ติดอยู่ในฝันนานเป็นวันเท่ากับเรื่องจริง ทั้งที่นอนหลับไปแค่แปบเดียว(โลกคู่ขนานหรือเปล่า)

สวัสดีค่ะ วันนี้จะมาแชร์ประสบการณ์และขอความคิดเห็นจากทุกท่านค่ะ

เรื่องของเรื่องก็คือ เราเข้านอนปกติแล้วได้หลับฝันไป ฝันนั่นฝันนี่เยอะแยะ แล้วก็นอนหลับๆตื่นๆค่ะ จนช่วงเวลาสุดท้ายที่หลับคาดว่าน่าจะประมาณสองชั่วโมง(เพราะดูนาฬิกา) เราก็ได้ฝันไปว่าเรากลับไปที่บ้านค่ะ ทุกอย่างทั้งบรรยากาศ บ้าน บริเวณชุมชนรอบๆเหมือนหมด แต่ผู้คนก็มีบางส่วนที่เปลี่ยนไป อย่างเช่นบางคนไม่ได้ท้อง แต่ในฝันท้อง ประมาณนี้

ตอนแรกเพราะว่าฝันเลยก็คิดว่าเรื่องจริง คือยังไม่รู้ตัว แต่ด้วยเหตุการณ์มันทำให้เราติดอยู่ในนั้นนานเกินไปแทบจะนับชั่วโมงเหมือนเรื่องจริงเลย เราจึงรู้ตัวค่ะว่าฝัน เราพยายามทำให้ตัวเองตื่น(อยู่นานเลยคิดว่าที่นั่นมันไม่ใช่ที่ของเรา และเราเหมือนไม่มีตัวตน) เราตบตีตัวเอง และลองนอนหลับไปอีกเผื่อจะได้ตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องปัจจุบันซึ่งคนละที่กับที่บ้าน

รู้ไหมคะว่ามันทรมานขนาดไหน จากกลางวันผ่านไปกลางคืน เราต้องอยู่ในนั้นคนเดียวโดยแอบซ่อนไม่ให้คนอื่นเห็น และพยายามทำให้ตัวเองกลับมา สุดท้ายก็ไม่สำเร็จจึงเผยตัวตัวยอมเปิดปากบอกพี่น้องแถวบ้าน แต่เราไม่กลับบ้านนะคะ ได้แต่ยืนมองหลังคา เพราะกลัวว่าจะเจอตัวเองในนั้น ญาติๆและคนที่่บ้านก็เข้าใจและบอกว่าพยายามจะช่วยค่ะ เขาแนะนำให้เรานอน เผื่อจะตื่นมาแล้วทุกอย่างจะกลับคืน เราก็ทำค่ะ แต่ก็นั่นแหละเรายังไม่กลับ

จุดที่เกือบจะพีคก็คือ เราเคยฝันแบบนี้มารอบหนึ่งแต่เมื่อไม่นานมานี้ค่ะ แต่เรื่องนั้้นคงไม่เล่า รู้แค่ว่าเราก็หลุดออกมายากเหมือนกัน ทรมานและไม่อยากให้เกิดอีก เราหลุดออกมาเพราะแสงแดดยามบ่ายในฝันค่ะ มันส่องในนั้นจ้าเกินปกติจนแสบตาและเราก็สะดุ้งตื่น พอมาถึงรอบนี้เราก็รอคอยค่ะ คอยให้แดดช่วงเช้าของวันใหม่ส่องมาและเราอาจจะได้ตื่นเหมือนครั้งนั้น แต่เปล่าเลย ทั้งๆที่ยืนมองท้องฟ้าเพื่อให้แดดแรกส่องลงมาที่เราโดยเฉพาะ แต่ทุกอย่างก็ปกติ เราเลยติดสินใจกลับบ้านค่ะ

