“บรรลุหรือไม่บรรลุผู้ปฏิบัติรู้ได้เอง” โดยพระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต

ธรรมะบนเขา วันที่ ๒๑ มีนาคม ๒๕๕๘
“คุณธรรมที่นักปฏิบัติต้องมี”
พระอาจารย์สุชาติ อภิชาโต


“บรรลุหรือไม่บรรลุผู้ปฏิบัติรู้ได้เอง”


ถาม : ผมอยู่แต่ในบ้านเป็นฆราวาส ไม่ได้บวชเป็นพระแต่อาศัยการตามดูจิตตลอดเวลา โดยให้จิตบริกรรมหรือท่องพุทโธจนเห็นอาการเคลื่อนไหว ปรุงเเต่งดีชั่วของจิตปฏิบัติแบบนี้สามารถหมดกิเลสเข้าสู่นิพพานได้ไหมครับ ถ้าเราหมดกิเลสเข้านิพพานแล้ว เราจะสามารถรู้ได้อย่างไรครับว่าเราบรรลุธรรมแล้ว


พระอาจารย์ : ก็เวลาเรากินข้าวเราจะรู้ไหมว่าเราอิ่มหรือไม่อิ่ม การปฏิบัติธรรมก็เหมือนกัน นิพพานก็คือความอิ่มใจนี่เอง ความสุขใจความสบายใจ ไม่มีความทุกข์ความวุ่นวายใจ ถ้าเราปฏิบัติไปแล้วเรามีแต่ความอิ่มใจสุขใจ สบายใจไม่มีความวุ่นวายใจเราก็ต้องรู้เอง ไม่ต้องมีใครมาบอกเรา


ดังนั้นพระพุทธเจ้าไปถามใครตอนที่พระองค์ทรงตรัสรู้ พระพุทธเจ้าถามใครหรือเปล่าว่าเราได้ตรัสรู้แล้ว เราได้เป็นพระพุทธเจ้าแล้ว ไม่ต้องถามใคร “สันทิฏฐิโก” เรื่องการปฏิบัติเหมือนกันการกินข้าว การหลับนอนนี้ หลับนอนพอหรือไม่พอ คนนอนรู้เอง กินอิ่มไม่อิ่ม คนกินรู้เอง ฉันใดการปฏิบัติธรรมบรรลุหรือไม่บรรลุ ผู้ปฏิบัติย่อมรู้เอง แต่เป็นไปได้ที่อาจจะรู้ รู้ไม่จริงก็ได้เพราะชอบหลอกตัวเอง ยังไม่ทันบรรลุก็คิดว่าบรรลุแล้ว อย่างนี้ท่านเรียกว่าพระอรหันต์นกหวีด เคยได้ยินพระอรหันต์นกหวีดไหม มีพระสองสามรูปท่านไปภาวนาในป่า เวลาท่านไปภาวนาท่านก็แยกกัน ไปนั่งคนละจุด แต่ด้วยความที่ห่วงใยกัน ก็บอกว่าถ้าใครมีเหตุการณ์มีภัยอะไร ก็ให้ส่งเสียงบอกกัน พอดีพระรูปนี้ท่านก็นกหวีดติดตัวไปด้วย พอแยกกันไปนั่งได้สักพักหนึ่ง พระอีกสองรูปก็ได้ยินเสียงนกหวีดขึ้นมา ก็เลยวิ่งไปดูว่ามีเหตุการณ์อะไร ไปถึงพระองค์นั้นท่านก็บอกว่า ไม่มีอะไรหรอกผมตื่นเต้นผมดีใจผมหลุดแล้วผมบรรลุแล้ว พระท่านก็เลยบอกก็ขออนุโมทนาสาธุด้วย ไม่มีภัยอันตรายเขาก็พอใจแล้ว เขาก็แยกกันกลับไปนั่งภาวนาต่อ อีกสักพักนกหวีดก็ร้องขึ้นมาอีกแล้ว ทีนี้ท่านก็ถามว่ามันบรรลุขั้นไหนแล้วทีนี้ พอไปถึงก็ไปถามว่าไปถึงขั้นไหนแล้วทีนี้ พระก็ตอบว่าผมไปถึงขั้นที่ผมรู้ว่าผมยังไม่ได้บรรลุ มันกลับมาอีกแล้ว


ผู้ปฏิบัติก็ต้องอย่าตายใจ ถ้าคิดว่าบรรลุนี้อย่าเพิ่งไปเชื่อ ต้องพิสูจน์มันดู มันมีวิธีตรวจสอบใจได้ว่ามันตายไปจริงหรือไม่จริงกิเลสนี้ ความโลภ ความโกรธ ความหลงนี้ เราสามารถพิสูจน์ได้เราเช็คอยู่ได้ ไม่ใช่พอมันสงบตัวหนเดียวก็คิดว่าบรรลุแล้ว เพราะความสงบนี้มันอาจจะสงบด้วยสมาธิก็ได้ มันไม่ได้สงบด้วยปัญญา และสงบด้วยปัญญาก็อาจจะไม่สงบแบบถาวรก็ได้ อาจจะตัดแบบยังขาดไม่หมดก็ได้ ยังไม่ถึงรากถึงโคนมันก็ได้


ดังนั้นต้องคอยปฏิบัติต้องคอยดูไปเรื่อยๆ เฝ้าดูไปเรื่อยๆ ทดสอบใจตัวเองไปเรื่อยๆ แล้วก็จะรู้เอง.