ให้จำไว้ว่าไม่ว่ากายหรือจิตก็ไม่ใช่ของเรา

เราก็สงสัยตัวเองตลอดเวลานะ ถ้ามีสติอยู่ก็รู้ ขาดสติก็หลง
พอเราหลง คนอื่นที่คุยกับเราก็หลงตามเราด้วย ก็พากันเข้าป่าไป
ถ้ามีคนหนึ่งมีสติก่อน ก็ได้ช่วยกันพากันออกมาจากป่าได้
บางทีชวนแล้วไม่ยอมออก ก็ต้องปล่อยไว้ในป่านั้นแหละ
เพราะคนมันหลงเป็นปกติ ไม่ได้รู้สัมมาทิฏฐิเป็นปกตินี่นา
สำหรับเรา โกรธ ก็รู้ ไม่ได้ถือไป ไม่ได้แบกไป แต่โทสะเราไม่ค่อยรู้ตัวหรอก
มันมาเงียบๆ พอได้ที่ก็ออกมาตัวโกรธแล้ว ความไม่ชอบใจก็เหมือนกัน
มันสะสมมาตั้งแต่ไหนก็ไม่รู้ จะมารู้อีกทีก็เป็นความคิด แล้วโพสท์ออกมา
ถึงจะรู้ตัว เราก็พูดถึงตัวเรานะ เพราะดูตัวเองอยู่ อาศัยคำพูดคุณน่ะแหละ
กระทบแล้วสะท้อนความคิดของเราอีกที ไม่ได้หมายว่าคุณจะเป็นอย่างที่
เราพูดนะ (ไม่รู้จะเข้าใจเราไหม)

 

คุณ Tboon เข้าใจยังไงช่วยสงเคาะบ้างสิคับ ว่ารู้ก้พอนี่รู้แบบไหน รู้ในอะไร มอง อะรไร มองแค่ไหน และมองทำไม และรุ้แล้วเป็นไง

ถามขำนะครับคุยแลกเปลี่ยน อยากรุ้บ้างเผื่อจะรุ้เหมือนๆกัน รึรู้ไม่เหมือนกันก้จะได้รู้ไว้

 

อ่านเองด้วยล่ะ

 

ผมก็ไม่ได้โกหกคุณนะครับ สิ่งที่ผมเข้าใจก็เหมือนกับสิ่งที่คุณเข้าใจนั่นแหละ ในเมื่อมันเป็นไปอย่างนั้นแล้วจะสนใจมันทำไม เราต้องมีความมั่นใจในตนเองก่อน เป้าหมายทางโลกในการฝึกจิต หรือสมาธิก็เพื่อให้เกิดความมั่นใจในตนเองเป็นกำลังอย่างหนึ่ง อย่าเอาไปผสมกันกับอัตตานะครับมันคนละเรื่อง ในทางธรรมก็เพื่อมีกำลังในการโยนิโสมนสิการ ในการพิจารณาธรรม ง่ายที่สุดก็อย่างที่ผมถามไปนั่นแหละครับ ขอบคุณมากครับสำหรับคำตอบ
ขอให้ท่านมีความสุขความเจริญในธรรมครับ

 

ไม่เคยคิดว่ามีคนโกหกนะ เราเชื่อว่าทุกคนก็พูดมาจากใจกันทั้งนั้น
เว็บธรรมะ จะมานั่งโกหกกันทำไมนิ มีแต่ตีแผ่ความจริงของตัวเอง
ผิดถูกก็จะได้รู้ตัวเอง รู้ว่าคนอื่นเขาคิดยังไง ก็เป็นประโยชน์ต่อตัวเองทั้งนั้น
รู้ว่ามีคนชอบใจ รู้ว่ามีคนไม่ชอบใจ ก็ยังดีที่ได้รู้จักตัวเอง นะ

 

อ่านแล้ว ถึงได้กดส่งข้อความ น่ะ

 

จ้า แล้ววันนี้ไม่ไปไหนรอ ทามไม Tboon ตอบช้าจัง

 

ใช่ครับ

เราจะแน่ใจได้อย่างไรว่า ที่เราคิด ๆ พิจารณานั่น ไม่ได้คิดพิจารณาอย่างหลง ๆ

ทำไมครูบาอาจารย์ถึงกล่าวยืนยันหนักหนา ว่ามีภาวะหลงคิดอยู่

แสดงว่า มันต้องมีอะไรบางอย่างชี้ให้เห็นอย่างชัดเจน เป็นการแยกขาดอย่างชัดเจนว่า นี้คือ หลงคิด หรือไม่หลง

