ขอรบกวนทุกท่านด้วยครับ สอบถามเรื่องจิตของคนเราขณะที่นั่งสมาธิ

กระผมรบกวนสอบถามทุกท่านด้วยครับ
เมื่อสองวันก่อน กระผมได้นั่งสมาธิ ท่องบริกรรมคาถา บทสวดมนต์ ภาวนาไปเรื่อย ๆ จิตของกระผมได้เห็นสถานที่เป็นภูเขาหิน ล้อมรอบ ตรงกลางมีแอ่งน้ำขนาดใหญ่มาก น้ำสีฟ้าใส มีศาลาริมน้ำที่ประดับตกแต่งอย่างสวยงามมาก เหมือนกับว่าเป็นสถานที่อันศักดิ์สิทธิ์หรือเป็นสถานที่ของเจ้านายสมัยก่อน กระผมเกิดความสงสัย ว่าสถานที่นี้ดูสบายตา สบายใจ อยากจะลงไปนั่งศาลาริมน้ำนั้นเหลือเกิน ขณะกำลังเดินไปที่ศาลา ได้มีวิญญาณหญิงสาวผู้หนึ่งมาปรากฎกายต่อหน้ากระผมแบบกระชั้นชิด ดวงตาคู่นั้นน่ากลัวมาก เหมือนขัดขวางไม่ให้กระผมเดินลงไปนั่งในศาลานั้น ข้าพเจ้าสะดุ้งจนสมาธิหลุด ลืมคาถาที่ภาวนา ท่องผิด ข้ามวรรคบ้าง ทั้งที่ไม่น่าจะลืม สมาธิหายหมด แม้จะพยายามนั้งสมาธิอีก ก็นั่งไม่ได้
กระผมอยากรบกวนสอบถามว่า
ขณะนั่งสมาธิเกิดอะไรขึ้นกับจิตของข้าพเจ้า เพราะทุกครั้งที่นั่งสมาธิ จิตมีแต่ความสงบ ว่างเปล่า แต่ครั้งนี้กับเห็นสถานที่ที่ไม่เคยไป และยังเห็นวิญญาณมาขัดขวางไม่ให้ลงไปยังสถานที่นั้นอีกด้วย จนทำให้กระผมนั่งสมาธิต่อไม่ได้
กระผมขอความอนุเคราะห์ตอบด้วยครับผม
ขอบคุณครับผม

 

ถามจขกท.หน่อยว่า คุณนั่งสมาธิ,เจริญสมาธิ,ทำสมาธิ ฯลฯ (ธินั่นธินี่) เพื่อจุดประสงค์ใด และทำมานานแค่ไหนแล้วครับ

 

นั่งสมาธิมาประมาณ 5 เดือนแล้วครับ
ส่วนมากจะนั่งเพื่อฝึกจิตให้สงบ แต่บางครั้งจะนั่งสมาธิเพื่อระลึกถึงบูชาคุณของครูบาอาจาย์ครับ

 

ถ้ายังงั้น จขกท. ก็ไม่ต้องคิดถึงสองสิ่งสองเรื่องนั้น เพียงฝึกทำใจให้อยู่กับกิจจิตอยู่กับสิ่งที่ทำก็ใช้ได้

แต่เท่าที่ดูนี่แล้ว "เมื่อสองวันก่อน กระผมได้นั่งสมาธิ ท่องบริกรรมคาถา บทสวดมนต์ ภาวนาไปเรื่อย ๆ" จิตคุณ (พูดภาษาสมมติเพื่อให้เข้าใจ แต่ถ้าพูดภาษาปรมัตถ์จิตก็ไม่ใช่ จขกท.เอง) กล่าวคือจิตคุณยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง

 

หมายความว่าไงครับ ที่ว่าจิตยังไม่มีงานทำเป็นหลักเป็นแหล่ง ขยายความหน่อยครับ

 

เข้าใจมากเลยครับ
ขอบพระคุณอย่างสูงครับ

 

