ต้องอยู่กับหลักเท่านั้น อย่าไปแสวงหาความสงบแล้วจะพบเอง

ท่านสอน.... ให้อยู่กับหลักพุทโธ ไม่ไล่ตามความคิด(ปรุงแต่ง)สำหรับคนคิดไม่เลิก

หรือสำหรับคนที่มีทุนเดิมมีสติมีสมาธิ
เป็นทุนเดิม
แค่อยู่กับ"รู้"
โดยไม่ต้องอยู่กับหลัก"พุทโธ"ก็ได้
ถ้าทำได้เน้นว่าถ้าทำได้
ก็พ้นทุกข์ได้ปัจจุบันทันที
ถ้ากัดติดตลอดเวลา คืออยู่กีบรู้ได้ตลอดเวลาก็พ้นทุกข์ถาวรได้
( ลุงแมวเข้าใจเองว่านี่"นิพพาน"
ได้ตรงนี้เลยไม่ต้อไปดินรนค้นหาที่ไหนไหนฮับ)

 

ออ คับ อันที่จริงท่านก็สอนว่าการแสวงหาความสงบนั้นมันถูกแล้ว แต่เมื่อพบความสงบแล้วความสงบนั้นมันจะแสดงออกอย่างไร ให้อยู่กับรู้คือหลบใต้ความสงบ อันนี้ความเข้าใจผมนะ และมันไม่เหมือนกันเท่าไหร่ นิพพานที่ลุงว่าก็ใช่คับเพราะปราศจากเหตุปัจจัยอื่นในขณะนั้น แต่สิ่งที่เป็นข้อสังเกตุคือ เมื่อคือความสงบใยจึงแสดงลักษณะถึงความสงบ หากมีการแสดงถึงลักษณะอยู่จึงอาจหมายถึงยังไม่พอ นั้นอาจเป็นเพราะผมผิดก็ได้หากยึดตามที่ผมทราบคือไม่ควรมีลักษณะใดและไม่ควรมีสิ่งใดใช้เปรียบเปรยได้ ผมสอบถามลุงว่าแบบที่ลุงเห็นมันแสดงออกอีกไหม ถ้ามันยังแสดงออกอีก ต้องสลับด้าน ด้านนิ่งอาจมองไม่เห็น แต่ด้านปรุงแต่งอาจมองเห็นได้ ถ้ากำลังสติถึง อันนี้ไม่บังอาจสอนลุงนะคับ แต่แค่จรวจสอบตนเองเนืองๆว่า ที่เห็นจริงหรือหลอก คับในส่วนของผมจึงถามลุง

 

ปวีก้อฝึกคล้ายๆ ลุงนะ (ไม่เชิง) แต่ ลพ.ที่สอนปวี ท่านให้ใช้กรรมฐาน5 ช่วยด้วย เพิ่มออฟชั่นเข้าไปอีก เมื่อผ่านไตรลักษณ์บ่อย ๆ สมาธิแก่รอบขึ้น ตัวปัญญาเป็นอันหวังได้

ที่ปวีฝึกแล้วพอรุ้สึกจากกรรมฐาน 5 นะ (สภาวะคร่าวๆ นี้เมื่อนานมาแล้วนะคะ)

1.แรกๆ รู้สึกว่าร่างกายเป็นของน่าเกียจ...ต่อมาเปลี่ยนใหม่
2.รู้สึกว่าร่างกายกลางๆ ไม่สวยงาม ไม่น่าเกียจ ตัวมันทำหน้าที่แบบนั้นอยู่แล้ว
3.เหมือนอยู่ในหุ่น หรือเสื้อที่สวม เหมือนเราสวมมันอยู่
4. หลายๆ อย่างรอบตัว รู้สึกเป็นธรรมะหมด เห็นเรื่องที่เกิดแต่ละเรื่องเกี่ยวโยงเป็นสิ่งเดียวกันได้
5.บางทีใน1 นาที คิดอุบายแก้ปัญหาเรื่องนั้นออกเป็นสิบๆ อย่างในแง่มุมแปลกๆ (บอกเราที่ลิ้นปี่)
6.มองคนหรือสัตว์เริ่มไม่โฟกัสที่รูป เพศ สี หน้าตา บลาๆ แต่มองไปที่นามทั้งหมด... ว่า..ก้อเป็นดวงจิตคนทึ่เข้าไปอยู่ในร่างสมมุตินั้น ด้วยอำนาจโลภะ โทสะ โมหะ มันจะคล้ายๆ แยก ๆ ออกออโต้

ฯลฯ

 

อยู่กับหลักคือ พุทโธ โดยไม่หมายมั่น
จะเอาความสงบหรืออะไรทั้งนั้น
ท่านสอนแบบนั้น สำหรับคนที่ยังอยู่กับ
รู้ไม่ได้เพราะไม่ถนัดเพราะสติและสมาธิ
ไม่เพียงพอ
คือต้องฝึกสมถะก่อนเพื่อให้จิตตั้งมั่นได้
น่ะเองฮับ
ในที่สุดมันก็ต้องมาจบลงที่การอยู่กับ
" รู้ " คือใจรู้ความเคลื่อนไหวของ
กายและจิต โดยปล่อยวางทุกชอต
เพราะใจมันทำหน้าที่ได้แค่รู้
ถ้าทำอะไรๆที่มากกว่า รู้ มันคือใจปลอมยัง
เป็นสังขารอยู่ฮับ

