จิตส่งออกนอกกายใจ ทำให้ตกจากฌาน ตกจากสมาธิ

จมแช่ในกาย ตัวเองนี่ก็ยังไม่ตรงนะ ไม่ใช่จมแช่นิ่งๆ
อาการมันเพลินกาย
แต่หากเห็นอนัตตาในกายได้อันนี้เริ่มเดินแระ

 

ทางกิริยา จิตมันไม่ได้ส่งออกหรอกครับ
ไอ้ที่ ส่งออกจริงๆ มันคือ ตัว วิญญานการรับรู้ ที่ส่งออกจากตัวจิตไปกระทบภายนอกต่างๆ
หรือ ภายนอกต่างๆ ส่งกระแสเข้ามา ที่ตัวจิตโดยตัววิญญานในจิตมันรับรู้ได้
แต่รวมมาเป็นภาษาพูดให้พอเข้าใจกันง่ายๆ ว่า จิตส่งออก
ถ้าไปแปล ตามภาษา เขียน เราจะไม่เข้าใจ เรื่องการส่งออก
และไม่เข้าใจกิริยาจริงๆของตัวจิต

คำว่า สมาธิทั่วๆไป มันก็คือ การจดจ่อ อยู่กับสิ่งหนึ่งสิ่งใด
จะเรียกว่า การข่มก็ได้ ในทางกิริยา จริงๆ มันก็คือ การลดคลื่นความถี่ของตัวจิต

แบบแรกทั่วไป เราใช้ระบบลมหายใจแบบอาปาฯ เพื่อเป็นอุบาย ไม่ให้ตัววิญญานการรับรู้นี้มันเกิด
ตัวจิต มันก็จะค่อยๆลดคลื่นความถี่ลงมาได้เอง เรียกง่ายๆว่า จิตละเอียดขึ้น....

แบบที่่ สอง ก็คือ การที่ตัวจิต ส่งตัววิญญานการรับรู้ ไปอยู่กับ วัตถุ ภาพ หรือ สิ่งหนึ่งสิ่งใด
เช่น อยู่กับหน้าที่การงาน หรือ ในทางกรรมฐาน ก็คือ ไปอยู่กับภาพนิมิต
แต่ภาพนิมิต ที่จะได้ผลนั้น ต้องเป็นภาพนิมิต ที่เกิดจากการที่ตัวจิตมันสร้างภาพขึ้นมา
เอง จากสัญญาความจำได้ของมัน ส่งออกไปจากจิต โดยยังมีตัว วิญญานการรับรู้นี้
นำออกไป ผ่านกาย ผ่านช่องทาง
สำหรับภาพนามธรรม ที่ไม่ใช่ทางลูกนัยต์ตาปกติ แล้วไปสร้างเป็นภาพขึ้นมา
ทั่วๆไป จะได้ภาพที่เราเรียกว่า อุคคนิมิต ก่อน คือ ภาพที่พอเรียกได้ถูก
เพราะมีรูปร่าง มีสี แต่ภาพในระดับนี้ ไม่ได้มีกำลังในตัวมันเอง คือ ไม่มีแรงดึงดูด
ภาพมักจะมาในลักษณะที่เงียบๆ แม้มีแสงสว่างจร้า แต่ก็ไร้แรงดึงดูด
ในระดับนี้ ถ้าไปจดจ่อ สามารถสร้างเป็นสมาธิขึ้นมาได้ เรียกว่า สมาธิภายนอก
เหมาะสำหรับ ไปใช้ในเรื่อง เกี่ยวกับแนวทางพิจารณาเพื่อให้เกิด
เป็นปัญญาทางธรรมได้

แต่ถ้าจะสร้างให้ตัวจิต มีกำลังจิตขึ้นมา ต้องพัฒนาไปภาพระดับปฏิภาคนิมิต
ทีมีกำลังในตัวเอง คือ มีแรงดึงดูด แล้วไปเล่นกับภาพพวกนี้ ไม่ว่าจะย่อ
ขยายถ้าจะทางการอฐิษจิต จะปั่นวนซ้าย ถ้าจะมาทางพลังงาน
หรือจะทิ้งแล้วสร้างขึ้นใหม่ ถ้าจะไปทางอรูปฌาน


