อยากทราบข้อแตกต่างระหว่าง สมาธิตั้งมั่นกับอารมณ์วางเฉย

bye bye หนีเข้าถ้ำดีก่า

 

บางคน ปฏิบัติแทบตายไม่ได้สักทีเพราะลืมล้างส้วม
อย่าประมาทหน่า

ถ้าไม่เลี้ยวเข้าวัด ก็ให้น้องแมวพาทัวสารวัตรต่อ…

 

ข้าพเจ้าขออนุโมทนาและขอขอบคุณในคำแนะนำของ คุณธรรมชาติ ด้วยความเคารพครับ

ขอบคุณที่แก้ไขในสิ่งที่ใช้คำผิดไปครับ และต้องขออภัยครับ

ส่วนเรื่องยักษ์ที่นี่นั้น ข้าพเจ้าแค่อยากรู้เฉยๆครับ เพราะช่วยเหลือข้าพเจ้า ณ.ที่ทำงานแห่งนี้มาหลายครั้งหลายคราแล้วครับ แต่ข้าพเจ้าไม่เคยเข้าไปคุยหรือเข้าไปหานะครับ แต่เค้าจะมาเองครับ

ขอให้เจริญในธรรมยิ่งๆขึ้นไปครับ

 

เคยเกี่ยวพันกันมา เป็นญาติ มิตร บริวาร กันมา เขาก็มาช่วยเป็นธรรมดา..

 

ผมได้อ่านเจอข้อความน่าสนใจ ความคิดของจิตนี้คือชาน ใช่ใหม่คับ ไม่ต้องมาขี่หัวผมแล้วนะคับ ไม่โดน

 

มีเงื้อนฮับ

ต้องเหน. อาการรวมลง อันเกิดจากปัจจัย
จะชุ่มชื่น มีปิติ มีองค์ชานว่าไป

พูดแบบ. อภิธรรม. คือต้อง. มี
"นามกาย"( การรวมเล็ก รวมใหญ่)
มี การเสพด้วยนามกาย

ถ้าแค่ สัมผัส ไม่เสพ. พระสารีบุตร
จะมาอุ้มขึ้น บ่า ศรีษะท่านแห่รอบ
วัดเวฬุวัน

ถ้า ทิฏฐิเฉยๆ. ว่างๆ ว่างๆ
ไม่มีน้ำมีนวล. อันนี้ตัวใครตัวมัน
ระวังขาจอนชวนไปผั๊วะ!!!

 

ถ้า เหนชาน แล้วร่าเริงใจ แต่สงบ

ก้ลอง. หาคำเทศนา หลวงปู่เทสก์
ฟังดูฮับ

ถ้าโลดโผนกว่านี้ ป่านนี้ เปนลิงเขียว
ไปแว้ว เพราะมาทาง รูป. และไม่น่า
จะคุยกันได้

แต่ถ้าอ่านแล้ว. มักคังๆ. ตาว่างเปล่า

ภาวนาแบบเดิมดีกั่ว. อย่า. ชาน แชน

พระทางป๋ม ท่านว่า เดินปัญญาสำคัญกว่า

ตายเปล่าเพราะชาน เยอะแล้วทุกรูปนาม

มาหัดตายเปล่าเพราะวิปัสสนาบ้าง
( พระพาหิยะ ท่านฝากดูวัว วัว วั่ว สีน้ำตาลอ่อน.... )

 

มาหัดตายเพราะวิปัสสนาดูจะเป็นคนขึ้นมาหน่อย

 

+++ 1. ให้ "ระลึก (ไม่ใช่สติ)" จำสถานการณ์ ที่เป็นเหตุให้ "ท่านผู้นั้น" มาให้ความช่วยเหลือ
+++ 2. ให้กำหนด "ความเป็น ตน ณ ปัจจุบัณขณะ โดยไม่ให้ เหตุการณ์ที่ระลึกนั้น หายไปไหน" (สติปัฏฐาน)
+++ 3. ให้ "ใช้ ความเป็น ตน" ณ ปัจจุบัณขณะ เข้าสู่ "สถานการณ์ ที่กำหนด นั้น ๆ" (โอปนยิโก + จรณะสัมปันโณ)
+++ 4. รออยู่ใน "สถานการณ์นั้น ๆ" ด้วย สติ+สัมปชัญญะ เต็มทั้งตัว (มหาปัฏฐาน อธิปัตติปัจจัยโย)
+++ 5. รอจน "ท่านผู้นั้นปรากฏ" เมื่อท่านปรากฏแล้ว ให้เรียกว่า "ผู้อาวุโส (ไง ๆ ก็ แก่กว่าคุณ Supop) หลายเท่า"
+++ 6. รักษา "สติปัฏฐาน" ให้อยู่ "เต็ม" ตลอดเวลา รวมทั้ง "มีความเป็นอยู่ (ชีวิต) ในสถานการณ์" เต็มคัว

