะพาลูกศิษย์ที่เป็นฆราวาส ออกธุดงค์ไปด้วย แต่การไปแต่ละครั้งใช่ว่าจะไปได้ทันที ต้องมีการถือศีลชำระจิตใจเสียก่อน และพระอาจารย์ก็จะบอกเพิ่มเติมว่า ควรจะนำสิ่งใดไปบ้าง และเมื่อไปแล้วก็ต้องควรรู้ว่าสิ่งใดควรพูดหรือไม่ควรพูด คือต้องมีสติยับยั้งชั่งใจอยู่ตลอดเวลา


จากเรื่องราวที่หนังสือนำไปลง ประกอบกับการบอกแบบปากต่อปากในเรื่องความขลังของวัตถุมงคลของอาจารย์ ทำให้พระอาจารย์เป็นที่รู้จักอย่างแพร่หลายมากขึ้น และช่วงนั้นเองลูกศิษย์กลุ่มหนึ่งได้นำประวัติของพระอาจารย์มาลงในอินเตอร์เน็ต ก็ยิ่งทำให้อาจารย์เป็นที่รู้จักกันอย่างแพร่หลายมากขึ้น ประสบการณ์การใช้วัตถุมงคลของพระอาจารย์นั้น มีมากจนหนังสือต่างๆ นำมาลงไม่ไหว หลายครั้งเราจะเห็นหนังสือบางเล่มลงแต่ประสบการณ์การใช้วัตถุมงคลของพระ อาจารย์แต่ลงประวัติของพระอาจารย์เพียงน้อยนิด แต่ประสบการณ์การใช้วัตถุมงคลนี้เอง ที่เป็นเหมือนคำขอบคุณจากญาติโยม ที่ต้องกการบอกกับพระอาจารย์ว่าที่เขารอดมาจากอุปสรรค์ อันตราย หรือปัญหาครั้งนั้นมาได้ก็เพราะวัตถุมงคลของอาจารย์ได้ช่วยเหลือไว้

 

​

สู่โลกฆราวาส

เมื่อ พระอาจารย์ยกพล เข้ามาครองวัดหนองดง จังหวัดชัยภูมิ ท่านได้พัฒนาวัดและสร้างปูชนียสถาน ต่างๆภายในวัดมาก มายไม่ว่าจะเป็นกุฏิพระ หอระฆัง แท่งน้ำ ศาลาสวดอภิธรรม เมรุ ปรับปรุงและพัฒนาวัดหนองดง ตลอดเวลาที่ท่านจำวัดอยู่

ซึ่งตลอดช่วงเวลานั้น ได้มีพระสงฆ์และฆราวาส ต่างมาขอศึกษาเล่าเรียนวิชากับท่าน ซึ่งทำให้ พระอาจารย์ท่าน มีลูกศิษย์ลูกหามากมาย ที่เมื่อได้ศึกษาวิทยาคมกับท่านแล้วต่างไปครองวัดเพื่อเผยแผ่พระพุทธศาสนา รวมถึงฤาษี และอาจารย์ฆราวาสอีกหลายท่าน

เมื่อประมาณปี 2552 พระอาจารย์ยกพล ได้เข้าป่าเพื่อฝึกจิต หลังจากผ่านงานไหว้ครูได้ไม่นานนัก ท่านเข้าไปอยู่ในป่าแถบจังหวัดเพชรบูรณ์ ซึ่งจากการออกธุดงค์ครั้งนี้เอง ทำให้ชีวิตของท่านเปลี่ยนไป โดยที่ท่านเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อน ท่านได้ป่วยเป็นโรคไข้มาลาเรีย ทำให้ล้มป่วยลง ขณะที่ท่านธุดงค์อยู่ในป่า ซึ่งขณะนั้นลูกศิษย์ที่ขอติดตามอาจารย์ไปด้วยได้ แวะกลับบ้านไปเยี่ยมโยมแม่ที่บ้าน เพราะอาศัยอยู่แถวนั้น และเมื่อลูกศิษย์ของอาจารย์ท่านกลับมาก็พบว่าอาจารย์ท่านป่วยหนัก จึงรีบแจ้งให้ชาวบ้านที่อยู่ใกล้ๆบริเวณนั้น ช่วยนำอาจารย์ไปโรงพยาบาล และได้แจ้งให้โยมพ่อและโยมแม่ของอาจารย์ท่านทราบ