ซึ่งมันก็เป็นอย่างที่คิด เพราะเราได้เจอตัวเองค่ะ เดินเข้าไปก็เจอเลยตัวเองที่นอนอยู่นิ่งๆบนพื้นในห้องครัว นอนตะแคงเหมือนคนหลับรับแสงแดดยามเช้าที่ส่องเข้ามาจากประตูบ้าน ไร้ที่นอนหรือผ้าห่ม นอนเฉยๆจนอดคิดไม่ได้ว่ามันยังมีชีวิตอยู่ไหม ยายของเราและพวกพี่ๆน้องๆที่ร่วมมือกันจะช่วยบอกว่า ลองปลุกดูสิ แต่เราไม่ทำค่ะ คิดไปนู่นว่าสมดุลมันจะเสีย ถ้าเราปลุกตัวเองขึ้นมา จะกลายเป็นว่ามีเราสองคนที่มีสติทั้งคู่ แต่ประจวบเหมาะกับเราคิดอะไรบางอย่างออก ถึงจะตลกที่เราทำเป็นนอนทับไปบนตัวเอง เหมือนวิญญาณเข้าร่างน่ะค่ะ แต่ก็ได้แค่นอนทับ เพราะทั้งเราทั้งเขามีเนื้อมีหนัง มีชีวิตไม่ใช่วิญญาณ

เราลองทำทุกวิธีนะ จนไม่รู้จะทำยังไง โชคดีตัวเองคนที่นอนอยู่มันไม่ตื่นขึ้นมาซะก่อน ช่วงเวลานั้นเลยได้แค่นอนลงข้างๆตัวเองคนนั้น ในใจก็พร่ำเพ้อไปเรื่อย แนวๆปลงกับทุกสิ่ง คิดไปตลอดว่าเราจะทำยังไง ในโลกนี้มันไม่ใช่ของเรา แล้วอีกอย่างมันก็มีเราอยู่แล้ว คิดไปคิดมาก็หลับค่ะ ซึ่งพอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นี่แหละค่ะจุดพีคที่ทำให้เราแทบบ้า (คือเราทำงานเข้ากะ เข้านอนปกติคือเช้า ตื่นอีกทีคือเย็นค่ะ) ก็นั่นแหละ พอเราตื่นขึ้นมาเห็นแดดส่องสว่างมากๆเหมือนแดดตอนเย็น เราก็ตื่นเต้น คิดเอาไว้ก่อนเลยว่าเรากลับมาแล้ว พอหันไปดูนาฬิกาที่ผนังบ้านก็ปรากฏว่าเป็นประมาณสี่โมงเย็น เรากรี๊ดๆดีใจ จนลืมไปเลยว่าเรื่องจริงเราจะต้องตื่นขึ้นมาที่อพาร์ทเม้นไม่ใช่ที่บ้าน!!!

เรากรีดร้องดีใจเดินไปบอกกับยาย แต่ยายก็ได้ยิ้มแหยๆ แต่ยายพูดกับเราอยู่ประโยคหนึ่งว่า ก่อนหน้านี้เขาฝันเห็นเรา ก่อนที่เราจะมาขอความช่วยเหลือ แต่ช่วงเวลานั้นเราเอาแต่ดีใจ ไม่ได้ถามอะไรต่อและไม่สนเลยว่า แท้ที่จริงแล้วเรายังไม่กลับมา!! จนผ่านไปประมาณเกือบสิบนาที เราก็รู้ตัวค่ะ ว่านี่ฉันยังไม่ได้กลับนะ ยิ่งพอดูนาฬิกาดีๆอีกรอบ นาฬิกาเป็นทรงเดิมสี่เหลี่ยม แต่ตัวเลข 12 และ 6 มันเอียงผิดองศา เหมือนกลับหัวล่างบนกันเองเลยค่ะ ทำให้เราดูไม่ดีคิดว่าบ่าย ที่แท้ก็ยังเช้าเหมือนเดิม มันหลอกเรา! นาฬิกาบ้านไหนทำเลขผิดองศา แถมยังเรียงกันผิดตำแหน่งด้วย

