กระแสแห่งกาลเวลา

การนำจิตเข้าไปไว้ในกายเป็นสิ่งที่ทำให้จิตไม่ปรุงแต่ง

สิ่งที่มีอยู่ภายนอกเมื่อเห็นแล้วก็เข้าใจว่าเป็นสิ่งที่มีอยู่ เป็นของคู่โลก

หาสาระแก่นสารก็ไม่ได้ แต่ในจิตยิ่งหยุดยิ่งเห็น เห็นถึงสิ่งที่ทำให้เราเกิด

เราจะนอนหรือจะตื่น เราก็ต้องเข้าออกตรงนี้ จะเกิดหรือจะตายก็เข้าออกตรงนี้เหมือนกัน

อันกระแสแห่งกาลเวลา ประกอบด้วย อดีต ปัจจุบัน อนาคต

เมื่อได้เห็นตรงนี้ จะทำให้เกิดสังเวชถึงการมีชีวิต มันช่างเป็นทุกข์จริงๆ

วนเวียนอยู่ในกระแสแห่งกาลเวลา แต่หากหยุดไม่ตามกระแสแห่งกาลเวลาก็จะเห็น

เห็นสิ่งที่คนทั่วไปเขาเป็นกัน เห็นเหตุที่คนทั่วไปเขาคิดกัน และ ทำกันไปจนเกิดเป็นความทุกข์กาย ทุกข์ใจ

และหากยังวนเวียนอีกคงหาที่สิ้นสุดไม่ได้

พระพุทธเจ้าได้ค้นพบหนทางที่จะหลุดพ้นจากกระแสแห่งกาลเวลา และ ได้ประกาศให้มนุษย์ได้นำไปปฎิบัติเพื่อความหลุดพ้น ผู้ที่ศัทธาจะพบหนทางนั้นได้ด้วยตัวเอง

ก้าวผ่านกระแสแห่งกาลเวลา เข้าสู่กระแสแห่งพระนิพพาน สถานที่"ว่าง"จากทุกสิ่ง ไม่มีแม้แต่การเกิด แก่ เจ็บ ตายที่นำไปสู่ความเป็นทุกข์ได้อย่างสิ้นเชิง

เมื่อได้พบพระศาสนาและได้พบธรรมะที่พระพุทธเจ้าได้ทรงประกาศไว้ จึงควรรีบปฎิบัติตามธรรมะที่พระพุทธเจ้าได้ทรงสั่งสอนโดยเร็ว อย่าได้ปล่อยให้เวลานั้นล่วงเลยไปอย่างไร้คุณค่า

ธรรมะที่พระพุทธเจ้าได้ทรงสั่งสอนนั้นเป็นไปเพื่อการเห็นจิต โดยมีสมถะ และ วิปัสนา ทั้งสองสิ่งนี้เพื่อทำลายความลังเลสงสัยที่มีอยู่ในกระแสแห่งกาลเวลาให้หมดสิ้นไป

เมื่อเห็นจิตแล้วมุ่งเข้าไปในจิตดั่งคำว่า"ในภายใน"ในจิตนี้เองที่เราจะเกิดจะตาย จะตื่นจะนอน ก็เข้าออกตรงนี้ และ หลุดพ้นก็ตรงนี้

วิชชาที่มีอยู่ ที่สอนกันอยู่ก็เพื่อให้เห็นจิต ไม่ว่าจะสอนให้จิตยึดลมหายใจ ยึดความรู้สึก ยึดนิมิต ยึดผัสสะ หรือ ยึดจิตโดยตรง ก็เพื่อให้เห็น"จิต"ด้วยกันทั้งนั้น

การปฎิบัติ ผู้ปฎิบัติต้องเข้าใจในจริตของตัวเองเสียก่อน อันจริตนั้นเป็นด้วยการปฎิบัติด้วยสิ่งนี้มาแล้วหลายชาติ จนเกิดเป็นความเคยชินของจิต

เมื่อเข้าใจในจริตของตัวเองแล้วก็มุ่งมั่นไม่ย่อท้อต่อการปฎิบัติ ในการปฎิบัตินั้นไม่ควรตั้งใจมุ่งมั่นจนเกินไป หรือ หย่อนยานจนเกินไป มั่นปฎิบัติด้วยความเป็นนิตย์ ปฎิบัติบ่อยๆ

และหนทางที่ผมได้กล่าวนั้นจะเกิดกับผู้ที่ศัทธาในพระพุทธศาสนาได้ด้วยตนเอง รู้เอง เห็นเอง เข้าใจเอง หลุดพ้นเอง

 

ธรรมทั้งหลายมีอยู่แล้วบนโลก ทุกสิ่งบนโลกล้วนเป็นธรรม

วิชาการที่มีสั่งสอนเอาไว้ ก็ล้วนเป็นธรรม หากศึกษาเล่าเรียน ก็จะบรรลุในวิชาการนั้น

เพราะการศึกษาเล่าเรียน จำเป็นต้องปฎิบัติตาม จึงจะเห็นผลเช่นที่มีสั่งสอนเอาไว้

เพียงแต่ธรรมทั้งหลายที่มีอยู่นั้น เป็นสิ่งที่กักขังให้ติดข้องอยู่ในโลก

มีเพียงหนทางเดียวที่จะทำให้หลุดพ้นไปจากวัฎสงสารนี้ได้

คือการปฎิบัติตามคำสั่งสอนที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าได้ประกาศเอาไว้

 

ทุกสิ่งมี เพราะมีเรา..!

