ประวัติ ของเณรน้อย เจ้าปัญญา อิ๊กคิวซัง

ประวัติ ของเณรน้อย เจ้าปัญญา อิ๊กคิวซัง

อิ๊กคิวซังมีชื่อในวัยเด็กว่า "เซนงิกามารุ"
เกิด 1 ม.ค. ค.ศ.1349 หรือ พ.ศ.1892 เมืองซะกะโน ใกล้เมืองเกียวโต
พ่อเป็นจักรพรรดิฝ่ายเหนือ แม่เป็นเจ้าหญิงในราชวงศ์ฝ่ายใต้
ซึ่งถูกขับจากวังตั้งแต่อิ๊กคิวซังยังไม่คลอด
เพราะถูกฝ่ายตรงข้ามใส่ร้ายป้ายสี
ต่อมาทรงให้อิ๊กคิวซังบวชที่วัดอังโกะกุจิ
ตอนอายุได้ 6 ขวบ เพื่อหนีภัยการเมือง ได้ฉายาว่า "ชูเคน"

ท่านตั้งอกตั้งใจศึกษาพระธรรม ความเจ้าปัญญาฉายแววขึ้นตามอายุ
ในวัยประมาณ 10 ขวบ อิ๊กคิวซังแต่งกลอน
วิพากษ์วิจารณ์ความประพฤติที่ไม่เหมะสม
ของพระภิกษุนิกายหนึ่งที่กอบโกยทรัพย์สินยศฐาบรรดาศักดิ์
บนความทุกข์ยากของชาวบ้าน

พออายุ 13 ปี มีโอกาสเข้าพบแม่ทัพใหญ่ชื่อ "อาซิคะงะโยชิมิสึ"
หรือ "ท่านโชกุน" ในการ์ตูน

อายุได้ 17 ปี อิ๊กคิวซังาออกจากวัดอังโกะกุจิ
ฝากตัวเป็นศิษย์ของ "หลวงพ่อเคนโอ"ที่วัดไซกอนจิ ได้ฉายาว่า "โชจุน"
ที่วัดแห่งนี้หลวงพ่อเคนโอเน้นการปฏิบัติโดยต้องทำงานอย่างหนัก
และต้องอยู่กับสิ่งสกปรกเสียส่วนใหญ่

ต่อมาหลวงพ่อมรณภาพ
อิ๊กคิวซังจึงเดินทางไปวัด"อิชิยามา" อดอาหาร 7 วัน 7 คืน
สวดมนต์อุทิศส่วนบุญส่วนกศลให้อาจารย์ต่อหน้าพระโพธิสัตว์
ด้วยความเสียใจนี้เอง จึงคิดฆ่าตัวตาย

ระหว่างที่เดินลงไปแม่น้ำเซตะ อิ๊กคิวซังจึงอธิษฐานจิตว่า
"ถ้าพระโพธิสัตว์ต้องการให้ข้าพเจ้ามีชีวิตอยู่
ก็ขอให้ข้าพเจ้าฆ่าตัวตายไม่สำเร็จ
แต่หากชีวิตข้าพเจ้าไร้ซึ่งคุณค่าเสียแล้ว
ข้าพเจ้าขออุทิศสังขารให้เป็นอาหารของปลาและสัตว์น้ำ"

ระหว่างที่ดิ่งลงในท้องน้ำ อิ๊กคิวซังก็นึกถึงหน้าท่านแม่และคำสอนขึ้นมาทันใด
"เป็นลูกผู้ชายต้องไม่ย่อท้อ" อิ๊กคิวซังจึงตะเกียกตะกายกลับขึ้นฝั่ง


หลังจากนั้นท่านอายุได้ 23 ปี ไปฝากตัวเป็นศิษย์ของหลวงพ่อ "คะโซ" แห่งวัดโคอัน
ซึ่งเป็นพระสงฆ์ทรงสมณศักดิ์
แต่พอใจที่จะใช้ชีวิตอย่างสมถะและพอใจในวัตรปฏิบัติอย่างเคร่งครัดและหนักหน่วง
อิ๊กคิวซังต้องทำงานทั้งวัน และปฏิบัติอย่างหนักหน่วง
นอกจากใช้แรงงานในวัดแล้ว อิ๊กคิวซังยังต้องสานรองเท้า เย็บเสื้อผ้าตุ๊กตาผู้หญิง
และออกไปขายแรงงานในหมู่บ้านละแวกนั้น
ซ้ำยังโดนพระรุ่นพี่ที่ไม่ชอบหน้ากลั่นแกล้ง ทำร้าย เตะต่อยอยู่เสมอ แต่อิ๊กคิวซังก็อดทน

ในที่สุดความพยายามที่จะค้นหาสัจธรรมก็สำเร็จ
เมื่ออิ๊กคิวซังสามารถแก้ปริศนาธรรมที่
หลวงพ่อคะโซตั้งไว้ได้สำเร็จ ด้วยวัยเพียง 25 ปีเท่านั้น
และที่นี่เองที่"พระโชจุน"ได้รับฉายาใหม่ว่า "อิ๊กคิว โซจุน"
หมายความว่า "รู้พ้นจากโลกสมมติตามบัญญัติของลัทธิเซน"

อิ๊กคิวซังน่าจะเป็นพระภิกษุที่บรรลุธรรมเมื่ออายุยังน้อยที่สุดรูปหนึ่งในพระพุทธศาสนา
เพระาว่าท่านสามารถบรรลุธรรมในขณะที่นั่งสมาธิบนเรือริมฝั่งทะเลสาบ
"เหตุแห่งความทุกข์และความเศร้าหมองที่เกิดขึ้นในชีวิต
ล้วนเกิดจากจิตที่เต็มไปด้วยอัตตา"

