ทุกข์ อริยทรัพย์ อันประเสริฐสุด "อย่ากลัวเวลาที่เจอทุกข์"

อยากลัว เวลาที่เจอทุกข์​

ทุกข์นี่แหล่ะ สำคัญที่สุด เป็นยอดแห่งทรัพย์
เป็นอริยทรัพย์ ที่หาทรัพย์สมบัติใดในโลกีย จะเทียบมิได้เลย
ผู้เจอทุกข์ขอจงเผชิญกับทุกข์ นั้น​

ทุกข์ เป็นประตูบานแรกเสมอ
เป็นประตูบานใหญ่ของผู้ที่ต้องการพ้นทุกข์ ต้องข้ามผ่านให้ได้
ไม่เช่นนั้นแล้วดวงตาเห็นธรรมจะบังเกิดไม่ได้เลย​

นับแต่การตรัสรู้ จนถึงปรินิพพานของพระพุทธองค์ตลอดชีวิตของ พระองค์ท่านสอนเพียงสิ่งเดียว
คือ ทุกข์ และการพ้นทุกข์​

ตามแนวทาง ของ อริยสัจสี่
คือ ทุกข์ สมุทัย นิโรธ มรรค​

ซึ่งไม่ใช่ สุข สมุทัย นิโรธ มรรค
หรือ อุเบกขา สมุทัย นิโรธ มรรค​

ดังนี้แล้ว ทุกข์ เป็น พลังสำคัญสุดแล้ว เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของการพ้นทุกข์​

วิปัสสนาญาณ ปัญญาแห่งการรู้แจ้ง ด้วยปัญญา


ปัญญาคือการตัด ตัดด้วยการหยั่งรู้ที่เกิดจากญาณ

ล้วนแล้วก้าวข้ามาตั้งแต่ทุกข์ ทั้งสิ้น ทั้งภยญาณ จนถึง นิพพิญาณ

สิ่งนี้ คือการก้าวข้ามทุกข์
เมื่อถึงภยญาณ จิตจะเริ่มพบความทุกข์อย่างสาหัสสากันเรื่อย ๆ ไป
ยิ่งทุกข์ยิ่งดี
ทุกข์มากเท่าไหร่ ก็ยิ่งพ้นได้ง่ายมากเท่านั้น
นิพพิทญาณคือเห็นความซ้ำซาก วนเวียนของทุกข์ และวิถีทุกข์​

ไม่ต่างอะไรกับการต้อนแย้ให้จนมุม หาทางออก ทางหนีไม่ได้
ต้อนจิตเข้าจนมุม ด้วยทุกข์
จนจิตไม่มีที่ไป ไร้หนทางไป
นี้แหล่ะ ภาวะที่จิตจนมุมเข้าทางทุกข์
แรงขับเคลื่อนให้ออกจากทุกข์ จึงเกิดขึ้นตามมา​

เมื่อนั้นจิตเดิมแท้ที่ประภัสสร ก็บังเกิดขึ้น
เมฆดำ ที่บดบัง พระจันทร์ก็คลายออก
สักกายทิฏฐิ ความยึดมั่นถือตน อวดดี ในตนเอง ก็คลายหายไปจากอาการที่จิตถูกต้อนให้จนมุม คลายออกจากอุปทาน ขันธ์ทั้ง 5
เมื่อนั้นที่พึ่งพาสิ่งเดียว คือรัตนไตรย วิจิกิจฉา ความลังเลสงสัยในพุทธะจึงไม่มี​

เท่านี้แล โสดาปัตติผล บังเกิดมี ในบัดนั้นแล เสวยผยได้ในบัดนั้น​

โสดา คือผู้เข้าสู่กระแส แห่งนิพพาน
คือผู้ได้ด้วยตาเห็นธรรม
อันประกอบด้วย ปัญญา รู้ทัน อาสวกิเลส
ซึ่งไม่มีในปุถุชน​

ขอท่านทั้งหลาย จงปฏิบัติคลื่อนองค์มรรค
ด้วยสติที่รู้เท่าทันตามความเป็นจริง ในตนเอง
ด้วยกาย ด้วยเวทนา ด้วยจิต และด้วยธรรม
สิ่งนี้แล จะเข้าถึงทุกข์ รู้ทุกข์แจ้งด้วยทุกข์ ละเหตุแห่งทุกข์ ดับเสียซึ่งทุกข์ ตามแนวทางอริยสัจสี่ นี้แล​

อนุโมทนา ในโยนิโสมนสิการของท่านด้วยเทอญ
ด้วยความปรารถนาดี​

จาก พระท็อป ชินวโร<O></O>​

​

​

<O></O>​

 

ส่วนใหญ่ไม่ค่อยมีทุกข์เลยไม่ค่อยกลัวอะไรเท่าไรค่ะ

 

ขอกราบอนุโมทนาสาธุค่ะ ทุกข์หนักจริงๆ ตอนแรกก็เศร้าสลดหดหู่ พอจนมุมแล้วชักจะฮึด
สู้สุดหัวใจ โดยมีพระรัตนไตรเป็นที่พึ่ง ทุกข์ขนาดไหนพอทน555

 

เมื่อเจอทุกข์ที่สุดจิตจะปล่อยวางจิตจะรู้ถึงวิธีการปล่อยวาง

 

ไม่เห็นทุกข์ ไม่เห็นธรรม
ไม่เห็นธรรม ไม่เห็นเรา

ตถาคต

 

"สุขเพียงไม่นานแล้วก็เลยผ่าน ทุกข์เพียงไม่นานก็จางหาย"