๏ กำลังใจ เตือนจิตสะกิดใจยามทุกข์ ๛

ระยะทางยาวไกลพาใจเหนื่อยล้า
เช้าค่ำวิจิตรจินตนามายาผกผัน
เหตุไฉนผองชนนิยมหน้ากากสมาคมกัน
ดอกไม้พลาสติกนั่นหรือจักขจรกลิ่นกำจาย

 

ดีใดใจแท้ย่อมบานเบิก
ดีเลิศใจประเสริฐเปิดโลกสาม
ดีล้ำธรรมสถิตติดตาม
ดีคุณค้ำจุนโลกสงสาร เมตตาปราณี

 

ปัญหาสารพัดสารพันทุกข์.....จริงนา
อวิชชางำไว้.....ไป่เห็น
ไฟไหม้ร้อนจิตซ่าน.....ลำเค็ญ
สงบเย็นรู้อยู่.....แต่ยาก วางใจ

 

ค่ำคืนยามนีัทุกข์สุดแสนข่มตาหลับ
โอ้ผองเพื่อนที่รักอย่าทอดถอนใจหทัยหาย
สดับธรรมกลอนภาษิตแล้วขอให้ทุกข์คลาย
ขอทุกข์ส่งสุดท้ายกลายกลับเป็นสุขพลัน

 

บารมีใดข้าสั่งสมไว้ในบาทบรมพระชินศรี
ขอจงช่วยขจัดผองไพรีอย่าบีฑาหมู่สหาย
ขออำอาจเดชเดชาคุณพระศรีรัตนตรัย
สถิตทั่วทุกดวงหทัยก่อเกิดปัญญาบารมี

บรรลืออ้างขานไขนามชินนะ
ให้ประจักษ์แจ้งมรรคาทางวิถี
เมื่อทุกขสัจบีบคั้นทั่วทั้งกายมนินทรีย์
ผัสสะมีเวทนาเกิด ดับด้วยอุเบกขาภาวนามัย!

 

วิเวกล้ำนำจิตสุขหลุดสงสาร
หยุดกงกามกินเกียรติเบียดเบียนผอง
หยุดส่งจิตซัดส่ายตามวิบากจอมปลอม
หยุดหม่นหมองเพียรน้อมสูญญตาประจำใจ!

โอ้ว่าโลกนี้ไม่มีอะไรแน่
เปลี่ยนผันแปรเป็นอนิจจังอยู่เสมอ
แท้จริงคือเราหลงอัตตาปรนเปรอ
อนัตตาจึงเก้อไม่มีใครใคร่จักสนใจ!

 

ภาษาธรรมภาษาใจใช้ใจรู้
ภาษาอยู่ที่ความเข้าใจหนา
ภาษาเขียนเขียนให้อ่านแล้วพิจารณา
ภาษาสื่อสุภาสิตาวาจาน้อมธรรมชำระใจ!

 

ก่อนว่าเขาจงดูเราให้แจ่มแจ้ง
อย่าครางแครงสงสัยวิจิกิจฉา
ฟุ้งในจิตซ่านในอารมณ์ระคนด้วยตัณหานาๆ
ว้าวุ่นในอุราหนาด้วยทิฎฐิมายาแล้วท่านจักเห็นคุณค่าสิ่งใด!

ความจริงใจมีค่าเกินกว่าทองพันชั่ง
แต่อันธพาลนั้นเปรียบความจริงใจดั่งเหว
ต่อให้ทำดีเพียงใดก็ยังว่าผู้อื่นเลว
ที่แท้ตัวดีคนเดียวเที่ยวไปสู่อบาย!

 

รูปนั้นแท้จริงผกผัน
รูปเขาเราท่านหม่นหมอง
รูปผองต่างนิยมสมปอง
รูปหลอนจิตให้ตรอมตรม!

เศร้าใจเหงาดายปล่าวเปลี่ยว
แลเหลียวมิเห็นโฉมฉาย
ส่วนนางก็เดียวปล่าวดาย
สุดท้ายสองทุกข์พอกัน!

สัญชาตญาณแดนเกิด
ให้รูปแสวงเสาะหา
เสพสมเชยชิดมายา
ตามตัณหาอุราเริงรมย์

เผลอใจอาจช้ำกายจิต
เผลอติดสิเน่หาอาจถล่ำ
เผลอตัวเสียใจใครระกำ
เผลอสร้างกรรมก่อภพจบฤๅ!

วิเศษแล้วไร้คู่ตามติด
ทนอีกนิดข้ามเหวอารมณ์หวั่นไหว
จักโหยหาไฟนรกไปใย
เรียนรู้ดูจิตดูใจตนเอง!

วันเดือนปีผันผ่านพ้น
วัยสดสวยใสจางหาย
หล่อเล่าเหลาเหย่จริงนาย
สองไม้ใกล้ฝั่งเต็มที

อย่าหนีความจริงปรากฎ
ิอย่าหมายยึดถือเราเขา
อย่าหวนคืนกลับรักเมา
อย่าเศร้าเมื่อถึงวันอำลา

ตราบนาฬิกาชีวิตยังหมุน
สั่งสมความดีเถิดหนา
บุญกุศลเรืองรองโสภา
ดีกว่าเทพบุตรนางฟ้าเฒ่าชราลงโลง!

 

วุ่นวายเพราะใจขัดข้อง
จำต้องยึดติดเพราะหลง
ปลดเปลื้องวางใจมิลง
ช้ำตรมเพราะตนทำเอง

สังขารหล่อเลี้ยงในจิต
หลงผิดดำริตามสนอง
แสวงหาไขว่คว้าหมายปอง
จึงหมองเพราะพอไม่เป็น

กิเลสมารแทรกแล้วตรึงจิต
ให้สถิตในธรรมวิหิงสา
เหินห่างไกลทางพระสัมมา
ทิฐิหนาปัญญาทุรพล

อุเบกขาชำระเห็นผิด
เจริญจิตสู่ธรรมกรรมฐาน
ดู,เห็น,รู้, จึงแจ้ง มินาน
รูปนามสังขารล้วนเกิดดับ อนัตตา!