เราเศร้าเลย ไม่รู้จะทำยังไง ปล่อยร้องไห้ออกมาโฮๆเลย พร่ำแต่ว่าอยากกลับบ้าน อยากกลับไปที่ของเรา คิดว่าซึมไปนานมากๆสักชั่วโมงได้ ปลงตกกับชีวิตสุุดๆ ไม่เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น หมดอะไรตายอยากกับชีวิตสุดๆ จนสุดท้ายเราก็นอนลงไปข้างๆตัวเองคนที่ยังไม่ตื่น นอนมองนอนปลงเก็บความทรงจำ แล้วก็เพราะความสิ้นหวัง ทำให้เราหลับตาลงและคิดว่าหลับไป และขณะนั้นนั่นเองเรารู้สึกวูบๆวืบๆ หัวปั่นๆเล็กน้อยและสุดท้ายก็สะดุ้งตื่นค่ะ เราได้กลับมาแล้ว ลืมตาตื่นในห้องของตัวเอง ด้วยสภาพที่โคตรเหนื่อย เหงื่อออกเต็มไปหมด ร่างหายร้อนวูบวาบ เราร้องไห้เลย ร้องไห้ที่ได้กลับมาแล้ว เราสำรวจตัวเองทุกอย่างปกติ แต่เหนื่อย เหมือนไม่ได้นอนเลย พอลุกขึ้นมาก็รีบโทรหาที่พึ่งทางใจอย่างด่วนค่ะ

ส่วนตรงนี้เป็นข้อสังเกตของเรานะคะ
-น้าหญิงของเราในชีวิตจริงลูกโตแล้วค่ะ แต่ในฝันพึ่งท้องแก่
-ยายของเราชีวิตจริงแก่มากแล้วเดินไม่ค่อยไหว แต่ในฝันยายแก่ก็จริง แต่แข็งแรงมากๆ
-ตัวเราเองที่นอนอยู่ หน้าตาเหมือนกัน แต่บางส่วนไม่เหมือน เพราะในฝันคนๆนั้นผอมกว่าเราตอนนี้หน่อย ผิวขาวกว่านิดนึง ทรงผมต่างกันเล็กน้อย ใส่เสื้อผ้าที่เราไม่มีค่ะ
ส่วนบริเวณรอบๆทั้งบ้าน ทั้งชุมชนเหมือนหมด แต่ข้าวของบางอย่างก็มีเปลี่ยนไปบ้างค่ะ โดยเฉพาะนาฬิกาเรือนนั้น!!

สุดท้ายอยากขอความคิดเห็นจากทุกท่านว่าเราจะแก้ปัญหายังไงเมื่อต้องฝันแบบนี้คะ อยากหาวิธีรับมือ เพราะเราคงจะจิตตกที่ต้องฝันอีกครั้งและอีกครั้ง ที่สำคัญฝันแบบนี้มันสื่อความหมายยังไงกับเรา สามารถอธิบายทางวิทยาศาสตร์ได้ไหมคะ ตั้งแต่โตมา นี่รอบที่สองแล้วสำหรับฝันนี้ ที่เราคิดว่ามันไม่ใช่เรื่องเล็กๆ (เพราะรอบแรกทำเป็นลืมๆมันไป) แล้วระยะเวลามันต่างกันมากๆนะคะ เรานอนหลับไปดูนาฬิกาก็เกือบสองชั่วโมงนะ แปปเดียว แต่ในฝันเรานับชั่วโมงอยู่ในนั้นนานเกือบสองวันหนึ่งคืนค่ะ คือใช้ชีวิตแบบเรื่องจริงเลย ไม่มีก้าวกระโดดเหมือนฝันทั่วไปนะคะ ซึ่งสิ่งนี้แหละที่ทำให้เรารู้ตัว ว่าเราฝัน เพราะอยู่นานเกินไปค่ะ

ขอบคุณค่ะ

 