 

ขอบคุณ น้อง mamboo

 

อนุโมทนาครับ นี่คือเหตุที่ยังติดข้องอยู่ครับ เพราะมีเรา

 

อนุโมทนาครับ ที่นำบทความดีๆมาฝากครับ

 

สาธุ สาธุ สาธุ ครับ

อิมสฺมึ สติ อิทํ โหติ
เมื่อสิ่งนี้ มี สิ่งนี้ ย่อมมี

อิมสฺสุปฺปาทา อิทํ อุปฺปชฺชติ
เพราะความเกิดขึ้นแห่งสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น.

อิมสฺมึ อสติ อิทํ น โหติ
เมื่อสิ่งนี้ ไม่มี สิ่งนี้ ย่อมไม่มี

อิมสฺส นิโรธา อิทํ นิรุชฺฌติ
เพราะความดับไปแห่งสิ่งนี้ สิ่งนี้จึงดับไป.

(ม.ม. ๑๓/๓๕๕/๓๗๑, นิทาน. สํ. ๑๖/๘๔/๑๕๔,....)

 

ไอนสไตน์ จึงบอกเพื่อนต่อไปว่า "งั้นเอ๋ง ก็จงกระทำการ ดับสัญญาวิราคะ นั้นเสีย"

 

จริงหรือครับ ไอสไตน์พูดไว้อย่างนี้ หรือ แต่งขึ้นมาเองเหมือนเดิม

ขอข้อมูลหน่อย กลัวคนอ่านสับสน เข้าใจคลาดเคลื่อน ^^

 

ปล่อยให้งง...หากจะเอาข้อมูล ต้องหลบภัย

เจริญหรือดับๆ...!

วิราคสัญญา vs สัญญาวิราคะ

 

ชวนมา ชำแหละเสียงแบบ ตรรกะ

เพราะมีหู(รวมถึงโสตวิญญาณ) จึงมีเสียง

ที่จริงเสียงมีอยู่แล้ว แม้ไม่ได้ยิน ข้อนี้ถูกต้องไหม
ที่จริงเสียงไม่มีอยู่ แต่เพราะมีอายตนะรับเสียง เสียงจึงมี ข้อนี้ถูกต้องไหมเอ่ย

 

ก็ถูก แต่ขี้เกียจ มานั่งเบ่ง ว่านี้คือรูป เมื่อกระทบหู , รับรู้ด้วยวิญญาณ ว่านี้คือนาม
ปรุงแต่งว่านี้ คือเสียงนั่น เสียงนี่ ด้วย ตรรกะความจำ

จึงเป็นได้แต่เพียงตรรกะ ไม่ต่างอะไรจาก "หากทนเห็นไม่ได้ จงควักตาออกเสีย"
เพราะหนีความจริง นัยยะที่ว่า "เพราะสิ่งนี้มี สิ่งนั้นจึงมี"
จึงเข้าไปเจริญหมดหมายยินดีในสัญญา

 

อันเสียงนั้นมีหรือไม่มี ก็เป็นของที่มีอยู่บนโลก อยู่ที่คนเข้าไปหมายมั่น

แต่ครั้นจะมีหรือไม่มี ก็หาประโยชน์ได้ไม่ เพียงทำใจยอมรับในสิ่งที่เป็นไป

 

วันนี้วันเสาร์ คุณ oatthidet ลองเอาหูไปฟัง "ภูมิสมาธิ" ครับ

 

พิมพ์ดักไม่ทัน ถ้าจะตอบแบบ มาแนว เสียงมันก็คือเสียง
มีหรือไม่ ไม่ต้องสนมัน ทำไปเดี๋ยวรู้เอง

มันเป็นปัจตัง ธรรมดา ฮานาก้า อะไรแบบนี้ ขอละไว้ก่อน
เพราะต้องการคำตอบ แบบ ฟันธงนะค๊าบ

 

ตามที่เข้าใจนะครับ

ประโยชน์นั้นมีอยู่
อยู่ที่จะหาเจอหรือไม่..เท่านั้นเองครับ
หลวงปู่ ก็ได้กล่าวไว้ว่า ในดีมีเสีย ในเสียมีดี ครับ

เพียงทำใจยอมรับในสิ่งที่เป็นไป...

สาธุ ครับ

 

ก็กล่าวบรรจงพิมพ์อยู่ มิใช่หรือครับ ^-^

 

ดักไม่ทันหรอก เพราะถ้าเข้าไปรับรู้ สิ่งนั้นย่อมต้องเกิด

ถ้าจะให้ฟันธงแบบฮานาก้า ขาจร
เพราะตั้งแต่กระแทกไปเรื่องอวิชชา กลายเป็น ปาปิก้า หายไปเลย

 

ยังไม่ขอแตกประเด็น แต่จะบอกว่า
อาการระลึกได้ เป็นคุณสมบัติของสัญญา
แต่บางเวลาเป็นคุณสมบัติของสติ
เอาแค่นี้ก่อน

 

อืม...ลองอ่านนี้ดู
http://palungjit.org/threads/สติปัฏฐานสี่อีกนัยหนึ่ง-หลวงปู่เทสก์-เทสรังสี.304225/