คือแก่นธรรมที่ท่านค้นพบ

เมื่อทราบว่าอิ๊กคิวซังสามารถบรรลุแก่นธรรม หลงพ่อคะโซมีความประสงค์
ที่จะมอบใบสำเร็จเปรียญธรรม และตำแหน่งเจ้าอาวาสให้อิ๊กคิวซังสืบทอด
แต่อิ๊กคิวซังปฏิเสธด้วยเหตุผลว่า "ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนเป็นสิ่งสมมติ"
ท่านจึงออกธุดงค์

กระทั่งอายุ 34 ปี อิ๊กคิวซังมีโอกาสเข้าเฝ้าท่านพ่อ ซึ่งเป็นองค์จักรพรรดิ

ชีวิตช่วงนี้เองที่เป็นที่กล่าวขวัญถึง และขยาดหวาดกลัวและเกลียดชังจากภิกษุด้วยกัน

อิ๊กคิวซังเคยไปร่วมงานครอบรอบวันมณภาพของ
พระผู้ใหญ่รูปหนึ่งด้วยสภาพมอมแมมสกปรก จีวรหลุดลุ่ย
พร้อมทั้งด่าทอพระที่มือถือสากปากถือศีล
เพราะในสมัยนั้นมีพระภิกษุชั้นผู้ใหญ่จำนวนมากที่ทำตัว
เคร่งพระวินัย ถึงขนาดบอกว่าผู้หญิงเป็นมารศาสนา
แต่ว่ากลับลักลอบให้แม่เล้า-แมงดานำโสเภณีมาบำเรอถึงในกุฏิ
นอกจากนี้อิ๊กคิวซังยังต่อต้านพระผู้มีอิทธิพลมีหลายรูปที่
หลอกชาวบ้านว่าจะสามารถบรรลุธรรมได้หากบริจาคปัจจัยให้พระมากๆ

อิ๊กคิวซังปฏิเสธสังคมพระในขณะนั้นอย่างรุนแง
และทำทุกอย่างที่ถือว่าเป็นอาบัติ
เช่นดื่มสุรา เล่นการพนัน ฉันเนื้อสัตว์(????)ไม่โกนผม+หนวดเครา
เดินเข้าออกซ่องโสเภณีอย่างเปิดเผยเป็นว่าเล่น

การกระทำแบบนี้อิ๊กคิวซังต้องการต่อ้าน และเสียดสี
รวมทั้งสั่งสอนพระจอมปลอมในยุคนั้ให้ละอายกับการลวงโลก
อิ๊กคิวซังคบหาและปฏิบัติกับโสเภณีอย่างเปิดเผย
สุภาพและให้เกียรติ เคยแบ่งส้มจากบาตรให้
เคยปีนเขาเสี่ยงตายไปหาสมุนไพรมารักษาโสเภณี
ที่ป่วยหนักแม้ว่าต่อมาจะเสียชีวิตก็ตาม

เมื่อท่านอายุได้ 75 พรรษา ระหว่างที่ธุดงค์เร่ร่อน
หลบภัยสงครามภายในประเทศมาอยู่ที่เมืองซึมิโยชิ
ท่านได้พบกับ"โมริ" ศิลปินขอทานตาบอด
ซึ่งภายหลังท่านได้รับนางเป็นภรรยา
ทั้งคู่ได้ใช้ชีวิตร่วมกันคืนเดียว โมริก็หนีไปเพราะเกิดความอับอาย
และเกรงว่าตนเองจะทำให้อิ๊กคิวซังเสื่อมเสียชื่อเสียง
แต่นางก็กลับมาหาอิ๊กคิวอีกหนเพราะไม่สามารถดำรงชีวิตลำพังได้ในสภาวะสงคราม

เมื่ออายุได้ 85 ตจักรพรรดิแต่งตั้งให้อิ๊กคิวซังเป็น เจ้าอาวาสวัดไดโตะกุจิ
ซึ่งเป็นวัดหลวงที่สำคัญที่สุดในสมัยนั้น เมื่อไม่สามารถขัดพระราชประสงค์ได้
อิ๊กคิวซังจึงยอมรับตำแหน่ง แต่เพียงแค่วันเดียวก็ลาออก
กลับมาอยู่วัดเมียวโชจิที่ท่านสร้างจวบจนวาระสุดท้าย

หลังจากกลับมาอยู่วัดนี้ ได้เพียง 2 ปี
ท่านเป็นมาเลเรีย ท่านละสังขารในทานั่งสมาธิ ในอ้อมกอดของโมริ ภรรยาสุดที่รัก
ในเวลา 21 พฤศจิกายน ค.ศ.1481 หรือ พ.ศ.2024 เมื่ออายุได้ 88 ปี

 

ไม่มีใครอ่านเลยแง้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

ช่วยตอบกระทู้ทีดิครับ

 

เราเคย ตอนแรกๆ ก็งี้แหละ อยู่ไป จาชิน มุขจะเพิ่ม จิงนะ

 

โ ห..เล่นสาวยาวเป็นหน้าๆซะขนาดนี้ตั้งกี่กระทู้ ใครจะไปตามอ่านหมดละคร๊าบบบบ(eek)แวะมาตอบให้ เดี๋ยวน้อยใจไปผูกคอตายเป็นผีอีกตัวจะยุ่ง
ทุกวันนี้ก็วุ่นวายจะตายอยู่ละ กะไอพวกผีๆเนี่ย...:boo:

 

<EMBED src="http://www.cis.udel.edu/~srinark/cartoons/songs/Ikkyusan-Begin.mp3" loop=false WIDTH=300 HEIGHT=40 ></EMBED>