ทำสมาธิแล้วจิตพุ่งออกแรง

ปกติผมทำสมาธิบ่อย แต่เมื่อคืนรู้เลยว่าจิตพุ่งออกอย่างแรงและเร็วมากเหมือนจรวดเลย ผมทำไรไม่ได้นอกจากภาวนาไปในใจ ขนพองลุกชัน หากผมเจอแบบนี้อีก ผมต้องทำอย่างไรครับ ใครมีประสบการณ์แบบผมแชร์ความรู้ได้นะครับ ขอบคุณครับ

 

จิตเป็นนามธาตุหน้าที่ของจิต
โดยปกติธรรมชาติคืออะไร
พอทราบ
ยังฮับ

 

อันดับแรก คือ ทบทวนไปที่ ธรรมานุปฏิบัติ ที่ ตนพึ่งกระทำ

แล้ว พิจารณา สโมธาน ของ ธรรมปฏิบัติที่เป็น "เหตุ" ของการ พุ่ง
ไม่ต้องไป เอารสตรงการพุ่ง หลังพุ่ง ให้ ทวนกลับไปที่ เหตุ (การปฏิบัติ
ที่มันมี รสพอดี ลงตัว ไม่ต้องเจตนา )

หาก จดจำสภาวะ เหตุ ที่เกิด และ กำหนดรู้ เหตุดับ ได้ ....เวลาปฏิบัติ
ครั้งหน้าๆ หาก มันมี สภาวะ เหตุ ที่ใกล้กัน จะเริ่มรู้ได้ว่า เดี๋ยวจะต้อง
มี วิบาก ควันไฟ ที่ได้จาก การประกอบเหตุ ไว้ถูกต้อง ....คือ จะรู้ว่า
"จิตอ่อนควรแก่การงาน" เราก็จะ "รำพึงไว้ในใจก่อน" ว่า ถ้ามันจะพุ่ง
เป็น วิบากของกรรมฐาน เราจะพุ่งไปไหน .....สวรรคิ์ นารก หรือ ไปหา
พระอาจารย์ วัดนั้น วัดนี้ ....ไปฟังธรรมะ

ซึ่ง.......อย่าลืมว่า อย่าให้ น้ำหนักกับการ ออกรู้ ออกเห็น ว่า จริงเท็จ
แค่ไหน

ให้ วางน้ำหนักกลับไปที่ "เหตุ" เนืองๆ .....

เพื่อ รู้ว่า เมื่อไหร่ ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ มันจะต้องมี พุ่งเป็น วิบาก เป็นธรรมดา สะเตะนิ่ม!!

แต่เมื่อไหร่ เหตุ การปฏฺิบัติเราห่างเหิน ถูกอกุศลใดๆ ชักจูง วิบากก็จะไม่ปรากฏ
หรือ ปรากฏแต่เป็นไปเพื่อความ ฝุ้งเฝ้น เห่อ เหิม

พอภาวนา ทวนไปที่เหตุ กำหนดรู้ทุกขสัจจ เหตุเกิด เหตุดับ ยกขึ้นวิปัสสนา จะ
เห็นเลยว่า จะชำนาญใน สมาธินั้นๆ มากขึ้น ไม่ใช่ ยกวิปัสสนาเมื่อไหร่ จะอดมี
ฌาณ มีญาณ อย่างพวก ภาวนาไม่เป็นเขา ทักหลอกให้เรา ไปสาระวนกับ การ
ทุ่มเทกระเป๋าให้กับ กองบุญ บารมี .....ยอมเข้าพวก จะได้เป็น อรหันต์ตราตั้ง
ไม่ต้องตายใน7วัน ....ถูกตบ "อริยทรัพย์" ในที่สุด แทนที่จะ เห็น หนทางเดิน
คนเดียว ตรัสรู้เองโดยชอบ

 

วิบากจิตมีอยู่
แต่ยังัยก็ต้องเข้าใจในวิธี
ของสมถกรรมฐานและวิปัสนา
กรรมฐานตามลำดับลำดับไป
ฮับ

