นั่งสมาธิจนมาถึงจุดทางตัน

ผมขอเกริ่นจุดเริ่มต้นทางตันของผมก่อนนะครับ ผมจะนั่งสมาธิทุกวันแล้วมีพี่ๆในนี้เคยบอกว่าต้องเดินปัญญา ผมทำตามที่พวกพี่ๆบอก เดินไปเดินมาทางตันก็มาครับ อาการคือ จะตกภวังค์2-4ครัง ตกภวังค์ตกจนจับทางถูกแล้วครับ แต่ครั้งที่บอกไม่เหมือนทุกครั้งครับ ตกภวังค์ไป4รอบ มีแสงสว่างจ้าประกายพฤษ สงบ เงียบ เย็นใจ เป็นปิติที่ไม่เหมือนทุกครั้งอธิบายเป็นคำพูดไม่ได้เลย ถ้าเป็นปิติคงเป็นปิติที่ละเอียดที่สุดที่ผมเคยพบ ก่อนจะเข้าสว่างจะมีนิมิตรครับ ภาพที่เห็นเป็นพระสงฆ์นอนอยู่ในโลงแก้ว เห็นเพียงแวบเดียวเท่านั้นเองครับ ภาพก็สว่างอย่างที่บอกทันที พอสว่างจบ จิตเราก็ลอยเคว้งอยู่ในที่มืดครับ จิตตอนนั้นอาการแบบ หนังจบแล้วอ่อ เอ้าลุกดิ ก็เลยออกแล้วลืมตา อาการของแถมก็มาตาม คือ ไม่น้อยใจ ไม่โกรธ สุขครับ สุขเพราะไม่คิดมากแต่ไม่ใช่นั่งยิ้มทั้งวันนะ ถูกหวยผมก็หรอ เออๆถูกหวย อารมณ์ทางเพศไม่มี แต่ที่เหลืออยู่ กิเลศยังมีความอยากกินอยู่ครับ ยังรักแม่รักแฟนเหมือนเดิม ส่วนหวงกายกลัวตาย ไม่มีตั้งแต่เด็กๆเลยครับ เข้าคำถามนะครับ

วันถัดมาผมนั่งแบบเดิมครับ อาการที่ผมนั่งทุกครั้งจะเหมือนการเข้าเกียร์ 1 2 3 4
พอถึง4 จิตออกไปดื้อๆเลยครับ เปรียบเหมือนเราขับเกียกระปุก จะชะลอก็ลดเกียร์ ใช้ความเร็วเพิ่มเกีย พอเราใช้ถึงเกีย4 รถดับครับ ดับแบบไม่ชะลอด้วย ดับแบบหัวกระแทกพวงมาลัยแต่ไม่แรง ผมมีอาการนี้วนแบบนี้มาเดือนกว่า ผมต้องปฎิบัติยังไงครับถึงได้ไปต่อ เพราะอะไรถึงมีอาการนี้

-ปฎิบัติแนว อานาปานสติ
-เริ่มสมถะก่อนแล้วยกเป็นวิปัสสนา
-ปฏิบัติไม่ได้หวังเพื่อจะเป็นพระอรหันต์นะครับ คือผมเป็นพวกที่จะทำอะไรต้องไปให้สุดครับ ถ้าจบแล้วก็คือจบครับ
-ศีล5ผมปฎิบัติครับ ใส่บาตรทุกวันที่บ้านขายอาหารตอนเช้า สวดมนต์เป็นบางวันครับ

ขอบคุณมากๆครับ สำหรับคำตอบและคำแนะนำครับ

 

ขาดสติ ขาดคำภาวนา ตกภวังค์ ครับ จิตไม่มีกำลังเพราะจิตส่งออกไหลกับกับเรื่องข้างนอกจิต จะฝึกให้จิตมีกำลัง เวลาปฏิบัติกรรมฐานให้กลับมาที่คำภาวนาในกรรมฐาน ครับ จนกว่าจิตจะมีกำลังมากพอ ก็จะไม่ตกภวังค์

