อาการปีติหายไปไหน

ตอนฝึกนั่งสมาธิแรกๆ ก่อนจิตจะสงบจะเกิดปีติก่อนทุกครั้ง เช่น ตัวโยก มือลอย แต่ปัจจุบันไม่มีอาการปิติเลย แต่รู้สึกว่าจิตก็สงบเหมือนเดิม เกิดจากอะไรครับ

 

ปิติเป็นกิริยาทางจิตที่แสดงออกมาอย่างหนึ่งครับ
อยู่ในกิริยาที่กำลังสมาธิไม่มาก ประมาณช่วงต้นๆ
ถ้ามันไม่เกิดอีกนะดีแล้ว ไม่ต้องไปถามหา
แสดงว่า สมาธิพัฒนาขึ้นมาอีกขั้น

ต่อไปจะไต่ลำดับ จำเป็นต้องสร้างสมาธิสะสมมาหนุน
ด้วยการเจริญสติให้ต่อเนื่องระหว่างวันจริงๆ
หรือใช้การนั่งสลับกับการเดินจงกลม

ก็จะสามารถไต่ระดับขึ้นไปสูงมากกว่านี้ได้เองครับ
ไม่งั้นมันจะแช่อยู่แต่ในสภาวะสงบ แต่ไม่สามารถไปไหนต่อได้
เพราะกำลังหนุนส่งมันไม่พอ...
อาจจะทำให้ติดในสมาธิได้อย่างคาดไม่ถึงครับ

ยกเว้นถ้าไม่เน้นสมาธิ จะมาทางปัญญาก่อน
ก็ต้องหัดสังเกตุเรื่องกิเลสต่างๆ
ที่เราพลาดระหว่างวัน และก็ลืมๆไป
เด่ว เวลาที่ถึงสภาวะจิตสงบตรงนั้น
เรื่องกิเลส ที่เราระลึกไว้ มันจะผุดขึ้นมา
ให้เราพิจารณาได้เอง

กำลังระดับนี้ ถ้าพิจารณาได้
ประมาณ ๓ ถึง ๔ ครั้งในเรื่องนั้นๆได้
จะสามารถตัดถึงระดับละเอียดได้
เช่นกันเหมือนพวกที่พิจารณาได้ใน
กำลังระดับสูง..

แต่ว่า ถ้าพิจารณาเสร็จแล้ว
เวลาออกจากสมาธิ แล้วรู้สึกว่าจิตมันฟูอยู่
บริเวณกลางลิ้นปี่ ถือว่าเป็นเรื่องปกตินะครับ
สำหรับกำลังระดับนี้.....บอกไว้ก่อน ^_^

 

เพราะปัจจุบันท่านเป็นเฉยซะแล้วฮับ

 

ปิติ ไม่ได้หายไปไหน ..... หาก จขกท นมสิการ "วิตก วิจาร"
ที่เป็น ปัจจัยให้ ปิติ(ตัวเดิม) ก็จะต้อง ปรากฏ "ปิติ" เหมือนเดิม

แต่ถ้า จขกท เปลี่ยน อารมณ์ตัววิตก วิจาร เพราะ โดนล่อ
ด้วย สภาวะธรรม ที่ ลัดสั้นกว่า เหมือนไปเร็วกว่า เหมือน
จงใจโน้มอารมณ์นั้นแล้ว มัน สงบ ง่ายขึ้น อันนี้ แปลว่า
โดนหลอกไปแล้ว

วิตก วิจาร ปิติ สุข .... ส่วนไหนจะหายไป ในทางพุทธศาสนา
จะหมายเอา เสพคุ้นคุณ และ โทษ ของ สิ่งนั้นหมดแล้ว จิตมัน
จึงเกิดความเลื่อมใส ในธรรมที่ จิตมันเห็นว่า "นั่นสงบ"

ซึ่ง วิตก วิจาร ปิติ สุข ที่หายไป จะหายไปอย่าง รู้เหตุ รู้ผล
ไม่ใช่ หายไปเพราะ ฝลุ้ค หายไปเพราะกระโดดจับ
เงาไหวๆ ที่มันหลอกว่า สงบกว่า ได้ผลเร็วกว่า .....กว่าฯลฯ