ส่วนการจะพัฒนาสมาธิให้เข้าสู่สภาวะสงบได้ของมันเองนั้นและยาวนานขึ้น
ไม่ใช่การเข้าไปอยู่ในสภาวะนั้นๆให้ได้นานๆ ตรงนี้คือ การจมหรือแช่
มันจะทำให้จิตเราพิการ หรือ ซื่อบื้อได้
หรือมาจากสมาธิที่ได้ด้วยการข่ม
หรือสมาธิที่มาจากความชำนาญอะไร


แต่เป็นการเข้าสู่สมาธิได้ของมันเอง
จากการปล่อยวางกิเลสได้
มันถึงจะเป็นสมาธิที่คงสภาพได้
ตลอดของมันเองไม่ว่า
ในขณะลืมตาหรือหลับตา

แบบนี้ถึงจะเรียกว่า เป็นสัมมาสมาธิ
วิธีการต่างๆ ที่เป็นอุบายในการฝึกสมาธิ
ไม่ว่าจะแบบภายใน หรือ ภายนอก
จะยังถือว่า เป็นมิจฉาสมาธิอยู่
แม้ว่าจะมีความชำนาญในการเข้าแค่ไหน จะเข้าได้ วิสองวินาทีก็ตาม
หรือว่า จะสามารถนำไปใช้งานได้จริง
หากยัง มีตัวไปกระทำอยู่
ไม่ว่า กำลังจิต ความชำนาญ ตบะ ฌาน ญาน ต่างๆไปกระทำให้เกิด
เพียงแต่ ว่า มันสามารถนำไปใช้งานที่มีประโยชน์ได้อยู่
แต่ไม่ใช่สมาธิที่แท้จริงครับ

''จำเป็นต้องมีความเด็ดขาดในตัด กิเลส''

คือ ตัดตัว วิญญานการรับรู้ที่ส่งออก จากตัวจิต ที่มันออกไปกระทบกับภายนอก
หรือ ที่ภายนอกส่งมารวมกับมัน แล้ว ตัวโมหะ โทสะ โลภะ ที่มีอยู่แล้วในจิต
เราตั้งแต่เกิด มันไปดึงรวมกับตัววิญญานนี้ มาปรุงแต่ง จนกลายเป็นตัวตนของเราก่อน

สมาธิจะช่วย ในการตัดตัววิญญานตรงนี้
คือ พอระลึกได้ นึกขึ้นได้ คิดขึ้นได้ ก็ตัดเลยจากสมาธิ
ส่วนมาก พอระลึกได้ นึกขึ้นได้ คิดขึ้นได้
ก็มักเผลอไปพิจารณา เพื่อให้มันวาง
มันยิ่งไม่วาง มันจะวางได้อย่างไร เพราะตัววิญญานมันเกิด
ร่วมกับความคิดไปแล้ว ยิ่งไปพยายามวาง ยิ่งกลายเป็น
พยายาม ซ้อนพยายาม สุดท้าย กลายเป็น
ขุุ่นๆ มัวหมอง หงุดหงิด

ส่วนการ ค่อยๆคลาย โทสะ โมหะ โลภะ
เป็นในส่วนของเรื่อง ของการเดินปัญญา ครับ
ซึ่ง ตัวจิตจะต้องมีความเป็นกลางก่อน
และมีตัวสติทางธรรม คอยควบคุมตัวจิตที่เป็นกลางนั้น
ให้รับรู้อยู่อย่างนั้น... มันถึงจะเกิด
เป็นปัญญาทางธรรม ขึ้นมาได้
ถึงจะพอไปค่อยๆ คลาย ตัว โทสะ โมหะ โลภะในจิต
ให้มันค่อยๆคลายได้ในลำดับต่อมา

ปล. หวังว่าจะพอเข้าใจ...