การภาวนา คำภาวนาให้จิตสงบ คำภาวนา กำลังจิตเราก็เปรียบเสมือน ตุ่มใส่น้ำ น้ำยังไม่มี ไปตักออก ส่งออกไป ก็หมดเป็นธรรมดา

 

ผมภาวนาบ้างครับ รู้สึกตัวก็ภาวนาต่อ นั่งเรื่อยๆภาวนาก็หายแต่สติรับรู้ครับ จิตออกนอกไหม ไม่มีครับ บอกด้วยใจจริง เวลานั่งสมาธิผมกับจิตเปรียบเหมือนม้าที่รู้ใจ ขี่หลังปุ๊บก็นั่งเรื่อยๆไม่ได้สนใจรอบข้างแต่ถ้ารอบข้างน่าสนใจก็หันมองบ้างแต่ไม่ลงมาดู น้อยครั้งมากที่จะหันมอง ผมอธิบายเชิงวิชาการไม่เป็น ถนันเชิงเปรียบเทียบครับ

 

เอาตามจริง คำภาวนาจะหายได้ ก็คือ จิตเราเข้า ฌาน2 ขึ้นไปครับ

ถ้าต่ำกว่านี้ คำภาวนาไม่มีทางหายนอกจากเราเผลอ ลืมคำภาวนาเองครับ

เพราะคำภาวนาคือ วิตก วิจาร ตรึกตรองในจิตเรา เรายังนึกยังคิดได้อยู่ ก็แสดงว่าเรายังภาวนาได้อยู่ครับ เพียงแต่ว่าบางทีเราเผลอ เราฟุ้งซ่าน ขาดสติ ลืมภาวนาไม่รู้ตัว เพราะ ถ้าสติมีกำลัง เราจะรู้ตัวในองค์คำภาวนาอยู่ตลอดไม่ขาดสาย ครับ

 

ถ้า จขกท คิดว่า ตัวเองกำลัง ทรง ฌาน เข้า ฌานอยู่ แล้วไม่รู้ว่าจะไปต่ออย่างไร

ก็แนะนำว่า ถ้าอยู่ที่ ปฐมฌาน ฌาน1 ก็ให้บริกรรมคำภาวนา ต่อไปไม่ให้ขาดสายครับ

ถ้าจิตยกขึ้นฌาน 2 ขึ้นไป ให้ มีสติอยู่กับผู้รู้ ครับ เกาะผู้รู้ไปเรื่อยๆ ไปตามกำลังของจิต จิตหมดกำลังเมื่อไหร่ก็จะถอยออกมาเองครับ

 

ผมไปเพิ่มเติมคำตอบอันที่พี่ตอบมาแล้วครับ

 

ขอบคุณครับ

 

จิตออกนอก คือ จิตออกนอก หลุดจากคำภาวนา คำบริกรรม นะครับ แล้วไปจับ อารมณ์อื่น นิมิตอื่นๆ เข้ามาแทน ครับ ที่ไม่ใช่คำบริกรรม ครับ

 

เพ่งผล
ติดในผลที่ตนเคยได้
แต่เหตุไม่เหมาะสม
อาการที่สาธยายมาเป็นอาการของอัปปนาสมาธิครับ
แต่ออกมาเร็วเกินไป
เนื่องด้วยอะไรคุณก็บอกไปแล้ว
ถ้าวางได้ก็เข้าได้
อันนี้แหละที่หลวงพ่อสงบท่านเคยเทศนาว่าการไว้ว่ากรรมฐานส้มหล่น
(ลองไปค้นดูนะครับ)
อัปปนาสมาธิอันนี้แหละที่หลวงตามหาบัวเคยเทศน์บอกว่าสามปีจึงจะได้หนแรก
ทางแก้คือวางตัณหาอาการเพ่งในผล
แค่นั้นครับ

 

