ข้อสังเกตุ... เมื่อทำสมาธิแล้วมีแต่ความคิด

เกล็ดธรรม
หลวงปู่พุธ ฐานิโย
วัดป่าสาละวัน อ.เมือง จ.นครราชสีมา


ครูบาอาจารย์ของเราท่านย้ำนักย้ำหนา
ว่า
เอาสมาธิให้มันได้
เอาสมาธิให้มันได้

ทีนี่ การทำสมาธิ ทำอย่างนี่เด้อ
เอาไปลองทำลองดู ถ้าใครไม่เชื่อก็รับฟังไว้แล้วก็ทำไว้ ลองดู

วันนี้ก็มีแม่ชีคนนึง ไปถามว่า
ทำไมจิตใจมันมีแต่ความฟุ้งซ่านมันไม่สงบซักที ว่าอย่างนั่น
สงสสัยจะไปโดนใครโกหกมาละมั๊ง ว่าจิตมันฟุ้งซ่าน
มันเป็นอย่างนี่ดอก
ศีล อบรมสมาธิ ศีลนี่หมายถึงศีลที่บริสุทธิ์
อย่างต่ำศีล ๕ กาย วาจา บริสุทธิ์ ปราศจากโทษ
เมื่อมานั่งสมาธิแล้ว จิตก็สงบเป็นสมาธิ

สมาธิที่มีศีลเป็นเครื่องประกันความปลอดภัย
มันทำให้เกิดปัญญา
ทีนี่
คำว่าปัญญาที่เกิดขึ้นมานี่
มันไปรู้พระไตรปิฎกจบทั้ง แปดหมื่นสี่พันพระธรรมขันธ์
อย่างนั่นหรือเปล่า อย่าไปเข้าใจผิดอย่างนั้น

ปัญญาที่มันเกิดขึ้น ก็คือความคิดที่มันคิดไม่หยุดนั้นเอง
จะเป็นความคิดอะไรก็ได้ ที่มันคิดไม่หยุด
เราไม่ได้ตั้งใจคิด มันก็คิดของมันขึ้นมา
ตั้งใจคิดมันก็คิดของมันขึ้นมา
เพราะที่เราไปเข้าใจผิด
ว่า
ความคิดนั้นคือความฟุ้งซ่าน
แล้วเราก็อยากจะให้จิตมันหยุดคิด
เพราะเราติดความสงบ ติดความนิ่งของจิต
แต่แท้ที่จริง คำภาวนา พุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธ
ที่ท่องเอาไว้นั่น ล่ะ
มันอะไรเสียอีก ก็คือความคิดนั่นแหล่ะ
มันอะไรเสียอีก ก็คือความคิดนั่นแหล่ะ

ทีนี่เมื่อภาวนาพุทโธ พุทโธ หัดคิดพุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธ พุทโธ
จนคล่องตัวชำนิชำนาญแล้ว

สมาธิ มันเกิดเอง

พอสมาธิมันเกิดขึ้นมานิดหน่อย มันก็ทิ้งพุทโธ ที่มันตั้งใจคิดอยู่นั่น
แล้วไปคิดอย่างอื่นขึ้นมา
ความคิดอย่างอื่นนั่นก็คือความคิดเหมือนกันกับพุทโธนั่นแหล่ะ
เพราะฉะนั้นเมื่อจิตมีความคิดเกิดขึ้นมาเอง ปล่อยให้มันคิดไปเลย ปล่อยให้มันคิดไปแล้วเอาอย่างนี้
ตั้งใจเอาไว้ ว่า เอา เอา เอาเอา แกจะคิดไปถึงไหนฉันจะตั้งใจดูแก
คิดไปเหนือ ไปใต้ คิดไปนรก คิดไปสวรรค์ คิดไปบ้านคิดไปช่อง
คิดไปเที่ยว หาเที่ยวแซ่ เที่ยวสาว คิดไปลักไปขโมยไปจี้ไปปล้น
ตามมันไป
ตามมันไป
รู้มันไป
มันจะไปถึงไหน
ที่นี่ ถ้าเราเอาความคิดนั้นเป็นอารมณ์จิต
กำหนดสติตามรู้ รู้ รู้ รู้ รู้รู้มันไป