การทำสมาธิ,เจริญสมาธิ,นั่งสมาธิ,การเจริญภาวนา,การฝึกจิต ฯลฯ ต้องมีที่มีหลักให้จิตทำงาน เช่น ลมหายใจเข้า-ออก อาการพอง-ยุบของท้อง หรือไม่ก็กสิณไปเลย แล้วก็ว่าไป (จะเรียกว่าอะไรแล้วแต่) กล่าวคือ ควบคุมจิตให้อยู่สิ่งนั้น แม้แต่ทำการทำงานประจำวันของเรา เช่น อ่านหนังสือ เขียนหนังสือ รดน้ำต้นไม้ ตัดแต่งต้นไม้ ซักเสื้อผ้า รีดผ้า แปรงฟัน อาบน้ำ ขับถ่าย ฯลฯ ก็ได้ ค่อยฝึกไป ค่อยทำไป

 

จิตมันหลุดจากอารมณ์ปัจจุบันไปแล้ว บางรายโน่นว่าไปอยู่บนสวรรค์โน่นเลย

 

ตัดตำราออกไปก่อนนะครับ
เอาภาพรวมที่ได้มีการทดสอบมาแล้วง่ายๆเลยแบบ
ภาพรวมนะครับ การนั่งสมาธิก็คือ การฝึกลดระดับ
คลื่นความถี่สมองครับ
คลื่นสมองเรา มีหลายระดับหน่อยเป็น mHz
อยากรู้ ค้นในอากู๋ ดูได้
ซึ่งจะเขียนตามลำดับอาการคลื่นที่ สูง
ลงไปหาคลื่นต่ำตามอาการมันดังนี้นะครับ

เช่น ๑. คลื่นระดับปกติในชีวิตประจำวันทั่วไป
ขึ้นลงมีช่วงระยะห่างระหว่างคลื่นมามาก คือ ที่เราลืมตาปกติ
นี่หละครับ
๒.คลื่นระดับที่ทำให้เราหลับแต่ฝันได้ เหมือนครึ่งหลับครึ่งตื่น
ซึ่งคลื่นความถี่ช่วงนี้นี่หละครับ ที่มันมีความแปรฝันสูงครับ
ถ้าเป็นกราฟก็คือ มันขึ้นๆลงๆและบ่อยๆนั้นหละครับ
มีช่วงความถี่ ประมาณ ๓ ถึง ๔ mHz
๓.คลื่นระดับที่ทำให้เราหลับสนิท ไม่ฝัน ไม่อะไร
หรือที่เราเรียกว่า คลื่นช่วงพักผ่อน มีช่วงห่างประมาณ ๒ ถึง ๓ mHz
๔.คลื่นระดับกำลังสูงคือ ความถี่ต่ำ
มีช่วงระหว่าง ๐ ถึง ๑ mHz

ระดับสมาธิขึ้นอยู่ระดับความถี่คลื่นนี่หละครับ
ยิ่งคลื่นความถี่ต่ำ แต่มีกำลังสูง ระดับสมาธิก็จะสูงตามครับ
พูดง่ายๆยิ่งฌานระดับสูง คลื่นความถี่ยิ่งต่ำนั้นเองครับ
แต่ไปได้ตรงกำลังของมันครับ นึกดีๆนะครับ

คำภาวนา หรือ บทคาถาอะไรก็ตาม เป็นอุบาย
ในการเชื่อมโยงจิต หรืออุบายในการลดคลื่นความถี่
สมองของเรานั้นหละครับ แต่โดยมากถ้าเราฝึกสมาธิแล้ว
มักจะไปยังข้อที่ ๓ ก่อนก็คือ มักจะหลับแล้วไปต่อไปได้
เพราะว่า จาก ๓ ไป ๔ มันจำเป็นต้องมีกำลังในการลดคลื่น
มาหนุนยังไงหละครับ

ส่วนถ้าใครมา ข้อที่ ๓ ได้ ก็มักจะลดลงไป ข้อที่ ๒
ทำให้เห็นภาพต่างๆนาๆได้ รวมทั้งนามธรรมต่างๆนาๆได้
ทุกรูปแบบครับ เพราะว่า คลื่นที่จะลดลงมันใช้กำลังมาก
ซึ่งมันจะไม่เหมือน ๓ ไป ๔ แต่ว่า ถ้ามันจะมีความถี่สูงขึ้น
มันไม่ใช่เรื่อยยาก เพราะได้ใช้กำลังอะไร
พอนึกออกหรือยังว่า ทำไมคนถึงหลับก่อนแล้วค่อยเห็นภาพ
หรือนั่งสมาธิแล้วถึงเห็นภาพครับ