ที่เค้าบอกว่าขาดสติ ณ ถูกแล้ว
เจริญสติให้ต่อเนื่องเพิ่มขึ้นครับ

การออกไปได้ทุกๆกรณีที่ไม่สามารถ
ที่จะควบคุมตัวจิต หรือตามมันทันในระหว่างทางได้ มันฟ้องว่า สติทางธรรม
เรายังไม่พอนั่นเองครับ
อย่าคิดว่าดี นะครับ
อันตรายมาก มันเป็นกิเลสธรรม
คือจะทำให้เราสนใจแต่เรื่องนามธรรมพิเศษ
ไม่สนด้านปัญญาครับ ดูเหมือนไม่ยึด
แต่จะหลงไม่รู้ตัวครับ

ส่วนสภาวะแสงจร้า อยู่ในระดับปฐมฌาน
เป็นสภาวะที่จิตทำงานได้แบบมีแสงนำเท่านั้น ไม่มีอะไร ถ้าไม่เลิกสนใจ
สภาวะนี้ พวกวิญญาณมีฤทธิ์ชอบแฝงมาหลอกเราได้ครับ แต่ไม่สนใจดีแล้ว
เค้าจะปลอมเป็นท่านที่เราศรัทธาครับ


ถ้าเข้าถึงระดับฌาน ๔ จริงๆ
สภาวะแวดล้อมจะไม่เงียบนะครับ
เรียกว่าแค่เสียงลมเปรียบหูแทบแตก

ถ้าถึงตรงนี้ ต้องมาเจริญสติให้ต่อเนื่องเพิ่มขึ้นจริงๆ ประมาณครั้งที่ ๓ หรือ ๔
เราถึงจะมีกำลังบังจิตมันให้อยู่ในกาย
แบบนิ่งๆได้ ผ่านตรงนี้ และนิ่งๆ
จิตจะไปได้ ๒ ทาง
๑.วิ่งซ้อนเข้าไปในตัวมัน เกิดการระเบิดเรื่อยๆ ผลคือบืมตาปกติตะมีความสามารถใช้งานภายในทางจิตเป็นปกติได้
๒.วิ่งไปในกายจนระเบิด จะได้ผลในเรื่อง
การตัดร่างกาย

ปล เลือกไม่ได้จะเป็นเอง ตามธรรมชาติ
มา ๑ ได้ความสามารถไม่ได้ปัญญา
มา ๒ สามารถมาเดินปัญญาได้ ถ้าสามารถเห็นขันธ์ ๕ ส่วนนามธรรม
ที่มันจะวิ่งเข้ามารวมกับจิต
ได้ทัน ประมานครั้งที่ ๒หรือ ๓ ถึงจะพอทัน

ที่ จขกท เล่ามาการปฎิบัติการวางตัวถือว่าดี
แต่กิริยาทางนามธรรมต่างๆ
ไม่อยู่ในระดับที่มีประโยชน์ต่อ
การพัฒนาทางจิตอะไร
ให้เฉยๆซะ ไม่ว่าจะเจออะไรก็ตาม
เดินปัญญาให้ได้ก่อน ถึงจะเริ่มมีผลครับ

 

