เมื่อฉันพบคุณ(When I met you) ตอนที่ 3
คณะของเราพักอยู่ที่โรงแรมในเมืองเว้เป็นเวลา 3 คืน จึงเดินทางกลับมาที่เมืองปากเซ ประเทศลาวเพื่อศึกษาดูงานที่มหาวิทยาลัยจำปาสัก และจะเข้าพักที่โรงแรมจำปาศักพาเลส เมื่อรถนำนำเรามาถึงโรงแรมเวลาประมาณ 1 ทุ่ม ทุกคนเช็คอินแล้วขนข้างของขึ้นห้องพักฉันก็เช่นกัน แต่อากาศวันนั้นอบอ้าวมากเป็นพิเศษซึ่งสามารถบอกได้เลยว่าฝนจะตกแน่นอนคืนนี้ ฉันคิดอยากชมเมืองจำปาสักขึ้นมาเพราะระหว่างทางก่อนถึงโรงแรม ฉันสังเกตเห็นวัดซึ่งอยู่ตรงข้ามกับห้างสรรพสินค้าละคิดในใจว่าพรุ่งนี้เช้าฉันอาจจะได้มาทำบุญก็ได้
ฉันขออนุญาตพี่ที่เป็นเพื่อร่วมห้องลงมาข้างล่างเพื่อสูดอากาศให้หายอึดอัดนอกโรงแรม แต่ขณะที่กำลังจะเดินออกจากโรงแรมฉันก็ได้เห็นกลุ่มผู้เข้าร่วมสัมมนาซึ่งเป็นสุภาพบุรุษประมาณ 4-5 คน กำลังนั่งคุยกันอยู่ที้ล็อบบี้ หัวหน้าคณะพูดทักฉันว่า “จะไปไหนครับ” ฉันตอบว่า “ ไม่ทราบว่ามีใครสนใจจะเดินเที่ยวชมเมืองด้วยกันไหมคะ” หัวหน้าพูดว่า “เอ้าหนุ่มคนไหนสนใจไหม มีสาวมาชวนแล้ว” ดิฉันรู้สึกเขินนิดหน่อยจึงยิ้มและตอบว่า “พอดีที่ผ่านมาเห็นห้างอยู่ใกล้แค่นี้เองก็เลยอยากไปชมหน่อย” ทุกคนก็ยิ้มให้กับฉันอย่างเห็นด้วย ฉันได้สังเกตว่าขณะที่กำลังจะเดินออกจากโรงแรมมีผู้ชายคนหนึ่งลุกขึ้นโดยไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินตามฉันมาและได้มายืนพร้อมกันที่หน้าโรงแรมเขาก็คือคุณติ่งนั่นเอง คุณติ่งถามว่า”เราจะไปไหนครับ” ฉันตอบว่า “แดงจะไปซื้อของเพื่อตักบาตรตอนเช้า ร้านแถวนี้น่าจะยังไม่ปิดและมีขนมขาย” เราทั้งสองรีบเดินได้ประมาณ 20 เมตรก็มองเห็นร้านเบเกอรี่ฝั่งตรงข้ามจึงเดินเข้าไปดูซึ่งตอนนั้นเขากำลังจะเก็บร้านพอดี ฉันจึงขอซื้อขนมพลางถามถึงเส้นทางการบิณฑบาตในตอนเช้าด้วย โดยมีคุณติ่งยืนอยู่ข้างๆฉันและถามว่า “คุณแดงจะซื้อกี่ห่อครับ” ฉันตอบว่า “ปกติทำบุญก็น่าจะเก้าชุดนะคะ” เข้าจึงพูดว่า “งั้นผมทำบุญด้วยคนคนละครึ่งครับ” ฉันก็รับเงินจากเขาและส่งเงินทอนที่เหลือให้เขาแต่เขาไม่รับและบอกให้ฉันเอาไปทำบุญ คุณติ่งพูดขึ้นว่า “ผมอยากกินอะไรเย็นๆ หวานๆแก้ร้อนหน่อย” ฉันถามว่า “ขนมเค้กไหมคะ แต่เขาจะปิดร้านแล้วนะคะ เราเดินไปที่ห้างไหมเผื่อมีสิ่งที่อยากกิน” ฉันรับขนมจากคนขายแล้วรีบเดินอย่างระวังเท้าเพราะว่าสภาพถนนไม่ราบเรียบเท่าไหร่ คุณติ่งเองก็ช่วยระวังและมองดูรถผ่านไปมาในบางครั้ง เราเดินต่อไปอีกประมาณ 3