ซึ่งถ้าคุณ ต้องการพัฒนาระดับกำลังสมาธิต่อนั้น
มีความจำเป็น ที่จะต้อง ไม่สนใจทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเห็น
ในช่วงความถี่ข้อที่ ๒ ตรงนี้เลยครับ ไม่ว่าจะเห็นอะไร
จะชอบหรือไม่ชอบ ก็ตามให้ทิ้งไปเลยทุกๆกรณีครับ

เพราะมีความจำเป็นที่เราจะต้องไปต่อให้ถึงในข้อที่ ๔
ให้ได้ก่อน จิตถึงจะสามารถแยกรูปแยกนาม เพื่อที่
จะใช้เป็นฐานสำหรับการเดินปัญญาาทางธรรม
เพื่อลดละกิเลสต่อไปในอนาคตได้นั้นเองครับ


ดังนั้น ถ้าจิตยังอยู่ในช่วงที่ ๒ นี้ จะเห็นอะไรก็ช่าง
อย่าไปยึดไปสนใจครับ พูดเอาฮาเน้นบันเทิงได้อยู่
เพราะว่า มันจะหลอกให้เราไปติดกับดักตรงนี้ได้อย่าง
คาดไม่ถึง และทำให้เราเผลอยึดเป็นจริงๆเป็นจัง
ไม่พัฒนาต่อในด้านสมาธิของเราเลยครับ.....
ถ้าสมาธิไม่พัฒนา ก็ไม่ต้องไปพูดเรื่องลดคลื่น
สำหรับแยกรูปแยกนาม เพื่อเดินปัญญาเลยครับ
ยิ่งห่างไกลมากครับ

ยกเว้นว่า เราจะฝึกสติมา จนเข้าใจวัตถุประสงค์
ในสิ่งที่เราเห็นได้ภายในเวลานั้น หรือไม่ก็ลืมตา
แล้วเข้าใจเลยว่า สิ่งที่เราเห็นนั้นคืออะไรอย่างนี้
ไม่เป็นไรครับ แต่ว่า

มันน้อยคนนะครับ ที่จะทิ้งเพราะมัวไปให้ความสำคัญ
ไปไคร่ อยากรู้ว่า สิ่งที่เห็นคือ อะไร เพราะอะไร ทำไมถึงเห็น
อยากรู้ติดตามเรื่องราวไปเรื่อย ทำให้ยึดติดไม่รู้ตัว
และยึดเอาสิ่งที่เห็นเป็นหลัก ทำให้หลงตัวเองในสิ่งที่เห็น
หลงคิดว่า ตนบรรลุธรรมโดยยึดจากสิ่งที่ตนเห็นได้
(เช่น เห็นระดับสูงๆ คิดว่าตนเองดีแล้ว นึกออกไหม)

ซึ่งเมื่อเราทิ้งมัน แล้วทำของเราต่อไป
ในอนาคต มันจะย้อนรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เราเคยเห็น
ในนิมิตทั้งหมดได้ แบบอัตโนมัติของมันเองครับ

นึกออกไหม เดินขึ้นลานบ้านให้ได้ก่อน
เมื่อขึ้นลานบานได้ เราจะมองเห็นบรรไดทุกขั้น
ที่เราก้าวขึ้นมาได้หมดเองนั่นหละครับ
เพราะบรรไดทุกขั้น ก็อยู่ในราวบรรไดเดียวกันนั่นเองครับ
ปล.พอมองภาพรวมออกหรือยังครับ
ที่ท่านๆทั้งหลาย ถึงบอกว่า อย่าไปยึด
หรือ สิ่งที่เราเห็น แม้เห็นจริง
แต่ว่ามันจะใช่หรือเปล่าอะไรนั้นหละครับ เก็ทเนาะ จขกท.

 

เมื่อเกิดนิมิต ก็รู้ว่าเกิดนิมิต ดูนิมิต ดูเฉยๆไม่ต้องคิดตาม
เมื่อนิมิตดับ ภาวนาต่อ
นิมิตใดๆ ก็ไม่ต้องกลัว
พอออกสมาธิ แผ่เมตตา