 

ทางเดินสู่การสิ้นทุกข์ มันมีอยู่ทางเดียว
ที่พระพุทธะทรงชี้ไว้คือมรรคมีองค์ 8
แต่ระหว่างการเดินทาง(จริงๆ คือหยุดทุกอย่าง
สิ้นยึดทุกอย่าง)แล้วจะต้องเดินไปไหนทำไม
ลองถามตัวเ องดูว่า กำลังเดินไปหา
อะไร? ไปทำอะไร?
เพราะสิ่งที่ต้องทำทั้งหมดคือ การปล่อยวาง
หรือการสิ้นยึด เอ้อ....

 

สงสัยผมคิดมากไปเอง ว่ามันแม่งๆ อนุโมทนาคับ ลุงแมว

 

มันหมิ่น เหม่ ตรงนี้ละครับ การสอนสมัยใหม่

การสอนสมัยเก่า
มุ่งให้มีความเพียร มีความพยายาม
มันจะมีรอยเท้าโคเสมอ ไม่ลืมรอยเท้าโค

จะข้ามฟาก ถ้าไม่ขวนขวายขึ้นเรือ ไม่ได้ข้ามฟากแน่นอน
ต้องมีการแสดงหา

เมื่อขึ้นเรือได้แล้ว ก็รู้เฉยๆในเรือ ถึงฝั่งก็ลงจากเรือไปเอง


ในกระบวนการของอริยะมรรค สมาธิที่เป็นธรรมชาติ ธรรมฝั่งโพชฌง
มันเหมือนกับต้นไม้ที่จะเจริญผลิตดอกผลออกมาเอง
หลักจากที่ต้นไม้มันพร้อมแล้ว

เหมือนกับได้ขึ้นเรือได้ถูกลำแล้ว คนแจวเรือจะส่งข้ามฟากไปเอง
ไม่ต้องไปช่วยเขาพาย

 

ใครล่ัจะเป็นผู้กรองคนขึ้นเรือได้ฮับ นอกจากผู้เดินทาง
เห็นว่าอยู่บนเรือแล้วหมดความหวัง
มองไม่เห็นฝั่ง ก็คงโดดลงน้ำไปหาแพหรือ
ดำผุดดำว่ายไปเองโต้คลื่นลมไปอย่างไร้ทิศไร้ทาง
ฮับ

 

อุปมาน่ะครับ
สมาธิธรรมชาติ สมาธิในอริยะมรรค มันเหมือนเรือที่คอยส่งคนข้ามฟาก

มีแต่คนมีความเพียรที่จะขึ้นเรือลำนี้ได้
ปัญหาที่สำคัญ คือ การขึ้นเรือลำนี้ให้ได้

 

สัมมาวายามะ มันเพียรอยู่ในตัวฮับ

 

คนไม่ทำงานงาน ไม่ได้ผลตอบแทนหรอกครับ
ไม่ว่าจะเป็นข้าวปลาอาหาร หรือ เงินทอง
อยู่เฉยๆ อดตายเปล่า

อยากเป็นเศรษฐี ไม่ทำงาน ก็ไม่รวย
อยากกินข้าว ไม่หากินก็อดตาย

ความเพียรมีอยู่ในตัว ต้องใช้มัน

พระพุทธเจ้า สอน

ธรรมทั้งปวงมีฉันทะเป็นรากเหง้า

มีนิพพานเป็นที่สุด

 

ท่านพาหิยะสิ้นยึดได้ภายในไม่ถึงวัน
.เป็นอรหันต์
จากพระพุทโอวาท.... มันคืออะไร

 

คือผู้ที่ขึ้นเรือ มาใกล้ฝั่งแล้ว พอคนแจวบอกว่า ลงได้ ท่านก็ตอบทันที ครั๊บผ๊ม^^

 

หลวงปู่หล้าบอกไว้ชัดเจน
ผู้รู้ไม่ไช่พระนิพพาน

หลวงตายืนยันคำพูดหลวงปู่หล้า

ถูกแล้ว..

 

ต้องวางผู้รู้และสิ่งที่ถูกรู้

 

วิธีวางผู้รู้ ลุงแมว คิดว่า วางเยี่ยงไรฮับ

 

วิธีปล่อยวางผู้รู้มันปล่อยไม่ง่ายนะฮับ
วางลงบ้าง วางไม่ได้บ้าง นะฮับ

 

ถ้าเอาตัวเราไปวางก็ผิดเลย เป็นสังขารเป็นปรุงแต่งไปทันทีฮับ

 

ลุงทำยังไงฮับ

 

ให้ใจรู้ใจเอง