นั่นแหละครับ เราเลยต้องมาฝึกสร้างผู้รู้ตรงนี้ให้เกิดมีขึ้นมาให้ได้ก่อนน่ะครับ

งั้นบางทีที่เราโพสต์ ๆ กันไป บางครั้ง ผมไม่อ่านเลย เพราะเหตุว่า แค่ความหลงเบื้องต้นยังหากันไม่เจอ ดูกันไม่ออก มันไม่มีน้ำหนักอะไรจะให้ไปเชื่อถือได้เลย

สร้างผู้รู้ที่แท้จริงขึ้นมาก่อน ตัวนี้หลอกกันไม่ได้เลย...

 

ผมไม่ได้อยู่หน้าจอตลอดครับ ขออภัยด้วย แต่ออนไว้เฉย ๆ ก็มี

 

ผู้รุ้นี้ทำหน้าที่อย่างไร เวลาที่ไม่หลงนี้เพราะเหตุใด เวลาจบกิจนี่ยังรู้อยู่หรือป่าว
กิจที่จบแล้วยังอยู่ไหม แล้วก้ผู้รู้นี่รู้ว่าหลอกเพราะอะไร และรู้ในอะไร

หรอคับ สงเคาะที

 

จริงๆ แล้วหากอยากจะยำสักกายทิฏฐิตัวเอง
หรือจะขอแรงเพื่อนมายำให้ที
ต้องทำเบาๆ ค่อยเป็น ค่อยไป นะครับ

หากทำรุนแรงจะติด เกิดเป็นรสนิยมซาดิสไป

ทำ อัตกิลมฐานุโยค ทำบ่อยๆมันจะด้านชาไป
เลยพ้นทุกข์ยาก

ตากแดดก็แล้ว เดินจนเท้าลอกก็แล้ว
คลานกระดืบก็แล้ว
สักกายทิฏฐิก็ไม่ขาดเสียที

แต่ทำไว้เพื่อฝึกความอดทน ดีครับ
อนุโมทนาครับ

 

ยังไม่ต้องไปพูดเรื่องจบกิจหรอกครับ

เอาแค่เบื้องต้น ปัญญารู้ว่าตนเองหลงอัตตาเบื้องต้นนี่ให้ได้ก่อนก็พอน่ะครับ

ผมก็ยังไม่ได้จบกิจ จะไปพูดเรื่องจบกิจ มันก็เกินไปน่ะครับ

เอาเป็นว่า หาปัจจุบันธรรมจริง ๆ ให้เจอก่อนก็พอ ปัจจุบันจริง ๆ มันอยู่ตรงไหน นี่เป็นเบื้องต้นของการเดินทางเลย ถ้าเราหาปัจจุบันไม่เจอ มันก็ติดบ่วงของอดีตกับอนาคตหมดนะ

 

YouTube - เพลง-จำเลยรัก
นี่หรือพ่อนักบุญ

 

แม้แต่เวลามาอยู่กับปัจจุบัน ก็วิจัยวิจารณ์ไปจนทั่ว ไม่ยอมที่จะหยุดมองดูสภาวะธรรม อาการหลงตรงหน้าให้เข้าใจ มีแต่จะไปพร่ำสอนในสิ่งที่เห็น พร่ำบอกตัวเอง แต่ไม่ยอมให้สภาวธรรมเขาสอนเรา เมื่อไหร่มันก็ไม่เข้าใจ มันก็หลงไปกับความคิดตัวเองหมดเลย นี่แหละสำคัญมาก ดูเขาให้เข้าใจเสียก่อน อย่าเพิ่งไปวิจารณ์สิ่งที่เห็น เหมือนมีคนมาบอกอะไรเรา เขายังไม่ทันบอกอะไรเราเลย เราพูดสวนเขาไปหมดแล้ว เลยไม่เห็น ไม่รุ้ว่าเขาจะบอกอะไรกับเรา มีแต่เราคิดเองเออเองหมด บางทีเขาแค่จะบอกว่า ฉันปวดหัว เป็นไข้ ช่วยพาไปหาหมอก่อน เราเห็นหน้าเขาไม่ค่อยดี ก็ด่าสวนแล้ว เพราะคิดว่า เขาคิดไม่ดีกะเรา อย่างนี้เป็นต้น ฉะนั้นคือ เราต้องหัดเป็นผู้ฟังที่ดี ฟังสภาวะภายในใจตนให้เป็นน่ะครับ

