กามฉันทะทั้งหลายเป็นข้าศึกโดยตรง ท่านเห็นเช่นไร

รูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสภายนอกสัมผัสภายในเป็นของร้อน สัมผัสที่ไม่ร้อนคือไม่ประกอปด้วยกามฉันทะ และปติคะ ท่านเห็นกันเช่นไร

 

อะไรที่ทำให้จิตเกิดเป็นข้าศึกหมดครับ
ถ้ามันไม่ทำให้จิตเกิดนั้นหละถึงไม่ใช่ข้าศึก
ร้อน เย็น หนาว ฯลฯ พวกนี้เป็นอารมย์ทั้งนั้น
ไม่ว่าดีหรือไม่ดี ถ้ามันยังเกิดอยู่
ก็ยังเป็นข้าศึกอยู่ดีครับ ไม่ว่าจะเหตุอะไร

 

จขกท เกบ ธรรมไม่หมด

โมหะ เปนของร้อน

หลวงตามหาบัว ท่านเล่าว่า อรหันต์อย่างท่าน
เหน กิ่งไม้บนพื้นก้กระโดดโหยงอย่างเสือ เพราะ
จิตเหนว่าเปน "งู"

แต่ ความ ไม่ทันการแปรปรวนของ ขันธ์ ไม่มี

ความประมาท เอาจิตรวม มีฤทธ์ ไม่มี

มีแต่ ผ่องแผ้ว บริสุทธิ อโมหะ

 

ข้าศึก

 

กามไม่ใช่ข้าศึกนะกามเป็นแค่ตัวแปร
จิตที่ขาดการพิจารณาให้เห็นดังความเป็นจริงอย่างไรเล่าเป็นข้าศึก

 

อยากถามท่านผู้รู้ว่า ถ้าท่านไปอยู่ในที่เเคบได้กลิ่นไม่ประสงค์ต่อกายอันที่โทษต่อกาย ท่านจะทำอย่างไร เเล้วเรื่องจริงท่านได้ทำอย่างที่คิดเเล้วหรือยัง

 

ทุกอย่างล้วนเปลี่ยนแปลงได้ในท่ามกลาง
สิ่งใหนดีหรือไม่ดีไม่ใช่ปัจัยอีกต่อไป
นั้นคือคำตอบคะ

 

ตถตา มันเป็นเช่นนั้นเอง

 

ย้ายที่ใหม่อย่างด่วนคับ

 

ได้รับกลิ่นไม่พึงประสง ท่าอยากจะหนีก้จะกระวนกระวายด้วยจิตที่ อยากจะไปให้พ้นจากครับเป็นปติคะต่อสิ่งที่พบ
และมีความทะยานอยากไปสู่สิ่งที่พึงพอใจต่อด้วยดังนั้นแล้ว
ท่าไม่มีฉันทะและปติคะในจิต กลิ่นนั้นจะไม่มีผลต่อใจครับ
จะไม่อยากหลบหนีไปหรืออยากได้รับสิ่งที่พึงใจ
แต่สำหรับกายและจิตที่เป็นกองขันนั้นมีอาการตามสิ่งกระทบครับ
ท่ากลิ่นนั้นเป็นแกสพิษหากกายได้รับแล้วตายท่าไม่เดินออกจากไปกายก้จะตายครับ ใจไม่ได้ตาย

หากพิจารณาแบบมีฉันทะมีปติคะตามปกติก้คือความไม่พึงใจย่อมเกิดแน่ครับ
ความอยากไปสู่สิ่งที่พึงใจย่อมเกิดขึ้นความทุขร้อนรนย่อมเกิดขึ้นแน่นอนครับ
และแก้ได้ด้วยวิธีต่างๆง่ายๆที่เกิดประโยชครับ
แต่หากไม่มีฉันทะและปติคะ กามตัณหา หรือสิ่งกระทบนั้นจะไม่มีผลต่อใจครับ

 

เรื่องเดิมนะครับได้รับกลิ่นไม่พึงใจ
สุขและทุขนั้นเกิดครับ เพราะสุขและทุขนั้นเป็นเวทนา เมื่อได้รับกลิ่นไม่พึงใจ
เวทนาไม่ได้หายไปไหนเวทนาเป็นกองขัน อัน เป็นผลของจิต วิญญาน สัญญา สังขาร กองขันธ์ เหล่านี้ทั้งรูปและนาม ยังมีอยู่ สุข ทุข กลาง ทั้งหลายก้ยังคงมีอยู่ แต่สิ่งที่ดับลงได้คือตันหาครับ

ความยึดว่าเรามีเวทนา เรามีจิต จิตและกายเป็นเราเป็นความหลงของ อวิชา หรือ โมหะจิต

ส่วนตันหาเป็นส่วนที่มาข้องเกี่ยวกับจิตไม่ใช่จิตโดยตรง
เวทนาที่เกิดขึ้นเกิดขึ้นเป็นธรรมดาด้วยเป็นวิบากจิต

ตัณหาที่จะอยากไปสู่ความพึงพอใจและไม่พึงพอใจจึงตัดได้ครับ (ความไม่พึงใจต่อกลิ่น)
ส่วนอาการขันนั้นยังคงมีตามปกติ(สุข ทุข กลาง)
ส่วนจะยึดว่าเป็นอาการตนหรือไม่นั้นอยู่ที่ตัว โมหะครับ ไม่ใช่ตัว ฉันทะและปติคะ