 

กายใจนี่เป็น ทุกขัง อนิจจัง อนัตตา

การเห็นอนัตตา นี่เรียกว่า สุญญตสมาธิ (สุนยะตะสมาทิ)

จิตที่เห็นอนัตตาได้
ผลใดผลนึงต้องเกิด หรืออาจจะแทงตลอดผลสี่

การมาภาวนาแล้วมาบอกว่า
เห็นอนัตตา
เห็นทุกขัง
เห็นอนิจจัง อันนี่คือเรียกว่ายังเห็นไม่จริง เป็นแต่ปากพูดปากท่อง


การเจริญสติ ในสติปัฏฐาน

จะเอาสภาวะของกายของใจ หรือที่เรียก กายไหวจิตเคลื่อน(ความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา)
มาเป็นเครื่องระลึก เครื่องมือ สร้างสติ

จึงเรียกว่า

สุญญตสมาธิ เห็น อนัตตา
อนิมิตตสมาธิ เห็น อนิจจัง
อัปปณิหิตสมาธิ เห้น ทุกขัง


ทีนี่ หากจะจมแช่
ท่านให้ชมแช่ ในการพิจารณากาย ร่างกาย อันมีในส่วนอาการ32
หรือ กรรมฐาน 5 ยกมาพิจารณา จมแช่อยู่อย่างนั้น กลับไปกลับมา ทำซ้ำๆๆๆ

ทางนี้
จิตจึงจะเดินเข้าทั้ง สมถะและวิปัสนาไปในตัว
เห็นผล ในความเป็นไปเอง

ตัดสิน
อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา อย่างใดอย่างนึง

 

การพิจารณาอสุภะ ทางตา แต่ตัดกามได้
อันนี้ส่งสมุทัยเต็มๆนะ ก็เป็นการส่งจิตออกนอก
สู่ภายใน

 

มันเป็นการตั้ง นิมิต นึกคิดพิจารณา

ก้เป็นการทำแบบพินาอาการ 32
เหมือนกัน คือการทำซ้ำๆซากๆ ผลก็จะออกมาเหมือนกัน

 

สำรวมอินทรีย์หน้าจะหมายถึงมีสติตามคอยรักษา

 

ก็ได้หมด
วันๆนึง อินทรีย์ 6 มันเจอทั้งวัน

ทำได้ ต่อเนื่อง สุจริตรสามก้เจริญ สติปัฏฐานก้เจริญ

 

แนะนำว่า กดไมค์พูดได้นะปราบหากใช้มือถือ
งง

 

กดตรงไมค์

 

พิมคอม นี่แหล่ะ แป้นโน๊ตบุ๊ค ไม่ค่อยถนัด

 

เห็นพิมผิด

 

จิตเห็นจิต ยังเป็นแค่มรรค
แต่ จิตที่เห็นพระไตรลักษณ์สามอย่าง ก็คือ
ความไม่เที่ยง ไม่มีอยู่จริง และ เป็นทุกข์
จะทำให้ถึงอริยะผลนั่นเอง

 

กายจะต้องพิจารณาไปใน ทางไม่เที่ยง จึงจะเห็นผลได้เร็ว
หากมองกายเป็น อนัตตา มันจะลึกเกินไปมองได้ยาก เห็นผลช้า

 

เลอะเทอะ

 

ทั้งหมดทั้งปวงนี่มีใครรู้บ้างว่าตนเองเกิดมาได้ยังไง รบกวนเหลาให้ฟังหน่อย เอาความจริง ไม่เอามโน ฟังมาเยอะแล้วพวกมโน พวกใกล้เข้าโรงพยาบาล

 

ปัญญาก็คือ การคิดได้ว่า
อะไรคือไม่เที่ยง เป็นทุกข์ ไม่มีตัวตน
คิดพิจารณาในสามเรื่องนี้ จะทำให้ใจหลวมได้
แล้วจะค่อยๆ ปล่อยวางตัวตนของตนเองลงได้
อะไรที่มันหนักๆ ในใจ มันก็จะค่อยๆลดลงไปเรื่อยๆ

 

เราเกิดมา เพราะ กฏแห่งกรรม
ชักนำให้ไปเกิดเป็นนั่นเป็นนี่
เพราะว่า ใจของเรายากจะเป็นนั่น ไม่อยากจะเป็นนี่
สองตัวนี้ก็เลยสร้างภพชาติให้เราไม่หยุดหย่อน

 

จิตจะต้อง เป็นกลาง ก่อน
แล้วจึงจะพิจารณา กฏแห่งไตรลักษณะสามอย่าง ได้
หากใจไม่เป็นกลาง ใจมันก็จะหมกหมุ่นอยู่ในข้างใดข้างหนึ่ง
ทำให้พิจารณาได้ยาก เพราะใจมันลำเอียงนั่นเอง