เมื่อโยมแม่ของอาจารย์ท่านทราบเรื่องก็รีบเดินทางเพื่อมาเยี่ยมอาจารย์ ที่ขณะนั้นอาการหนักมาก ทำให้โยมแม่ ได้พูดออกมา ด้วยความรักลูกว่า “อาจารย์อ๊อด เจ็บมากไหม นี่โยมแม่นะ (ขณะนั้นอาจารย์ได้ยินเสียงโยมแม่พูดตลอดแต่ไม่สามารถตอบคำถามโยมแม่ได้)
และโยมแม่ท่านก็พูดต่อไปว่า อาจารย์จะรีบด่วน ทิ้งไปไม่ได้นะ เพราะยังไม่ทดแทนโยมแม่เลย อาจารย์ช่วยแต่คนอื่น แต่ยังไม่เคยแทนคุณแม่เลยนะ”

ซึ่งตอนนั้นเมื่ออาจารย์ได้ยิน และคิดที่อยากปลงสังขารตัวเอง กลับมาคิดว่า ต้องแต่ตัวเองบวชมาตั้งแต่เป็นเณร มาจนถึงเป็นพระยังไม่เคยทดแทนบุญคุณเลย จะรีบมาละสังขารตอนนี้ได้ไง

อาจารย์ท่านเลยอธิฐานต่อ ครูบาอาจารย์และพญายมราชว่า ท่านขอเวลา ให้ท่านได้สร้างกุศลกับโยมพ่อ โยมแม่ ซึ่งถือเป็นพระอรหันต์ขอลูก และถือว่าเป็นหน้าที่ ที่ท่านควรกระทำและยังบกพร่องเรื่องนี้อยู่

เมื่ออธิฐานจบ ท่านก็รู้สึกปวดหัวอย่างแรง และเจ็บตามเนื้อตามตัว ท่านจึงรู้ว่า จิตของท่านกลับเข้าร่างเหมือนเดิมแล้ว ซึ่งตอนนั้นท่านรู้สึกว่าน้ำตาของท่านได้ไหลออกมา เพราะท่านรู้สึกดีใจที่จะได้มีโอกาสทดแทนคุณของบิดา มารดา และก็อธิฐานขอบคุณครูบาอาจารย์และท่านยมราชท่าน และอาการของอาจารย์ก็หายได้อย่างรวดเร็ว และได้ออกจากโรงพยาบาล

จากนั้นเมื่อท่านพอรู้สึกแข็งแรงขึ้นท่านจึงได้เดินทางมาพบหลวงปู่มา ซึ่งอาจารย์ของพระอาจารย์ยกพล ซึ่งขณะนั้นหลวงปู่ท่านอายุได้ 98-99 ปี ได้ และเมื่ออาจารย์ท่านเดินเข้าไปหาหลวงปู่ท่าน หลวงปู่ก็บอกพูดก่อนที่อาจารย์อ๊อด ท่านจะได้กล่าวอะไร ขณะที่ท่านอาจารย์ได้กราบหลวงปู่เสร็จ หลวงปู่ก็พูดว่า ถึงเวลาแล้วสินะ ทำหน้าที่ของตนซะให้สมบูรณ์ จะได้ไม่กังวล ใจเป็นพระ จะนุ่งห่มสีอะไรก็เป็นพระ อย่ายึดติด

หลวงปู่ท่านพูดออกมาทั้งๆที่อาจารย์ท่านยังไม่ได้พูดสักคำ อาจารย์เลยตัดสินใจขอหลวงปู่มาท่านสึก

หลวงปู่ท่านเลยอนุญาต แล้วสึกให้กับอาจารย์ เพื่อให้ท่านมาทำหน้าที่ ที่ควรทำให้สมบูรณ์.

เครดิตข้อมูล : วัตถุมงคล อาจารย์ยกพล (โรจนธมฺโม) สายตรงจากสำนักฯ ประสบการณ์เพียบ

 

ประสบการณ์วัตถุมงคล อ.ยกพล (อ.อ๊อด)

คุณสุวิทย์ ทวีศักดิ์ 231 หมู่ 4 บ.หนองไผ่ ต.หนองไผ่ อ.เมือง จ.ชัยภูมิ
ได้ เดินทางมาหาอาจารย์ มาบูชาพระปรอทและยันต์ไปติดที่บ้าน ทั้งยันต์ทศชาติ เงินไม่ขาดกระเป๋า จากนั้นการงานการเงินก็ดีขึ้นตลอด และพอคล้ายงานวันเกิดของอาจารย์ เขาก็ได้เดินทางมาขอบูชายันต์ปลดหนี้ ไม่ถึง 4 เดือน ก็เดินทางมาหาอาจารย์ อีกครั้งเพื่อที่จะนิมนต์ท่านไปเจิมป้านเปิดร้านค้า ซึ่งเขาทำเป็นร้านมินิมาร์ท ทั้งเปิดร้าน่ายเอกสาร และรับส่งขายตู้อีก ทั้งยังรับราชการทุกวันนี้ เขายังได้บอกอีกว่า เขาประสบความสำเร็จเพราะยันต์ปลดหนี้ และยังมีแผนที่จะซื้อที่ดินปลูกบ้านอีก อีกทั้งญาติของเขาที่ได้ยันต์ปลดหนี้ไป ก็ประสบความสำเร็จในการค้าที่ญี่ปุ่น จากทีแรกที่ใกล้จะขาดทุน ก็กลับมารุ่งเรือง จนทำทั้งในประเทศ นอกประเทศ และทุกวันนี้ยังพาแฟนต่างชาติมากราบอาจารย์

