"แก่นบุญ" คือ "จิต" (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)

แก่นบุญคือจิต เราเข้าถึงจิต ปฏิบัติให้ถึงจิต
อันนั้นแหละเป็นแก่นบุญ แก่นบาปก็อยู่ในนั้นด้วย
ทั้งบุญและบาปอยู่ด้วยกันนั่นแหละ

เพราะอะไรจึงว่าแก่นบุญแก่นบาปอยู่ที่จิต เพราะจิตเป็นใหญ่กว่าโลกทั้งหมด
จิตน่ะคุ้มครองตัวของเรา โลกจะมีขึ้นมาได้ก็เพราะจิต แต่ละจิตๆ นั้นเกิดขึ้นมาเป็นรูปร่างขึ้นมา
ถ้าจิตไม่มีเสียแล้วโลก คนของเราไม่มี สัตว์ก็ไม่มี แต่มันยากที่จิตมีนะซี คนเราจึงค่อยมี สัตว์จึงค่อยมี

ที่วุ่นวายอยู่ในโลกนี้ก็เพราะ จิตไม่ได้สงบ อบรมจิตไม่ถึง มันจึงยุ่ง
ถ้าต่างคนต่างฝึกฝนอบรมจิตของตน ควบคุมจิตของตนได้แล้วมัน
จะมีเรื่องอะไรพระอริยเจ้าแต่ก่อนท่านอยู่ด้วยกันตั้ง ๔๐๐-๕๐๐ องค์
ก็ไม่มีทะเลาะเบาะแว้งซึ่งกันและกัน คนเราสมัยนี้อยู่ด้วยกัน ๒ คนขึ้นไปก็มีเรื่อง
มากคนก็มากเรื่อง เพราะไม่มีใครควบคุมจิตของตนได้นะซี

วิธีการควบคุมจิตมีหลายอย่าง ที่เรียกว่า อบรมกรรมฐาน คือ อบรมจิตนั่นเอง
พุทธศาสนาทั้งหมดที่อบรมล้วนแต่กรรมฐานทั้งนั้น ต่างแต่ว่าคณาจารย์ใดชำนิชำชาญทางไหนก็อบรมทางนั้น
ผลที่สุดก็คือควบคุมจิตของตนให้อยู่ในบังคับนั้นเองบางคนก็ ยุบหนอพองหนอ บางคนก็สัมมาอรหัง
บางคนก็อานาปานสติ ตามอุบายของตนที่ถนัด แต่เมื่อควบคุมถึงจิตแล้วคำบริกรรมนั้นหายหมด

ยังเหลือแต่จิตอันเดียวที่เรียกว่า สมาธิหรือเอกจิต สมาธิ แปลว่าจิตเป็นหนึ่ง
ถ้าหากจับตัวนี้ได้แล้วไม่ต้องไปวุ่นกับเรื่องคำบริกรรมอีก
คุมจิตให้เป็นหนึ่งลงไปเถอะหมดเรื่องกัน เดี๋ยวนี้จับจิตไม่อยู่เราจึงต้องใช้คำบริกรรม เช่นพุทโธๆ

ให้มันอยู่กับคำบริกรรมนั้น คำบริกรรมเป็นเครื่องล่อให้จิตมาอยู่ที่นั่น ให้จิตมันแน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียว
เมื่อจิตแน่วแน่อยู่ในอารมณ์อันเดียวแล้วคำบริกรรมนั้นก็จะลืมไปเอง ถึงไม่ลืมมันก็ให้ทิ้งได้

บางคนเข้าใจว่าลืมคำบริกรรมๆ หายไปแล้วตั้งต้นบริกรรมอีก อันนั้นใช้ไม่ได้
คำบริกรรมต้องการให้จิตรวมเข้าเป็นหนึ่งนั้นเอง

เมื่อจิตรวมเป็นหนึ่งแล้วจะไปพัวพันอะไรกับคำบริกรรมนั้นอีก ถ้าไปบริกรรมอีก จิตมันก็ถอนละซี

: พุทธศาสนาสอนที่ใจ (หลวงปู่เทสก์ เทสรังสี)
www.thewayofdhamma.org
sangtham-songjai.net