เวลาในฝันมักจะเร็วกว่าเวลาบนโลกจริงครับ เพราะวิญญาณคุณอาจถูกดูดไปต่างมิติ น่าจะแรงเจ้าหลุมดำ หรือหลุมกรรมนี่แหละ ทำให้คุณอยู่ในอาณาบริเวณซิงกูร่าลิตี้ หรืออาจเรียกว่ามิติที่ 5 ขึ้นไป
มิติที่ 5 คือสภาพวิญญาณอะครับ
แต่เรื่องฝันนานเป็นวันนี่ไม่แน่ใจนะ ผมฝันครั้งแรกก็เหนื่อยหอบยังงี้แหละ ใจเต้นรัว เดี๋ยวก็ชิน ไปอ่านกระทู้ความฝันผมได้นะ ผมก็มโนแบบมีหลักการอะ

 

อธิบายแบบวิทย์ก็ต้องดูหนังฝรั่งเรื่อง interstella อะ บางทีคุณอาจกำลังไปโลกใหม่อยู่ก็ได้ แต่เพราะระบบห้ามก๊อปปี้วิญญาณจึงต้องมีร่างใดร่างหนึ่งหายไป เพราะคุณยังมีห่วงกับโลกเก่าเยอะจึงยังมีแรงกลับเข้าร่างเก่าได้ พวกเทพเขาอาจเอาฝันมาให้ดูเป็นลางก่อน ผมฝันยาวนานสุดแค่ 10 นาทีเองมั้ง โลกนี้ยังมีอะไรแปลกๆ อีกเยอะ

 

อยู่ในโลกความฝันของตัวเอง สร้างขึ้นมาเองเลยมีอาการเหนื่อย วิญญาณยิ่งดิ้นรน ยิ่งกระทบกับกายเนื้อ
เคยเป็นเหมือนกันค่ะ แต่ฝันคนละอย่าง ทางที่ดีคือปล่อยใจและร่างกายให้สบายๆ แล้วหลับให้ลึกที่สุด ใช้คำภาวนาดู จะได้ไม่ฝันแบบนี้อีก(อย่าหมกมุ่นด้วย) เพราะถ้าฝัน คือร่างกายไม่พร้อมตื่น แต่จิตใจอยากตื่น มันก็จะยังไม่ตื่น ถ้าฝันก็จะไปติดในฝันทรมานหาทางออกในฝัน ถ้าครึ่งหลับครึ่งตื่น จะทรมานในกาย ติดในกายแบบครึ่งความจริงครึ่งฝันค่ะ
ปล.รอฟังท่านอื่นแนะนำต่อนะคะ

 

ขอบคุณที่เข้ามาตอบนะคะ ถึงจะไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับพวกมิติเวลาอย่างลึกซึ้ง แต่ในความฝันนั้นมันเหมือนจริงมากๆค่ะ ตอนตื่นขึ้นมาแรกๆนั้นกลัวมาก มันคิดไปเรื่อยเปื่อย ก่อนที่จะมาสอบถามในนี้ก็ได้หาข้อมูลมาบ้างแล้ว แต่มันก็ไม่มีอะไรสามารถอธิบายได้เลยค่ะ แต่ที่กลัวที่สุดก็คือตัวเองที่ไม่ใช่ตัวเอง ฝันเห็นคนที่เหมือนกับเราอีกคนมันรู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ค่ะ

 

ขอบคุณมากๆค่ะ อาจจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ เพราะเข้าใจเลยว่าตัวเองยึดติดที่อยากจะตื่นเกินไป มันเหมือนว่าตัวเองวนเวียนอยู่ตรงนั้นนานพอให้รู้ได้ว่า นี่เรากำลังฝันอยู่นะ หลังจากนั้นก็เอาเลยค่ะ ระแวง หวาดกลัว กลัวไม่ได้กลับบ้าน ทั้งๆสิ่งที่เห็นก็คือบ้านแท้ๆ สุดท้ายก็ติดอยู่ที่นั่นนานกว่าที่คิด แม้ว่าจะหลับไปแค่เกือบสองชั่วโมง แต่อยู่ในนั้นนานเป็นวันเป็นคืน นั่นดูนาฬิกาเกือบตลอดค่ะ เหมือนกับการใช้ชีวิตเปล่าๆให้ผ่านไปในหนึ่งวัน มันแย่มากๆ เข็ดมากๆ

