“สมาธิ” กับ “ปัญญา” (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)

ที นี้เวลาความสงบนี้มันมีคุณค่ามากกว่านั้นแล้ว มาครอบครองใจแล้ว ความคิดทั้งหลายจึงเป็นข้าศึกไปไม่อยากคิด นี่ขั้นสมาธิ ทีนี้พอก้าวออกทางด้านปัญญา ทางด้านปัญญาเป็นทางแก้กิเลสนะ สมาธิไม่ได้แก้กิเลส ตีกิเลสให้สงบลง เพื่อปัญญาจะได้ก้าวเดินหรือคลี่คลายสิ่งทั้งหลายที่มันหมอบตัวอยู่ด้วยสมาธิตีหัวมันนั้น คลี่คลายออกมาด้วยปัญญา จากนั้นฆ่ากิเลสละที่นี่ ฆ่ากิเลสด้วยปัญญา สมาธิเพียงทำใจให้สงบพอออกทางด้านปัญญาคลี่คลายออกแล้วยิ่งแจ้งยิ่งขาวดาวกระจ่าง ยิ่งละเอียดลออ กิเลสขาดลง ๆ ๆ เห็นชัด ๆ ในใจ

เพราะฉะนั้น จึงได้กล้าพูดละซิว่า โอ้โห เรื่องสมาธิมันนอนตายอยู่เฉย ๆ ไม่เห็นแก้กิเลสได้สักตัว มันบอกชัด ๆ ในหัวใจเจ้าของเอง มันนอนจมอยู่อย่างนั้น กิเลสตัวไหนก็ไม่เคยขาด อยู่สบาย ๆ เพลินอยู่กับความสงบเย็นใจ พอก้าวออกทางด้านปัญญานี้ถอดถอนกิเลสเป็นลำดับลำดาไป มันก็เห็นคุณค่าของปัญญาแล้วก็มาโทษสมาธิ โอ๊ย.สมาธิมันนอนตายเฉย ๆ แก้กิเลสตัวเดียวก็ไม่ได้ ทีนี้ก็ฟัดทางด้านปัญญาละซิ เอ้า ทางปัญญาถ้าไม่มีผู้เตือนมันก็เตลิดเปิดเปิงได้เหมือนกัน ต้องมีผู้ห้ามล้อได้อีกนะ ผู้มีความรู้เหนือกว่าจะกระตุกให้รู้จักความพอเหมาะพอดีในการก้าวเดินปัญญา ถึงเวลาที่จะพักสมาธิให้พัก พอออกจากสมาธิแล้ว ถึงกาลเวลาที่จะก้าวเดินทางด้านปัญญาไม่ต้องห่วงสมาธิ เอ้า ก้าวเดินทางด้านปัญญาเรื่อยไป

:หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน
<!-- m -->http://www.luangta.com/thamma/thamma_ta ... 87&CatID=2
ที่มา ลานธรรมจักร &bull; แสดงกระทู้ - “สมาธิ” กับ “ปัญญา” (หลวงตามหาบัว ญาณสัมปันโน)
<!-- m -->

 

เจโตวิมุตติ ย่อมข่มตัณหา
ปัญญาวิมุตติ ย่อมข่มโมหะ(อวิชชา)

ดังนั้น เจโตวิมุตติ ส่วนเดียว ย่อมละกิเลสไปได้เพียงชั่วคราว ส่วนปัญญาวิมุตติ ย่อมละกิเลสได้โดยมั่นคง คือ ไม่กำเริบอีก

อย่่างไรก็ดี ผู้ยังถูกกิเลสตัณหาครอบงำจิตตนอยู่ ย่อมไม่อาจบรรลุปัญญาอันกำจัดความกำเริบของกิเลสทั้งหลายอย่างเด็ดขาดได้เลย ด้วยเหตุนี้ พระพุทธองค์จึงทรงตรัสว่า พระอรหันต์ทุกจำพวก บรรลุทั้งเจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ ทั้งสองประการ