เมื่อไม่มีใครไปยึดแล้วใครจะทุกข์??

ผู้รู้คือตัวเรา(สังขารจิตสังขารกาย)
ส่วน
อารมยํคือสิ่งทั้งหลายที่ถูกรู้ ก็เป็นสังขารทั้งหมด
ทั้ง2 ส่วนคือธรรมชาติเกิดขึ้นมาตามเหตุปัจจัย
และดับไปเพราะความเสื่อม
ถ้าเราหมายเรายึดทั้งหมดก็เป็นทุกข์ตลอดเวลา
แต่หากเราไม่หมายไม่ยึดเพราะรู้ว่า
สิ่งที่ถูกรู้และผู้รู้ทั้งหมดนั้นเป็นสังขาร
มีเกิดมีดับตามเหตุปัจจัย
ทุกข์ก็เข้าไม่ถึงใจ และไม่มีใครเป็นทุกข์
มีแต่ใจพุทธะที่ได้แต่รู้เท่านั้น

 

มีอะไรขัดกับปฏิจจสมุปบาทบ้างฮับ
ที่
ลุงแมวกได้ล่าวไว้
ขอความกรุณาชี้แนะเป็นธรรมทาน
ด้วยฮับ

 

ไม่มีผู้ยึดกายยึดจิต คือไม่มีเรา
ไม่มีผู้ยึดอารมย์คือไม่มีเรา
การมีและการไม่มีคือธรรมชาติ
การปรุงแต่ง(สังขาร)ทั้งหลายเป็นธรรมชาติ
การเกิดดับของสังขารทั้งหลายในธรรมชาติ
เป็นตามเหตุปัจจัย
ไม่มีผู้ยึดก็ไม่มีผู้ทุกข์
ถ้ามีเราตั้งตัวเองเป็นผู้หมายเราก็เป็นผู้ยึด
และเราก็เป็นผู้ทุกข์
ฉะนั้น วางผู้หมาย วางผู้ยึด ให้เหลือแต่ผู้รู้
ตามธรรมชาติคือจิตพุทธะหรือจิตดั้งเดิม
มีแต่ความรู้แต่ไม่มีรูปร่างตัวตนไม่ขยับ
เขยื้อนเคลื่อนไหวไร้ตัวตน แต่รู้กิริยาอาการ
ทุกอย่างของสิ่งที่เป็นสังขาร สักแต่ว่ารู้
เท่านั้น ผู้ทุกข์จึงไม่มี

 

พูดมาขนาดนี้แล้วยังแบกทุกข์หรืออึดอัด
ขัดเคือง คับข้องหมองใจ
แปลว่าสงสัย เอาตัวเอง มีตัวเองสงสัย
มีตัวคิดค้าน มีตัวเองคิดค้น มีตัวเองอยาก
พบทางบรรลุ
บอกได้เลยว่า จะไม่มีทางเอาตัวเองไปบรรลุ
อะไรได้ฮับ
เพราะการบรรลุต้องบรรลุด้วยสติและใจ
เท่านั้น
ส่วนกายกับจิตเป็นเพียงแค่เครื่อง
มือที่สำคัญ
ในการปล่อยวางทุก
อย่างเพื่อการบรรลุ
และจะบรรลุการสิ้นทุกข์ได้
ก็ต้องรู้จักผู้รู้ และปล่อยวางผู้รู้ได้
ก็สิ้นทุกข์
เมิ๊ดคำสิเว้า

 

ปล.กระมู้ว์ลุงแมวเป็นเหมือนกระมู้ว์ขำขัน
ของผู้มีสติปัญญา
ผู้ที่อ่านแล้วทั้งเครียดทั้งแค้น อยากจะเอาคืน
เป็นกำลัง อย่างนั้นแปลว่ายังไม่รู้จักผู้รู้
เลยทำให้ปล่อยวางไม่เป็น ขำไม่ออก555

 

เจอใจพุทธะแล้วหรือลุง
ยินดีด้วย แล้วจะเอาอย่างไรต่อ?

ในสมัยพุทธกาลก็มีเรื่องเล่า
มีศิษย์กับอาจารย์
อาจารย์เข้าใจว่าตัวเองบรรลุธรรมขั้นสูงสุดแล้ว

ลูกศิษย์เลยท้าผู้เป็นอาจารย์
ให้เพ่งมองนางฟ้อน สาวงาม ที่เต้นอยู่บนใบบัว

พอเพ่งนานเข้า กามที่ฝังตัวในจิต
มันก็แสดงตัว วาดลวดลายออกมา

ลูกศิษย์จึงเตือนผู้เป็นอาจารย์อย่าได้ประมาท..

