โกหกจนติดเป็นนิสัย แต่เป็นเรื่องของการพูดเกินความจริง ผิดไหมคะ

คือตั้งแต่เด็กๆ เวลาที่เราพูดเรื่องตลก ก็จะมีผู้ใหญ่ขำแล้วก็ชมเรา
ตั้งแต่เด็กก็เลยติดการพูดแต่งเสริมเติมแต่ง แต่เป็นไปเพื่อให้คนรอบข้างขำมีความสุข
และเราก็มีความสุขไปด้วย แต่ไม่มีเคยโกหกเพื่อเจตนาร้าย ให้ร้ายแก่ผู้อื่น
อย่างนี้บาปมากไหมคะ

ตอนนี้พยายามคิดก่อนพูด แต่บางครั้งก็พลั้งพูดไปอยู่บ่อยๆ แต่เคยอ่านมาว่า การกระทำแบบนี้ตรงกับศัพท์ทางพระพุทธศาสนา คำว่า "วาสนา" คือ ความเคยชินในการกระทำสิ่งต่างๆโดยที่ไม่มีเจตนา อย่างนี้ การกระทำของหนูถือว่าเป็น เป็น วาสนา ไหมคะ?

รบกวนหน่อยนะคะ ตอนนี้หนูถือศีลแปดเองที่บ้านมาได้ 3 วันแล้ว
ข้องใจมาก ไม่อยากให้ให้ศีลพร่องอ่าค่ะ ขอบคุณค่ะ

 

เป็นมุสาวาทครับผิดศีลแต่จัดเป็นมุสาวาทแบบอัปปสาวัชชะ คือมีโทษน้อย
หมายถึงมุสาวาทที่บุคคลกล่าวไป โดยไม่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้หนึ่งผู้ใด
ไม่จัดเป็นมหาสาวัชชะ คือมีโทษหนัก เช่นการทำสังฆเพท ยุให้สงฆ์แตกแยก

 

อนุโมธนา สาธุ ด้วยนะครับที่ถือศีล 8 ....

สัมมาวาจา - เว้นจากการ พูดเท็จ,คำหยาบ,ส่อเสียด,เพ้อเจ้อ .....

พระพุทธเจ้าตรัสว่า ควรพูดในสิ่งที่เป็นประโยชน์ ครับ

 

จากข้อความท่อนแรก ผมว่าไม่บาปไม่เป็นโทษ ทั้งผู้พูดผู้ฟังต่างก็รู้ว่าเป็นเรื่องตลก
จริงบ้างเท็จบ้าง ไม่มีเจตนามุสา
ส่วนท่อนสองขอโมทนา พลั้งไปบ้างเป็นของธรรมดา อยูระหว่างฝึกหัด แม้พระอริยเจ้า
ท่านยังเผอเป็น นับประสาอะไรกับเราๆท่านๆ อย่าวิตกจริตมากนักเดี๋ยวจิตจะเศร้าหมอง

 

กรรมใดทำเป็นนิสัย ทำเป็นประจำ กรรมนั้นเรียกว่า อาจิณตกรรม
กรรมใดเป็น อาจิณตกรรม กรรมนั่นบรรดาลให้ลง อเวจีมหานรก

โอวาทหลวงพ่อฤษีลิงดำ

 

ตามที่ได้รับการศึกษาและสั่งสอนมา
ให้พิจารณาว่า"มีเจตนาต้องการทำลายประโยชน์ผู้อื่นหรือไม่"ครับ
ถ้าพิจารณาอีกนัยหนึ่ง ก็คือ "มีเจตนาให้เป็นโทษแก่ผู้ใดหรือไม่" ครับ

ถ้าใช่ถือว่าเข้าข่าย"มุสาวาท" ทั้งนั้น ครับ

ขอบคุณครับ

 

ขอเรียนชี้แจงเพิ่มเติม จขกท ที่ว่า"แต่ไม่มีเคยโกหก เพื่อเจตนาร้ายให้ร้ายแก่ผู้อื่น อย่างนี้บาปมากไหมคะ"
ผมแสดงความคิดเห็นไปว่า "ไม่บาปไม่เป็นโทษ" เพราะพิจรณาแล้วเห็นว่ายังไม่ถึงขั้นทำผิดศลีข้อ ๔
ยังขาดเจตนาและยังไม่ได้ทำลายประโยชน์ของผู้อื่น หาก จขกท ถือศีล ๕ และกรรมบถ ๑๐ ด้วยนั้นอีกเรื่องหนึ่ง
ส่วนคำว่า กรรม นั้นเป็นคำกลางๆยังไม่เป็นทั้งบุญและบาป จนก่วามี่การกระทำเช่นทำดี ก็เรียกว่ากุศลกรรม
ทำชั่วก็เรียกอกุศลกรรม
ส่วนท่านที่ยกเอาโอวาสองค์ครูบาอาจารย์มานั้น พระเดชพระคุณท่านหมายถึงอกุศลกรรมมากก่วา
ข้าพเจ้าขอกราบขอขมาต่อองค์หลวงพ่อที่เคารพของลูก หากความเห็นของลูกได้ล่วงเกินต่อองค์หลวงพ่อด้วยความโง่เขลาของลูกด้วยเถอะ