ขอบคุณมากครับ
-ผมไม่รู้ว่าอาการแบบนี้ชื่ออาการณานอะไร จะ4อะไรก็ไม่รู้ ผมจะตั้งชื่อว่าภาวะลืมว่าได้ยินอะไร ตอนนั่งได้ยินนะ บางทีเปิดทีวีก็ให้มันดังรู้ว่ามีเสียง แต่พอออกแล้วจำไม่ได้ว่าทีวีมันคุยอะไร
-การเดินปัญญา ก็ไม่รู้ว่าเดินถูกเดินผิด เดินปัญญาของผมที่ทำอยู่ จะไม่ไปสภาวะอวกาศนะ ก่อนหน้าจะมีอาการนี้ มันจะคล้ายๆคนกึ่งหลับมีสติที่ไม่สนใจเสียง จะไม่มีแสง เหมือนหลับในอวกาศแต่ไร้ดาว ผมเลยคิดว่ามันเดินปัญญาไม่ได้ ก็เลยใช้ว่าเอาสติพอรู้ เครื่องมือการเดินปัญญาผม ก็ปิตินี่แหละครับ ปิติที่ผมเจอทุกครั้ง ไรไต่หัว ผมก็ดูสังขารรู้ว่ามันไต่รำคาญแต่ไม่เจ็บ เปรียบเหมือนคนพูดมากแต่ต้องทนฟัง มดกัดในลูกตาทรมานมากครับ แต่ทน จิตคิดสังขารมีคนมาต่อยหน้าเราเราต้องต่อยกลับดิ แต่ลองทนดู โกรธมดนะอยากขมิบตาแรงๆให้ตาย แต่ต้องทน สุดท้ายมดกัดเสร็จสิ่งที่มดฝากไว้คือตาบวมกับเราก็ทนได้ แค่เราเข้าใจธรรมชาติมดมันต้องกัด มันคือสัญชาตญานของมัน เหมือนอารมเรา เกิดมาบางคนโกรธ บางคนโลภ เพราะธรรมชาติของบุคคลนั้นเป็นแบบนั้น เราทำได้คือการช่างมัน มดกัดเพราะมันป้องกันตัว คนโลภเพราะกลัวอด คนโกรธเพราะมีเหตุ สิ่งที่ทำได้คือปล่อยวาง ผมเดินปัญญาแบบนี้ไม่รู้ถูกหรือผิด อันนี้การเริ่มปัญญาของผมนะ วิปัสนึกรึป่าวอันนี้ผมไม่รู้ จะนึกหรือญาน ก็ไม่รู้เหมือนกัั

-ภาษาการพิมพ์ผมอาจจะดูกวนๆนะครับ แต่ผมไม่สามารถสื่อสารภาษาธรรมได้ แบบเรียกไม่ถูก แต่ผมไม่มีเจตนากวนพี่นะครับ

-ถ้าทางสมาธิผมเปรียบตัวเองเหมือนเด็กกำพร้า ไร้ที่พึ่ง เมื่อไม่นานผมมีอาการ นอนฟังเสียงกรนตัวเองจิตมันตื่นก่อนสติ ตอนแรกไม่รู้ว่าเป็นเสียงกรนตัวเอง อาการหลับตาฟังเสียงแบบนั้นแหละในใจก็คิดเสียงอะไรว่ะ ค็อกๆอยู่ข้างหน้า จนแม่เรียกแล้วปากขานรับเลยรู้ว่าเสียงกรนตัวเอง เลยไปบอกแม่ว่า เมื่อกี้นอนกรน ผมมีภาวะหยุดหายใจขณะหลับครับ แม่เลยบอกนั่นแหละมันใกล้ตายแล้ว55555 ผมก็ไม่รู้อีก ว่ามันคืออะไร

 

ปีติเป็นอาการของจิต
ไม่ใช่สติ แต่จากที่อ่านดูเหมือนจะเอาปีติเป็นป้ายบอกทางว่านี่ถึงนี่แล้ว
อาการภวังค์ที่ปรากฏจากรายละเอียดที่มีน้อยเกินไปแต่เทียบได้กับอากาสานัญจายตน
จะพิจารณาอย่างไรก็ช่างจบลงที่ปล่อยวางอันนี้ถูกทางแล้วครับ
แต่เพียงตทังคปหานเท่านั้น เรียกว่าอบรมจิต แล้วจิตหมอบให้ชั่วคราว
อันนี้นับได้ว่าเป็นบาทฐานของวิปัสสนาครับ
อาการได้ยินเสียงกรนคือสติภายในรู้ตัวก่อนร่างกายจะตื่น
อันนี้นามตื่นก่อนรูปครับ
เรียงตามลำดับกรรมฐานจะเรียกได้ว่าออกจากละเอียดมาสู่หยาบ
ไม่หยุดหายใจหรอกครับ เพียงแต่น่าจะมีอาการติดในภวังค์คือไม่อยากถอน
แต่ถ้าเพลิดเพลินแล้วจ่มแช่ไม่ลุก
มีสิทธิ์ดับลมแล้วตายได้เลยครับ (ดับลมนะครับ ไม่ใช่ลมดับ)
จัดว่าเป็นมิจฉาสมาธิที่อันตรายมากครับ
แต่แค่รู้ว่าไม่ดีเท่านั้นครับ
ไม่ต้องไปสนใจมาก แค่ตั้งจิตไว้เท่านั้นว่า ไม่หลงเพลินแบบนั้นอีกแล้ว
ว่าแต่ไม่ติดใจเรื่องอัปนาแล้วเหรอครับ

