พ่อลูกกับการตกปลา

ก่อนอื่น ขอชี้แจงก่อนนะครับว่าคนที่เข้ามาแสดงความคิดเห็นในกระทู้นี้ อาจจะไม่มีใครถูก 100 เปอร์เซ็น ผมเองก็ไม่ได้ถูก 100 เปอร์เซ็น แค่เป็นการแสดงความคิดเห็นของผม เพื่อต้องการที่จะขยายมุมมองของท่านผู้อ่านทุกท่านเท่านั้น

เหตุการณ์ที่ 1

พ่อลูกกับการตกปลา

ชายคนหนึ่งเป็นชาวประมง ภูมิใจในฝีมือการหาปลาของตัวเอง
เขามีภรรยาที่เป็นแม่บ้านที่ดี และมีลูก 1 คน

วันหนึ่งพ่อเด็กมีความคิดว่าจะสอนเด็กตกปลา
เลยพาเด็กไปที่แม่น้ำ สอนวิธีเกี่ยวเบ็ดวางเบ็ดและดูว่ามีปลากินหรือยัง

แต่ลูกไม่สนใจ กลับเดินหนี

พ่อต่อว่าลูกยกใหญ่ ว่าตนกำลังสอนทำมาหากินทำไมไม่ทำ

ลููกตอบว่าไม่อยากฆ่าสัตว์ ถ้าอนาคตหาปลากินไม่ได้ ก็ทำเกษตรหาเลี้ยงชีพเอาก็ได้ไม่ใช่เหรอ

ถามว่า ลูกผิดหรือพ่อผิด

 

เหตุการณ์ที่สอง

ชายคนหนึ่งเป็นชาวประมง อยู่ในหมู่บ้านชาวประมง เจาโตมากับการหาปลาเห็นอาชีพ เขาช่วยพ่อเขาหาปลาตั้งแต่เด็ก เขาฝึกปรือผีมือจนกระทั่งเขาสามารถคิดหาวิธีหาปลาใหม่ ๆ ด้วยตัวของเขาเอง เขาภูมิใจในฝีมือการหาปลาของตัวเอง
เขามีภรรยาที่เป็นแม่บ้านที่ดี และมีลูก 1 คน

เขามีความคิดว่า ชายชาตรีทุกคนในหมู่บ้านต้องหาปลาให้ได้เก่งเหมิือนเขา

วันหนึ่ง เขาสั่งลูกผู้ไม่เคยเรียนรู้หรือแม่กระทั่งเห็นวิธีการหาปลาเลยให้ไปหาปลามา

วันที่ 1 ลูกหาปลาไม่ได้ เขาไม่ว่าอะไร
วันที่ 2 ลูกหาปลาไม่ได้ เขาเริ่มขุ่นเคือง
วันที่ 3 ลูกหาปลาไม่ได้ เขาด่าทอลูกยกใหญ่ ถามลูกว่า ทำไมหาปลาไม่ได้เลย เจ้าช่างโง่เสียจริง
ลูกตอบว่า ก็ข้าไม่เคยรู้วิธีหาปลาเลย ข้าจะหามาได้อย่างไร

พ่อก็ยังโกรธลูกอยู่อย่างนั้น ที่ลูกไม่สามารถหาปลามาได้

เหตุการณ์นี้ ดูผ่าน ๆ เหมือนลูกโง่จริง
แต่ ชายหาปลา ต่างจากลูกตรงที่ ชายหาปลา ซึมซับการหาปลามาตั้งแต่เด็ก และเขาสามารถหาปลาด้วยวิธีที่เขาคิดขึ้นมาเองได้
แต่ลูกของเขา ไม่เคยรู้วิธีหาปลาเลย เขาอยากให้ลูกทำได้เหมือนเขา จึงพยายามกระตุ้นให้ลูกของเขาหาทางหาปลาให้ได้เองโดยที่เขาไม่สอนอะไรให้ลูกเลยแต่เขาลืมไปว่า ลูกไม่ได้โตมาโดยมีวิถีชีวิตแบบเขา ไม่ได้มีแรงกระตุ้นภายในที่จะหาปลาแบบเขา