 

ปัจจุบีนธรรม นั้น มีจิตเกิดขึ้นรับ เวทนา สันยา สังขารพร้อมกัน เจตสิกเหล่านี้ถูกครอบงำด้วยกิเลส จึงมี อุปทาน ตันหา ทะยานอยาก และเกิดการกระทำการคิดต่างๆๆนานา
จิตเกิดขึ้น ท่ามีสติรู้เท่าทัน เราจะรู้ตัวว่าตอนนี้มีเวทนาอย่างไร มีจิตอย่างไร ดีไม่ดี เป็นฝ่ายไหน หากปัญญาเกิด ก้จะเห็นว่ามันเกิดขึ้นอย่างนี้ๆๆๆ ตี้งอยู่อย่างนี้ๆๆ และก้ดับไป อย่างนี้ๆๆๆ ไม่ได้อยุ่กับเรานาน มันเป็นเพียงอาการนึงเท่านั้น จึงทำให้ ไม่หลงในเวทนา ไม่หลงใน อวิชาที่จูงใจ เพราะปัญญาเกิด เกิดพร้อมจิตดวงเดียวกันนั้นๆๆ ทุกขณะจิต
จิตดับปัญญาจบกิจนั้นๆ ดับพร้อม อุปมา

ไฟไหม้ฟาง ฟางเป็นจิต ไฟเป็นกิเลส น้ำเป็นปันยา ไฟดับ น้ำไม่ต้องใช้แล้วฟางไม่ไหม้แล้ว แต่ยังเหลือสัญญา ไห้เราได้รู้ ว่าเกิดขึ้น ตั้งอยู่ และดับไปแล้ว

ปัญญา ที่ ว่ารู้เท่าทันปัจจุบันนั้นต้องเกิดเท่าทันทุกขนะจิต ปันญามันไม่ได้ตั้งอยู่ถาวรเหมือนสตินั่นหล่ะแต่ ผู้ที่มีปัยญา ขั้นโลกุตระ เป็นปัญญาที่รู้เท่าทันทุกขนะจิต

ตรงนี้แหละที่รู้ไม่เท่ากัน

 

เราต้องพัฒนาเครื่องมือขึ้นมาก่อน ปัญญาตรงที่ท่านกล่าวนี้ให้เอาเก็บไว้ก่อน หาตัวหลงสังขาร (เบื้องต้น) ให้ได้ก่อน จึงจะได้ต้นทางของการปฏิบัติ

จิตเกิดเป็นเช่นไร มีอาการอย่างไร หลงอย่างไร เราเข้าใจชัดแล้วหรือยัง
จิตปกติเป็นเช่นไร มีอาการอย่างไร หลงอย่างไร เราเข้าใจชัดแล้วหรือยัง
อาการที่เป็นการส่งเสริม เป็นการให้อาการกิเลส เรารู้จักดีแล้วหรือยัง

ปัจจุบันธรรม มีสภาวะอาการอย่างไร เวลาจิตอยู่กับปัจจุบัน จิตเป็นเช่นไร
สติอยู่กับปัจจุบัน จิตมีอาการอย่างไร เรารู้จักจริง ๆ แล้วหรือยัง
การปฏิบัติเขาให้ ตั้งความรู้สึกที่ใจ เราตั้งได้จริง ๆ แล้วหรือยัง หรือแค่ตั้งใจ ต่างกันนะ

 

นั่นหล่ะ อ่านซะ

 

งั้นช่วยอทิบาย เพราะผมอทิบายไปแล้ว

 

ท่านรู้ไหมนอกจากสักกายะทิฐิแล้วสิ่งอีกสิ่งหนึ่งที่ต้องมีคืออะไร ตอบได้ก็ตอบนะตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร อันที่จริงก็ไม่อยากถามหรอก แล้วรู้จักคำว่า อธิมุตติ ไหม ถ้ารู้ก็น่าจะเข้าใจในสิ่งที่เป็นอยู่ทุกวันนี้

 

บอกไม่ได้หรอก ต้องชิมเองนะ