+++ 7. จากนั้นจะ "สื่อสาร+สนทนา" อะไรกับ "ผู้อาวุโส" ท่านนั้น ก็ ตามสะดวก
+++ 8. ให้ "ระวัง" ด้วยว่า การสื่อสาร มักจะเป็น "จิตสื่อสาร" มากกว่าจะพูดกันเป็น "ภาษามนุษย์"
+++ 9. แม้ว่าใน "หลาย ๆ โอกาส" ภาษาที่สื่อมา "ไม่ใช่ภาษามนุษย์ในโลกนี้ก็ตาม" แต่ก็ "เข้าใจได้"

+++ โพสท์นี้ เป็น "โพสท์เฉพาะ คุณ Supop เท่านั้น" และเป็น โพสท์เฉพาะ "วิธีทำ"
+++ โพสท์นี้ ไม่ใช่ "โพสท์ Lecture" แต่เป็น โพสท์เฉพาะ "Specific Instruction" เท่านั้น
+++ อย่าลืม ฝากถามเรื่อง โคโรน่า ที่โพสท์ไว้ก่อนหน้านี้ ด้วยนะ

 

ถ้าเสพ ตัณหาจะออกหรอคับ

 

ออก จิฮับ

ไม่มีอะไร ที่ไม่ดับ

อาศัย ตัณหาดับ เนี่ยะ พูดอะไรออกมาที
สะเทือนสามโลก จากข้อเท็จจริง ตำตา

เหมือนดูดีกว่า เพราะ คาตาแจ่มแจ๋ว

แต่ อัสสมิมานะ ดับนานแล้ว ตะติ๊งโหน่งกว่า

ชายผ้าสบัดไปโดนแล้วไม่กล่าว
ขอโทษ เป็นไม่มี

( ปล. แล้วแต่ แวว อะนะ ว่ากันไป
จริงๆแล้ว ดับ ดับ ดับ มันก็เสมอ
กันหมด ต่างกันแค่ การหมายรู้ )

 

ถาม บ่อย เกิ๊น

ถ้า ถาม บ่อยเกิน จะไม่ออกแนว ปัญญาละมุด แล้วนะ

แปลว่า มีอะไรบางอย่าง คาใจ ด้วยอธิษฐาน จะทำให้สำเร็จ

หากมีอะไรแบบนี้ แฝงอยู่ แล้วไม่ได้ทำให้จบ มันไม่ดับ
ตายฮ่านเลย

ตาของโลกไม่มีอยู่ จะควานหาเอง จะยากน่ะ

อะไรแบบนี้ ต้องอาศัย "การเข้าใกล้จิตผู้มีจิตตั้งมั่น"
ต้องได้ กัลยาณธรรมที่ถูก แล้วไม่ต้องพูดกันนะ ไม่
จำเป็น ถึงพูดก็ไม่ตรงหลอก แค่ไปอาศัย "จิตสู่จิต"

อันนี้จำเป็น สำหรับ อินทรีย์บางอินทรีย์

 

ขออนุญาตเรียนถามผู้ฝึกสมาธิทุกท่าน 2 หัวข้อ เพื่อให้ทราบถึงระดับสภาวะธรรมของจิตนะครับ ทั้งนี้มิได้มีเจตนาจะอุตริแต่ประการใด จำนวน 2 ข้อ ดังนี้ครับ