ถาม ว่าใครโง่

 

คำตอบของคำถาม ก็คือ แล้วแต่จะพิจารณาเรื่องราวที่เกิดขึ้น ด้วยมุมมองไหน
มุมมองของพ่อ พ่ออาจเป็นฝ่ายถูก

มุมมองของเด็ก อาจจะมีคนที่มองว่าเด็กเป็นฝ่ายถูก

ส่วนมองในมุมของผู้ที่ไม่เกี่ยวข้อง

จะพบว่าต่างฝ่ายต่างก็มีเหตุผลของตน

บางคนจะสามารถพิจารณาไปถึงสิ่งที่ไม่ได้ถูกอธิบายไว้ในเรื่อง เช่น ความเคยชิน ขนบธรรมเนียบประเพณี หรือเรื่องที่เป็นสามัญสำนึก ว่า ลูกควรเชื่อฟังพ่อ ลูกต้องกตัญญูต่อบุพการี ทำให้มีคนจำนวนหนึ่ง เห็นว่า พ่อถูก

แต่เมื่อพิจารณาให้เห็นเหตุผลตามหลักธรรมดาของโลก
ก็จะพบว่า ฝ่ายลูก ไม่ได้รับรู้เจตนารมณ์ของพ่อ ไม่มีแรงผลักดันที่จะทำตามคำสั่งพ่อ หรือมีเหตุผลที่จะไม่ทำตามคำสั่งพ่อ ยังไม่เคยมีความรู้ในการทำการใด ๆ มาก่อน ทำให้ไม่ทำตามคำสั่งของพ่อหรือไม่สามารถทำตามคำสั่งของพ่อได้ อาจจะมีปัจจัยอื่น ๆ ให้พิจารณาอีกเยอะแยะครับ ด้วยปัญญาของผมที่มีอยู่ในขณะนี้ ยังไม่ได้สัมผัสถึงความรู้ที่ระดับสูงไปกว่านี้ได้

ดังนั้น หากจะมีมุมมองใดที่นอกเหนือไปจากนี้ ก็ขอให้ท่านแสดงความคิดเห็นกันมาด้วย เพื่อเป็นวิทยาทานนะครับ

 

ถ้าส่วนตัวของตนเองไม่มีใครถูกและไม่มีใครผิดในทางโลก

แต่ถ้าในทางธรรมถ้าถามหาคน ขอตอบว่า "พ่อ" ค่ะ ที่ผิด

เพราะการสั่งสมความชอบ และพรสวรรค์ สั่งสมมาไม่เหมือนกัน จะบังคับให้ชอบดั่งที่เราต้องการอยากให้เป็น หรือ อยากให้ลูกเป็นอย่างที่ตนเองเป็น หรือต้องการ ก็คงไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าใจไม่ชอบทำอย่างไรก็ไม่สำเร็จ เริ่มแรกต้องอยู่ที่ฉันทะก่อน แล้วความสำเร็จจึงตามมา

ก็จริงค่ะ พ่อปราถนาดีอยากให้ลูกมีอาชีพเหมือนกับตน นั้นเป็นความเห็นของตนฝ่ายเดียวว่า นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว แต่ลูกเขาก็เห็นในส่วนของเขา ว่าสิ่งที่ดีที่สุดในมุมมองของพ่อ แต่ไม่ใช่ของลูก ลูกมีมุมมองว่าอาขีพมิได้มีแค่หาปลาแต่เพียงอย่างเดียว การทำการเกษตรก็ทำให้เขามีอาชีพเลี้ยงตนเองและประสบความสำเร็จได้เช่นกันค่ะ

 

ถ้าเหตุการณ์นี้ ถามว่าใครโง่

ขอตอบว่า "ลูก" ค่ะ

ทำไมหรือค่ะ!

