๑๐๐ บทธรรม หลวงปู่จาม มหาปุญฺโญ พระบรมโพธิสัตว์

๗๖. ภารนิกฺเขปนํ สุขํ
บุคคลผู้ไม่ถือกายใจแล้วจึงได้ธรรมะ

๗๗. คนทำชั่วได้เพราะมันห่วงร่างกาย
ห่วงร่างกายก็ห่วงตาย กลัวตายนั้นเอง
ชั่วทั้งหลายจึงทับถมจิตของตนมาตลอด

๗๘. โลโภ ธมฺมานํ ปริปนฺโถ
ความโลภทั้งหลายมันพาให้เสียธรรม
ความอยากมันมีอยู่ แต่ฝึกหัดอย่าให้มันอยาก


๗๙. พระพุทธองค์ทรงเป็นผู้รู้แล้ว เห็นแล้วในสิ่งทั้งปวงหมด
จึงได้วางพระศาสนาไว้ ๕๐๐๐ ปี เพราะในเขตอายุ
ศาสนา ๕๐๐๐ ปีนี้ผู้ที่จะมาฝึกหัดในนิสสัยปัจจัย
มีอยู่ ผู้จะตั้งใจมีอยู่

๘๐. มันสงบก็เรื่องใจ
มันไม่สงบก็เรื่องของใจ
หน้าที่จะตั้งใจไปอยู่เช่นนี้

๘๑. คนโง่คิดไปก็มีโทษ
คนฉลาดคิดไปก็เป็นของมีคุณให้คุณ

 

๘๒. จะได้เป็นมนุษย์มันมิได้เกิดมาได้ง่ายๆ ยากแสนยาก
มารู้ภาวะแล้วทำไม่ทำไม่ใส่ใจก็สุดแท้แต่
นรกไม่เต็ม สวรรค์ไม่เต็ม อยากไปไหนก็ไปเถ๊อะ

๘๓. เป็นมนุษย์นี้ทำบุญก็ได้ ทำบาปก็ได้
เพราะได้ฐานะอันดีแล้ว
คนมีวาสนาบารมีทำดีเจริญได้ง่าย
คนโง่คนพาลทำดีไม่ได้

๘๔. ให้มีสติระลึกได้ รู้ตัวได้
สติ โลกสฺมิ ชาคโร
ผู้มีสติ จึงเป็นผู้ตื่นอยู่เสมอ

๘๕. เม็ดทรายในมหาสมุทรมันมีมากเท่าใด
พระพุทธเจ้าที่จะมาตรัสรู้ต่อไปในโลกมันมากกว่านั้น
ที่ผ่านมาก็เหมือนกันมากจนเป็นอจินไตย

๘๖. อุเบกขาธรรมเกิดได้เพราะเป็นผู้มีขันติโสรัจจะ

๘๗. ศีลตั้งอยู่ได้เพราะอาศัยหิริโอตตัปปะธรรม

 

๘๘. ฉลาดในนรก กับคนโง่บนสวรรค์
จะเลือกเอาใคร นักบวชสมัยนี้ โจรร้ายเมืองผี คนดีเมืองมนุษย์
ได้ทุกข์ไปถือผี อยู่ดีไม่หาพุทธ

๘๙. พุทโธ ผู้รู้ผู้ตื่น – พระโสดาบัน
ธัมโม ผู้ทรงธรรมไว้ – พระสกทาคามี
สังโฆ ผู้ปฏิบัติเพื่อพ้น – พระอนาคามี
อุเบกขา พระอรหันต์ ผู้มีใจเป็นกลางต่อโลก และต่อธรรม

๙๐. สิกขาบทพระวินัยไม่รักษา
ธรรมะของพระพุทธเจ้าไม่สนใจ
ไม่รู้บวชมาทำไม

๙๑. ได้กราบไหว้ปูชาพระธาตุพระพุทธเจ้า พระธาตุพระสาวก
มันได้บุญมากกว่าเอาข้าวของมาให้ทาน
ตาได้ดู ยินดีพอใจ
กายได้กราบไหว้
วาจาได้ว่าบูชา
วัสดุได้บูชา บุญจึงเกิดได้

 

๙๒. “ อยู่ป่าสมัยยังหนุ่ม มันสบาย สดชื่น สงบเย็น
ได้อารมณ์ดี วุ่นวายน้อย
มาอายุมากแก่เฒ่า ก็มัวเมาแต่กับผู้คน
ถ้าไปได้ จะไปอยู่เขาหิมาลัย”

๙๓. อย่างอื่นอ้างขี้คร้านได้
หายใจทำไมไม่บอกว่าขี้คร้าน ตั้งใจภาวนา

๙๔. อย่าเชื่อใจนักนะกับภิกขุสมัยใหม่
บวชมาแล้วหาสตางค์ หาสาว หาร่ำรวย หายศหาตำแหน่ง

๙๕. สอนคนมันสอนยาก
ยากเพราะ มันกระด้าง ทิฏฐิมาก
ปัญญาน้อยคิดอ่านไม่ออก

๙๖. ภาวนาเพื่อ ให้มีสติสมบูรณ์
อยู่เป็นสุขในปัจจุบัน
อยู่อย่างสงบ และรู้ทัน

 

๙๗. “เพิ่นครูอาจารย์มั่น (ภูริทตฺโต) สอนคนบ้านห้วยทรายแต่ก่อนว่า อดทน ”


๙๘. “ท่านอาจารย์สิงห์ (ขนฺตยาคโม) ให้อ่าน บุพพสิกขาวรรณา, มหาขันธกวรรณา, นวโกวาท อ่านให้รู้ จำให้ได้ รักษาหนังสือให้ดี ”

๙๙. “ท่านอาจารย์ตื้อ(อจลธมฺโม) ได้นิสสัยของเสือ ใช้คาถากล่อมเอาเสือมาอยู่ด้วย ใจเด็ดเดี่ยว กล้าหาญ ชอบเดินธุดงค์ตอนกลางคืน คาถาอินทะสังหรณ์ เรียนแล้วไม่ให้กินเนื้อ ๓ ปี ”

๑๐๐. บวชเข้ามาแล้วให้รู้จริงในศาสนา
อย่าทำร้ายคำสอนของพุทธะ
ทำตนให้สมกับที่เขากราบไหว้ให้ทานมา

ที่มา : อ้างอิง http://www.dhammasavana.or.th/article.php?a=763