เมื่อ สติสัมปชัญญะ ตัวนี้ มีพลังแก่กล้าขึ้น
ผลมันจะเกิดขึ้นเป็น สองอย่าง

ถ้าสติตามทันความคิดทุกขณะจิต
จิตคิดไปดูไป คิดไปดูไป คิดไปดูไป
ตัวคิดไม่หยุดนั่นเป็นตัว วิตก
สติรู้พร้อมในขณะที่ จิตมีความคิด นั่นคือ ตัว วิจาร
จิตคิดไม่หยุด
เราก็รู้มันเรื่อยไป ประเดี๋ยว ปีติมันก็บังเกิดขึ้น
คิดไปดูไป คิดไปดูไป กายก็เบาจิตก็เบา
หนักๆเข้า กายก็สงบ จิตก็สงบ

มันสงบอย่างไร มันคิดอยู่ไม่หยุดมันสงบอย่างไร
เอาคัมภีร์ไหนมาพูด
มันคิดอยู่มันสงบ เพราะจิตตัวรู้ สติตัวรู้ มันเป็นปกติ
ไม่มีความยินดี
ไม่มีความยินร้าย
ในความคิดนั้น
คิดแล้วก็ปล่อยวางไป พออารมณ์ กับจิตมันดูดดื่ม ซึมซาบ
สติที่ไปกำหนดรู้ อยู่ที่ความคิด ที่เกิดดับ เกิดดับ อยู่อย่างนั้น
อย่างแน่วแน่มั่นคง รู้ทันทุกขณะจิตเขาเรียกอะไร ฮึ .. ???

จิตตานุปัสนา สติปัฏฐาน ไม่ใช่เหรอ
ฮึ ..??? ภาวนามาจนประสาทโง่ โง่ไม่เข้าท่า

ความคิดที่มันคิดอยู่ไม่หยุด สติจะตั้งอยู่ที่ความคิด
กำหนดรู้ที่ความคิดตลอดไป นี่แหล่ะ ตัวนี่แหล่ะ
เค้าเรียกว่า ....ธัมมานุปัสนา สติปัฏฐาน ....

นักปฏิบัติทั้งหลายโง่มานานแล้ว
เพราะฉะนั้นทำความเข้าใจซะให้ดี

ท่านอาจารเสาร์ ท่านพูดเป็น คติเตือนใจไว้ว่า ...
โอ้ เมื่อก่อนนี่จิตข้ามันสงบ สว่างไสว
แต่เดี๋ยวนี่....มันมีแต่ความคิด มันไม่สงบซักที ...

นี่อาจารย์ใหญ่ เปิดคัมภีร์เอาไว้อย่างนี้
ทำไมลูกศิษย์ๆไม่จดจำคำสอนของอาจารย์ เฮ้อ... เพราะฉะนั้น
เรามาสอนกรรมฐานอยู่นี่ เกือบ ยี่สิบปีหรือ ยี่สิบปี
หาคนเอาดิบเอาดีไม่ได้
เพราะไม่เชื่อครูบาอาจารย์

อาจารย์ใหญ่ท่านว่า
เวลานี่ จิตข้าไม่สงบมีแต่ความคิด
พอถามท่าน
จิตมันเสื่อมหรืออย่างไร...
เอ้า... ถ้ามันเอาแต่นิ่งสงบอย่างเดียวมันก็ไม่ก้าวหน้าซี่
.....ท่านว่าอย่างนี่ล่ะ

ฟังต่อที่นี่

 

คิดจน เดินชนเสา ดังโป๊ะ

รู้เลยว่า กำลังคิดอยู่

คิดไปต่อ หัวโน่น รู้สึก