๑.การอยู่ร่วมกัน เราต้องฟังเหตุผลของผู้อาวุโสกว่าก่อน โดยยอมเป็นคนว่านอนสอนง่าย ที่เพียรพยายามที่จะทำตาม หากทำตามแล้วไม่ได้ก็บอกเหตุผลว่าเพราะอะไร สิ่งนี้จะทำให้เราได้รับการช่วยเหลือและเอ็นดูมากกว่า ที่จะปฏิเสธเสียเลยทีเดียว

๒.การเรียนรู้ศิลปวิทยาการทำให้เราเป็นคนฉลาด ยิ่งเราเรียนรู้มาก ๆ เราก็สามารถนำไปประยุกต์ใช้ได้ มีมุมมองต่อยอดได้มากกว่า และหากเรารักที่จะเรียนรู้ ก็สร้างนิสัยที่จะเรียนรู้อะไรใหม่ ๆ บางทีพ่อที่เกิดก่อนมีประสบการณ์มากกว่าอาจไม่ได้สอนเพียงแค่ตกปลาอย่างเดียวก็ได้ค่ะ

๓.เมื่อเราได้อ่อนน้อม และ เรียนรู้ศิลปวิทยาการแล้ว หากเราไม่สามารถทำได้เนื่องจนมองเห็นโทษภัย ก็เป็นการบอกกล่าวกันได้เหตุผลซึ่งกันและกัน อย่างมีสติและปัญญาไม่นำมาซึ่งความขัดแย้งต่อกันค่ะ

 

อันนั้นเรื่องทางโลกนะค่ะ แต่ถ้าเป็นทางธรรมลูก "ฉลาด" กว่า เพราะมองเห็นโทษภัยในอนาคต เราไม่ต้องเชื่อในสิ่งที่ผิด ๆ ก็ได้ค่ะ หากเป็นไปได้ ถ้าลูกสามารถทำให้พ่อกลับใจเลิกจับปลามาฆ่า หรือ ขายได้ ก็เป็นการตอบแทนพระคุณอีกด้วยค่ะ

 

ต้องให้เวลาเขาค่ะ คนเราต่างมีเวลาที่ถึงเวลาเหมาะสม แล้วเราเองก็บ่มความรู้เพาะเอาไว้ ที่จริงแล้วปัญญาที่เสมอกันมิใช่การฉลาดเท่ากัน แต่การยอมรับฟังในเหตุผลซึ่งกันและกันต่างหาก และเวลาจะพัฒนาในสิ่งที่เรียนรู้ร่วมกันไปเอง

ที่สำคัญคือ มุมมองที่แตกต่าง แต่ก็ร่วมและประสานกันได้ค่ะ

 

ท่านและเขาต้องมอบความรักที่จริงใจต่อกันและกันให้เท่านั้น นี่เป็นทางออกอีกวิธีหนึ่ง เพื่อลดความขัดแย้งค่ะ

 

สำหรับผมเหตการณ์ที่ 1

ต่างฝ่ายต่างผิดคนละนิดหน่อยครับ
ถ้ามองแบบผมนะ ฝ่ายพ่อก็อาจจะแค่ตัดปัญหาให้ตนเอง เพราะอาจจะคิดว่าหาปลานี่แหละ ง่ายดีแล้ว จะกระแดะไปปลูกผักหาพระแสงอะไร แต่ผมว่า การกินปลาน่ะ มันก็ไม่จำเป็นต้องไปฆ่าเองก็ได้ ทำสวนขายผัก ได้เงินไปซื้อปลาที่เขาทำมาเพื่อขายเอาก็ได้ ถ้าพ่อเด็กใจเย็นเห็นความดีของการตัดสินใจของลูกสักนิด ว่าเออดีเราไม่ต้องสอนมันตกปลา ไปสอนวิธีปลูกผัก สอนว่าผักชนิดไหนกินได้กินไม่ได้เอาก็ได้ดีเสียอีกจะได้ไม่เสียเวลาสอนหาปลา อย่างนี้อาจจะได้นะ