 

แต่อาการที่สาธยายมานี่มันปีที่แล้วนี่
แล้วอัปนาสมาธิที่เข้าได้นี่มันกูกำหนดให้เข้านี่หว่า
เฮ้อ นี่กูต้องตามล้างตามเช็ดไปถึงไหนวะเนี่ย
สส เอ๊ย สส
จะสร้างมากี่ไอดีกันเนี่ย

 

เด่วเปิดคอมจะมาช่วยเล่าให้ฟังเด้อ
การใช้คำในการถ่ายทอดเพื่อให้เป็นภาษากลาง
เป็นเรื่องธรรมดาทั่วไป หากเทียบกับภาษาสมมุติมันจะมีผิดถูกบ้าง แต่สภาวะมันใช่
เรื่องปกติส่วนหนึ่งของ
คนปฎิบัติไม่ถือว่ากวน
และไม่แปลกหรอก ^_^

 

ของคุณครับ ก่อนหน้าที่จะมาถึงกระทู้นี้ผมมีอาการตกภวังค์มาก่อนครับ จำไม่ได้ว่าพี่หรือใครบอกผมว่าต้องจับทางให้ถูกจะรู้ว่าเดี๋ยวมันจะตกภวังค์ อาการก่อนที่พี่ๆแนะนำ ก่อนมันจะตก มันจะแน่นมากหัวใจจะเสียงดังมาก ก่อนที่ผมจะรู้ทันมัน มันแน่นผมจะนั่งดูมันแน่นแล้วมันก็จะเหมือนคนง่วงอ่ะแล้วก็กระตุกหน้าบ้างหลังบ้างแล้วก็สว่างวนแบบนั้นแหละครับ พอมีใครนี่แหละในนี้มาแนะนำว่าจะต้องรู้ทันภวังค์ ว่ามันกำลังจะเกิด ผมเลยคิดสไตร์ผม เป็นภาพในหัวขึ้นมา รู้ผู้ต่อสู้จะปล่อยสกิลอะไรจะมีท่าทางของสกิลตัวนั้น ผมรู้ก็ต้องตั้งรับ วิธีตั้งรับของผมคือไม่ปล่อยสติ รู้ว่าลมหายใจเข้าหรือออก พอรู้อยู่ดีก็เหมือนคนดึงปลั๊กเลย แบบดับแต่ในดับไม่ใช่มืดนะ มีนิมิตรแต่ไม่สนใจนะครับ นิมิตรแปบเดียวเท่านั้นเหมือนคนเร่งภาพให้เร็วแล้วก็สว่าง ประมานนี้ครับ ภวังที่ผมตกจะประมาน3ครั้งถึงจะมีสว่างบิ๊กบูมมา

 

ปิติไม่ใช่สภาวะเดินปัญญา ยิ่งเห็นแสงสีแล้วไม่เลิก โอกาศโดนแทรกสูง
เพราะจะมีการปลอมเป็นระดับโปรซีรีย์มาหลอกเยอะแยะมากให้เราหลงตัวเอง
ว่าบรรลุธรรม บางทีปลอมเป็นพระพุทธก็มี ตรงนี้ เราต้องเพิ่มการเจริญสติ
จนสามารถที่จะมองเห็นภาพนั้นได้นาน นานไม่ใช่แค่ไม่กี่วินาทีนะ
ต้องนาพอสมควร เราจะเห็นการเปลี่ยนแปลงของภาพที่เห็นได้ นั่นหละ จึงโป๊ะแซะ
ต้มตรูนี่หว่า ๕๕๕๕๕
ตกภวังค์มันฟ้องว่า กำลังสมาธิสะสมไม่พอเน้อ ..

