กราบเรียนหลวงพี่เล็ก เรื่อง:การฝึกกสิณ กับ มโนมยิทธิ

คือ ผมพึ่งเร่ิมมีการฝึกมโนมยิทธิ ได้ไม่นานนะครับ แล้วก็สนใจต้องการฝึกกสิณด้วยจึงมีเรื่องสอบถามดังนี้ครับ
1. การฝึกกสิณเป็นสมาธิอย่างหยาบ สามารถทำให้มีสมาธิเป็นฌาณได้ง่ายกว่าอานาปาณสติ จริงหรือไม่อย่างไรครับ
2. เมื่อจิตเป็นสมาธิเข้าสู่ฌาณแล้ว จะทำให้ความเป็นทิพย์หมดไปจริงหรือไม่อย่างไรครับ
หมายเหตุ : ในความเข้าใจโดยส่วนตัวกลัวว่าถ้าฝึกกสิณจนได้ฌาณสี่แล้วจะทำให้ความเป็นทิพย์ในการฝึกมโนมยิทธิหมดไปน่ะครับ
ปล.รบกวนหลวงพี่เล็กอธิบายให้หน่อยนะครับ ขอบพระคุณครับ

 

ฝึกมโนแล้ว ไม่ต้องฝึกกสิณก็ได้นิครับ เพราะจับภาพพระแก้วใสอยู่แล้วก็เป็นกสิณเหมือนกัน อีกอย่างครับต้องทำให้จิตนิ่งให้ได้

 

ในข้อ 1 ผมว่าอาจจะไม่เสมอไปนะครับ ที่เค้าว่าได้สมาธิง่ายกว่าฝึกอานาฯ เป็นเพราะว่าตรงกับจริต

คือ กรรมฐาน 40 กอง แต่ละคนชอบไม่เหมือนกัน เพราะฉะนั้นถ้าคุณหากองที่คุณชอบได้การฝึกจะไปเร็วนะครับ




ส่วนคำกล่าวที่ว่า "ได้ฌาณสี่แล้วจะทำให้ความเป็นทิพย์ในการฝึกมโนมยิทธิหมดไป" ก่อนอื่นผมเข้าใจว่ามโนมยิทธิแปลว่ามีฤทธิ์ทางใจ

ดังนั้นการเหาะ การเดินบนน้ำ ฯลฯ สิ่งต่างๆพวกนี้เป็นไปได้ด้วยฤทธิ์ทางใจ

การที่จะเล่นฤทธิ์ต่างๆได้ สิ่งสำคัญเลยคือต้องได้ฌาน 4 นะครับ

(สิ่งทั้งหมดที่ผมกล่าวไปเป็นมาจากความรู้ของผมเพียงเท่านั้น ซึ่งอาจจะไม่ถูกต้องทั้งหมด อย่างไรเสียคงต้องลองพิจารณาดีๆก่อนนะครับ)

 

มโนมยิทธิ ก็คือ กสิณ (จาก "ปฏิปทาท่านผู้เฒ่า" บันทึกโดยหลวงพ่อฤาษีลิงดำ)

สำหรับข้อ 1 ถ้าคุณรู้สึกว่าฝึกอานาปานุสติง่ายกว่ากสิณตั้งเยอะ จับลมหายใจแล้วสมาธิดิ่่งลึกกว่าจับภาพกสิณ ก็เป็นไปได้และคุณก็ไม่ได้บ้าหรือประหลาดอะไร เพราะจิตคุณเหมาะกับอานาปานุสติมากกว่า อันนี้ยกตัวอย่างนะครับ บางคนไม่ได้จับลมหายใจ ไม่ได้จับกสิณ แต่แค่เดินๆเล่นก็รู้สึกสงบจนจิตนิ่งสู่สมาธิ อันนี้ก็ไม่ผิดเช่นกัน สรุปคือ ถูกต้องทุกกรณี

ข้อที่ 2 จิตเข้าสู่ฌาณไม่ทำให้ความเป็นทิพย์หมดไป เพียงแต่จิตอยู่ลึกกว่าความเป็นทิพย์ ดีซะอีก เมื่อจิตเข้าสู่ฌาณลึกๆ พอลดกำลังลงมาที่อุปจารสมาธิ(ภาวะที่เป็นทิพย์) ทำให้ความเป็นทิพย์มีความแจ่มใสมากยิ่งขึ้นเสียด้วยซ้ำ เพราะอารมณ์ฌาณจะระงับกิเลสทั้งหมดไปโดยปริยาย

หากฝึกกสิณจนได้ฌาณสี่แล้ว จะยิ่งทำให้ความเป็นทิพย์ในมโนยิทธิแข็งแกร่งขึ้นเพราะอุปปาทานจะหายไปในระหว่างที่เข้าถึงฌาณ