อารมณ์แห่งธรรม...

บรรยายในนาม อินทรปัญญาสกุล (DR-NOTH)

สภาวะแห่งธรรมอันบริสุทธิ์นั้น เมื่อจิตเราเข้าถึงแล้ว ย่อมได้สัมผัส พลังอันวิเศษ บริสุทธิ์ สงบยิ่ง สว่างล้ำ
ซึ่งเป็นสุขแท้ถาวร ที่ยากจะเสกสรรคำพูดใดๆมาพรรณนาได้ เป็นสภาวะที่เป็นอิสระแห่งสุขโดยแท้เหนือทุกข์ใดๆแอบแฝง
และเป็นสุขที่เหนือกว่าสุขทั้ง3โลก (มนุษย์โลก สวรรค์โลก และ พรหมโลก)
ดวงจิตใดเข้าถึงกระแสแห่งสุขนี้แล้วเรียกได้ว่า เข้าถึงอารมณ์แห่งธรรม แล้วนั่นเอง

มนุษย์เรานั้นเมื่อเกิดมาบนโลกย่อมได้สัมผัสอารมณ์ต่างๆนานา มากมาย ผ่านเข้ามาในห้วงแห่งความคิดของจิตนี้
ซึ่งในที่นี้ข้าพเจ้าขอแบ่งตามลักษณะจิตเป็น 3 ประเภท เพื่อง่ายต่อการแจกแจงดังนี้
1.อารมณ์ฝ่ายอกุศล (โลภะ โทษะ โมหะ)คือ อารมณ์ความนึกคิดที่โน้มน้าวใจไปสู่ความทุกข์(สวาวะที่ทนได้ยาก บีบเค้นใจเราให้ร้อนรนกระวนกระวายไม่เป็นปกติ)ซึ่งอารมณ์ที่เจอกันบ่อย คือ ความไม่พอใจในสิ่งที่เห็น ได้ยิน และสัมผัสต่างๆนานา เมื่ออารมณ์เหล่านี้ผ่านเข้ามาทาง อายตนะทั้งหลาย จิตใจย่อมถูกปรุงแต่งให้คล้อยตามอารมณ์เหล่านั้นไปด้วย
(อารมณ์ข้อนี้แก้ได้ด้วยการมีศีล คือสำรวมระวังกายใจให้อยู่ธรรม อย่างนี้เป็นต้น)

2.อารมณ์ฝ่ายกุศล คือ อารมณ์ความนึกคิดที่โน้มน้าวใจเราไปสู่สภาวะแห่งสุข เช่น ความยินดี ร่าเริง
ความคิดที่เป็นบุญเป็นกุศลและเป็นประโยชน์สุข หรือโดยรวมเรียกว่า.. สภาวะแห่งความคิดที่เป็นไปตามครรลองคลองธรรมทั้งหลายนั่นเอง
(อารมณ์ข้อนี้ดับลงได้ด้วย สมาธิ ทำจิตให้นิ่งอยู่กับสภาวะธรรมอันบริสุทธิ์ เป็นต้น)

3.อารมณ์อุเบกขา คือ ความนึกคิดที่เป็นกลางไม่ยินดียินร้ายต่อความคิดที่เกิดขึ้น เป็นอารมณ์ที่ถูกกลั่นกลองจาก ข้อ 1 และ 2 มาแล้ว กล่าวคือ เมื่อใดที่ใจเกิดความคิดจะมีตัวอุเบกขา เข้ามาใคร่ครวญ ก่อนเสมอ ในลักษณะที่ว่า อารมณ์ทั้งหลายที่เกิดขึ้นและทำให้ใจเราคิดถึงอยู่ตอนนี้ เป็นปรกติของใจ ย่อมเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปเป็นอนิจจัง กล่าวคือมีตัวปัญญาเฝ้ามองดูความนึกคิดที่เกิดดับดับ ไม่คล้อยไปตามสิ่งที่คิดทั้งหลายนั่นเอง