เพียงแต่ สามัญสำนึกของคนทั่วไปมันเป็นอย่างที่คุณวิชั่นว่า ถ้ามองทางโลก ลูกก็เลยผิด ส่วนหนึ่งเพราะคำพูดของเด็กดูอวดดี แต่ ก็ต้องไม่ลืมคิดว่าฝ่ายที่พูดคือเด็ก เด็กมันมีความคิดที่จะอวดดีหรือเปล่า
มองอีกแง่ พ่อผิดมั้ยนะ ไม่รู้ เพราะ พ่อเด็กไม่ได้ใฝ่ทางธรรม เขาจึงอยู่ทางโลก
ลูกใฝ่ทางธรรม ลูกจึงอยู่ทางธรรม

ผมจึงคิดว่า ลูกถูก แต่ ไม่อาจบอกได้ว่าพ่อผิด


เรื่องที่สอง ผมเห็นด้วยกับคุณวิชั่นนะ

โง่ทั้งคู่ครับ
เพราะพ่อก็ไม่รู้วิธีสอน
ลูกก็ไม่มีความคิด

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ผมมองว่า พ่อลูกคู่นี้ น่าจะต่างฝ่ายต่างมีปัญหานะ
พ่อนี่อาจจะวิเคราะห์ยากหน่อย

แต่ลูกนี่ที่ไม่มีปัญญาทำอะไรเลยเพราะมีปมอะไรหรือเปล่า
กลัวอะไรอยู่หรือเปล่า เป็นต้น ดังนั้น ผมมองว่าคนลูกน่าสงสารมากกว่าน่าซ้ำเติม

บางทีเรื่องทั้งสอง คนที่โง่ที่สุด อาจเป็นเราเองก็ได้ ที่ด่วนไปตัดสินเรื่องของเขาโดยที่มีข้อมูลแค่นิดเดียว

 

เอาจริง ๆ ผมว่า ถ้าเหตุการณ์ที่สอง ครอบครัวมีความอบอุ่น อาจจะไม่มีปัญหานี้นะ

เรื่องมันมีข้อมูลน้อย วิเคราะห์ยาก

แสดงความคิดเห็นกันมาเยอะ ๆ แล้ว อ่านความคิดเห็นของแต่ละคนโดยคิดซะว่ามันเป็นแค่ข้อมูลดีกว่าครับ จะได้ไม่ต้องเก็บอารมณ์ขุ่นเคืองใด ๆ ไปใส่ใจ

ทั้งนี้ทั้งนั้นต้องขออภัยมา ณ ที่นี้ ที่เริ่มต้นกระทู้นี้ แต่ก็เหมาะกะห้องหลุมดำดีนะ ผมว่า

 

จริง ๆ ที่ริเริ่มกระทู้นี้ ผมก็แค่
เห็นว่า เรื่องทั้งสองนี้ มีความเกี่ยวเนื่องกันอยู่ข้อหนึ่ง คือ การ ทำความเข้าใจกัน ตกลงร่วมกัน ของคนในครอบครัว หรือตัวเรากับอีกคนในครอบครัวให้ดีก่อน ที่จะมีการตัดสินใจทำอะไรลงไป

กล่าวคือ ในกรณีที่ 1 พ่อเด็ก ตัดสินใจจะสอนวิธีตกปลาให้เด็กเอง โดยที่ไม่ถามว่าเด็กเองมีความคิดว่าอย่างไร
ในกรณีที่ 2 พ่อเด็กต้องการกระตุ้นให้เด็กไปหาปลา โดยที่ไม่บอกไม่กล่าวอะไรกับเด็กมาก่อนเลยว่าที่ใช้ให้ไปจับปลาเพราะอะไร ต้องการสอนลูกแต่เริ่มต้นไม่ถูก เพราะใช้วิธีที่ออกจะดูยัดเยียดไป

ซึ่งผมมองว่าการกระทำแบบนี้ ถึงมันจะเป็นเรื่องปกติในสังคม แต่ มันเป็นปัญหาที่ไม่ควรมองข้ามเหมือนกันนะ