 

สังเกตเข้ามาที่ ขณะลืมตาตื่นเข้ามาเลย

สภาวะ จมเข้าไปในความคิด ไม่ใช่ว่า เกิดเฉพาะตอน นอน

การจมไปในความคิด ไม่ฟังคนอื่น นี่มันมีตลอดเวลา จมความคิด
ของเราคนเดียว ไม่ฟังคนอื่น แม้นอย่างโพสนี้ ก็อาจจะเกิด

แม้นขณะกำลังฟังคำอธิบาย มันก็ พยายาม ยื้อ ให้จมความคิดของตนคนเดียว

ดังนั้น

สังเกตเข้ามาเลย ไม่ใช่ไป อุปทานเอาเฉพาะตอนหลับ

ตอนตื่น ตอนเสวนา กันอยู่นี่ มันก็มีอยู่แล้ว ไม่ใช่คู่ขนาน ตัณหามันพาไป

อวิชชา ปิดบังอีกที

 

การพ้น การจมในความคิดคำนึง มีไหม

มีหลายอย่าง

ทั่วๆไป ปุถุชนขาดการ กำหนดรู้ เห็นสภาวะจมความคิด จะใช้
อาการ ปล่อยจากความคิดหนึ่ง ไปจมอีกความคิดหนึ่ง ทั้งคืน
ทั้งวัน จิกหมอน

ปุถุชนหมั่นสดับ หมั่นกำหนดรู้ จะเห็นสภาวะจมความคิด เกิด
ดับไปตามความเป็นจริง แต่จะมี จิตหนึ่งน้อมไปในความสงัด
จากอาการจมความคิด ไปติด"ว่าง" ( ซึ่ง ว่าง เป็นสภาวะคิดชนิดหนึ่ง
แต่ดีกว่าไป จมความคิดอย่างอื่นที่มี กามสัญญาเจือปนสูงงง )

ปุถุชนชั้นเลิศ จมความคิดก็รู้ ไม่จมความคิดก็รู้ ว่างก็รู้ ไม่ว่างก็รู้
ล้วนแต่เป็นเรื่องของ ธรรมที่แปรไปตามผัสสะ เว้นจากผัสสะ ก็จมความคิดไม่ได้

การจมความคิดใดๆ จึงเกิดเพราะ ผัสสะ ทั้งนั้น

ผัสสะ เองก็ไม่ใช่ตน ของตน เป็นสิ่งที่แปรปรวนไปตามโลก

สมมติว่า โลกเขาตูมตาม คนที่ขาดการสดับ ก็จมอาการตูมตาม มีแต่อาการ
อกสั่นขวัญแขวน ตีอก ร่ำไห้

คนที่หมั่นสดับ มั่นกำหนดรู้ ตั้งจิตไว้ในธรรม จักรู้จัก "หนทางพ้น" มีอยู่ ไม่ใช่ไม่มี
โดยที่ โลกเขาก็ตูมตาม กันอยู่

 

ผมเพิ่งจะฝันนี้เลยครับนอนไปประมาน1ชม.แต่ในฝันมันคือ1อาทิตกว่าๆตื่นมาแทบเอ๋อเลย

 

