ทำอย่างไร จึง "เห็นธรรม"

เวลานั่งสมาธิแรกๆ นิวรณ์หรืออะไรกัอตามที่เป็นอริของสมาธิ คล้ายกับตอนสวดมนต์ แต่ระหว่างสวดมนต์กับทำสมาธิ ทำสมาธิจะเห็นชัดและทันทีมากกว่าในช่วงกำลังเข้าสู่ระดับ ขณิกสมาธิ เมื่อพ้นไปแล้ว มันจะเป็นอีกแบบ มันจะเหมือนวูปๆ แต่ที่จริงมันคืออาการที่เกิดจากนิวรณ์ ใช้เวลาพอสมควรจึงข้ามตรงนั้นสู่อัปปนาสมาธิ ทีนี้ในส่วนนั้นมันจะละเอียดขึ้นเรื่อยๆ เหมือนถ้าเป็นอะไรที่พึ่งอายตนะเพื่อให้เกิด มันจะละเอียดลงไปๆเรื่อยๆ จนมันหายไป แต่คนส่วนใหญ่ ก็จะดักรอกลัวมันหายไป จึงยากที่จะถึงตรงนั้นจริงๆ

 

เลยกลายเป็นอรหันต์แบบที่ว่าใช่ปะ เพราะตัวนี้ปะ

 

ไปอันสุดท้ายขันธ์5เหลือแค่วิญญาณขันธ์ที่ไม่ดับ

 

อือ ดูแล้วมันคล้ายจริง โลกก็ไม่เอา ขันธ์ก็แทบไม่ยึดละ
แถมเจอสมาธิบริสุทธไปอีก หลอกคนได้เยอะ

 

ลุงจอซเคยไปถึงอรูปฌานหรอฮับ

 

ถ้าทรงตัวสุดท้ายแล้ว
แล้วกำหนดจิตอยู่ที่ตัว
ตัวจริงตัวปลอมแยกกันไม่ออกทีเดียว55

 

ก็ถึงถามตาปอป ว่าภวังค์อะไร เพราะเท่าที่ทราบก็แค่เรื่องเบๆเด็กๆ แต่คำว่าภวังค์สร้างความสับสนมากนะ ผมฟังละยังงง

 

ตัดจบฮะ ไม่รู้ตัวเอง ไม่แน่ใจด้วย งง ลืม 555

 

การทรงอยู่ยังเป็นวิปัสนูฟังเทปหลวงปู่มา

 

#ตลาดวาย

 

อาการ วูบๆ คือ จิตดิ่ง จะเข้าฌาน
คนตกใจก้เอ๊ะ อะ ตกสมาธิไปแล้ว เพราะ กลัว ภาษาธรรมก้ นิวรณ์มารัปประทาน

ถ้าคน มีความชำนาญหน่อยก้จะค่อยๆ ประครอง อารมณ์ จนดิ่งเข้า สูู่ อัปนาสมาธิ อันมีปฐมฌานเป็นต้น แล้ว ระดับมันจะไต่ระดับไปเอง ไปจนอัปนาสมาธิขั้นละเอียด หรือรูปฌานที่4 จิตจะปภัสสร ตรงนี้ อันนี้ คือฌานของสมถะ
ถ้า คนคล่อง ๆจะสั่งปิติได้ เข้าจุดที่ปิติ

เขาจะเรียกว่า มีวสี ถ้า สั่งปิติไม่ได้ ก้โม้ไม่ได้ ว่ารุ้จัก สมถะ
ฉะนั้น พวกภาวนาที่โง่ๆ จึงไม่รู้ว่า ปัญญาที่เดินต่อจาก สมถะ มาตอนไหน


ส่วน ลักขณูปนิชฌาน ไต่ระดับเหมือนกัน

แต่จะเป็นไปเอง พระโสดาบัน จึงมีปฐมฌานในลักขณูปนิชฌานเป็นพื้น
เหตุ อาศัยเพียงขนิกสมาธิใน ลักขณูปนิชฌานเป้นฐาน ก็เพียงพอสำหรับ ผล

บางจำพวก เพียงขณิกสมาธิในลักขณูปนิชฌาน ก้แทง ตลอดผล4
กลายเป็น พระสุขวิปัสโก
มีปัญญามากกว่า สมาธิ