การกระทำในลักษณะนี้ ถ้าทำบ่อย ๆ เข้าอาจจะทำให้เกิดปัญหาการอยู่ร่วมกันโดยไม่เข้าใจกันได้ในภายหลัง เรียกว่าสามารถทำให้ครอบครัวร้าวฉานจากรอยร้าวเล็ก ๆ ที่เราไม่รู้ว่ามันเริ่มขึ้นเมื่อไรได้เลยทีเดียว

ดังนั้น ผมว่า ถ้ามีครอบครัว ควรหมั่นทำความเข้าใจกันนะครับไว้ หมั่นปรับความเข้าใจให้ตรงกัน อย่ายัดเยียดความต้องการของตัวเองให้อีกฝ่ายบ่อยเกินไปนะครับ เพื่อครอบครัวที่อบอุ่น *0*

 

เรื่องราวเหมือนคน ๆ หนึ่งที่เคยไปอ่านติดตามโพสของเขา แล้วประเด็นที่เกิดขึ้นระหว่างเขาและเธอคล้ายท่านเลยค่ะ เลยคิดว่าใช่หรือเปล่า ถ้าใช่ก็พอมองภาพออก ถ้าไม่ใช่ก็แล้วไปค่ะ เพราะการเปรียบเทียบความสัมพันธ์ไม่ตรงตอบยาก

 

ไม่น่าใช่มั้งครับ แหะแหะ

แต่สมัยนี้คนเลิกกันเพราะความไม่เข้าใจและยัดเยียดสิ่งที่ตนอยากให้เขาเป็นให้อีกฝ่าย หรือคิดไปเองว่าเขาต้องเป็นอย่างนี้แน่ ๆ นี่แหละครับ เป็นส่วนใหญ่

มันเลยไม่แปลกที่เรื่องราวมันจะคล้ายกัน เพราะผมตั้งใจจะสื่อเรื่องนี้เลย

สมัยนี้คนลืมการปรับความเข้าใจกันไปแล้วด้วยซ้ำมั้ง ว่ามันต้องทำยังไง

 

แสดงว่าเธอต้องมีปม และมีปัญหาทางจิตใจหรือเปล่าค่ะ

คนเราส่วนใหญ่มักไม่ยอมให้ใคร ส่วนใหญ่แล้วหวง ของของข้าใครอย่าเตะ

แต่เธอกลับแปลกทำไมชอบยัดเยียดให้คนอื่น

แสดงว่าอดีตต้องเจออะไรมาหนักมาก และทำให้เธอจดจำฝังใจอะไรบางอย่าง ถ้าอย่างนั้น น่าสงสารมากเธอต้องยัดเยียดให้คนอื่นอย่างนี้ตลอดไป เธอก็จะผิดหวังเสมอ เพราะเจอแบบนี้ เธอก็ยัดเยียดอีก แล้วเมื่อไหร่จะสมหวังกับเขาสักที

เพราะอะไรนะ

 

ถ้าเป็นความรู้สึกของตัวเอง

วิบากกรรมของเธอ เธอต้องเจอคนที่ไม่ใช่ แล้วเธอไม่ถูกเลือก เขามักจะเลือกคนอื่นที่ใช่กว่า เธอจึงผิดหวังบ่อยครั้ง เมื่อเธอผิดหวัง ด้วยเป็นคนไม่เห็นแก่ตัว จึงสั่งสมนิสัยไว้อย่างนั้นหรือเปล่า

วิบากกรรมนี่ ย้อนรอยไปพิสูจน์กันยากมากเลย หากถ้าข้ามภพข้ามชาติแล้วหลงลืมไป แต่ใจไม่ลืมยังเก็บไว้นี่นะซิค่ะ

 

เธอเหรอ เธอไหนหนอ ถ้าเธอคือผม ใช่ ครับ แต่เมื่อก่อนไม่ได้ดีเลิศเลอหรอก เห็นแก่ตัว และ ยัดเยียดเหมือนกัน