 

หากเจออีกก็ภาวนาไปรู้มันไปอีกครับ อะไรที่เกิดไม่บ่อยมักน่าตกใจ แต่ถ้าเกิดขึ้นบ่อยๆจนเราชินและก็จะรู้วิธีการคล่องเอง เรื่องในจิตก็เหมือนกัน(ว่าในส่วนปฏิบัตินะครับ)

 

ทำแบบเดิมครับ

ทำบ่อยๆให้ชำนาญ

หากเป้นอีก ก้ให้อยู่กับลมหายใจ
รู้แต่ลมเข้าลมออก
หรือคำภาวนาที่กำหนดในใจ

 

ขอบคุณครับ
ผมพอเข้าใจแล้ว คือไม่ต้องสนใจ ดูตามไป ปล่อยให้มันทำหน้าที่ไป

 

+++ กรณี "จิตพุ่ง" จะมีอยู่ 2 แบบ คือ 1. เห็นจิตพุ่ง กับ 2. เป็นจิตพุ่ง (เป็นตัวเราพุ่งวาปออกไป)

+++ หากเป็นกรณีแรก คือ "เห็นจิตพุ่ง" ตรงนี้ "ไม่ต้องใส่ใจ" ประโยชน์ ไม่มี

+++ หากเป็นกรณีที่สอง คือ "เป็นจิตพุ่ง" ตรงนี้ "ต้องใส่ใจให้ดี" เพราะความเป็น "ตน (อัตตา/จุติจิต)" มันพุ่งออกจาก ความเป็น "ตัว (กายเนื้อ)"
+++ ให้ทำซ้ำ ๆ จนชำนาญและ "รู้ชัดเจน" ว่า อาการที่ "ตน (จิต) ไปเกิด" มันเป็นอย่างไร มีความเกี่ยวพันกับ "อาสัญกรรม ให้ผลก่อน" เป็นอย่างไร
+++ สิ่งที่เรียกว่า "ชีวิตหลังความตาย มีอยู่ จริง/เท็จ เพียงไร" เรื่องพวกนี้ จะรู้ได้เมื่อ "จิต แยกขาดออกจาก กาย" เท่านั้น

+++ หากเป็น กรณีที่สองนี้ แนะนำให้ทำจน "รู้ชัดเจน" ว่า "อะไรคือความเป็น และ อะไรคือความตาย"
+++ หากทำได้ ก็จะได้ "ไม่ประมาทในเรื่อง เกิด แก่ เจ็บ ตาย" และหาทางให้ "พ้น" จากวงจรนี้ต่อไป นะครับ

 

....
ผมไม่แน่ใจ แต่รู้ว่าเหมือนเรากำลังขึ้นที่สูง รู้สึกกลัว เสียว และถ้าจิตไม่ปลุงแต่งจะเห็นมีภาพต้นไม้ป่า ในมุมล่าง ผมจะอยู่สูง

 

เวลาปฏิบัติ อย่าให้เกิดความอยาก ได้อีก ทำเหมือนเดิมที่ผ่านมา มีสติอยู่กับคำบริกรรมในกรรมฐานที่ปฏิบัติ มีอะไรเกิดขึ้นก็วางอารมณ์อื่นๆให้หมด มีสติอยู่กับคำบริกรรมอย่าฟุ้งซ่านออกคับ
พิจารณาวิปัสสนาธรรม เจออาการแบบนี้อีก ก็ปล่อยวางอย่าไปติดสนใจจะขวางผล

เราปฏิบัติกรรมฐาน ภาวนาเพื่อให้เกิดปัญญา อย่าไปติดอาการต่างๆที่เจอครับ เดี่ยวจะหลงไม่รู้ตัว

 

ให้สติอยู่กับลมหายใจ (คิดว่าพอเผลอ หรือ เริ่มเข้าถวังค์มันจะพุ่งไปใช่ไหมคะ ถ้าใช่ เป็นเหมือนกันค่ะ)

 

กลับไปที่ "เหตุ"

พอ หมั่นประกอบเหตุ มันก็จะ ออกไปได้ จะสูงก็ได้ จะดำดินก็ได้
จะแทรกกำแพงก็ได้ จะหายวับไป ปรากฏอีกที่ก็ได้ จะค่อยๆบินไป
ตามทางก็ได้ .....