 

ต้องใช้เวลาอย่างน้อย 7 - 7 - 7
จึงจะประกาศได้ว่า
บรรลุแล้วฮับ
... ...
จิตเดิมแท้หรือจิตพุทธะ หรือธาตุรู้
หรืออมตะธาตุ ฯลฯนั้นแหล่ะ
คือตัวจริงของทุกคน ที่อวิชชาตัณหา
อุปาทานห่อหุ้มอยู่ ถ้าผู้เป็นเจ้าของ
ภาวนาเพื่อให้เห็นความจริงของสังขารทั้งหลาย
ทั้งภายในกาย ภายนอกกาย
ที่ล้วนมาจากธรรมชาติที่ ไม่มี แล้วมามี
เพราะแตกดับไปตามธรรมชาติ
พิจารณาจนเห็นความจริงจนสิ้นยึด
ได้ที่ใจ
ธรรมชาติของจิตพุทธะก็จะกลับ
สู่ความว่างที่มีเพียงความรู้และเป็นหนึ่ง
เดียวกับความว่างธรรมชาติ
ของจักรวาลหมดเชื้อหลงคือตัณหา
อุปาทานที่จะพาไปเกิด
ก็ยุติลงไม่ไปหาภพหาชาติ
อีกต่อไป
เปรียบเช่นเมล็ดข้าวเปลือกที่ถูก
กระเทาะเอาเปลือกออกเหลือเนื้อข้าวสาร
จะไม่สามารถไปเพาะให้งอกเป็นต้นข้าว
ขึ้นมาได้อีก
ฮับผม
เบิ๊ดคำสิเว่า!!

 

อิอิ
งวดนี้ หวยจะออกเลข 777แน่เลย..
ฝากลุงซื้อสักสิบบาท

 

เคยอ่านเจอ คำอธิบาย จิตพุทธะเนี้ย!!
รู้สึกว่าในหนังสือหลวงปู่ดุลย์

รวบรวมโดยลูกศิษย์ท่าน..
เขายังเถียงกันอยู่เลย

 

เถียงกันก็ได้ ไม่เถียงกันก็ได้
แล้วแต่ความหลงที่
แต่ละคนยึดไว้
ฮับ

 

ภาวนาไป ไปเจอความว่าง
แล้วอนุมานเอาเอง
ว่าเป็นจิตพุทธะ

 

ถ้ามีผู้ยึดอะไรขึ้นมาปุ๊บ
อวิชชาจะเกิดกับผู้นั้นปั๊บ
ต้องไม่มีผู้ตั้งต้น จะไปทำอะไรเพื่อให้ได้อะไร??
จึงจะเป็นสัมมาทิฏฐิฮับ

 

เจริญสมถะกรรมฐานเจอความว่าง ความโล่ง
ความเบามันเป็นปกติของจิตธรรมดา
ทั่วๆไป
มันเป็นการเริ่มต้นของการสร้างจิตผู้รู้
ด้วยวิธีทางฌาน
ซึ่งบางคนอาจไม่ต้องเดินทางนี้ก็ได้ฮับ
พุทโธรัวรัวก็เป็นสมาธิได้โดย
มีแค่อุปารจะสมาธิก็ได้ฮับ

 

อิอิ เป็นความรู้ใหม่นะเนี้ย!!..

 

เมื่อมีแต่ผู้รู้ กับผู้ไม่ยึด มีแต่ผู้ปล่อยวาง
ก็ไม่มีผู้ทุกข์
เบิ๊ดคำสิเว้า

 

ถ้าเข้าใจมันจะเริ่มเอะใจ เอ๊ะ เอ๊ะ
เบิ๊ดคำสิเว้า

 

มันก็แปลกภาวนาไป
กลับหากิเลสไม่เจอ..

มันเริ่มเพี้ยนต่างหากครับ
ไปละ...

 

ไม่มีผู้โปรโมท กิเลสก็ไม่รู้จะเกิดกับใคร
ถ้ามีตัวผู้โปรโมทคือจะเอาโน่นจะเอานี่
ไม่เอานั่น จะเอ้าโน้น
กิเลส
ก็เกิดตรงนั้นแหล่ะ
ถ้าไม่เกลียดทุกข์ รักสุข
ไม่เกลียดชั่ว รักดี
ชอบก็เอา ไม่ชอบก็ไม่ผลักใส
หรือ
ไม่มีผู้ยินดี ยินร้าย
อยู่กับรู้กิเลสก็ไม่เกิด
(รู้คือ รู้ว่าธรรมชาติมี 2 อย่าง
คือธรรมชาติปรุงแต่ง( สังขาร)
กับธรรมชาติไม่ปรุงแต่ง(วิสังขาร))

 

ภาวนาด้วยความอยาก กิเลสครอบงำแต่
ก็ไม่เห็นหรอก
ภาวนาเพื่อความสิ้นยึด กิเลสไม่มีช่องหลอก
หาไม่เจอ55
เบิ๊ดคำสิเว้า

 

แหน่ะ ยังพยามไหลไปต่ออีกเนอะลุง