ตอนนี้ก็ไม่น่าจะดีขึ้นกว่าตอนนั้นเท่าไรมั้ง แค่สติดีขึ้นเท่านั้นเอง

 

ผมไม่ใช่คนที่คุณจิตยิ้มคิดว่าน่าจะใช่นะเออ

 

5555 คิดว่าคนของท่านนะค่ะ

แต่ก็ดีนะอาจเป็นปัญหาตนเองที่กำลังเข้าไปแก้วิบากรรมอยู่ด้วย

ท่านเพียงอาจสื่อว่า เป็นการเข้าใจผิดกัน

แต่ด้วยตนเองกำลังแก้หาทางออกเรื่องนี่อยู่ เหมือนกับใช้ความเห็นตนเข้าไปตัดสินคนอื่น ฮาเลย

 

จะไม่ลองเปลี่ยนคำว่าเก่งเป็นคิดดีบ้างเหรอครับ

แล้วทำไมต้องคิดว่าเก่งอย่างเดียวล่ะ

 

จริงจังไปทำไมเนี่ย เรื่องเล่านะไม่ใช่เรื่องจริง
อีกอย่างสถานกาณ์ที่ยกมาเป็นช่วงสั้นๆ ไม่ได้บอกเล่าเหตุการณ์ทั้งหมดในชีวิต
การด่วนตัดสินโดยอาศัยข้อมูลที่เห็นอยู่ตรงหน้ามันอาจยังไม่ถูกต้องเท่าไร

ขัดคำขอพ่อแม่แล้วไงล่ะครับ อันนี้ไม่ได้เถียงนะว่าขัดคำขอน่ะผิด
แต่
ขัดคำขอแล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ
ขัดคำขอแล้วจะปฏิบัติกับท่านดีไปต่อข้างหน้าหรือเปล่า
หรือจะเลวต่อไปข้างหน้า

ผมให้เอามาพิจารณาความคิดหลาย ๆ ด้าน ไม่ให้สมมุติตัวเองเป็นตัวละคร

อาจจริงลูกก็อาจจะผิด แล้วแต่ใครจะคิดต่อไปว่าทำไม
แต่ก็อาจจะคิดในแง่อืนด้วยก็ได้
เช่น อาจจะคิดว่า เด็กมันคงคิดแต่อยากทำดีด้วยใจบริสุทธิ์แหละมั้งวิชาการตกปลามันเป็นวิชาที่เลี้ยงชีพได้เพียงวิชาเดียวเหรอ
พ่อเด็กมีแค่วิชาหาปลาอย่างเดียวมันจะออกมาแบบนี้ ๆ
เด็กมุ่งไม่ฆ่าสัตว์มันจะออกมาแบบนี้ ๆ ๆ เด็กบอกไม่อยากหาปลาแต่อยากปลูกผักก็ไปสอนเด็กปลูกผักก่อน ถ้ามันยังไม่อยากทำอีกค่อยเฉ่งมันก็ยังได้

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น ประเด็นไม่ได้อยู่ที่ผมขอให้ท่านที่เข้ามาอ่านวิเคราะห์กันนะ
แต่ประเด็นอยู่ี่สิ่งที่ผมกำลังจะบอกว่า

เรายังรู้เกี่ยวกับสองพ่อลูกนี้ไม่มากเท่าไรเลย ดังนั้น
การที่จะไปชี้ว่าเด็กผิดมันก็ไม่ถูก
การจะไปชี้ว่าพ่อผิดมันก็ไม่ถูก

จริง ๆ แล้ว "มันผิดที่ผมชี้ให้ตัดสินครับ"
แต่การทำงานของจิตใจเรา กับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เราได้พบได้เจอในชีวิตประจำวัน มันก็ไม่ได้ต่างจากสิ่งที่ผมชี้เท่่าไร เพราะ เรามักจะตัดสินว่าใครเป็นอย่างไรด้วยกรณีเฉพาะหน้าเสมอ