ทำไมได้

เพราะ เหตุ มันมี มันซ้อมได้ ...

ซ้อมได้บ่อยๆ ไม่มีไปนั่งกลัวอีก ....เพราะ เราบริหารมันได้ ไม่ใช่ ฝลุค
หรือ มีใครกล่าวนำ กำกับ สะกดจิต

 

เจริญสติในชีวิตประจำวันให้ต่อเนื่องจริงๆ
เดินก็รู้ว่าเดินไปกี่ก้าว อยู่นิ่งๆก็ระลึกลมหายใจเข้าออกที่ปลายจมูก
เวลาทำงานก็ตั้งใจทำงานให้เต็มที่ไป
เอาหน้าที่การงานของเราเป็นการฝึกสมาธิ ฝึกสติไปในตัว...
ตรงนี้จะกลายเป็นเครื่องมือทางนามธรรม
ที่จะทำให้เราควบคุมตัวจิตในสถานะการณ์ตรงนี้ได้ครับ

จิตถ้ามันจะออกต้องสามารถบังคับไม่ให้มันออกไปไหน
หรือถ้ามันจะไป สติทางธรรมต้องตามมันไปได้ทุกที่ทุกเวลา


ไม่งั้นแม้ดูเหมือนไม่ยึด แต่มันเป็นกิเลสอย่างหนึ่ง
เรียกว่า กิเลสธรรม
ซึ่งมันจะดลให้เราสนใจแต่เรื่อง นามธรรม เรื่องพิเศษต่างๆ
ที่ไม่ใช่ประเด็นหลังทางพุทธฯ
เลยเป็นเหตุทำให้เราไม่สนใจเรื่องสติเรื่องปัญญาครับ

ทุกๆกรณีนะครับ ถ้าจิตออกไปแล้วเราไม่ทันระหว่างทาง
ถือว่า กำลังสติทางธรรมเรายังไม่พอ
มันเป็นเรื่องปกติครับ...
เพราะนิสัยเดิมของจิต มันชอบท่องเที่ยวครับ ไม่แปลก

 

".ซีซา" ..กษัตย์แห่งอณาจักโรมันเคยกล่าวไว้ว่า
"..ความล้มเหลวของลูก บ่งชี้ถึงความล้มเหลวของบิดา-มารดา-ที่เลี้ยงดูเขามาด้วย"..

" เมนเดล" นักวิทยาศาสตร์ ..บอกเป็นเรื่องของ DNA..การสืบสันดานทางสายเลือด...จากประโยคนี้ ที่คุณNOPPAKAN ..โพสต์ ข้างล่าง

noppakan.โพสต์."..อิอิ ภูมิจิตสัตว์นรก ชอบดิสเครดิต ใส่ความ แบบมโน สุดท้าย ยกให้ตัวเองดูดี ๕๕๕๕
ไม่หลับ ไม่นอน ไม่กิน ๕๕๕๕๕๕๕ ฟายยย เอ้ยยยย พูดสร้างภาพจิหาย
ตัวมะรึง ตามไปด่าตรูในกระทู้ตั้งแต่ที่โพสไว้ ปี 2013 ยังกล้าพูดให้ตัวเองดูดีได้
ถ้าคิดว่า ตรู โดนวิบาก มะรึง ก็รับคำท้า ทางสมาธิตรู จิ
จะได้รู้กันไง จะเปิดตูด ที่มะรึงมโนให้ดูด้วยไง ไม่ชอบหรือไอ้ฟายยย
ประโยคชุดนี้ของมัน บอกได้เลยว่า ทิฐิ สติ สัญญา มันวิปลาสไปแล้ว๕๕๕๕"..