ย่อหน้าแรก มันไม่ใช่ฌาน ๔ กิริยาที่เจอเป็นได้ตั้งแต่ปฐมฌานขึ้นไป
เสียงทีวีไม่ได้หายไปไหน แต่จิตมองว่า เสียงทีวีหยาบไป มันเลยไม่สนใจ
ถ้าฌาน ๔ มันไม่เงียบ ลองนึกภาพนะ แค่เราจิตสงบเล็กน้อย
ยังได้ยินเสียงเข็มนาฬิกาได้ ขนาดจิตยังอยู่ในกายนะ
ถ้ามันตัดขาดจากกายแล้วไม่อยู่ในกาย จะดังขนาดไหน ลองคิดดูเล่นๆ
มันจะเงียบเฉพาะในกรณีที่เราเริมใช้งานได้แล้ว
ในเวลาใช้ชีวิตปกติประจำวันแล้วเท่านั้น

ย่อหน้าสอง สภาวะในอากาศ แต่ไร้ดาว ที่เราคิดว่า เดินปัญญาไม่ได้
ไม่ผิดหรอก แต่ความจริงมันเดินได้ เพียงแต่ต้องรู้จักการวางอารมย์
เรื่องที่จะเดินปัญญาไว้ก่อน ไม่งั้นมันจะคิดอะไรไม่ออก
ถ้าดันคิดออกก็หลุดจากอารมย์
วางอารมย์คือ วันนี้ในระหว่าง เราพลาดเรื่องอะไร พอรู้แล้วก็ทำลืมๆไป
เด่วพอถึงสภาวะนั้น มันจะผุดขึ้นมาได้เอง ตามลำดับ ดังนั้นสติทางธรรม
จึงสำคัญมาสำหรับกรณีแบบนี้ เพราะสติมันจะเป็นตัวที่จะบอกเราได้ว่า
เห้ย เราพลาดในกิเลสข้อไหนบ้าง หรือถ้าเรา คิดว่า ตรงนั้นมันเป็นอรูปฌานแต่ถ้ามันไม่ผ่านรูปฌานมาก่อน มันก็อยากที่จะมีกำลังในการพิจารณาได้อีกเช่นกัน ดังนั้นกรณี ถ้าวางอารมย์ได้แล้วและเข้าไปอีกแต่
ก็ยังพิจารณาไม่ได้ ก็แสดงว่า เป็นอรูปฌานแบบไร้ประโยชน์ ที่ไม่ผ่านรูปฌานมา
เพราะสภาวะอรูปแบบนี้ ไม่ต้องฝึกอะไรมาก็สามารถเข้าถึงได้
ไม่ต้องไปสนใจอะไร เพราะไม่มีผลต่อการพัฒนาทางจิตและทางธรรมอะไร
ให้ไม่สนใจไปเลย
อย่างในสภาวะเรา เหมือนช่วงเดินปัญญาอยู่ แต่อาศัยในส่วนผลที่ต่อจากเวทนา
เป็นวิธีการหนึ่ง ไม่ถือว่าผิดอะไรหรอก คือมันจะมีสองแบบคือ ๑. คล้ายความคิด
ที่เป็นแนวทางให้จิตเดินปัญญาได้ในอนาคต กับ ๒.ตัวจิตรับรู้และเข้าใจได้ของมันเอง
ซึ่งมันมักจะมาในสภาวะแบบอ้อๆๆๆๆ เราเป็นแบบไหนก็ได้ ไม่ผิด
แต่ยังไม่ใช่ญาน เยินอะไรหรอก
แต่เราจะมาวัด ในเวลาลืมตาปกติ
ว่าตัวเราสามารถเข้าใจ และตัดได้เร็ว เหมือนตอนที่อยู่ในสมาธิหรือเปล่า
ถ้าเข้าใจและตัดได้เร็วก็ถือว่าได้ผล ไม่มีอะไรหรอก...
ย่อหน้าสาม ไม่เห็นกวนอะไร ดูๆว่า ยังพิมพ์เหมือนชาวดาวโลกอยู่นะ..๕๕๕
ย่อหน้าสุดท้าย ได้ยินเสียงกร๊นตัวเอง มันก็คือ กิริยาที่จิตมันตื่นก่อนที่ จะรวมกับประสาท
สัมผัสของกายปกตินั่นหละ มันเกิดได้ทั่วไป เราจะได้รู้ว่า
โห้ มะแร่ง เสียงดัง รำคาญ ชิหาย ๕๕๕ แต่ปกติจะเกิดสภาวะนี้ได้
กำลังสติจะต้องดีพอควรแล้วนะ..และก็สภาวะนี้หละ พอเรารู้ตัว
ก็อย่าพึ่งลืมตา ให้พิจารณาก่อนว่า เมื่อวานนี้ เราพลาดเรื่องอะไรบ้าง
กิริยาแบบนี้ ถ้าเป็นได้ทั้งก่อนจะนอนและก่อนจะตื่น หากเราพิจารณา
ว่าเราพลาดอะไรมาได้ มันจะไปได้ในเรื่องของการส่งเสริม
ในการสร้างสติให้ต่อเนื่องได้ และก็เป็นวิถีการหนึ่ง
ในการเดินปัญญา และใช้ได้ทั่วไปๆ และก็ทำให้ไปได้เร็วด้วย

