★ การสร้างบารมีที่ยิ่งใหญ่ (สร้างกรรมดีใหม่ที่ใหญ่ยิ่ง)

★ การสร้างบารมีที่ยิ่งใหญ่ (สร้างกรรมดีใหม่ที่ใหญ่ยิ่ง)

เมื่อละกรรมชั่วร้ายเก่าๆ ออกไปบ้างแล้วและเอากรรมดีใหม่มาใช้แล้ว ก็ต้องใช้อย่างคุ้มค่าคือเอามาสร้างบุญบารมีใหม่ให้ยิ่งใหญ่ สร้างกรรมอันประเสริฐให้เกรียงไกร จะได้ยกระดับชีวิตให้สูงขึ้น

และไม่ว่าตัวเราเองได้ทำบุญบารมีไว้บ้างหรือไม่ จะมีบุญบารมีเก่าแค่ไหนก็ไม่เป็นไร จงสร้างบุญบารมีใหม่ให้ยิ่งใหญ่เสียเดี๋ยวนี้เลย ด้วยความตั้งใจอันประเสริฐ เช่นว่า "ข้าพเจ้าจักปฏิบัติ ภารกิจ สืบสานพระพุทธศาสนาให้ครบ 5,000 ปี นี้เพื่อประโยชน์สุขแห่งข้าพเจ้า ครอบครัว มิตรแท้ พระศาสนาและมหาชน บุญกุศลใดที่เกิดขึ้นข้าพเจ้าขอมอบให้แก่" ..... อยากให้ใครก็ว่าไป

นอกจากนั้นกรรมประเสริฐทั้งหลาย หมั่นทำให้ยิ่งอย่างไม่หยุดหย่อน จนความประเสริฐเป็นเรื่องปกติธรรมดาของชีวิตเรา

แม้เราจะดีประเสริฐเลิศล้ำ แล้วพอไหม มหาตมะคานธีดีแค่ไหนยังถูกฆ่าตาย พระพุทธเจ้าสูงส่งเพียงใดยังถูกลอบทำร้ายถูกกล่าวหา มหาบุรุษวีรสตรีผู้ยิ่งใหญ่ทุกคนล้วนถูกกล่าวหาหรือถูกทำร้ายทั้งสิ้น
ดูซีแม้ยุคนี้พระอริยะหลายท่านยังถูกกล่าวหาถากถาง

พวกเราเองก็เช่นกัน แม้จะดีแสนดี เสียสละแค่ไหนก็ยังถูกมองในแง่ร้าย แม้หวังดีด้วยความบริสุทธิ์ใจ คนก็อาจจะไม่ไว้วางใจก็ได้ บ้างก็ถูกกล่าวร้ายป้ายสีโดยไม่เป็นจริงและไม่เป็นธรรมก็มีกันอยู่เนืองๆ แม้เราจะดีก็ยังเจอเรื่องชั่วร้ายของโลกเพราะเป็นธรรมดาที่ความชั่วจะอาศัยความดี เหมือนอิเล็กตรอนวิ่งเกาะโปรตรอนเสมอ
คนชั่วก็จะอาศัยคนดีหากินเสมอ เวลาความอิจฉามันแทะเล็ม มันจะแทะเล็มใครล่ะ มันก็แทะเล็มคนที่ดีกว่าตนนั่นแหละ
อย่าคิดว่าเราทำดีถึงที่สุดแล้วคนจะต้องเข้าใจเราหรือยอมรับความดีของเรา คนที่จะเข้าใจคนดีได้ก็ต้องดีในระดับเดียวกันหรือสูงกว่า คนจะยอมรับความดีของคนอื่นได้ต้องไม่มีกิเลสตัวอิจฉาแล้วเท่านั้น

และก็อย่าไปคิดว่า "เราบริสุทธิ์ใจ ดังนั้นไม่เป็นไร คนต้องเข้าใจ" อย่าคิดเช่นนั้น เพราะคนที่จะเข้าใจความบริสุทธิ์ของคนอื่น ใจเขาต้องบริสุทธิ์เช่นกัน ถ้าเขาสกปรกกว่าเรา เขาจะไม่เข้าใจเลยแม้เราจะบริสุทธิ์ใจต่อเขาแค่ไหนก็ตาม แล้วคนที่บริสุทธิ์พอที่จะเข้าใจทุกคนจะมีสักกี่คนในโลก บอกได้เลยว่าไม่มาก จริงๆ แล้วก็คือน้อยมากนั่นเอง
นั่นหมายความว่า ถ้าเราแสดงตนดีมากเกินไป คนส่วนหนึ่งในยุคนี้จะไม่เข้าใจและรับไม่ได้ บางคนจะกล่าวหาว่าคนดีมากๆ นั้นบ้า
ดังนั้นดีอย่างเดียวไม่พอ ค้างอยู่แค่การบริหารกรรมก็ยังไม่ถึงที่สุด ยังมีความเสี่ยงอยู่ ต้องพัฒนาต่อสู่การบริหารระบบธรรม
นั้นเป็นธรรมชาติของความชั่วทั้งหลายที่ต้องอาศัยความดี เราจึงต้องพัฒนาตนเองให้เหนือความดีไปสู่ความเป็นกลาง ความเป็นกลางมันจึงเหนือความดีความชั่ว

ที่มา : หนังสือมหาสติ การปฏิบัติธรรมสำหรับผู้นำและผู้บริหาร (อัคร ศุภเศรษฐ์) หน้า 49-50

 

กดไลท์พันครั้ง