คุณวิบูลย์ ศิริอรุณรัตน์ บางเลน กรุงเทพ
คุณ วิบูลย์ ได้บูชาตะกรุดปรอท และปลัดขิกปรอทไป จากเดิมการงานที่เคบติดขัด ก็ผ่านไปได้ตลอด เพราะอาจารย์เคยบอกว่า ปรอทจะดูดพลังเทพ และพลังที่ดี แล้วถ่ายทอดสู่ร่างกายเรา ในทางกลับกัน ก็จะดูดของเสีย เชื้อร้าย ถ่ายวิญญาณชั่วออกจากร่างกาย ทำให้ไม่เป็นโรคร้ายต่างๆ พอผูกตะกรุดปรอทกับเอว เดิมที่เป็นโรคปวดเอวเรื้อรัง ก็ไม่ปวดอีกเลย และ ยังได้ให้ภรรยาและลูกคล้องเหรียญของพระอาจารย์ วันหนึ่งพาลูกเมียไปธุระด่วนที่รังสิต ได้เกิดอุบัติเหตุรถที่นั่งไปชนท้ายรถเทลเลอร์จนหน้ารถพัง กระจกแตกจนถึงขั้นพระที่ใส่กาวติดเหล็กอยู่หน้าพวงมาลัย หล่นมาหมด แต่ก็เหมือนปาฏิหาริย์ที่ลูกเมียและตัวเขาไม่เป็นอะไรเลย แม้แต่รอบถลอกก็ยังไม่มี และหลังจากเกิดเหตุการณ์นั้น เขาก็ได้ไปนิมน์อาจารย์มาทำบุญที่บ้านให้
พอเสร็จพิธี เขาก็ขอโชคลาภจากพระอาจารย์ ท่านอาจารย์ก็เมตตา ให้ผ้ายันต์จินดามณีไป เมื่อได้รับ หลังจากพระอาจารย์กลับ เขาก็จุดธูปขอโชคลาภทันที อีก 2 วัน หวยออก เขาก็ถูก 47 ตรงๆ และหลายๆคนที่ได้รับผ้ายันต์ในวันนั้น ก็ล้วนแต่ได้รับโชคลาภกันถ้วนหน้า

นางสาวจิราภรณ์ นาคประกอบ 677 ถ.กีฬากลาง ต.ในเมือง อ.เมือง จ.นครราชสีมา
ได้ มาหาอาจารย์ ทั้งพ่อแม่ พี่สาว พี่ชาย อาจารย์ก็ได้ให้กุมารทองไป 1 องค์ ตั้งชื่อว่าวิษณุ เธอจะรู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่า เวลาทำอะไรจะมีกุมารอยู่ด้วยตลอด
เวลาไปที่ไหน ก็จะมีคนเห็นเด็กเดินคู่กับเธอ หรือบางทีทำอะไรก็จะสำเร็จทุกที จนวันหนึ่งมีงานทัศนาจรของโรงเรียน ขึ้นไปบนรถ ปรากฎว่าที่นั่งข้างๆว่าง ไม่มีคนนั่งด้วย แต่พอลงรถใครๆก็ถามว่า น้องเธอน่ารักจัง เธอเองก็ถือว่าธรรมดา เพราะรู้อยู่แล้วว่ากุมารมาด้วย และคุณแม่ของเธอยังบอกว่า ตั่งแต่ได้รูปหล่อหลวงปู่เทพโลกอุดรอุดผง และผ้าจีวรของท่าน กิจการดีขึ้นตลอด เลยบูชาให้ลูกชายด้วย (นายอานนท์ นาคประกอบ) เขาก็มีงานเข้ามาตลอด ทั้งต่างประเทศ และนอกประเทศ ทั้งที่อายุยังน้อย