 

เป็นบาป และผลก็คือ ทำให้เราพูดอะไรจริงๆ คนจะไม่ค่อยเชื่อกว่าจะเชื่อก็ยาก แถมคิดว่าเราล้อเล่นหรือเติมแต่งอีกตะหาก เหมือนเพื่อนผม แกชอบพูดเว่อร์ติดตลก ไม่มีเจตนาร้ายอะไร ฟังมันพูดแล้วสนุกดี แต่เวลามันพูดเรื่องมีสาระ ทั้งๆที่พูดดีมีเหตุผล แต่ผมไม่ค่อยเชื่อมันเท่าไหร่ เพราะอะไรนะเหรอ ก็คนมีสาระเค้าไม่พูดกันยังงัยล่ะ แล้วมันชอบพูดเพิ่มหรือใช้คำที่มันดูเสริมอารมณ์คนฟัง มันทำให้เพื่อนแต่ละคนไม่ค่อยเชื่อเวลามันพูดดีมีสาระ

 

จากหนังสือ กรรมทีปนี โดย พระพรหมโมลี

สำหรับมุสาวาทที่เป็นอัปปสาวัชชะคือมีโทษน้อยนั้น ก็ได้แก่มุสาวาทที่บุคคลกล่าวไป โดยไม่ก่อให้เกิดความเสียหายแก่ผู้หนึ่งผู้ใด เช่น มุสาวาทของภิกษุสามเณรที่พูดเล่นกัน คือ ภิกษุรูปหนึ่งไปบิณฑบาตกลับมา ภิกษุอีกรูปหนึ่งซึ่งเป็นสหายกันถามว่า "อาวุโส บิณฑบาตที่ท่านได้มาวันนี้มีประมาณมากน้อยเพียงใด " แล้วมีความประสงค์ใคร่จะตอบให้สนุกจึงเผลอกล่าวมุสาวาทออกไปว่า "เต็มบาตรเลย! วันนี้กระผมไปบิณฑบาตได้มากมาย ไม่รู้วันนี้เป็นวันอะไร คนทั้งหลายจึงมีศรัทธา ตักบาตรมากมายหรือเกิน " ตอบไปดังนรี้ทั้งๆ ที่ในบาตรของตนมีอาหารบิณฑบาตติดอยู่ที่ก้นบาตรเพียงครึ่งทัพพี

 

ตอบตรงๆ ก็บาปนะครับ จิตของเราเวลากล่าวโกหก แม้ไม่ทำร้ายใครแต่มันก็คงยังไม่ตรงอยุ่ดี เพราะจิตไปปรุงแต่งบิดเบือนจากความเป็นจริง

ถ้า ให้บอกผลร้ายของการทำอย่างนี้ก็คือ

เวลาจะพูดอะไรจริงจังๆ จะไม่ค่อยมีคนเชื่อ เพราะติดภาพพูดเล่น โกหกบ่อย

ละวางการกระทำอย่างนี้บ้างก็ดีนะครับ

 

อนุโมทนาด้วยคนครับ
คำพูด พูดดีก็ดั่งน้ำอัมฤทธิ์ พูดไม่ดีก็ประดุจดั่งน้ำกรด แล้วพูดเกินจริงล่ะ ในสิ่งที่ดี ลองพิจารณาเองครับ เช่นพูดว่า ยาชนิดนี้ ทำให้ผมดกดำ หลอดเลือดแข็งแรง โรคภัยไข้เจ็บไม่มี (โฆษณาชวนเชื่อ) กล่าวสรรพคุณละเอียด คนที่ป่วยอยู่อยากรักษา ก็ไปซื้อมากิน (ตามนิสัยคนที่เชื่อง่ายไม่ไตร่ตรองก่อน) ปรากฎว่าหินไปเกินโดสแล้วตาย อีกกรณีหนึ่งคือพูดร้ายแต่ทำให้คนคนคั้นมีพฤติกรรมที่ดีเปลี่ยนไป อันนี้บาปไหม การพูดการคิด ย่อมมาจากสมองยิ่งพูดแล้วไม่คิดคือมีไม่สติ ย่อมก่อให้เกิดความขุ่นข้องหมองใจ หรือยึดติดตามอารมณ์ได้ เพราะฉะนั้นการพูดต้องออกมาจากจิต ถ้าจิตไม่ดีถึงจะหวานอย่างไรก็ไม่มีคนต้องการ หรือจิตที่ฝึกแล้วแม้จะพูดไม่ดี (กระแทกเสียง หรือขึ้นเสียง ) ก็ยังคงน่าฟังครับอยู่ที่เจตนาของผู้พูดครับ