จขกท ลองทบทวนด้วย ภาษาที่เข้าใจได้ไม่ยาก

อะไรที่ง่ายกว่า พอไปแล้ว มัน ลืมต้นทาง ลืมว่าเดินคนเดียว
รู้แต่ว่าต้องถามจากผู้อื่น ให้มาช่วยรับรองความถูกต้องจนกว่า
จะไปสุดที่ เหว ......กว่าจะรู้ว่า มาอย่างขาดเหตขาดผล ก็
สุดปลายเหวเสียแล้ว .....อะไรแบบนี้ ก็ ทบทวนเอา

ของจริง จะต้อง ซ้ำ ย้ำ ที่เดิม เหตเดิม ผลเดิม จนมันคุ้น
ในผล จะคู้แขน เหยียดขา ปิติพรึ๊บพลับ แต่มันจืด เห็น
ความไม่เที่ยง เห็นความดับไป เห็นความพ้นไปจากปิติ
เพราะ สุขมันสงบกว่า จิตมันก็โน้มไปของมันเอง ปราศ
จากการ กดข่ม เจตนาจงใจ .........ทำแบบนี้ ได้สมถะด้วย
ได้วิปัสสนาด้วย ได้วสีด้วย เห็นความเป็นเช่นนั้นเองด้วย
ไม่มีอาการ ฝุ้งเฝ้อ เห่อเหิม ใครหยามไม่ได้


ลองดูนะ

ถ้าเจอ เหตุตัวเดิม จะขึ้นรถ ลงเรือ ประชุม สรวญเส
เฮฮาอยู่ พอระลึกได้ว่า ปิติหาย ก็ ปึ๊ด ไปที่เหตุ ปิติ
จะต้องกลับมา หากหายจ้อย ......แปลว่า โดน อุปาธิ
อุปาทาน อย่างหนึ่งอย่างใด ล้อมจับเอาไว้

 

ไหนๆ ก็ ไหนๆ แล้ว

การมี กรรมฐานหลัก ที่เป็น เหตุ ที่ง่ายต่อ เรา ในการเข้า ออก สมาธิ

เราควรมี มากว่า หนึ่งตัว

พอกล่าวถึงตรงนี้ พระท่านจะยกตัวอย่าง พระเจ้าพิมพิสาร

พระเจ้าพิมพิสาร หากได้ เดินสักก้าวเดียว จิตจะเกิด ปิติ
เกิด อิทธิบาท4 ไม่กินอาหารเลย ก็ไม่ตาย

นะ พอความทราบถึง โอรสของตน ก็ทำลาย หนังเท้าซะ
เสร็จเลย ปิติ หาย!!

จะ สมาทานกรรมฐานรอง ไม่ทันแล้ว ไม่ได้ฝึกมาก่อน



ปล.ลิง : พระเจ้าพิมพิสาร ใน ซีรี่ ผลิตโดยเจ้าของภาษา
ในบทการแสดงนั้น กลายเป็นว่า อัตตวินิบาต ...ซึ่งค่อน
ข้างย้อนแย้ง ..........ก็ยกขึ้นไว้ เผื่อไปจำเอาในซีรีย์ หาก
เป็นคนรุ่นใหม่

 

ขอบคุณครับ ผมมือใหม่ฝึกเองที่บ้านก่อนนอนวันละประมาณ 1 ช.ม. ชอบดูวิธีการฝึกของหลวงพ่อพุธในยูทูปและฝึกเอา ตอนฝึกประมาณ 4 เดือน แรก ครั้งหนึ่งรู้สึกไม่มีร่างกาย เป็นแต่ดวงสว่างอยู่เฉย แป๊บนึงรู้สึกตกใจสมาธิเลยถอน วันรุ่งขึ้นรู้สึกเหมือนเบื่อโลก ไม่อยากเจออยากคุยกับใคร แต่มีความอิ่มเอิบใจนะครับ เลยเล่าให้แม่บ้านฟัง และหลังจากนั้นผมก็ไม่เคยนั่งสมาธิเจออาการแบบนั้นอีกเลย แม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม เป็นแค่เหมือนสงบนิ่งๆ ลมหายใจหายเป็นช่วงๆ แต่ได้ยินเสียงรอบกายอยู่ เป็นเพราะอะไรครับบางทีทำให้ท้อไปเลย

 

ความเคยชิน