1. ก่อนหน้านี้ประมาณ 6 เดือนที่ผ่านมา มักได้ยินเสียง “วี๊ด” ก้องในศีรษะ ผ่านจากทางซ้ายไปทางขวาบ้าง ทางขวามาทางซ้ายบ้างในบางโอกาส เสียงเกิดขึ้นไม่มีเวลาแน่นอน ลักษณะเสียงจากระดับเบา ไปดัง และเบา จนเสียงนั้นหายไป ทุกครั้งที่ได้ยินนั้น ตัวผมอยู่ในอิริยาบททำงานปกติมิได้นั่งสมาธิ ซึ่งอาการที่ผมรับรู้คือเสมือนเราถูกดึงด้วยเสียงที่มันก้องในหัวให้เข้าภวังค์หรืออยู่ในอีกมิติหนึ่งประมาณนั้น
แต่ปัจจุบันนี้ แม้จะอยู่ในอริยาบทใดก็ยังคงได้ยินเสียง “วี๊ด” ดังก้องอยู่ในหัว ลักษณะเสียงเป็นเสียง “วี๊ด” ลากยาวตลอดเวลา ระดับความดังคงที่ ไม่ดังมาก เสียงไม่แหลมมาก ฟังสบาย ไม่มีความแตกต่างของความถี่เสียงและระดับเสียง ที่สำคัญคือไม่เกิดอาการตกภวังค์เหมือนก่อน ทั้งนี้ หากกำหนดจิตพิจารณาเสียง “วี๊ด” ดังกล่าว จะทราบว่า เป็นการประสานเสียงของเสียง “วี๊ด” ที่มีความถี่ใกล้เคียงกันหลายความถี่ โดยบางความถี่เสียงจะดังต่อเนื่อง บางความถี่เสียงจะดังแล้วหยุด..แล้วดังในลักษณะนี้ โดยจะดังเป็นช่วงๆ เสมือนเรากดคีย์บอร์ดดนตรี 2 ปุ่ม ปุ่มนึงกดแช่ค้างไว้ อีกปุ่มกดในลักษณะ กด-ปล่อย กด-ปล่อย หากไม่พิจารณาดีๆ จะไม่ทราบว่ามีรอยต่อเชื่อมของเนื้อเสียงนี้ครับ

(แก้ไขความในข้อ 2 จาก”นั่งสมาธิ” เป็น “นั่งเล่นเพลินๆ”)
2. เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้นั่งเล่นเพลิน ๆ แล้วนึกย้อนกลับไปยังเหตุการณ์ในอดีต(ย้อนกลับไปวันวาน) ซึ่งเปรียบเสมือนเราดูวิดีโอย้อนหลังของตัวเอง ณ ขณะหนึ่งของภาพเหตุการณ์ที่เรานึกนั้น เสมือนเราสนใจช่วงนี้เลยหยุดวิดีโอ ณ วินาทีที่เราสนใจ ซึ่งปกติเราจะเห็นภาพนิ่งปรากฏบนจอ แต่สิ่งที่จิตผมรับรู้ คือ เสมือนมันเป็นภาพนิ่งของเหตุการณ์ดังกล่าวที่ซ้อนทับกันอยู่หลายชั้น (ประมาณ 5-7 ชั้น) เปรียบเทียบแผ่นฟิล์มภาพยนต์ในสมัยก่อน ที่มักจะนำเอาภาพนิ่งมาฉายเรียงต่อกันจนเราเห็นเป็นภาพเคลื่อนไหวได้ครับ

คำถาม :อาการดังกล่าวของนักปฏิบัติทั้ง 1 และ ข้อ 2 คืออะไร กำลังจะต้องให้ผมเรียนรู้อะไร และฝึกพิจารณาอย่างไรต่อไปครับ / ขอขอบคุณที่กรุณาแนะนำครับ / คำถามนี้ เป็นคำถามส่วนตัว จากการที่พึ่งเริ่มหัดฝึกวิปัสสนานะในห้วง 1 เดือนที่ผ่านมา เพื่อต้องการคำชี้แนะสำหรับการฝึกเท่านั้นครับ

 

เป็นสภาวะจิตที่ละเอียด..

นักปฏิบัติที่จิตละเอียดแล้ว ก็ เป็นกันทุกคน ไม่มีอะไรมาก ถ้าเสียงมันเด่น ก็ให้กำหนดรู้ เสียงนั้นไปเรื่อยๆ นั้นละ ถึงเวลา จิตมันจะรวมเอง..

 

ข้อ 1 สมอง มันปรับความถี่
การทำสมาธิ จะมีผลพัฒนาสมอง คลื่นความถี่ ของสมองจะปรับความสมดุลย์
จิตที่สงบละเอียดขึ้น จะค่อยๆสัมผัส จะเป็นมาก สำหรับ นักทำสมาธิใหม่ๆ
ถ้าติดมโนนิมิต ก็จะบอกว่า เทพเจ้า องค์นั้น องค์นี้เข้ามา
ครูบาอาจารย์มั่งละจากภพนู้น นั่นนี่มั่งละ เจ้ากรรมนายเวรมั่งละ
หากจะฝึกต่อจากตรงนี้ ไม่มีอะไร ให้อยู่กับกรรมฐานที่ตั้งต้นไปเรื่อยๆ