ฝันซ้อนความฝันมันช่างทรมานค่ะ รู้ตัวว่าฝันแต่กลับออกมาไม่ได้ ในฝันเข้าป่าไปตอนกลางคืนเราอยากกลับบ้านแต่ต้องเดินผ่านป่าแห่งนี้ก่อน มีเสียงเตือนเราจากจิตสำนึกเหมือนโทรจิต และต้องออกให้ทันก่อนพระอาทิตย์ขึ้น ถ้าเราตื่นหมายถึงว่าเรายังออกมาไม่ได้ก็จะไม่มีโอกาสได้กลับออกมา ในป่าช่างน่ากลัว เจอผู้หญิงใส่ชุดขาวบอกเราว่าให้เรากราบ ใครไม่รู้ที่เรามองไม่เห็น หน้ากองไฟที่ลุกโชน ถ้าไม่ทำเราจะไม่มีวันได้ออกไปจิตใต้สำนึกสั่ง เดินผ่านบึงน้ำ เห็นผู้หญิงเล่นน้ำแต่ เค้ามีผิวสีดำทั้งหมด ผมไม่มีไม่รู้ว่าเป็นคนหรือเปล่า ทำได้แค่หลบหนีและยอมทำทุกอย่างตามสิ่งที่พบเจอ จิตสำนึกเป็นตัวสั่งว่าเราควรทำยังไงสิ่งที่เค้าให้ทำเพื่อที่เราจะได้ตื่นขึ้นมาและออกมาจากจุดๆนั้น จากที่มีเพื่อนเดินแต่มีเหตุที่ต้งพลัดหลงกัน เรารู้ว่าฝัน อยากตื่นแต่ต้องสั่งตัวเองว่าห้ามลืมตา เราไม่อยากติดอยู่ในนี้ตลอดชีวิต เดินจนเจอหนทางออก จึ่งตื่นและเช้าพอดี เหนื่อยก็เหนื่อเพลียเหมือนเดินทั้งคืน

 

โลกวัตถุคือสมองดับจิตโดนลบโลกวัตถุจะยังอยู่ แต่ถ้าโลกฝันโลกนิยายถ้าหลุดจาก นิยายเน็ตเวิร์กคือแชร์ฝัน ถ้าฝันส่วนตัวคือถ้าตายก็จะโดนลบทั้งหมด

 

ฝันแบบนี้คือเหมือนเห็นตัวเองในมิตินึงใช่ไหม แต่เอาจริงๆไม่ต้องไปกลัวนะ ให้คิดตลอดว่านี่คือความฝันไม่ใช่ความจริง ให้คิดตลอดว่าเราจะผ่านเรื่องราวเหล่านี้ไปได้ ฝันแบบนี้เราฝันบ่อยมาก แรกๆก็ต้องใจไปๆมาชินแล้ว ในช่วงที่เรายังไม่ตื่นเราก็ดิ้นรนหาทางออกให้ได้เหมือนกัน เป็นไปได้ถ้าครั้งในที่ฝันอีกให้คิดแล้วหลับตาตอนเราตื่นขึ้นมาดู จะทำให้เราหลุดออกมาจากฝันนั้นได้ หรือลองเดินไปถามคนที่อยู่ในฝันร่วมกับเราดูว่า เราจะต้องกลับไปยังไง แล้วทำตามคำแนะนำของเขาแต่รับฟังและทำตามอย่างมีสตินะ บางตนในฝันอาจจะหลอกเราเหมือนซ้ำเติมอีก ตัวเราต้องยึดมั่นๆใจให้มากๆแล้วจะผ่านไปได้เสมอ สู้ๆ

 

สมัยเด็กๆพ่อชอบบอกว่าเวลาคนนอน วิญญาณจะออกจากร่างจำได้ว่าพ่อบอกว่าเจตสิกนะถ้าจำไม่ผิด (ขออภัยมันหลายสิบปีมาก)

โตมาก็เชื่อว่าถ้าฝันแล้วรู้ว่าฝันแสดงว่าเรามีสติและยังยึดติดกับร่างกายอยู่
ไม่ว่าฝันหรือตื่น ให้เราทำสมาธิไว้น่าจะช่วยได้นะครับ เพราะสุดท้ายไม่ว่าจะฝันหรือตื่น มันก็มีค่าไม่ต่างกัน

 

ฝัน ก็คือฝัน สังเกตุมีแต่คนทียังไม่ตาย ถ้าโลกคู่ขนานจริง ไม่มีคนไม่ตาย