.แต่ฟังที่เล่าๆกิริยา
แสดงว่า ในภาพรวมของเรา ทั้งกำลังสติทางธรรม กำลังสมาธิสะสม
คล้ายๆ มันขาดๆเกิ๊น..เลยมีอาการปนไปปนมาอย่างที่มาเล่านั้นหละ
ก็ไม่มีอะไรหรอก ให้มันเสถียรกว่านี้หน่อย...ตอนนี้เหมือนใช้เครื่องของจีนอยู่

จริงๆแค่นิดเดียวเอง...เพิ่มกำลังสติให้ต่อเนื่องมากกว่านี้
ด้วยการเจริญสติให้ต่อเนื่องในระหว่างวันจริงๆ
ทำสมาธิแบบเล็กๆน้อยบ้าง ครั้งละ นาทีสองนาที แต่ทำบ่อยๆ
กิริยาที่เล่าทั้งหมดนี้ ก็แทบไม่ต้องมาถามใครแล้ว
มันจะย้อนรู้ได้ด้วยตัวเองทั้งหมดแระ....
พอเข้าใจภาพรวมเนาะ อ่านๆดีๆเน้อ

 

ได้คำตอบที่ดีมากๆครับ เจริญสติคือ รับรู้ตลอดเวลาใช่ไหมครับว่านั่ง ยืน เดิน ภาษาโลกของผมคือ ไม่เหม่อลอยใช่ไหมครับ ถ้าใช่แปลว่าผมแปลภาษาธรรมถูกทาง

-ก็จริงครับ สมาธิผมขาดๆเกินๆ สำหรับผมมันยังไม่พอดีนะ เปรียบเหมือนคน จะเรียกใช้อะไรบางที่ก็ช้า งี่เง่า บางทีเรียกปุ๊บมาปั๊บ

-ตอนนี้หน้าที่ของผมคือ เจริญสติให้มาก แล้วค่อยลุยต่อใช่ไหมครับ

-แล้วอาการเหมือนหลับ มีรับรู้บ้างแล้วก็เหมือนหลับใหม่ แต่มันจะหลุดเพราะสำลักลมหายใจ แบบเฮือกขึ้นมา ตอนนั่งอยู่รับรู้ว่าลมหายใจเบามาก ตามที่ผมเข้าใจนะ ผมหลับในสมาธิ อันนี้ถูกรึป่าวครับ