ข้อ2 เป็นการฝึก บุพเพนิวาสา หรือฝึกระลึกชาติ มันเป็นลำดับของการฝึก

อันนี้็ไม่มีอะไร หากจะฝึกต่อ ก็ฝึกแบบเดิม หลังจากที่จิตสงบ ก็ฝึกน้อมนึกเหตุการณ์ย้อนหลัง

วันนี้ ไปเมื่อวาน ไปวานก่อน จริงๆ หากจะฝึกจริงๆ ให้ย้อนไปแค่ เจ็ดวัน นึกย้อนหลังเหตุการณ์ ตั้งต้นคราวละเจ็ดวัน นึกเอาแต่ภาพที่ปรากกฎ ในการนึก ส่วนภาพซ้อนอะไรที่เริ่มเกิดขึ้นให้โยนทิ้งไปก่อน ตั้งครั้งละเจ็ดวันให้แม่น จนภาพชัดเจน
ฝึกอธิฐาน ในการเข้า ย้อนหลัง เหมือการปักหมุด เช่น อธิฐานให้เข้าจุดนี้ได้อย่างใจนึก

คือ ปักหมุด ในระหว่างอธิฐาน ทำซ้ำ ทำซ้ำเรื่อยๆ

แต่ ว่า ฝึกแบบนี้ มันจะหลงภพง่ายๆ

เวลา ที่กำหนดนึก ย้อนหลัง ให้ชำเรือง ดูที่จิต ที่กระเพื่อม เวลาที่นึกเห็นเหตุณ์การณ์ย้อนหลัง
ว่ามี อารมณ์อะไรเกิดขึ้น เพียงชำเรืองมองมาที่จิตแบบรู้เฉยๆ เช่น มียินดี ยินร้าย มีเฉยๆ
ให้ชำเรืองรู้ไปเรื่อยๆ

ถ้าชำนาญ จิตจะตั่งมั่นรู้ กับอารมณ์ยินดี ยินร้าย แม้อารมณ์วางเฉย ก็ยังเป็นอารมณ์หนึ่งมาให้รู้

อันนี้ คือ สมาธิ จิตตั่งมั่น

แต่ถ้าฝึกๆไปจิตเข้าไปสงบ เฉยๆ แบบแช่ นี่คือ อุเบกขาในสมถะ
เรียกว่า จมแช่ จะเรียกว่าวางเฉยก้ได้ เฉยโง่ก้ได้
แต่ก็ไม่ได้เสียหายอะไร มันจมแช่ก้ปล่อยไป คอยสังเกตุ ตอนถอนออกมา ให้บ่อยๆ

 

เป็นสภาวะที่ตัวสัญญาแสดงภาพข้อมูล..

จิตผู้รู้ เริ่มแยกสภาวะต่างๆ เป็นการเห็นตามจริง แต่อาจจะยังไม่ชัด..

ทำบ่อยๆ ให้ชำนาญ เดี๋ยวก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งเอง..

**ขอนุญาตตอบนิดหน่อย**


ปล. ถ้าต้องการคำอธิบายอย่างละเอียดก็รอท่านต่อไปก็แล้วกันนะ..

 

กะบอกเองนี้ครับติดภวังค์
ภวังค์มันอยู่ช่วงชาน3-4
ถ้าอยากทรงชานตลอดเวลากะพรหมวิหาร
กองเดียวพอก้อมแก่มไปได้
กองอื่นภาระหนักของร่างกายจิตใจ
ตอนปกติแค่มีปิติกะพอละครับ
หรือเอาวิธีบ้านวิ่งซักหอบ พอหอบแล้วไม่สนอะไรละ
หลับสะบาย

 

ควมจิง จขกท. จิตเผิ่นเป็นฌานเบิดมื้อ ยุแล้ว..

สิทรงฌานได๋ถ่อนั่นละ..

ฌาน สี่ นิ บ่ จำ เป็น ต้อง นั่งสมาธิหลับตาเด๊..

ถ้าจิตตื่นเต็มที่ ทำการทำงานยุกะเป็นฌานสี่ได้ หูมันสิดับ ดับ ดับ ดับ เข้าไป พิจารณาธรรมล้วนๆ แต่ มันสิผ่านวิปัสนูกิเลส ขนาดหนักเลยล่ะ..

ฮึเอิ้นอีกอย่างกะ เฟ้นธรรม

 

เป็นคนปรกติยังบ่เนียน
ซิเป็นเซียนได้จังได๋น้อ