อาจารย์ธนภัทร นามแสง (บู๊) บ.หนองหว้า อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น
ท่าน อาจารย์เป็นอาจารย์ใหญ่สอนอยู่เขตกุมภวาปี อุดรธานี ได้เดินทางมากราบท่านอาจารย์ที่วัด พอจะกลับคุณธนภัทรก็พูดให้ฟังว่า ตั้งแต่ฝึกกรรมฐานมา เคยตรวจจับพลังวัตถุมงคล ที่แรงจนถึงขั้นล้มลงเลย เห็นจะมีแต่พระกรุมเหศวรกับเหล็กไหล ท่านบอกว่าพลังแรงมาก จนท่านล้มลงไม่รู้สึกตัว อาจารย์เลยหยิบเหรียญของท่าน (รุ่นแรก) ให้ลองจับพลังดู พอคุณธนภัทรจับก็ล้มลงไม่รู้สึกตัว พอฟื้นขึ้นได้ คุณธนภัทรและเพื่อนก็ขอบูชาเหรียญอาจารย์ทุกคน ช่วงหลังถ้าใครนำวัตถุมงคลที่เป็นของพระอาจารย์ให้ตรวจ ท่านจะบอกว่าไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยไปสองสามวัน และยังเคยมีผู้พันทางพิจิตรมาร่วมงานวันเกิดท่านอาจารย์พอจับเหรียญก็น้ำตา ไหลทันทีเช่นกัน เขาบอกว่า พุทธคุณทุกด้านเลย

 

เรียนเชิญครับ

 

มีรายการวัตถุมงคลรายการใดของท่านอาจารย์ยกพลบ้างครับ

 

มีเพียงแค่รายการที่ 1 เหรียญรุ่นแรก พระอาจารย์ยกพล(อ๊อด) โรจนธัมโม นะครับ

สมัยนั้นผมเดินทางโดยรถไฟ ไปลงที่อ.บำเหน็จณรงค์ แล้วก็ต้องเช่าเหมารถ 2 แถว ไปที่วัดหนองดง เช่าบูชาได้เพียงเหรียญรุ่นแรกครับ เพราะมีงบประมาณที่จำกัด

 

ประสบการณ์เหรียญรุ่นแรก อ.ยกพล (อ๊อด) โรจนธัมโม

อาจารย์ธนภัทร นามแสง (บู๊) บ.หนองหว้า อ.น้ำพอง จ.ขอนแก่น
ท่าน อาจารย์เป็นอาจารย์ใหญ่สอนอยู่เขตกุมภวาปี อุดรธานี ได้เดินทางมากราบท่านอาจารย์ที่วัด พอจะกลับคุณธนภัทรก็พูดให้ฟังว่า ตั้งแต่ฝึกกรรมฐานมา เคยตรวจจับพลังวัตถุมงคล ที่แรงจนถึงขั้นล้มลงเลย เห็นจะมีแต่พระกรุมเหศวรกับเหล็กไหล ท่านบอกว่าพลังแรงมาก จนท่านล้มลงไม่รู้สึกตัว อาจารย์เลยหยิบเหรียญของท่าน (รุ่นแรก) ให้ลองจับพลังดู พอคุณธนภัทรจับก็ล้มลงไม่รู้สึกตัว พอฟื้นขึ้นได้ คุณธนภัทรและเพื่อนก็ขอบูชาเหรียญอาจารย์ทุกคน ช่วงหลังถ้าใครนำวัตถุมงคลที่เป็นของพระอาจารย์ให้ตรวจ ท่านจะบอกว่าไม่ไหวจริงๆ เหนื่อยไปสองสามวัน และยังเคยมีผู้พันทางพิจิตรมาร่วมงานวันเกิดท่านอาจารย์พอจับเหรียญก็น้ำตา ไหลทันทีเช่นกัน เขาบอกว่า พุทธคุณทุกด้านเลย

คุณโต่ง ยิ้มจัตุรัส บ.น้ำราช อ.นายางกลัก จ.ชัยภูมิ
ซึ่ง มักจะโดนวิญญาณเข้าสิง และเล่นงานตลอด มาหาอาจารย์ที่วัด มีอาการกระวนกระวาย และเอามือกระชากด้ายสายสิญจน์ที่คอจนขาดทั้งที่อายุก็ 86 แล้ว อาจารย์ก็เอาเหรียญรุ่นแรก คล้องคอให้ พร้อมพรมน้ำมนต็ อาการดังกล่าวก็หายเป็นปกติ

http://palungjit.org/threads/วัตถุมงคล-อาจารย์ยกพล-โรจนธมฺโม-สายตรงจากสำนักฯ-ประสบการณ์เพียบ.272784/page-2

 

เรียนเชิญครับ