รักแล้วมีสุขหรือทุกข์อย่างไร...

ความรักจัดเป็นพลังงานพิเศษที่มีอยู่ในตัวตนของจิตวิญญาณทุกดวง เป็นสิ่งที่แสดงออกได้กับทุกสิ่งรอบกาย
ทั้งมีชีวิตและไม่มี อาทิ รักวัตถุสิ่งของต่างๆ รักในเสียงดนตรี รักในธรรมชาติ รักในสตีบุรุษ อย่างนี้เป็นต้น
ขอบเขตของความรักนั้นอยู่ที่ความสุขใจเมื่อได้รัก จัดเป็นกระแสแห่งปิติสุขในทางธรรม หากเลยขอบเขตของความรัก
ไปแล้วอาจเป็นความหลุ่มหลงคลั่งไคล้ก็เป็นได้ และอาจเกิดโทษมากว่าคุณ มีทุกข์มากกว่าสุขก็เป็นได้

ในวาระวานเลนไทน์เวียนมาบรรจบ ซึ่งหนุ่มสาวทั่วโลกมักจะแสดงความรักที่มีต่อกันในรูปแบบต่างๆ
ความรักที่หญิงมีต่อชายหรือชายมีต่อหญิงก็ดี รักประเภทนี้ จัดอยู่กามคุณแห่งราคะตัณหาทะยานอยาก
เป็นความปรารถนาที่ต้องการครอบครองอีกฝ่าย การอยากอยู่ไกล้ชิด และความเอาใจใส่จากอีกฝ่าย
ซึ่งวัยรุ่นน้อยคนที่จะปฏิเสธความรักเช่นนี้ได้

วัยหนุ่มสาวเป็นวัยที่อยากรู้อยากลอง ทะยานอยาก และต้องเจอกับบททดสอบตบะธรรมสูงมาก หากพลังธรรมไม่สูงพอ
ก็อาจต้องตกอยู่พันธะแห่งรัก หรือ บ่วงแห่งรัก โดยยากที่จะถอดตัวขึ้นได้
ความรักอันแท้จริงนั้นดุจดั่งรักที่มารดามีต่อบุตร กล่าวคือขอเพียงคนที่เรารักมีความสุขในสิ่งที่ปราถนาก็เป็นพอ
ไม่ต้องการครอบครอง หรือมีพันธะที่ลึกซึ้งด้วย

ลองคิดดูชีวิตคู่แห่งบ่วงรักที่ต้องมีพันธะหลายอย่างด้วยกันที่พบเห็นโดยทั่วไป
ดูพื้นๆอาจดูมีความสุขชื่นบาน แต่ล้วนเคลือบแฝงไปด้วยตัณหา แห่งความใคร่
อีกทั้งยังก่อเกิดเป็นบ่วงเกิดพันธะทางกรรมร่วมกันกลายเป็นอีก1ชีวิต
(ซึ่งในอดีตมีบุญกรรมร่วมกัน) มาเกิดเป็นบุตรแห่งพันธะอารมใคร่อยากนี้่
ซึ่งบุตรบางคนที่เกิดมาอาจเป็นเจ้ากรรมนายเวรแต่ชาติบางก่อนก็เป็นได้

อารมณ์แห่งรักนั้นหากวางใจให้อยู่ในรักแท้บริสุทธิ์ได้ก็จะไม่มีทุกข์อย่างใดเลย
แต่หากใจไม่ก้าวผ่านอารมณ์ฝ่ายต่ำได้ มักจะติดอยู่ ในรักแบบหลุ่มหลงคล้อยไปตาม.. รูปรถกลิ่นเสียงสัมผัสต่างๆ...
เสียส่วนใหญ่ แรงดึงดูดของความรักนั้นมีพลังมาก..ไม่น้อยเลยทีเดียว เมื่อใจนี้รักใครแล้วทั้งชีวิตยอมทุ่มเทให้เลยก็มี
เหตุแห่งรักนั้นเป็นที่ทราบกันดี คือ เกิดจากอดีตชาติมีความสัมพันธ์กันมาในระดับ1เช่นเคยเกิดเป็นพ่อแม่พี่น้องลูกหลานญาติ
หรือหากเคยเป็นคู่ชีวิตกัน ชาตินี้ความสัมพันธ์แห่งรักจึงยังคงอยู่
และอีกแบบคือรักที่เกิดในชาติปัจจุบัน ในความสัมพันธ์ที่ไกล้ชิด สนิทสนมกัน ในชีวิตประจำวันนั่นเอง

อย่างไรก็ดีความรักเป็นเพียงส่วนหนึ่งของชีวิตแต่มิได้เป็นจุดมุ่งหมายหลักของชีวิต จึงควรรักอย่างมีเหตุผล
รักอย่างเข้าใจ ประยุกต์ใช้ความรักให้เกิดประโยชน์ต่อจุดหมายอันแท้จริง อาจแปลรักให้เป็นพลังแห่ง ฉันทะ พลังแห่งเมตตา มีปิติสุข ในสิ่งที่รักที่ชอบที่เราเป็นอยู่ ซึ่งจะเป็นประโยชน์สูงกว่า กระแสแห่งรักตามห้วงอารมณ์ต่างๆ อย่างนี้เป็นต้น
ท้ายนี้ขอให้ทุกท่าน ได้ประโยชน์สุขอันแท้จริงจากรักแท้ที่มีอยู่ในทุกสรรพสิ่ง และสมหวังในสิ่งที่ปรารถนา สาธุครับ..
(หากขาดตกบกพร่องประการใด..ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยครับ)

โมทนาธรรม...
<< อินทรปัญญาสกุล >> ​

 

อนุโมทนาบุญคะ บทพิสูจน์นี้ลำบากมาก แต่คนเราต้องเจอทุกข์เสียก่อนจึงอยากสละทุกข์ และรู้ว่าความสุขไม่จีรังยั่งยืน

 

ความรักก็เหมือน การกิน การเสพ ด้วย อายะตนะ นั่นแหล่ะครับ

กินมากก็แน่นท้อง ท้องอืด แน่น จุก เสียด ปวดท้อง หรือท้องแตกตาย
กินน้อยก็ไม่พอแรง แรงไม่พอ ร่างกายไม่แข็งแรง สุขภาพไม่ดี

สุขหรือทุกข์ ตนเองรู้เองครับ ว่าพอดีหรือไม่พอดี ความรักก็เหมือนกันนี่แหล่ะครับ
คิดอะไรมาก

 

ฮักแล้วคันไปทั่วตัว
คนที่เป็นไข้แพ้ดอกสัก
เป็นอย่างไร
รักษาอย่างไร
หรือไม่อย่างไร

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้ว

 

สั้นๆ แต่มีความหมายนะเนี่ย

 

ลองรักเพื่อเรียนรู้และปล่อยวางดูครับ หากไม่ได้สัมผัสก็ยากที่จะหายสงสัยและยากที่จะก้าวผ่านไปได้ ถ้าอย่างนั้นควรรักอย่างเข้าใจ ให้ถูกต้องตามทำนองคลองธรรม หรือ ตามขนบธรรมเนียมประเพณี รักโดยที่ใจไม่ต้องเป็นทาสของความใคร่.....
(อัตตาทั้งหลายในมนุษย์ มีตัวตนแห่งเพศตรงข้ามนี่หล่ะตัดได้ยากสุด)
โมทนาธรรมครับ..​

 

สาระธรรมมาใหม่ครับ สภาวะแห่งพุทธะ ในจิตตน เป็นเช่นไร เชิญศึกษาหาคำตอบได้ที่.
http://palungjit.org/posts/7488070