ความชั่วช้า-ทางสายเลือด จาก พ่อ-แม่-ของคุณ NOPPAKAN..ได้ถ่ายทอดมายังเขา เรียบร้อยแล้ว ตามเหตุผลทางวิทยาศาสตร์และ การปกครอง ..ภูมิจิตสัตว์นรก มาจากพ่อแม่เขา-ที่ถ่ายทอดทางสายเลือดให้เขานี่เองประกอบกับความล้มเหลวในการ อบรม ดูแล ให้การศึกษาด้วย..ผลจึงออกมาดังที่เห็นครับ

 

+++ จากเหตุการณ์ ตามที่บอกมา

+++ ตรงนี้ คือ "อาการเป็น" เป็น "ตนพุ่งออกไป" แต่ ไม่สามารถควบคุมได้

+++ ตรงนี้ เป็นอาการ ณ ขณะที่ "กำลังพุ่ง" และยังเป็น "เหตุการณ์แปลกใหม่" สำหรับคุณ

+++ อาการจะเป็นแบบ "ภาพเคลื่อนตัวไปเรื่อย ๆ แบบเคลื่อนไปข้างหน้า"
+++ ตรงนี้ เป็นอาการ "ถอดจิตแบบฌานฤษี" มีอาการ "เฉย/ฉ่ำเย็น" เป็นองค์ประกอบ
+++ มุมมอง "จะมองกดต่ำลง แบบ สายตา พระพุทธรูป"

+++ อาการแบบนี้ "มักจะเกิดกับการ ดู ลมหายใจ ที่ ปลายจมูก"
+++ ตรงนี้เป็นอาการ "ถอดจิต แบบ ฌานฤษี"
+++ เป็นอาการ "มาตรฐาน" ของการ "ดูลมที่ปลายจมูก"

+++ ตรงนี้ย่อมขึ้นกับ "คุณฝึกสมาธิ เพื่อ อะไร มีความต้องการ อะไร จากสมาธิ"
+++ ตรงนี้ "คุณต้อง ให้คำตอบ กับตัวคุณเอง ให้ได้เสียก่อน"

+++ หากเป็นแค่ "ลองฝึกเล่นเฉย ๆ" ก็บอกได้ว่า คุณ กำลังตกอยู่ใน "ฌานฤษี ซึ่งตกอยู่ในอิทธิพลของฌาน"
+++ ซึ่งหนทางจะต่างกันกับ "สมาธิพุทธ" ซึ่งล่วงรู้ "วิถีแห่งฌาน บังคับฌาน แต่ อยู่เหนือฌาน ไม่มีฌานใด ครอบงำได้"

+++ ผม "เลิก" ฝึกแบบนี้มานานแล้ว "ผมเคย ตก อยู่ข้างในอิทธิพลแบบ ฌานฤษี มาถึง 7 ปีเต็ม ๆ"
+++ การ "ถอดจิต/ถอดตน" แบบ ฌานฤษี นี้ ผมถอดได้ทุกครั้งที่นั่ง "เข้าฌาน" แบบคุณ
+++ หลังจาก 7 ปีต่อเนื่อง "จิตมันจะ อยู่ กับความ สงบฉ่ำเย็น อย่างเดียว" เรียกว่า "โลกียะนิพพาน"
+++ จะให้ "จำ" อะไร มันก็ "ปฏิเสธ/ตัดทิ้ง" ทั้งหมด เพราะทุก ๆ สิ่ง "เป็นศัตรู กับ ความฉ่ำเย็น"

