ใครคิดจะมีชู้อ่านตรงนี้ จากหนังสือไตรภูมีพระร่วง

จาก หนังสือไตรภูมิพระร่วง
หนังสือสอนหญิงชาย
หนังสือไตรภูมิฉบับนี้ ว่าเป็นของพระเจ้ากรุงศรีสัชชนาลัยสุโขทัย ผู้ทรงพระนามว่าพระยาลิไทยได้แต่ขึ้นเมื่อปีระกา ศักราช 23 ปี ต้นฉบับหอสมุดวชิรญาณได้มาจากเมืองเพชรบุรี เป็นหนังสื อ 10 ผูก บอกไว้ข้างท้ายว่า พระมหาช่วย วัดปากน้ำชื่อวัดกลาง(คือวัดกลางสมุดปราการเดี๋ยวนี้) จารขึ้นไว้ในรัชกาลเจ้ากรุงธนบุรี เมื่อ ณ เดือน 4 ปีจอ สัมฤทธิศก จุลศักราช 1140
(เขียนตามหนังสือยังไงก็อ่านให้เข้าใจนะครับ)

ตัดตอนจากหน้า 28-29 บรรทัดที่ 13

มีความว่า


นรกบ่าวอันดับนั้นเป็นคำรภ 13 ชื่อว่าสังฆาฏนรก ผู้ชายทำชู้ด้วยเมียเขา ผู้หญิงทำชู้ด้วยผัวเขาครั้นว่าตายไปบังเกินในนรกนั้นๆ มีผู้หญิงก็หลายผู้ชายก็มาก ฝูงยมบาลเอาหอกแทงตนและเขาจนร่างกายขาดวิ่น มีเลือดและหนองไหลย้อยนักหนา ดุดวัวอันท่านเอาหอกแทงเป็นหลายแห่ง แลมีเลือดอันย้อยเต็มตัวทุกแห่ง แลตัวคนนรกนั้นจมอยู่ในแผ่นเหล็กแดงจมลงครึ่งตัว เขาทุกคนเทียวเอามือพาดหัวของเขาเองร้องให้อยู่นักหนา ตนเขายืนอยู่ในนั้นดังคนฝังเขาไว้แล ยังมีเขาเหล็กแดงอัน 1 ลุกเป็นเปลวไฟแลกลิ้งเข้ามามีเสียงดังเสียงฟ้า แลกลิ้งมาทั้งสองข้างหนีบตนแลเขาดังหนีบอ้อยดังนั้นเป็นหลายคาบแล ฯ


นรกถัดนั้นมีคำรบ 14 ชื่อวสิรนรก คนฝูงอันกระทำด้วยเมียท่านตายไปบังเกิดในนรกนั้นแล ฯ ในนรกนั้นผู้หญิงก็หลายผู้ชายก็หลายนัก ยมบาลจับ 2 ตีนเขาแลหย่อนหัวลงในนรกนั้นแล้วจึงเอาค้อนเหล็กแดงด้วยไฟตีเขาให้ย่อยยังไปเล่าแล ฯ



นรกบ่าวถัดนั้นอันคำรบ 15 ชื่อโลหสิมพลีนรก ฝูงชนอันทำชู้ด้วยด้วยเมียท่านก็ดี แลผู้หญิงอันมีผัวแล้วแลทำชู้จากผัวเข าก็ดี คนฝูงนั้นตายไปบังเกิดในนรกนั้นๆ มีป่าไม้งิ้วป่า 1 หลายต้นนัก แลต้นงิ้วนั้นสูงได้ 1 โยชน์ ( 1 โยชน์ เท่ากับ 16 กิโลเมตร ) แลหนามงิ้วนั้นเทียรย่อมเป็นเหล็กแดงลุกเป็นไฟอยู่ แลหนามงิ้วนั้นยาวได้ 16 นิ้วมือเป็นเปลวไฟลุกอยู่ไม่รู้จักดับสักคาบแล ในนรกนั้นย่อมมีผู้หญิง ผู้ชายหลายแลคน (หญิงชายชู้) ฝู้นั้นเขาได้รักใคร่กันดังกล่าวมาดุจก่อนนั้นแล ลางคาบผู้หญิงผู้บนปลายงิ้วผู้ชายอยูภาคต่ำ ฝูงยมบาลเขาก็เอาหอก ดาบ หลาว แหลน อันคมดังมีดโกนแทงตีนผู้ชายนั้น จำให้ขึ้นไปหาผู้หญิงชู้ของสูอันอยู่บนปลายงิ้วโพ้นเร็วอย่าอยู่ แลผูชายทนเจ็บบ่ได้ปีนขึ้นไปบนต้นงิ้วนั้น ครั้นว่าขึ้นไปไส้หนามงิ้วนั้นบาททั่วตนเขาขาดทุกแห่ง แล้วเป็นไฟไหม้เขาตนนั้นๆ อดบ่มีได้จึงบ่ายหัวลงมา ฝูงยมบาลก็เอาหอกแทงซ้ำเล่าๆ แลร้องว่าสูเร่งขึ้นไปหาชู้สูที่อยู่บนปลายงิ้วโพ้นสูจะลงมาเยียใดเล่า เขาอดเจ็บมีได้ เขาเถียงยมบาลว่า ตูมิขึ้นไปเขาก็มิขึ้นไป แลหนามงิ้วบาททั่วทั้งตัวเขาๆ เจ็บปวดนักหนาดังใจเขาจะขาดตาย แลเขากลัวฝูงยมบาลเขาจึงขึ้นไปเถิงปลายงิ้วนั้น ครั้นจะใกล้เถิงผู้หญิงนั้นไส้ก็แลเห็นผู้หญิงนั้นแลกลับลงมาอยู่ภาคต่ำ ยมบาลหมู่หนึ่งแทงตีนผู้หญิง ให้ขึ้นไปหาผู้ชายผู้เป็นชู้สูอันอยู่บนปลายงิ้วนั้นเล่าแลว่าเขาขึ้นลงหากันอยุ่ฉันนั้นเขาบ่มีได้พบกัน ยมบาลขับผู้หญิงผู้ชายจำให้ขึ้นให้ลงหากันดังนั้นหลายคาบหลายคราเจ็บปวดแสนนักหนาแล



โดย ธรรมมะจากใจเตือนสติ