ในส่วนของ สมถะ พวกที่คอยถาม ว่า นี่คืออะไร เรียกว่าอะไร
คอยส่งการบ้านทุกวัน พวกนี้ พัฒนาได้ยาก

ครูโบราณ ท่านจึงกล่าว ว่า ฝึกแบบคนโง่ จะไปได้ไว

อย่างหลวงปู่เสาร์ มีลูกศิษย์มาถาม พุทโธ แปลว่าอะไร ท่านตอบ ถามหาหอกอะไร
ให้ภาวนาพุทโธ ก็ไปภาวนาซิ

แต่ด้วยยุค นี้ อินเตอร์เน็ท ทำให้การค้นคว้าง่ายขึ้น
คำว่าครู จึงถุก เหยียบลงได้ง่ายๆ ค่อยๆกร่อนไป
ครูในทางธรรม จึงไม่ใช่ จะเป้น ลุกศิษย์กับอาจารย์กันได้ง่ายๆ

 

ไอ้อาการวูบๆ ตอนนั่งสมาธิ พักหลังๆแนนก็เป็นตลอดเลย เวลาจะเข้าฌาน แต่ก่อนไม่เคยวูบขนาดนี้นะ วูบเสร็จ ค่อยมีแสงสว่างวาบฉาบหน้า

 

มือสั่นไม่ใช่เพราะนิมิตเห็น 037 ใช่มั้ยคะ

 

555 อ่านแล้วนึกถึงบางช่วงในชีวิตเลย ได้ยินครั้งนึง ถามทำไม จะถามทำไมนักหา ทำสิทำก่อน ให้รู้ก่อนแล้วค่อยถาม ถึงตอนนั้นเอาเข้าจริงๆ ก็ไม่อยากถาม เพราะมันผ่านไปแล้ว แต่มันก็มีใหม่มาตลอด เลยไม่น้อมไป เคยโดนดุ แต่ก็นานมากๆแล้ว 555 ตอนเด็กๆ

 

มันเป็น ขณิกสมาธิของ ลักขณุปนิชฌาน
ย่อมเกิดกับการเจริญสติ

เจริญสติไปทั้งวัน จะเหมือน สุขโชย
จริงก็ไม่มีอะไรหรอก ก้ กายไหวจิตเคลื่อน ก็กำหนดรู้

การรวมจิตจะเกิดในสมถะ
จิตรวมจะเกิดในวิปัสนา

จะสังเกตุเลย จิตจะรวมก้คือ การวูบเหมือนดิ่งเหมือนกันในสมถะ
เพียงแต่เป็น สมาธิในวิปัสนาเท่านั้น ที่จิตมันจะดำเนินไปเองเมื่อ มี สติที่ต่อเนื่อง


พอแยกออก จะมั่นคงในทางมากขึ้น ยันออกมาได้จากตัวเอง เกิดจากการเห็นซ้ำๆ

เพราะการเห็นซ้ำๆ จิตจะไต่ระดับของปัญญาญานไปในตัวที่ไม่สามารถสั่งเอาได้

 

อันนั้น เป็น นิมิต หงส์ กระพรือปีก

 

ตอนโตเคยไปนั่งสมาธิกับหลวงปู่บุญฤทธิ์บ่อยช่วงที่อยู่นนทบุรี อันนี้ยิ่งสุด ถามในใจไม่ได้เอ่ยปากเลย แค่ถามในใจ หลวงปู่ตอบแล้วมองหน้า จบแบบจ๋อยๆ นั่งต่อไป จนกว่าจะพอใจ 555 พอย้ายจากที่นั่นก็ไม่ได้ไป จนถึงวันที่หลวงปู่ชรามากอยู่ในห้องปลอดเชื้อ จนถึงวันละสังขารเข้านิพพานก็ไม่ได้เข้าพบอีกเลย แต่แค่นี้ก็พอทราบแล้วว่า อะไรเป็นอะไร

 

แต่ไปเพราะน้องณุ แนะนำในเบื้องต้น และไปเจอกัลยามิตรหลายท่านสายบุญที่นั่น ก็ไม่เคยลืม

 

โอนลอยให้พี่ ธรรมภูติ กะ พี่ธรรมะสวนัง ไปเลย เขาแนะนำมา