+++ ท้ายที่สุด "จิตมันจะปฏิเสธ ความจำ ทั้งมวล" ซึ่งเป็นอาการของ "อสัญญีสัตถาภูมิ" รู้กันในนาม "พรหมลูกฝัก"
+++ อาการที่ชัดเจน คือ สิ่งที่สังคนโลกเรียกมันว่า "ความจำเสื่อม และ ไร้ความจำ โดยสิ้นเชิง" นั่นแล ...
+++ อาการที่ชัดเจน อีกอย่างหนึ่ง คือ มันเป็น "อาการไร้สติ แต่ ไม่มีอาการเสียสติ" เพราะ "ไม่มีสติจะให้เสีย"
+++ นี่เป็นอาการของ "มิจฉาสมาธิ" นั่นเอง เกิดจากการ "ตั้งจิตมั่น ไม่ใช่ ตั้งสติมั่น" เข้าใจภาษาผิดไป 1 คำเท่านั้น
+++ โดนไป 7 ปีเต็ม กว่าจะแก้ไขกลับคืนมาสู่ "สติปกติ" ได้ ก็อีก 7 ปี รวมเวลา ไป/กลับ = 14 ปี เหตุเพราะ "คำ ๆ เดียว"

+++ 14 ปี ผ่านไป ผมเปลี่ยนจาก "ตั้งจิตมั่น มาเป็น ตั้งสติมั่น" จึงสามารถผ่าน "สัมโพชฌงค์ ทั้ง 7" มาได้ ภายใน ปีเดียว
+++ จึงรู้ชัดเจนว่า อะไรคือ มิจฉา/สัมมาสมาธิ ก็หวังว่า คุณควรจะ "พิจารณาให้รอบคอบ" ก่อนถลำลึกลงไป นะครับ

+++ ด้วยความปรารถนาดี การแชร์ประสพการณ์ของผม คงพอจะเป็นประโยชน์บ้างสำหรับคุณ นะครับ

 

นำมาฝากครับ ไฟล์นี้จะทำให้เข้าใจได้มากขึ้นครับ

 

พอเราภาวนาไปเรื่อยๆ จิตรวม อาการของมันเป็นไปได้108 อาการ อาการที่เกิดขึ้น เขาเรียกว่า ส่งจิตออกนอกกาย เนื่องจากกำลังของสมาธิมีไม่มากพอ
ยังไม่ชำนาญในวสี5

ไหนๆแล้ว ก็ฝึกอภิญญาไปเลย คือความสามารถอย่างยิ่งยวดของจิต จะได้ไปเจออีกภพภูมิหนึ่ง ที่เขาเขียนไว้ในตำรา
ส่วนจะพบเจอภพภูมิอะไรก็แล้วแต่บารมีของเรานะ

แนะนำอีกอย่าง ก่อนภาวนาควรสวดมนต์ ด้วยพระคาถาคุ้มครองตามที่ตัวเองศรัทธา
เช่น ศรัทธาหลวงพ่อฤษีลิงดำ หลวงปู่ดู่
สมเด็จโต สายพระป่า ท่านใช้พระคาถาอะไรประจำ เราก็นำมาใช้ก่อนทำสมาธิ

 

ผมก็ทำไม่เป็น เพียงแต่ดูลมหายใจไป ผลออกมามันเป็นอย่างที่เห็นครับ จิตมันไม่ได้ออกทุกครั้ง เป็นจังหวะมันถึงจะออกไป แต่พอจะรู้อาการก่อนจะออกว่าเป็นยังไง ก็จะดูลมหายใจไปเรื่อยๆๆ อยากสร้างกุศลให้พ่อแม่ ให้ตัวเองครับ ส่วนอะไรจะเกิดหลังจากนั้นก็ช่างมัน ไม่สนใจอะไร เพราะไม่เห็นมีประโยชน์กับโลกมนุษย์

 

ฟังธรรมเกี่ยวกับการเจริญสติ
หรือการปฏิบัติสมถกรรมฐานและ
วิปัสนากรรมฐานเพื่อความเข้าใจในการ
ปฏิบัติเพิ่มขึ้นอีก
เพื่อการรู้และการละในขณะปฏิบัตืฮับ

 

สาธุ ครับ สำหนับคำแนะนำดีๆๆๆ