 

ถึงเจ้าของกระทู้

ที่ทำอยู่ไม่ได้ถึงทานตันหรอกครับ

เพียงแต่ว่า ยังน้อยไป


ฝึกอานาปานะสติ ไม่ต้องเอาอะไรมาก

คิดง่ายๆ ยังไงก้ได้ ขอให้รู้ ลมเข้า ลมออก พอชำนาญหน่อย ก็รู้ได้ถึง สั้น ยาว ของลม พอชำนาญหน่อยไปอีก รู้ได้ถึง ลมที่เข้าออก ละเอียดขึ้น แผ่วเบาขึ้น

เฉพาะกว่าจะได้แค่นี้ ในระหว่างทางกว่าจะชำนาญขั้นที่ รู้ลมเข้ารู้ลมออก
ก็จะเจอสารพัดนิมิตเปรตแล้วครับ เช่น เกดิดังๆที่ล่วงลับไปแล้วเป็นต้น
เทพเจ้า ดังๆ มีอิน พรหม ยมยักษ์เป็นต้น
เดี๋ยวนี้มีอินเทรนใหม่ จิตจักรวาล จิตสารพัดพระแม่ต่างๆนานาเพิ่มขึ้นมาอีกในยุคหลายจี

ฉะนั้น สิ่งที่จะเป็นไปต่างๆ อย่าได้สนใจ

แม้จิตจะบู้มว่าง สว่างห่าช่างมัน ยังไงก็ให้นึกถึง ลมหายใจเข้าออกให้ได้
แม้ในความเป็นจริง จะมีช่วง มีแต่รู้ ว่าง ก็ยังต้อง ฝึกทำ นึกให้มีลมหายใจมาเป็นเครื่องระลึก

จนกว่าจะชำนาญ

ส่วนเรื่องจะมาเดินปัญญา ไม่ต้องไปสนใจครับ ว่าจิตจะไม่เดินปัญญา
อานาปานะสติ เรื่องเดินปัญญา มันจะดำเดินไปเอง ของมัน หลังจากฐานได้ถูกตั้งแล้ว
เพียงแต่ว่า เรายังตั้งฐานไม่ได้

ควรจะฝึกต่อไป อย่าให้ออกไปไหน จากลมหายใจครับ

 

เวลา อธิบาย การปฏิบัติ หากได้รายละเอียด
แบบนี้ ค่อย น่าคุยหน่อย

อย่า เล่า แบบคนจมน้ำ ตีน้ำกระจาย คนช่วย
จำต้อง หาช่องส่งหมัดอัดให้สลบ ค่อยช่วย

แต่ ถ้า ให้รายละเยดนิดนึง มันเหมือนเราว่าย
เข้าไปใกล้ คนตกน้ำก้หันหลังให้ หยุดตีมือ ตีไม้
นอนชิวๆ เดี๋ยวเขาพาเข้าฝั่ง

นะ


ที่ไม่รู้ใครสอนให้รู้ ทัน ภวังค์ หนะเปน อุบายที่ ถูก

แต่ จขกท ไปตั้งป้อม สร้างอาวุธ ยุทธปกรณ์
หอรบ สูงปรี้ด ตรงนั้นผิด อุบาย การรู้ทัน

เคยเล่น เกมส์ ตีลูกเหม็น หรือ ให้คนร่อนแบงค์
ให้คีบระหว่างนิ้วไหม

จิตที่ส่งออก เคลื่อนออก ไป อนาคต หรือ อดีต
มันจะตีไม่ทัน

แต่ถ้า วางจิตกล้าหน่อย ปล่อยให้ภวังค์
ปรากฏ แล้วตามรู้ จะได้นัยยะทางปฏิบัติ
ในการ อธิษฐานจิต อิทธิบาทสี่ ที่ถูกต้อง
"สมควรแก่เหตุ สมควรแก่ธรรม"