กระแสแห่งสุขโดยแท้จริงนั้น คือการจัดการกับความคิดของเราเองได้ สามารถสั่งใจให้คิดหรือไม่คิดสิ่งใดก็ได้ ควบคุมความคิดมิให้เลยเถิดไปไกลเกินขอบเขตแห่งธรรม และดับความคิดลงได้เมื่อไม่มีความจำเป็นต้องใช้ความคิด คือ สามารถทรงจิตที่เบิกบานบริสุทธิ์(จิตสูงทั้งปวงดวงปัญญาทั้งหลาย)ให้เกิดมีได้ในทุกเมื่อนั่นเอง
เจริญในธรรมน่ะครับทุกท่าน .....
<< อินทรปัญญาสกุล >>​

 

หากเราจะกล่าวว่าเป็นอารมณ์ของจิต
ในสภาวะธรรมนั้นๆ

ได้หรือไม่อย่างไร
จิตควบคุมได้มี
จิตที่ควบคุมไม่ได้มีหรือไม่อย่างไร

หากเราควบคุมเขาได้
เราไปเจอสิ่งใหม่ที่เราไม่รู้เราไปคุมเขาไว้
แล้วคลุมอีกต่างหาก
เขาจะสว่างไหม
หรือไม่อย่างไร

ฤ.ว่า
พิจารณาเขาก่อน
เห็นการเกิดดับ
หรือตามดูตามรู้การเกิดการดับนั้น
ดูไปเฉยๆ

เพราะนั้นคือ

กาย
นั้นคือเวทนา
นั้นคือจิต

ที่รวมกันเรียกว่าธรรม

หรือทั้งหมดคือปัจจัยที่ทำให้เกิดกรรมเกิดธรรม
อย่างนั้น

หรือไม่อย่างไร

อารมณาปัจจะโย
เป็นส่วนประกอบหนึ่งเท่านั้น
ยังมีหลายปัจจะโย
กว่าจะได้ผลคือกรรมดีชั่วอุเบกขา
หรือไม่อย่างไร

ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

กึ่งถามกึ่งตอบ น่ะท่าน มะหน่อ อารมณ์แห่งธรรมแท้จริง คือ ใจที่ตั้งมั่นอยู่ในศิล จิตที่ทรงตัวอยู่ในสมาธิ และมโนวิญญาณที่พรั่งพร้อมด้วยปัญญา.
(ขอบคุณทุกความคิดเห็นครับ)​

 

กุศลจิตที่เราคิดดี พูดดี และทำดีทั้งหลายล้วนเป็นปัจจัยหนุนนำให้อารมณ์ในธรรมคือ
กระแสแห่งสุขแท้ชะโลมจิตใจให้ชื่นบาน... ​

 

ถ้าเป็นอารมร์อกุศลธรรมเป็นธรรมหรือไม่อย่างไรขอรับ
ขอท่านเจริญในธรรมยิ่งแล้วขอรับ

 

อกุศลธรรม เป็น อารมหยาบ ที่ปุถุชนทำลงไปเพราะอำนาจแห่งกิเลส หรือเพราะ ความโลภโกรธหลงนั่นเอง ถ้าจะมองเป็น ธรรมก็ได้ นะท่าน มะหน่อ กล่าวคือ เพราะเหตุแห่งโลภโกรธหลงที่ยังครอบครองจิตอยู่จึงยังคงสร้างอกุศลกรรม ผลที่ได้รับก็คือ ความทุกข์ต่างๆ นานาตามเหตุปัจจัยแห่งกรรมที่สร้างนั่นเอง ...
โมทนาธรรม
<< อินทรปัญญาสกุล >>

 

สาระธรรมมาใหม่ครับ สภาวะแห่งพุทธะ ในจิตตน เป็นเช่นไร เชิญศึกษาหาคำตอบได้ที่.
http://palungjit.org/posts/7488070

 

จัยคือปัจจัย
จัยคือปัจหรือปัสสะหนึ่งของปัจจัีย
จัยมีกี่ใจ
เมียยังมีสี่เมีย
แล้วจัยมีสี่้ห้องหรืออย่างไรขอรับ