จิตส่งออกนอกกายใจ ทำให้ตกจากฌาน ตกจากสมาธิ

เรื่องของสังขาร มันเยอะ
ต้องใช้ ความใฝ่ ไปศึกษาเองด้วยครับ

และก็ต้อง เพียรด้วยกรรมฐาน ตัวเองด้วยครับ

เพราะหากไม่ฝึกด้วยตัวเองแล้วไซร์
จะไปงง ใน บางคำ ในตำรา
ที่เหมือน ให้ผุ้ทำกรรมฐานเท่านั้นที่จะเปิดออก

 

เยอะขนาดไหนก็ต้องอาศัยธาตุทั้งสี่จึงตั้งสังขารขึ้นได้คับ
คนที่งงเพราะเข้าไม่ถึง,จึงไม่เข้าใจในบางคำ

 

ไร้กรมจะได้ ใช้ภาษากลางๆมากขึ้น เลยแนะนำให้อ่านมั่ง

ไม่งั้นคุยกันไปก้เป็นแมวเล่นสายวัด

 

จิตจะต้องเห็นจิตก่อน ถึงจะเดินมรรคได้
งั้น คนที่บอกว่า เดินมรรค แต่ยังไม่มีอาการนี้ คือ ที่เห็นไม่จริงล่ะนะ

 

ออกจากแมวและสายวัด
แล้วหัดมองดูความจริงกับสิ่งที่มองเห็นและเป็นไปคับ
ตำราเป็นสิ่งที่เขียนมาจากความจริงเท่านั้น
ขึ้นอยู่ว่าจริงทั้งหมดหรือเพียงบางส่วน
อริยะบุคคลมีเขียนอยู่ในตำรา
แต่อริยะบุคคลตัวจริงไม่ได้อยู่ในตำราคับ

 

ร้ายคม จะบอกว่า เป็นอริยะแล้วเหรอ

 

ปราบ ออกมานอกนี่ ออกมาดูก่อน
มุดแต่ตำรา เห็นไหมล่ะ ร้ายคมตัดหน้าไปโน้นแล้ว

 

ท่านแอลกอฮอ เห็นตอนไหนที่เขียนบอกคับ

 

ไร้กรม ต้องการ ยา
ต้องไปรับ ยา ช่อง แรก

 

สงสัยจะเมา ประโยคคำถาม กลับประโยคคำตอบ ดูมะออกเง้อ
กราบเท้าลา!!! 55555555

 

ไม่ใช่อย่างนั้น

จิตจะเห็นจิต อยู่ๆจะมาเห็นจิต ตรงๆมันไม่ง่าย

ในสติปัฏฐาน จึงบอกว่า

รู้ตาม
การรู้ตามกาย
รู้ตามเวทนา
รู้ตามจิต
รู้ตามธรรม

จึง จะเป็นการทำให้ จิตเห็นจิต

จึงเป็นที่เรียกว่า ไม่ให้ ส่งจิตออกนอกกายใจ

ให้ จิตอยู่ในกายใจ


เหตุนี้ การรู้ตามกายใจ ก็ชื่อ ว่า ทำให้มรรคเจริญ

เรียกอีกอย่างก็คือ การเจริญสติ เรียกอีกอย่าง ก็คือ การเดินมรรค

 

คนละตัวปัญญา
ปัญญาในการประคองสติเดินมรรคอันนี้ยังอยู่ในสติปัฐฐาน ใช่

มันจะมีปัญญาที่เหนือไปกว่านั้นคือ ปัญญาตัดสิน แล้วมันจะไม่ติดข้องคือ
ปัญญาตัดสิน ปริจเฉท

 

ปริเฉจในอริสัจ4เจ้าตัวจะรู้เองไม่ใช้เหรอ

 

ปัญญามันไต่ระดับขั้นไป เหมือนขั้นบันได

บ่มไปเรื่อย เป็นไปเอง

ตัวปัญญาของการปล่อยวาง มันจึงเหนือการควบคุม

กิเลส จึงไม่ใช่เจตนาจะไปละมันได้

จะละมันได้ก้ด้วยพ้นเจตนาเป็นปัญญาอันยิ่ง ที่จิตมันตัดสินเอง

ทีนี้ ไอ้ปัญญาอ่อนๆที่เกิด ระหว่างเจริญสติ ที่เป็นเริ่มเป็นอัตโนมัตินี่

มันต้องเจริญให้ยิ่งๆขึ้นไป แล้วปัญญาตัดสิน มันจะตัดสินเอง

จึงจะเป็น สมุปเฉทประหาร


ฉะนั้น เหตุของปัญญาอันยิ่ง ก้มาจาก การเจริญสติ การเดินมรรค

อย่าดุถุก แม้การรู้ทัน แม้ขณะจิตเดียว


หลวงปู่หล้า ท่านยังบอกว่า

เห็นอนิจจังขณะ จิตเดียว เห้นรอบโลกแล้ว

ถ้าภาษาบาลีก้เรียก อนิมิตตสมาธิ

 

ไม่ได้บอกว่า สมุดเฉท ปริจเจท นี้แระ รอยต่อ ถ้าทางธรรมก็ระหว่างการเกิดดับ

 

ปัญญาอ่อนๆนะแหล่ะ มันจึง เห้น ปริเฉท ของรูปนาม

เห็นแบบพ้นเจตนาสะด้วย และก้ในการรู้ทันสะด้วย

ความต่างของการ แยก ฌาน แยก สมาธิ
มันจึงขึ้นอยู่ที่ เจตนา กับความพ้นเจตนา

สมาธิที่ีมีอามิส มันจึงเสวยผล ในชั้นพรหม
สมาธิที่พ้นอามิส มันจึง พ้นบุญ พ้นบาป

 

ก็ไม่อ่อนเท่าไรมันมีร่วมกับลักขณูปนิชฌาน

 

ก็นั่นแหล่ะ ปัญญาอ่อนๆ มันเริ่มที่เดินเข้า ลักขณูปนิชฌานได้

แค่เริ่มๆ จึงเรียกว่า ปัญญาอ่อนๆ

พระโสดาบันมีปัญญาเล็กน้อย

ปุถุชนจะมีปัญญา ขนาดไหน ปอเอก หรือ ดอกเต๊อร์